با گذشت یک دهه از ظهور کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک این روش بدل به روش ایمنی و کارآمد برای برخورد با سنگ صفراوی شده است. مزیت های این روش شامل کاهش مدت بستری در بیمارستان و هزینه های مربوطه، بازگشت سریعتر به کار، کاهش درد، و مسائل زیبایی می باشند. این روش جراحی نیز مانند هر روش دیگری، اندیکاسیونها و کنتراندیکاسیونهای خاص خود را دارد که با پیشرفت تکنیک و افزایش تجربه جراحان تغییر می یابند. هدف از این مطالعه بررسی اندیکاسیونها و کنتراندیکاسیونهای کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک و میزان تبدیل به جراحان باز در بخشهای 1 و 5 جراحی مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) می باشد.در یک مطالعه گذشته نگر توصیفی از نوع Case-Series پرونده تمام بیمارانی که از اول سال 72 تا مهر ماه سال 77 مورد کله سیستکتومی قرارگرفته بودند مطالعه گردید. سن و جنس بیماران، تشخیص هنگام بستری، یافته های سونوگرافیک و رادیولوژیک دیگر، یافته های آزمایشگاهی، اندیکاسیون کله سیستکتومی، وضعیت اول همراه سابقه جراحی شکمی قبلی و یا بدخیمی داخل شکمی، نوع عمل( باز، لاپاروسکوپی، لاپاروسکوپی تبدیل شده به باز با ذکر علت)، یافته های پاتولوژی، فاصله زمانی از کله سیستکتومی تا ترخیص و میزان مرگ و میر در همان بستری مطالعه شدند. 343 پرونده کله سیستکتومی مورد بررسی قرار گرفت که 121 مورد از آنها به روش لاپاروسکوپیک انجام شده بود. از این تعداد 117 نفر زن ( 96.7 درصد) و 4 نفر مرد ( 3.3 درصد) بودند. طیف سنی بیماران 14 تا 84 سال با میانه سنی 45سال بود. شایعترین اندیکاسیونهای کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک در این مرکز عبارتند از: (1) کولیک عودکننده صفراوی ( 88.4 درصد موارد) (2) تظاهرات غیر اختصاصی سنگ کیسه صفرا (5.8 درصد) و (3) سنگهای صفراوی بدون علامت ( 1.7 درصد) . کنتراندیکاسیونهای کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک در این مرکز عبارتند از: (1) کله سیستیت حاد (2) سنگ و یا دیلاتاسیون کلدوک (3) کانسر کیسه صفرا(4) بدخیمی های داخل شکم (5) نیاز به عمل جراحی الکتیو شکمی همزمان (6) سابقه لاپارتومی قسمتهای فوقانی شکم (7) سپسیس (8) ایلئوس (9) پریتونیت(10) پانکراتیت (11) چاقی مفرط. میزان تبدیل به جراحی باز در این مرکز 7.4 درصد می باشد. علل تبدیل به جراحی باز شامل: چسبندگی شدید(44.4 درصد موارد )، اشکالات تکنیکی (33.3 درصد) و علل اضطراری ( 22.3 درصد) می باشند. هیچ مرگی پس از LC در همان بستری رخ نداد. سیروز کبدی جبران شده کنتراندیکاسیونی جهت انجام کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک به حساب نمی آید. انجام کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک در بیماران قلبی عروقی و ریوی نیاز به ارزیابی دقیق دارد تصمیم برای انجام یا عدم انجام آن منوط به وضع بیمار است.

پیومیوزیت یک بیماری نادر مناطق غیر حاره و یک عارضه بسیار نادر در افراد دیابتی می باشد. این بیماری با تشخیص های مهمی قابل اشتباه بوده و اکثر پزشکان با آن آشنایی کامل ندارند و به همین دلایل موارد این بیماری به صورت Case report در مجلات معتبر پزشکی گزارش می گردد. ما یک مورد اثبات شده پیومیوزیت در یک مرد 35 ساله دیابتی را جهت اطلاع همکاران گزارش می نماییم.بیمار آقای حمید ک. به علت کنفوزیون و تب به درمانگاه اورژانس مراجعه نمود. از یک ماه قبل دچار تب، لرز و تورم دردناک ساق پای راست شده بود، تنها نکته مهم در سابقه وی، پر ادراری و پر نوشی از چندی قبل بود.در معاینه کاملا بدحال، درد و تورم ساق پای راست، درجه حرارت 40 درجه، تعداد تنفس 24 در دقیقه، فشار خون 80/150 میلیمتر جیوه بود. در آزمایشات لکوسیتوز با انحراف به چپ، هیپرگلیسمی، افزایش  CPKو LDH مشهود بود. سونوگرافی، تجمع مایع غلیظ را در ساق پا نشان داد و شواهدی از انسداد وریدی یا شریانی مشاهده نشد. علیرغم پوشش آنتی بیوتیکی مناسب وضعیت بالینی بیمار بدتر شد.آسپیراسیون های مکرر ناحیه در اتاق عمل منفی بود. نهایتا با شکاف عمقی خلف ساق حدود 1500 سی سی ترشح چرکی غلیظ خارج شد و 2 هفته بعد بیمار با وضعیت بالینی مناسب ترخیص گردید.

