مجله مراقبت پرستاری و مامایی ابن سینا
سال:1394 | دوره:23 | شماره:3 (مسلسل 50) |تعداد مقالات:10

مقدمه: خستگی و اختلالات خواب دو علامتی هستند که اکثر بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) آن را تجربه می کنند و می تواند بر روی فعالیت های روزانه شخص اثر گذار باشد. هدف از این مطالعه تعیین اثر تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی بر روی خستگی و اختلالات خواب ناشی از (MS) است.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی به صورت تک گروهی قبل و پس از مداخله انجام شد و 67 بیمار مبتلا به (MS) طی 7 هفته تحت مداخله آرام سازی عضلانی قرار گرفتند. ابزار تحقیق در این مطالعه شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، برگه ثبت آرام سازی عضلانی و پرسشنامه سنجش شدت خستگی و پرسشنامه بررسی کیفیت خواب پترزبورگ بود. برای بررسی داده ها از آمار توصیفی، آزمون ویلکاکسون و آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار امتیازات شدت خستگی قبل از مداخله 5.28±0.13 بود که پس از مداخله این میزان به 4.37±0.13 کاهش یافت. میانگین نمرات 7 زیرمقیاس کیفیت خواب قبل از مداخله 8.34±0.446 بود که پس از مداخله این میزان به 5.18±0.345 کاهش یافت که این میزان کاهش از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001).نتیجه نهایی: یافته های این پژوهش نشان داد که مداخله آرام سازی عضلانی می تواند به نحو موثری کیفیت خواب را افزایش دهد. همچنین این مطالعه نشان داد شدت خستگی در بیماران (MS)پس از مداخله آرام سازی عضلانی به صورت موثری کاهش می یابد.

مقدمه: دیابت یکی از شایعترین و پرهزینه ترین بیماریهای مزمن است، کنترل و درمان آن تا حد زیادی وابسته به احساس خودکارآمدی بیمار در خودمدیریتی و پایبندی به رفتارهای خودمراقبتی است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر حمایت همتا بر خودکارآمدی بیماران دیابتی نوع دو انجام شده است.روش کار: در این مطالعه کارازمایی بالینی، 80 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو به صورت تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه 40 نفر) تقسیم شدند. بعد از آماده کردن گروه همتایان، 10 جلسه حمایتی آموزشی به مدت سه ماه توسط افراد همتا برای گروه تجربی برگزار شد. ابزار سنجش سطح آگاهی همتایان یک پرسشنامه پیش ساخته بود که قبل و بعد از آموزش توسط آنها تکمیل شد، پرسشنامه خودکار آمدی مدیریت دیابت (DMSES) نیز جهت سنجش خودکارآمدی بیماران قبل و 3 ماه بعد از شروع مداخله همتایان توسط هر دو گروه تکمیل گردید. جهت تحلیل یافته ها از نرم افزار SPSS/18 استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمره خودکارآمدی دو گروه قبل از مطالعه وجود ندارد(P=0.1)، لیکن بعد از مداخله تفاوت معنی دار مشاهده گردید(P<0.001). سطح خودکارآمدی گروه تجربی بعد از مداخله نسبت به قبل تفاوت معنی داری داشت (P<0.001)، در حالی که در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (P=0.09).نتیجه نهایی: برنامه حمایت گروه همتا سبب بهبود سطح خودکارامدی بیماران دیابتی گردید، لذا پیشنهاد می گردد که بعنوان یک روش حمایتی- آموزشی تاثیرگذار و مقرون به صرفه برای تکمیل عملکرد مراقبین بهداشتی در جهت کنترل بیماری استفاده شود.

مقدمه: شناخت متغیرهای جمعیت شناختی بستر مناسبی را جهت برنامه ریزی برای افزایش و بهبود یادگیرندگی سازمانی به منظور ارتقای کیفیت خدمات آموزشی و درمانی فراهم می آورد. این مطالعه ارتباط بین متغیرهای جمعیت شناختی با سازمان یادگیرنده در بخشهای مراقبت ویژه مراکز آموزشی و درمانی همدان را بررسی می کند.روش کار: مطالعه ای توصیفی مقطعی با استفاده از پرسشنامه بر روی 277 نفر از پرستاران بخشهای مراقبت ویژه مراکز آموزشی و درمانی همدان در سال 1393 انجام گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سازمان یادگیرنده 43 سوالی مارسیک و واتکینز بود. داده ها پس از گردآوری و ورود به رایانه با نرم افزار SPSS/18 و استفاده از آزمون پیرسون و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: میانگین سن پرستاران 32±5.65 سال بود. %83.4 زن، %67.1 متاهل، %71.47 سابقه کاری 10 سال و کمتر و %97.8 کارشناس بودند. میانگین نمره سازمان یادگیرنده 128.30±29.18 بود و مولفه های یادگیری مستمر، پژوهش و گفتمان، یادگیری تیمی 97شکوفایی سیستمی، تقویت دیدگاه واحد کارکنان، ارتباط سازمان با محیط اطراف و ایجاد مدیریت استراتژیک در سطح متوسط قرار داشتند. همچنین بین همه متغیرهای جمعیت شناختی با سازمان یادگیرنده به استثنای وضعیت تاهل، سابقه کاری کلی، بخشهای محل کار و مراکز آموزشی و درمانی (P<0.05) ارتباط معنی داری وجود نداشت.نتیجه نهایی: نمره سازمان یادگیرنده در سطح متوسط برای بخش های مراقبت ویژه مناسب نمی باشد و مدیران مراکز آموزشی و درمانی باید موجبات بهبود و افزایش نمره سازمان یادگیرنده را به منظور افزایش کیفیت مراقبتهای پرستاری در بخشهای مراقبت ویژه فراهم آورند.

