سالمند: مجله سالمندی ایران
سال:1390 | دوره:6 | شماره:21 |تعداد مقالات:9

هدف: در مورد نقش چای در پوکی استخوان مطالعات متعددی منتشر شده است که در بسیاری از آن ها نتایج ضد و نقیضی گزارش شده است. این متاآنالیز با هدف بررسی تاثیر مصرف چای بر روی خطر شکستگی استخوان انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه بصورت مرور سیستماتیک و متاآنالیز بر روی مقالات منتشر شده بین سال های 1980 تا 2010 انجام شد. به این منظور ابتدا بر اساس جستجو در پایگاه های اطلاعات پزشکی MEDLINE، Pubmed، ISI،EMBASE  و Cochrane با استفاده از یک استراتژی جستجوی مقالات و با کلمات کلیدی بدست آمده از MESH شامل Coffee ،Tea*،Caffeine* و مشتقات آن ها و بررسی ارتباط آنها با کلمات کلیدی Osteoporosis، Bone density، BMD (Bone Mineral Density) و Fracture، کلیه مقالاتی که از سال 1980 تاکنون در این زمینه به زبان انگلیسی منتشر شده اند، توسط دو پژوهشگر مستقل استخراج شدند. سپس با مطالعه خلاصه مقالات، مطالعاتی را که کاملا بی ارتباط با سوال تحقیق بوده، حذف شده و با بررسی متن کامل مقالات، مقالات کاملا مرتبط با هدف این پژوهش، انتخاب شدند. در مرحله آخر از میان مقالات انتخاب شده بر اساس معیارهای ارزشیابی نقادانه، مقالاتی که شرایط ورود به مطالعه را داشتند جهت آنالیز انتخاب گردیدند.یافته ها: در جستجوی اولیه، تعداد 421 مقاله استخراج شد که بعد از بررسی عناوین و خلاصه مقالات، 78 مقاله برگزیده شده و متن کامل آن ها تهیه و بررسی شد که از میان آن ها تنها 8 مقاله شرایط لازم برای شرکت در آنالیز را داشتند. متاآنالیز انجام شده بر روی این مطالعات مشاهده ای که تاثیر مصرف چای بر روی شکستگی استخوان گردن فمور را گزارش کرده بودند نشان می دهد که مصرف چای اثر پیشگیرانه در بروز شکستگی دارد ولی این تاثیر معنی دار نیست (RR=0.872; 0.733-1.038). در صورتیکه آنالیز را به تفکیک نوع مطالعه انجام دهیم مشاهده می شود که بر اساس نتایج منتشر شده در مطالعات کوهورت، مصرف چای بصورت معنی داری در کاهش خطر شکستگی استخوان گردن فمور موثر بوده است (RR=0.749; 0.603-0.929) ولی مطالعات مورد شاهدی افزایش مختصری در این احتمال خطر را نشان داده اند که از لحاظ آماری معنی دار نیست (RR=1.157; 0.863-1.553).بحث و نتیجه گیری: چای به عنوان نوشیدنی رایج، علاوه بر اثرات آنتی اکسیدانی فراوان ناشی از دارا بودن مقادیر بالای فلاونوئیندها و پلی فنول ها، می تواند خطر شکستگی استخوان ناشی از پوکی استخوان را کاهش دهد. باید در نظر داشت که هیچ مرور سیستماتیکی نمی تواند جانشین یک مطالعه اولیه خوب طراحی شده شود؛ از این رو پیشنهاد می شود که مطالعات مشاهده ای آینده نگر با حجم نمونه کافی، گروه کنترل و مدت پیگیری مناسب طراحی و اجرا گردد.