از بین 5279 زایمان، طی 2 سال در بیمارستان ولیعصر تهران، 117 مورد زایمان دوقلو اتفاق افتاد (22.16 در 1000 تولد زنده). که از این میان 19.2 درصد پره اکلامپسی داشتند. بیشترین موارد بارداری دوقلویی در سن 18 سالگی و در زایمان اول رخ داده بود. از این عده 9 مورد (8.2%) حاصل حاملگی مصنوعی بودند. سزارین فوریتی در 63.6 درصد موارد دیده شد.مقایسه عوارضی مانند بیماری هیالین غشایی، آنتروکولیت نکروزان، سپتی سمی، آنومالی مادرزادی و همچنین مقایسه وزن، نمره آپگار دقیقه اول و پنجم، نیاز به انجام عملیات احیا، جنس نوزادان و مرگ بین دو نوزاد دوقلو تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد ولی نمابین دو نوزاد دوقلو دارای تفاوت معنی دار بود (p<0.001) . وقوع کمتر نشانگان ترانسفوزیون جفتی در 6 درصد موارد و مشاهده قل دوم به عنوان دهنده خون در 83.3 درصد موارد قابل توجه بود. بیماری هیالین مامبران در 71.4 درصد شایع ترین علت مرگ، کم وزنی در 72.5 درصد نوزادان و نیز پارگی زودرس کیسه آب و درد زایمانی زودرس به عنوان شایع ترین دلیل ختم حاملگی تایید کننده نارسی و کم وزنی به عنوان عامل اصلی در مرگ و میر این نوزادان بودند. کلبسیلا و استافیلوکک اورئوس مهمترین عوامل سپتیسمی در این نوزادان به دست آمدند. وقوع کلاب فوت در 1.8 درصد و دررفتگی مفصل ران از لحاظ بالینی در 8.4 درصد موارد به ترتیب بیشتر از 18 و 7 برابر جمعیت عادی بود.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه (GBS) B و عوارض شناخته شده آن به عنوان عاملی در ایجاد عفونت زودرس اولیه نوزادان و انتقال باکتری از مادر به نوزاد و عدم اطلاع از میزان آن در منطقه به منظور تعیین شیوع فراوانی GBS در زنان حامله و رابطه آن با عفونت زودرس نوزادی و عفونت دوران نفاس، این تحقیق بر روی افراد حامله مراجعه کننده به درمانگاه زایشگاه شبیه خوانی در سال 1379 در کاشان انجام گرفت.مواد و روشها: تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی بر روی 400 خانم باردار با سن حاملگی 35 هفته و بالاتر صورت پذیرفت. نمونه گیری به روش سرشماری و مبتنی بر هدف بود، پرسش نامه ای حاوی اطلاعات در رابطه با سن، شغل، ملیت، میزان تحصیلات، محل سکونت، تعداد زایمان، تعداد سقط، سابقه زایمان زودرس، سابقه دیابت و بیماری زمینه ای تکمیل گردید. نمونه گیری با سواپ استریل توسط رزیدنت زنان از واژن به عمل آمد و نمونه ها در محیط ترانسپورت قرار گرفته و بلافاصله به آزمایشگاه منتقل گردید و در محیط اختصاصی تادهویت کشت داده شد و باکتری ایزوله شده با آزمون های بیوشیمیایی شناسایی گردید و اطلاعات با آزمون های آماری کای دو و فیشر تحلیل شد. عفونت GBS شناخته گردیده در افراد مبتلا پی گیری شد. عفونت در نوزاد مادران کلونیزه و همچنین مادران، پس از زایمان تعیین شد.یافته ها: از 400 نمونه مورد بررسی، 23 مورد (5.8 درصد) استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه B از واژن ایزوله گشت و از 23 نوزاد متولد شده از مادران با کلونیزاسیون مثبت 2 مورد (8.7 درصد) مبتلا به سپسیس ناشی از استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه B شده و نقش کلونیزاسیون مثبت در واژن در ایجاد عفونت زودرس نوزادان تایید گردید (P<0.003). هیچ یک از خانم های حامله با کلونیزاسیون واژینال مثبت استرپتوکوک به عفونت نفاسی پس از زایمان مبتلا نگشتند. عواملی نظیر بیماری زمینه ای، دیابت، تعداد سقط، نحوه زایمان، ملیت، شغل، پارگی زودرس کیسه آب، تحصیلات و محل سکونت تاثیری بر میزان کلونیزاسیون واژینال با استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه B نداشت.نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اینکه عفونت GBS در منطقه در حد نازلی بود ولی عفونت در نوزادان آنها بیشتر از حد اعلام شده است، تحقیق برای شناخت علل افزایش عفونت در نوزادان توصیه می گردد و همچنین بررسی اثر آموزش های بهداشتی برای زنان حامله و انجام پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی برای مادران با کلونیزاسیون مثبت جهت کاهش عوارض بعدی توصیه می گردد.