مقدمه: استفاده از مهارفیزیکی بیماران یکی از چالش های بزرگ نظام های سلامت در جهان می باشد. هدف از این مطالعه تعیین دانش، نگرش و تبعیت پرستاران بخش های مراقبت ویژه از استانداردهای مهار فیزیکی بیماران و عوامل مرتبط با آنها بود.روش کار: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی، 82 پرستار بخش های مراقبت ویژه در سه بیمارستان آموزشی همدان شرکت نمودند. ابزار پژوهش براساس مطالعات تدوین و دارای چهار پرسشنامه خود-اظهاری بود: اطلاعات دموگرافیک، دانش، نگرش و تبعیت در زمینه استانداردهای مهارفیزیکی. داده های گردآوری شده با نرم افزار SPSS/16، آمار توصیفی و آزمون های استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 58.5 درصد پرستاران در رده سنی 40-31، 81.7 درصد زن و %90 دارای مدرک کارشناسی پرستاری بودند. اکثرا (87.8 درصد) تجربه استفاده از مهار فیزیکی و عوارض آن را داشتند. درمورد استانداردهای مهارفیزیکی، میانگین نمرات دانش پرستاران (±1.73) 6.65 از 13، میانگین نمرات نگرش (±4.94) 26.32 از 52 و میانگین نمرات تبعیت (±4.17) 20.79 از 30 بود. بین دانش، نگرش با تبعیت، دانش، نگرش با تحصیلات، تبعیت با جنسیت، تبعیت با شرکت در دوره آموزش مهار فیزیکی ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (P<0.05).نتیجه نهایی: وضعیت دانش، نگرش و تبعیت پرستاران در زمینه مهار فیزیکی مطلوب نیست. لذا باتوجه به اهمیت موضوع مهار فیزیکی در بیماران تحت مراقبت ویژه، لازم است که در برنامه آموزش پرستاران به این مقوله توجه بیشتری شود.

مقدمه: نوزادان نارس به واسطه پروسیجرهای مختلف در معرض استرس فراوانی واقع می شوند که می تواند پیامدهای تکاملی ایشان را تحت تاثیر قرار دهد. از این رو بر مراقبت خوشه ای و مشاهده مستقیم رفتار نوزادان به موقع ارائه مراقبت ها تاکید گردیده است. هدف از این مطالعه مقایسه پاسخ های رفتاری نوزادان نارس در مراقبت خوشه ای با چهار و پنج پروسیجر غیرتهاجمی می باشد.روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی متقاطع تصادفی است که در سال 1392 در مرکز آموزشی درمانی الزهرای تبریز، ایران انجام گرفت. 31 نوزاد نارس بستری در سن 32 هفتگی تحت مراقبت خوشه ای چهار پروسیجره (اندازه گیری درجه حرارت، تعویض محل پروب پالس اکسی متری، گاواژ و تغییر پوزیشن) و پنج پروسیجره (اندازه گیری درجه حرارت، تعویض محل پروب پالس اکسی متری، وزن کردن، گاواژ و تغییر پوزیشن) مورد مطالعه قرار گرفته و از نظر علایم رفتاری بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار STATA10 در سطح معنی داری 0.05 با بهره گیری از مدل های آمیخته تعمیم یافته و تابع پیوند دوجمله ای منفی انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد میانگین مجموع علایم رفتاری بیانگر تثبیت در حین مراقبت خوشه ای در مراقبت خوشه ای چهار پروسیجره 4.23±2.33 و پنج پروسیجره 4.03±3.67 و علایم رفتاری بیانگر استرس در مراقبت خوشه ای چهار پروسیجره 4.03±3.01 و پنج پروسیجره 3.29±2.67 بود. تفاوت آماری معنی داری در قبل، حین و بعد از مراقبت خوشه ای بین دو مداخله یافت نشد(P>0.05).نتیجه نهایی: مراقبت خوشه ای با چهار و پنج پروسیجر غیرتهاجمی منجربه علایم رفتاری بیانگر تثبیت قابل قبولی در نوزادان می شود از این رو هر دو برای نوزادان نارس پیشنهاد می گردد.