هدف: افراد سالمند به صورت چشمگیری بیشتر از افراد جوان در شرایطی که تداخل حسی به وجود می آید دچار نوسان می شوند و احتمال افتادن بیشتری دارند. با توجه به چشم انداز افزایش جمعیت سالمندی در ایران آینده و عدم کنترل پوسچر مناسب و بالا بودن هزینه های عواقب احتمالی آن در این پژوهش به بررسی اثر آموزش تعادل چند حسی بر کنترل وضعیتی سالمندان و مقایسه آن با گروه کنترل پرداخته شده است.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده استفاده شد و 34 زن سالمند سالم در دو گروه مداخله (19) و کنترل (15) به ترتیب با میانگین سنی 72.4 و 72.9 سال در مطالعه شرکت نمودند. قبل و بعد از مداخلات درمانی جهت بررسی میزان کنترل پوسچرال و تعادل عملکردی سالمندان به ترتیب از صفحه نیرو و تست برگ استفاده شد. گروه مداخله در برنامه تعادلی چند حسی به مدت 5 هفته و هفته ایی 3 جلسه 1 ساعته شرکت کردند.تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل و تی وابسته انجام شد.یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بعد از طی دوره مداخله، تغییرات کنترل پوسچرال در دو شاخص طول مسیر و سرعت میانگین در حالت چشم باز (P= 0.001) و چشم بسته (P= 0.0001) و تست برگ (P= 0.002) بین گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد که تمرینات تعادلی چندحسی حتی در مدت زمان کوتاه می تواند باعث بهبود کنترل پوسچرال و همچنین تعادل عملکردی سالمندان شود.

هدف: مطالعات نشان داده است که افراد مسن نسبت به دیگر گروه های سنی، بیشتر به بیماری های مزمن مبتلا شده و تحت درمان می باشند و درنتیجه از داروهای بیشتری استفاده می کنند. به دلایل بسیاری، سالمندان در معرض خطر مشکلات مرتبط با دارو هستند که از جمله آنها تغییرات مرتبط با سن در فارماکوکینتیک (Pharmacokinetics) و فارماکودینامیک (Pharmacodynamics) داروها است که عملکرد داروها را در بیماران سالمند، تغییر می دهد. استفاده داروی نامناسب در بیماران سالمند، منجر به واکنش های دارویی نامطلوب می گردد. شناسایی اینگونه داروها و عدم تجویز آنان برای این گروه سنی، مانع از بروز حوادث نامطلوب و ارتقای کیفیت خدمات درمانی برای آنان میگردد.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت توصیفی - تحلیلی بر روی 212 نفر از سالمندانی که در رده سنی 60 سال و بالاتر قرار داشتند و در دو بیمارستان عمومی - آموزشی و دو بیمارستان عمومی - غیرآموزشی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران بستری و سپس ترخیص شده بودند، انجام گرفت. پرسشنامه معیار Beers (Beers criteria) به منظور شناسایی مصرف داروهای نامناسب مورد استفاده سالمندان و تداخلات دارو - بیماری در سالمندان 60 سال و بالاتر، به عنوان ابزار سنجش مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی سالمندان مورد مطالعه، (SD= 6.82) 69.32 سال بود. مصرف داروی نامناسب در میان سالمندان %20.75 بود. بیشترین داروهای نامناسب مورد استفاده، (%16.66) Alprazolam، (%14.28) Chlordiazepoxide، (%11.90) Fluoxetine و (%11.90) Oxazepam برآورد گردید و بیشترین میزان تداخل دارو - بیماری مربوط به تداخل ناهنجاری های لخته خون با داروی (%29.4) Clopidogrel بود. بیشترین طبقه دارویی مورد استفاده سالمندان مورد مطالعه از داروهای نامناسب، بنزودیازپین ها (%49.98) بودند. رابطه آماری معنی داری بین میزان درآمد با مصرف داروی نامناسب وجود داشت (P= 0.041).نتیجه گیری: میزان مصرف داروی نامناسب در میان سالمندان کشور در مقایسه با بسیاری از کشورها زیاد می باشد. مصرف چنین داروهایی، سالمندان را در معرض واکنش های دارویی نامطلوب قرار می دهد.نتایج این مطالعه نشان می دهد که نیاز به تدوین و عملیاتی نمودن دستورالعمل های علمی استفاده از داروها، ارتقای معیارهای استفاده از آنها، و بهبود آگاهی پزشکان وجود دارد و این امر می تواند منجر به پایش توام با دقت در رژیم دارویی بیماران سالمند گردد. برگزاری دوره های آموزشی برای پزشکان برای آموزش چنین مواردی ضروری به نظر می رسد.

هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین ویژگی های جمعیت شناختی و رضایت از بازنشستگی در افراد سالمند عضو کانون بازنشستگی آموزش و پرورش شهر اهواز صورت گرفت.روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی - همبستگی بود. در این مطالعه 96 سالمند با روش نمونه گیری در دسترس از مراجعان به کانون بازنشستگی آموزش و پرورش شهر اهواز در سال (88) انتخاب شدند. برای سنجش میزان رضایت از بازنشستگی از آزمون شاخص توصیفی بازنشستگی (RDI) استفاده شد و به منظور بررسی ویژگی های جمعیت شناختی پرسشنامه ای توسط محققین فراهم گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، همبستگی ساده و تحلیل رگرسیون با روش ورود مکرر استفاده گردید.یافته ها: بین سلامتی، اشتغال به کار مجدد پس از بازنشستگی، داشتن وضع مالی مناسب و احساس سودمندی با رضایت از بازنشستگی همبستگی مثبت معنی دار وجود دارد. رابطه بین سن بازنشستگی و بازنشستگی همسر با رضایت از بازنشستگی منفی است.نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد که سلامتی، اشتغال به کار مجدد پس از بازنشستگی، داشتن وضع مالی مناسب و احساس سودمندی همگی رضایت از بازنشستگی را بالا می برند. اما سن بازنشستگی بالاتر و بازنشستگی همسر، رضایت از بازنشستگی را کاهش می دهد.

هدف: کزاز یک اختلال عصبی است که بصورت تک گیر و تقریبا همیشه در افرادی که دارای مصونیت ناکامل می باشند بروز می کند. اکثریت موارد کزاز در افراد بالای 60 سال می باشد با توجه به خطر ابتلا به فرم شدید و مرگ و میربالای آن در بین افراد مسن این بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه به منظور بررسی سطح آنتی بادی ضد کزاز در افراد بالای 50 سال در شهرستان کاشان انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه بصورت توصیفی در سال 1387 روی 180 فرد بالای 50 سال که به آزمایشگاه بوعلی کاشان برای انجام آزمایش چکاپ مراجعه کردند انجام شد. پس از کسب رضایت،پرسشنامه ای استاندارد حاوی اطلاعات دموگرافیک و سابقه واکسیناسیون کزاز تکمیل و سپس از هر فرد 5 سی سی خون گرفته و سطح آنتی بادی کزازبه روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج بوسیله SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و با آمار توصیفی ارائه گردید.یافته ها: 65% افراد ایمنی محافظت کننده علیه کزاز نداشتند (سطح آنتی توکسین کزاز کمتراز IU/ml 0.1). از 180 فرد مورد مطالعه 72 نفر (40%) سابقه دریافت واکسن نداشتند در حالی که 47 نفر (%26.1) حداقل یک نوبت واکسن دریافت کرده بودند. از میان 86 فرد بالای 60 سال 6 نفر (7%) آنتی توکسین کزاز (IU/ml 0.1 - 1) و 5 نفر (%5.8) آنتی توکسین کزاز (IU/ml£1) داشتند. جنس مرد و دریافت قبلی واکسن با ایمنی محافظت کننده ارتباط داشت سطح آنتی توکسین با افزایش سن کاهش یافت.نتیجه گیری: به نظر می رسد اکثریت افراد بالای 50 سال دراین مطالعه به علت پوشش ناکافی واکسیناسیون، نسبت به کزاز ایمن نمی باشند و بهبود سطح ایمنی علیه کزاز در این افراد وجود دارد.