زمینه و اهداف: عفونت مجاری ادراری (UTI) شایعترین عفونت بیمارستانی و کاتترهای ادراری شایعترین علت UTI هستند. چنین عفونتهایی عامل شایع موربیدیتی، سپسیس و مرگ هستند و برای هزینه های درمانی بار مالی قابل توجهی دارند. هدف از این بررسی تعیین میزان باکتریوری به دنبال استفاده از کاتتر، شناخت عوامل باکتریایی شایع و تعییـن حساسیـت آنها در بخـش جـراحـی اعصـاب مـرکز آموزشی درمـانی آیـت اله طالقـانی (کرمانشاه) است.روش بررسی: از بیمارانی که پس از بستری در بخش به مدت 72 ساعت کاتتر ادراری دریافت کرده اند به فاصله کوتاهی بعد از تعبیه کاتتر و نیز 72 ساعت پس از آن نمونه ادرار جمع آوری گردید .پـس از کشـت، حسـاسیت دارویـی ارگانیسـمهـای ایـزولـه شـده، بعـد از تعییـن هویت، نسبت به 11 نوع آنتی بیوتیک رایج در درمان تعیین گردید .یافته ها: از 202 نفر بیمار که تا آخرین مرحله آزمایشها (72 ساعت) کاتتر ادراری را همچنان حفظ نمودند در نزد 48 نفر (%24) وجود باکتریوری به اثبات رسید. از 48 سویه جدا شده، %98 به آنتروباکتریاسه ها تعلق داشتند. در یک مورد (%2)Candida albicans  جدا شد که به نظر می رسد منشا داخلی (آندوژن) داشته باشد. بیشتر موارد (%87.7) به ترتیب توسطE.coli ،  pneumoniae Klebsiella و Enterobacter cloacae ایجاد شده اند. باکتریهای جدا شده فقط به آمیکاسین و نالیدیکسیک اسید کاملا حساس بوده و نسبت به بقیه داورها از 32 تا 100 درصد مقاوم بوده اند.نتیجه گیری: دامنه و گستردگی عفونتهای بیمارستانی در درجه اول به ارگانیسمهای موجود در بیمارستان و بعد به میزان بروز انتقال بستگی دارد که این امر خود به استاندارد بهداشتی بیمارستان مربوط می شود و سرانجام به مقاومت بیمار ارتباط دارد. یافته ها نشان می دهند که موازین بهداشتی و کنترل عفونتهای بیمارستانی باید به دقت مراعات شوند و برای بیمارانی که کاتتر ادراری دارند باید آزمایشهای میکروب شناسی انجام بگیرد و در صورت ابتلا به باکتریوری اقدامات صحیح و مقتضی منظور گردد. رژیم دارویی رایج در بخش باید تجدید نظر شود. زیرا بین حساسیت سوشهای مقاوم نظیرE.cloacae ، k.pneumoniae و mirabilis Proteus  که حدود نیمی از موارد باکتریوری به دنبال استفاده از کاتتر را ایجاد می کنند و رژیم درمان ضد میکروبی رایج در بخش همسویی وجود ندارد.

