زمینه و هدف: پارگی پیش از موعد و پره ترم پرده ها (Preterm Premature Rupture of Membrane: PPROM) یکی از شایعترین عوارض مامایی و از مهمترین مشکلات در طب نوزادان است که مادر و جنین را در معرض خطر قرار می دهد و از عوامل مهم مرگ و میر نوزادان است و با وجود شیوع بالای آن در حاملگی، در درمان آن اختلاف نظر وجود دارد، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر مصرف آنتی بیوتیک در مقابل مصرف آنتی بیوتیک به همراه کورتیکواستروئید و توکولیتیک در بیماران با پارگی زودرس کیسه آب در هفته 28-34 بارداری بر برخی از پیامدهای کوتاه مدت نوزادی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار، 64 زن باردار با PPROM به صورت تصادفی به دو گروه درمانی مورد و شاهد تقسیم شدند. بیماران در گروه مورد، آنتی بیوتیک، توکولیتیک و کورتیکواستروئید و در گروه شاهد فقط درمان آنتی بیوتیکی دریافت نمودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی مستقل، کای اسکوئر، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین دو گروه از نظر توزیع جنسی (P=0.8)، وزن زمان تولّد نوزاد (P=0.67)، طول مدت بستری در بیمارستان (P=0.07)، میانگین نمره آپگار (P=0.32) و شیوع مرگ نوزادی (با وجود کمتر بودن در گروه مورد) (P=0.67) اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: از نظر میزان بروز پیامدهای نوزادی بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت اما میزان بروز پیامدها در گروه مورد کمتر از شاهد بود، در این زمینه انجام مطالعات کارآزمایی بالینی بیشتری لازم است تا نتایج استفاده از درمان همزمان آنتی بیوتیک، توکولیتیک و کورتیکواستروئید بر پیامدهای نوزادی آشکارتر گردد.

زمینه و هدف :توجه به بهداشت مادران باردار در خلال حاملگی یکی از اساسی ترین و مطمئن ترین راههای حفظ سلامت مادر و جنین است. لذا شناسایی هر چه زودتر گروه پر خطر، اساس مراقبت های پیش از زایمان است. روش مطالعه :به منظور تعیین فراوانی حاملگی های پر خطر و عوامل مؤثر بر آن در زنان باردار مطالعه ای توصیفی مقطعی صورت گرفت که در آن 850 نفر از مراجعین به زایشگاه مهدیه شهر بم طی سال 80 به صورت تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای مورد بررسی شامل سن مادر، وزن نوزاد، بیماریهای زمینه ای مادر، تعداد حاملگی و سن حاملگلی بود که با برنامه آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج :نتایج پژوهش نشان می دهد که 11.8% نمونه ها زیر سن 18 سال و 6.6% بالای 35 سال بودند.8.8% نمونه ها برای نوبت پنجم و بیشتر از آن حامله شده اند.5.4% نمونه ها دچار زایمان زودرس بودند و6.3% نمونه ها زایمان دیررس داشتند. 2% نمونه ها در حاملگی فعلی دچار خونریزی شدند.4.2% موارد علائم پره اکلامپسی را در حاملگی اخیر نشان دادند. فراوانی بیماریهای مختلف در نمونه های مورد بررسی بدین شرح بود:12.3% عفونت دستگاه ادراری،0.8% درصد اعتیاد به مواد مخدر،0.4% بیماری مقاربتی،0.4% آنمی،0.6% بیماری تیروئیدی، 0.6%بیماری قلبی و0.1% بیماری کبدی،0.1% بیماری دیابت، ضمناً 4.3از نمونه ها به بیش از یکی از بیماریهای فوق الذکر مبتلا بودند.22.9% نوزادان این مادران کم وزن بودند. با توجه به یافته های این بررسی مشخص شد که حاملگی در سن نامناسب و ابتلاء به بعضی بیماری ها به ویژه عفونت ادراری و پرفشاری خون مهم ترین مشکلات بهداشتی زنان حامله این شهر می باشد. نتیجه گیری:ت وصیه می شود در جهت پیشگیری از حاملگی های پر خطر آموزش و مراقبت های پری ناتال در سن باروری بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