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی تاثیر مداخلات کاردرمانی مراجع مدار بر عملکرد و رضایتمندی افراد مبتلا به سکته مغزی در فعالیت های خودمراقبتی انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه 24 نفر از افراد سکته مغزی مراجعه کننده به مرکز توانبخشی رفیده به صورت نمونه در دسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند که 2 نفر از گروه مداخله از ادامه درمان خودداری کردند. سپس افراد در گروه مداخله 24 جلسه تحت مداخله کاردرمانی مراجع مدار در حیطه فعالیت های خودمراقبتی قرار گرفتند؛ مدت هر جلسه 45 دقیقه بود. گروه کنترل کاردرمانی رایج را دریافت کردند. رضایتمندی، عملکرد و استقلال در فعالیت های خودمراقبتی این افراد، قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. ابزارهای های جمع آوری اطلاعات شامل فرم مشخصات دموگرافیک، مقیاس ارزیابی عملکرد کاری کانادائی و آزمون بارتل بود.یافته ها: بین دو گروه در نمره رضایتمندی، عملکرد و استقلال در فعالیت های خودمراقبتی قبل از مداخله تفاوت معناداری وجود نداشت. بعد از مداخله هم بین دو گروه در نمره رضایتمندی، عملکرد و استقلال در فعالیت های خودمراقبتی تفاوت معناداری مشاهده تشد ولی قبل و بعد از مداخله درمانی در گروه مداخله اختلاف معناداری در نمره رضایتمندی (p= 0.009)، عملکرد (p= 0.028) و استقلال (p= 0.019) در فعالیت های خودمراقبتی مشاهده شد. همچنین اختلاف معناداری در گروه کنترل بین قبل و بعد از مداخله در نمره رضایتمندی (p= 0.011)، عملکرد (p= 0.007) و استقلال (p= 0.029) در فعالیت های خودمراقبتی مشاهده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج فوق مداخله کاردرمانی مراجع مدار بر رضایتمندی، عملکرد و استقلال فعالیت های خود مراقبتی افراد مبتلا به سکته مغزی تاثیر داشته است اما این تاثیر آنقدر زیاد نبوده که این نتایج را بتوان در مقایسه دو گروه باهم مشاهده کرد، فقط این تاثیر در مقایسه بین قبل و بعد از مداخله در گروه مداخله مشاهده شد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

هدف: تحقیق حاضر با هدف مقایسه میزان شادکامی سالمندان ساکن در منزل و سرای سالمندان انجام شد.روش بررسی: این پژوهش از نوع تحقیقات علی - مقایسه ای است. جامعه آماری این تحقیق تمامی زنان و مردان سالمند 60 سال به بالای ساکن در سرای سالمندان و ساکن در منزل شخصی در شهر تبریز بوده است که افراد نمونه 100 نفر در دو گروه 50 نفری (25 نفر مرد و 25 نفر زن) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از سیاهه شادکامی آکسفورد استفاده شد و سپس داده ها با آزمون t مستقل بررسی شدند.یافتـه ها: نتایج نشان داد که میزان شادکامی سالمندان ساکن در منزل به طور معنی داری بیشتر از سالمندان ساکن در سرای سالمندان است. همچنین از میان مولفه های شادکامی، میزان عوامل رضایت از زندگی، سلامت روانی، خلق مثبت و کار آمدی سالمندان ساکن در منزل به طور معنی داری بالاتر از سالمندان ساکن در سرای سالمندان است. اما هر دو گروه در میزان عزت نفس تفاوت معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاکی از آنست که میزان شادکامی سالمندان ساکن در منزل به خاطر برخورداری آنها از حمایت اجتماعی و احترام و محبت خانواده به طور معنی داری بیشتر از سالمندان ساکن در سرای سالمندان است؛ و بالعکس سکونت در سرای سالمندان برای افرادی که می توانستند در کنار خانواده به سر ببرند اما به سبب شرایط اقتصادی و خانوادگی به سرای سالمندان سپرده شده اند، باعث کاهش خلق، عدم رضایت از زندگی و در نهایت عدم شادکامی شده است.