سندرم زجر تنفسی حاد . (Acute Respiratory Distress Syndrome) A.R.D.Sدرمان فارماکولوژیک اثبات شده‏ای ندارد. نشان داده شده است که ترومبوکسان  A2یکی از واسطه‏های اصلی در مسیر  ARDSمی‏باشد. کتوکونازول با جلوگیری از سنتز واسطه مذکور ممکن است از بروز این سندرم در بیماران در معرض عوامل خطر جلوگیری کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر کتوکونازول در پیشگیری از بروز ARDSدر بیماران مواجه با عوامل خطر طراحی و اجراء شد.  این مطالعه از نوع کارآزمائی بالینی است که بر روی 46 بیمار دارای عوامل خطر شامل سپسیس، آمبولی چربی، آسپیراسیون ریوی و کوفتگی ریه انجام گرفت .بیماران به ترتیب پذیرش، به طور تصادفی و بر حسب نوع عوامل خطر در یکی از دو گروه مورد و شاهد قرار می گرفتند. در گروه مورد روزانه 400 میلی گرم کتوکونازول و در بیماران گروه شاهد پلاسبو حداکثر به مدت 21 روز و یا تا زمان بستری بیماران در بخش مراقبتهای ویژه گاواژ گردید، سپس بیماران از نظر وقوع  ARDSتحت مراقبت و پیگیری قرار گرفتند .دو گروه از نظر مشخصات زمینه‏ای شامل سن، جنس، وخامت بیماری )که با استفاده از سیستم امتیاز بندی Acute Physiology and Chronic Health Evaluation = APACHE بررسی شد (و میزان استفاده از کورتیکواستروئید مشابه بودند. بر اساس یافته‏های پژوهش میزان بروز  ARDSبه طور معناداری در گروه مورد مواجه  با عامل سپسیس پائین‏تر بود. ولی اثر کتوکونازول در پیشگیری از ARDSدر تمام بیماران به اثبات نرسید همچنین استفاده از این دارو به عنوان پیشگیری نتوانست مرگ و میر نهائی بیماران را کاهش دهد . نتایج این پژوهش با نتایج مطالعات محدود قبلی در زیر گروه سپسیس مطابقت دارد و با توجه به نتایج این پژوهش و نیز تحقیقات محدود پیشین، کتوکونازول احتمالا می‏تواند میزان بروز  ARDSرا در بیماران مبتلا به سپسیس کاهش دهد.  

سابقه و هدف: سپسیس یکی از خطرناکترین بیماریهای دوره نوزادی است که در نتیجه عواقب همودینامیک و متابولیک ناشی از عفونت ایجاد می شود. معیار اصلی تشخیص، کشت مایعات استریل بدن شامل خون، مایع مغزی – نخاعی و ادرار است که پاسخ آن پس از چند روز حاضر می شود. بنابراین، جهت تشخیص و درمان زودرس از علایم بالینی استفاده می گردد. تاکنون قدرت علایم بالینی در تشخیص سپسیس در منطقه سنجیده نشده است. این تحقیق بر روی نوزادان رسیده که در سالهای 1378 تا 1379 در بیمارستانهای شهید بهشتی و شبیه خوانی کاشان بشتری شده اند انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی از نوع تشخیصی بر روی 120 نوزاد صورت پذیرفت. افراد مشکوک به سپسیس بستری شدن و علایم بالینی تشنج، تب، زردی، استفراغ، بی اشتهایی، هیپوترمی، سیانوز، زجر تنفسی، هیپورفلکسی در آنان بررسی گردید. برای هر یک از نوزادان نمونه های خون، مایع مغزی – نخاعی و ادرار جهت کشت ارسال شد. سپس قدرت تشخیصی هر کدام از علایم در مقایسه با کشت هر یک از مایعات استریل بدن سنجیده گردید.یافته ها: از بین علایم بررسی شده هیپورفلکسی و بی اشتهایی شایعترین علایم بودند. در 13 مورد از بیماران (0.8 درصد) کشت حداقل یکی از مایعات استریل بدن مثبت شد. بیشترین ارزش اخباری منفی و مثبت و همچنین بیشترین ویژگی مربوط به تشنج بود. بی اشتهایی، بیشترین حساسیت را داشت. تمامی بیماران کشت مثبت و در کل 111 نفر از بیماران بررسی شده و (92.5 درصد) با درمان حمایتی و آنتی بیوتیکی بهبود یافتند.نتیجه گیری و توصیه ها: این بررسی نشان داد که تشخیص سپسیس نوزادی بر اساس علایم بالینی به تنهایی امکان پذیر نیست. همچنین با توجه به بهبودی 92.5 درصد از بیماران، با درمانی که شامل آنتی بیوتیکی بود می توان گفت که کشت مثبت نیز استاندارد طلایی جهت تشخیص سپسیس نوزادی نمی باشد.