تلاش های فراونی شده است تا از پیشرفت اختلال استرس پس از تروما (PTSD) و دیگر اختلالات روانپزشکی جلوگیری شود. برای نمونه می توان به مداخلات روانپزشکی زود هنگام بعد از وقوع تروما اشاره کرد. بررسی مطالعات گذشته نشان داده است که انجام یک جلسه روان درمانی شناختی - رفتاری (CBT) شامل رهاسازی فرد از تجربه تروما با مداخله نکردن هیچ گونه تفاوتی ندارد. مداخلات زودهنگام روانپزشکی، با رویکردهای شناختی - رفتاری نتایج زودرس مثبتی داشته اند. با استناد به این گفته و اثرات مواجهه با واقعه و بازسازی شناختی افراد، می توان روشی را ابداع کرد: این روش شامل چهار جلسه CBT زودهنگام، بعد از وقوع تروماست. برای آزمون این رویکرد، 152 نفر از افرادی که تصادف کرده و در بخش فوریت های پزشکی یکی از بیمارستان های شهر لندن بستری شده بودند، انتخاب شدند. مداخله درمانی این افراد شامل چهار جلسه یک ساعته CBT، پنج تا 10 هفته بعد از تصادف بود. در طول هر جلسه درمان افراد تشویق شدند تا واقعه را با جزییات آن، یعنی افکار، احساسات، نگرش ها، بوها، مزه ها، صداها، عواطف و عکس العمل ها تعریف کنند. صدای افراد ضبط و در همان جلسه برای فرد پخش گردید. پس از آن، درمانگر شناخت های تحریف شده فرد (مثلا احساس مسولیت در قبال وقوع آن حادثه) را مورد بحث و بررسی قرار داد.

هدف اجرای برنامه های توانبخشی زودهنگام مبتنی بر شواهد در بهبود توانایی های حرکتی نوزادان زودرس از اهمیت ویژه ای برخوردار است. شواهد درمورد مداخلات توانبخشی در بهبود رشد حرکتی نوزادان زودرس، متنوع و پراکنده است و ناهمگونی در نوع، مقدار و زمان مداخلات درمانی وجود دارد. بنابراین هدف از انجام این مطالعه مروری، شناسایی انواع مداخلات توانبخشی (کاردرمانی و فیزیوتراپی) در بهبود مهارت های حرکتی نوزدان بستری در بخش مراقبت های ویژه بود. روش بررسی این یک مطالعه مرور حوزه ای است. مطالعات پژوهشی موجود از پایگاه های اسکوپوس، پاب مد، وب آو ساینس و موتور جست وجوی گوگل اسکالر جمع آوری شدند. معیارهای ورود شامل مقالاتی بود که به زبان انگلیسی و فارسی چاپ شده باشند، موضوع اصلی مطالعات مداخله ای توانبخشی (کاردرمانی و فیزیوتراپی) زودهنگام بر بهبود مهارت های حرکتی نوزادان زودرس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان باشد و در بازه زمانی سال های 2000 تا 2023 به چاپ رسیده باشند. بعد از انتخاب کلیدواژه ها، مقالات یافت شده در یک جست وجوی سازمان یافته با معیارهای ورود مطابقت داده شدند و درنهایت مطالعات مدنظر انتخاب شدند. یافته ها از میان مطالعات بررسی شده، 15 مطالعه معیارهای ورود را داشتند. از میان مطالعات موجود، 7 مطالعه مربوط به مداخلات چندحسی و 2 مطالعه مربوط به مداخلات چندوجهی بود. همچنین 2 مطالعه مربوط به مداخلات عصبی رشدی، 2 مطالعه مربوط به مداخلات اجراشونده توسط والدین و 2 مطالعه مربوط به مداخلات پشتیبانی از اکتشاف بازی مداخله رشدی زودهنگام بود. نتیجه گیری براساس یافته های موجود در این پژوهش و جلساتی که با کارشناسان در این حوزه برگزار شد، توانستیم مداخلات توانبخشی زودهنگام مهارت های حرکتی نوزادان زودرس را در 4 گروه: 1) مداخلات چندوجهی و چندحسی، 2) مداخلات عصبی رشدی، 3) مداخلات اجراشونده توسط والدین و 4) مداخلات پشتیبانی از اکتشاف بازی مداخله رشدی زودهنگام طبقه بندی کنیم. اکثر مطالعات شامل مداخلاتی بودند که در مدت زمان کوتاهی انجام شده بودند و تأثیر کوتاه مدت را بر بهبود حرکتی گزارش کردند. فقط مداخله پشتیبانی از اکتشاف بازی بعد از ترخیص ادامه داشت و شکاف مداخلات زودهنگام از بخش مراقبت های ویژه نوزادان به خانه را پوشش می داد و بهبود رشد حرکتی را در کوتاه مدت و بلندمدت (6 و 12ماهگی) گزارش کرده بود.