مقدمه: مدت اقامت بیماران در بخش اورژانس شاخص مهم اثربخشی خدمات سلامت است. عوامل چندی مانند جنس، سن، زمان مراجعه، نحوه مراجعه، علت مراجعه و سطح تریاژ می توانند بر آن تاثیر بگذارند. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط این عوامل با اقامت بیماران در بخش اورژانس انجام شد.روش کار: در یک مطالعه توصیفی 408 بیمار مراجعه کننده به بخش اورژانس سرپایی بیمارستان بعثت همدان به صورت در دسترس به مدت سه ماه (1392) موردبررسی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل فرم زمان سنجی ثبت مدت اقامت بیماران و فرم تریاژ شاخص شدت اورژانس موجود در بیمارستان بود. فرم زمان سنجی با مشاهده مستقیم بیماران از ابتدای فرایند ورود بیمار تا خروج از بخش اورژانس توسط کرونومتر و فرم تریاژ توسط پرستاران مسوول تریاژ تکمیل گردید. کلیه داده های گردآوری شده توسط نرم افزار SPSS/16 با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس (ANOVA)، و تی مستقل در سطح اطمینان 0.95 تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: میانگین مدت مدت اقامت بیماران در بخش اورژانس 133.26±41.91 دقیقه بود. بین عواملی مانند جنس (P=0.52) و نحوه مراجعه به بیمارستان (P=0.14) و سابقه بستری (P=0.80) با مدت اقامت بیماران ارتباط معناداری حاصل نشد. اما بین سن (P<0.001)، زمان مراجعه (P<0.001)، علت مراجعه (P<0.001) با مدت اقامت بیماران در بخش اورژانس ارتباط معناداری به دست آمد.نتیجه نهایی: سن، زمان مراجعه، علت مراجعه، و سطح تریاژ بیماران با مدت اقامت در بخش اورژانس ارتباط دارند. بنابراین باید این عوامل هنگام استفاده از مدت اقامت بیمار به عنوان شاخص اثربخشی مراکز مراقبت سلامت مدنظر قرار گیرند.

مقدمه: تغذیه انحصاری با شیر مادر در میزان وزن گیری و رشد نوزادان تاثیر دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر مشاوره بر تداوم تغذیه انحصاری در مادران با نوزاد متولد شده در اواخر دوران نارسی می باشد.روش کار: این پژوهش از نوع کارآزمایی های بالینی تصادفی شده می باشد که بر روی 124 نفر از مادران با نوزاد نارس بستری در بیمارستان فاطمیه شهر همدان در سال 1393 انجام شده است. نمونه ها بطور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. از چک لیست محقق ساخته برای بررسی عملکرد شیردهی استفاده شد. و برای گروه مداخله، 5 جلسه مشاوره شیردهی برگزار شد. در نهایت اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS/21 در سطح معنی داری P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: پس از یک ماه پی گیری، تداوم تغذیه انحصاری با شیر مادر در نوزادان گروه آزمون از لحاظ دفعات شیردهی، عدم استفاده از مایعات و تغذیه غیر از شیر مادر و استفاده از شیرخشک در شبانه روز و عملکرد شیردهی تفاوت معناداری با نوزادان گروه کنترل داشت (P<0.001). در پایان پی گیری یک ماهه، میانگین وزن نوزادان گروه آزمون 2818.62±588.54 گرم و در گروه کنترل 2422.58±607.175 گرم بود که این تفاوت از نظر آماری معنادار می باشد (P<0.001).نتیجه نهایی: بنا بر یافته ها، مشاوره شیردهی مادران می تواند سبب بهبود تداوم تغذیه انحصاری با شیرمادر و وزن گیری نوزادان نارس متولد شده و بهبود عملکرد شیردهی مادران آنها شود. بنابراین پیشنهاد می شود برای تمام مادران نوزادان نارس جلسات مشاوره شیردهی برگزار شود.

مقدمه: تغییر در سبک زندگی جزء جدایی ناپذیر از پیشگیری قلبی است و سبک زندگی به میزان زیادی تحت تاثیر ادراک قرار می گیرد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر آموزش قبل ترخیص و پیگیری تلفنی روی درک از بیماری و سبک زندگی بیماران انفارکتوس میوکارد بوده است.روش کار: مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی کنترل شده غیر تصادفی است که در سال 1393 انجام شد. 70 نمونه به روش نمونه گیری مستمراز بیماران انفارکتوس میوکارد انتخاب گردید. ابزار مطالعه سه پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی و بیماری، درک از بیماری و سبک زندگی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون های تی مستقل، تی زوجی، مجذور کای و فیشر در نرم افزار SPSS/16 انجام یافت.یافته ها: در قبل از مداخله نمره میانگین درک از بیماری تفاوت معناداری را نشان نداد (p=0.528) و میانگین سبک زندگی در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود (p=0.018). درحالیکه پس از مداخله متغیرهای درک از بیماری و سبک زندگی تفاوت معناداری داشتند (به ترتیب ).مقایسه تفاضل نمرات پیش آزمون و پس آزمون درباره درک از بیماری اختلاف معناداری را نشان داد (p=0.018) در حالیکه این اختلاف برای متغیر سبک زندگی از نظر آماری معنادار نبود (p=0.826).نتیجه نهایی: بر اساس نتایج پژوهش آموزش قبل ترخیص و پیگیری تلفنی می تواند باعث اصلاح درک از بیماری در بیماران انفارکتوس میوکارد شود. به نظر می رسد تغییر سبک زندگی مستلزم مداخلات بلند مدت باشد.