چکیده فارسی:حاکمیت شبه مدرن پهلوی بر ایران و انتقال آموزه های غربی به فضای زیست جمعی و شخصی زنان ایرانی، نه تنها مطلوب نظر آنان را فراهم نکرد، بلکه زمینه انحطاط بیشتر این قشر را نیز باعث گردید. بدین گونه زنان در این فضا گرفتار نوعی سردرگمی شدند؛ چه آن که به رغم کنار زده شدن ظواهر دینی و احکام شرع در زمان حکومت پهلوی، پیشرفت و تحولی در وضعیت زنان مشاهده نشد. ناکارآمدی آموزه های دیگر از جمله اندیشه های مارکسیستی نیز به دلیل نگاه ابزاری به زنان، امکان برون رفت از بحران موجود را ناممکن جلوه می داد. در چنین فضایی، ابتکار حضرت امام مبتنی بر گفتمان «بازگشت به اصل» و در راستای بهره وری از دستاوردهای مثبت حضور زن در عرصه عمومی، به شدت مورد استقبال زنان ایرانی قرار گرفت؛ به گونه ای که برای نیل به کرامت والای انسانی که تحقق آن در پرتو حاکمیت اسلام وعده داده می شد، چنان حضور و فعالیتی از خود نشان دادند که شاید در طول تاریخ ایران نظیر و مانندی برای آن نتوان یافت.
چکیده عربی:نظام بهلوی الحدیث نسبیا الذی حکم ایران، وانتقال التعالیم والثقافات الغربیة الی اوساط الحیاة العامة والخاصة للنساء الایرانیات، لم یقتصر علی عدم تحقیق ماکن یصبون الیه فحسب، وانما ادی ایضا الی توسیع رقعة الانحطاط لهذه الشریحة. وبهذا الشکل ابتلیت المرأة فی هذه الاجواء بنوع من انواع الضیاع، الی الحد الذی لم تشهد فیه اوضاع المرأة تقدما وتطورا رغم تنحیة المظاهر الدینیة والاحکام الشریعة علی عهد نظام بهلوی. کما ادی اخفاق التعالیم والثقافات الاخری ومن بینها الافکار المارکسیة، بسبب نظرتها الی المرأة علی أنها وسیلة، الی اظهار امکانیة الخروج من الازمة القائمة أمرا غیر ممکن أیضا. وفی ظل هذه الاجواء، حظیت مبادرة سماحة الامام (الخمینی) المتمثلة باطروحة «العودة الی المنشأ» علی صعید الاستفادة من المکاسب الایجابیة لحضور المرأة فی المشهد العام، بالترحیب التام من جانب النساء الایرانیات، بالشکل الذی جعلهن یعربن عن حضور ونشاط بلغ من حدهما انه لا یمکن ربما العثور علی نظیر أو شبیه له علی امتداد تاریخ ایران، سعیا وراء بلوغ الکرامة الانسانیة السامیة التی جاء الوعد بتحققها فی ظل حاکمیة الاسلام.