لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

فاسیولیازیس یک بیماری انگلی کبدی صفراوی است که در اثر تروماتودفاسیولاهپاتیکا یعنی شایع ترین نوع فاسیولا ایجاد می شود. این بیماری در همه گروه های سنی و نژادها و در تمام دنیا رخ می دهد و در 20 سال گذشته شیوع آن افزایش یافته است. حدود 180 میلیون نفر از مردم جهان در معرض خطر این بیماری بوده و 2.4 میلیون نفر نیز آلوده می باشند. شمال ایران هنوز هم جزء مناطق با شیوع بالای این بیماری می باشند. به طوری که در سال 1368 در استان گیلان 10000-15000 و در موج دوم شیوع یعنی 30000, 1378 نفر آلوده شدند.در صورتی که بیماری مزمن فاسیولا در انسان درمان نشود، عوارض آن به صورت آنمی فقر آهن، انسداد صفراوی و کلانژیت یا فیبروزپورتال بروز می کند همچنین تظاهر خارج کبدی ممکن است به صورت پلوروپریکاردیت، مننژیت یا لنفادنوپاتی رخ دهد.

پزشکی بالینی با دو چالش داده نگاری (Mensuration) و کمی سازی (Quantification) روبرو است. داده نگاری همان فرآیند تبدیل مشاهدات بالینی به داده های خام اولیه و کمی سازی ارایه شاخص های مربوط به گروه ها برای توصیف نشانه ها، علایم جسمانی و پدیده های بالینی است. در بسیاری از علوم برای شناساندن چنین کارهایی از پسوند سنجش (Metrics/(Metry استفاده نموده اند. زیست سنجی، روان سنجی، اقتصادسنجی، جامعه سنجی، شیمی سنجی و. . . نیز بر همین اساس شکل یافته اند. بالین سنجی (Clinimetrics) نیز در زمره خانواده «سنجش» قرار دارد و برای سنجش پدیده های بالینی بکار می رود. در این حوزه از شاخص ها، مقیاس رتبه بندی و سایر ویژگی ها برای توصیف علایم جسمانی و پدیده های بالینی استفاده می شود. فنیشتاین در اوایل دهه 1980 رویای رشته جدیدی را در سر می پروراند که نخستین بار آن را با عبارت بالین سنجی 1980 معرفی کرد و کسانی چون هنریکا دی. وت، پر بچ و پل کرابه آن را ادامه دادند. بالین سنجی شاخصی از پدیده های بالینی است که به دو بخش داده نگاری و کمی سازی تقسیم می شود. بالین سنجی فراتر از محاسبات بوده و به دنبال کاربرد محاسبات آماری در علوم پزشکی است تا بتواند احساس را از تصمیمات مبتنی بر توجیه منطقی دور سازد. در آینده ای نه چندان دور، انتظار می رود که شاهد ضرورت راه اندازی رشته بالین سنجی در دانشکده های پزشکی، دندانپزشکی، توانبخشی و غیره که با درمانگاه و بیمار سروکار دارند، باشیم. این رشته می تواند در دپارتمان های علوم پایه راه اندازی شود.

زمینه و هدف: کیفیت مقالات پزشکی در ارتقای دانش پزشکی موثر است. این مطالعه به منظور تعیین کیفیت مقالات منتشر شده مجلات مصوب کمیسیون نشریات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی روی 690 مقاله منتشر شده بین سال های 84-1362 در مجلات علمی پژوهشی کشور که به صورت تصادفی و بر اساس اطلاعات موجود در وب سایت ایران مدکس از بین همه مقالات علوم پزشکی انتخاب شده بودند؛ در سال 1386 انجام شد.یافته ها: 52 درصد مقالات از نوع توصیفی، 21.2 درصد مداخله ای و 5.8 درصد از نوع تحلیلی بود. در سال های اخیر تعداد مقالات تحلیلی و مداخله ای به طور معنی داری نسبت به سایر مقالات افزایش یافته بود (P<0.05). از بین مقالات بررسی شده؛ نوع مطالعه هیچ مقاله ای کیفی نبود. درصد مقالات پژوهشی، گزارش مورد و مروری به ترتیب 44.9 درصد، 36.9 درصد و 14.1 درصد بود. در سال های اخیر میزان مقالات پژوهشی در مقایسه با مقالات گزارش مورد و مروری به طور معنی داری افزایش یافته بود (P<0.05). در 80 درصد از مقالات حداقل یک تست آماری به کار رفته بود. بیشتر مقالات (60 درصد) بالینی و متن 82 درصد از مقالات به زبان فارسی بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده روند روبه رشد شاخص های مربوط به کیفیت مقالات چاپ شده می باشد. احتمالا تغییر در سیاست های وزارت بهداشت و درمان در خصوص نحوه ارزشیابی معاونت های پژوهشی دانشگاه های علوم پزشکی کشور، برگزاری کارگاه های روش تحقیق و مقاله نویسی، نحوه امتیازدهی به مجلات مصوب کمیسیون نشریات علوم پزشکی کشور و قوانین ارتقا اعضای هیات علمی سبب بهبود شاخص های کیفی مقالات شده است.

1هدف: هایپرهیدروز یا افزایش تعریق یک وضعیت بالینی مزمن است که خود را با افزایش ترشح یا ترشح نابه جای عرق نشان می دهد. هایپرهیدروز به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می شود. قدم اول در برخورد با هایپرهیدروز، مشخص کردن نوع هایپرهیدروز به صورت اولیه یا ثانویه است. درمان بر اساس نوع هایپرهیدروز متفاوت می باشد. خط اول در درمان هایپرهیدروز ثانویه، برطرف کردن علت زمینه ای است. روش های درمانی به چهار گروه کلی شامل درمان های موضعی دارویی و غیردارویی، درمان های سیستمیک، درمان های فیزیکی و درمان های جراحی تقسیم می شوند. گزینه های درمانی مختلفی برای هایپرهیدروز وجود دارد که هر کدام بسته به شرایط افراد دارای معایب و مزایایی می باشند. انتخاب بهترین گزینه درمانی با اخذ شرح حال دقیق، معاینه بالینی و در نظر گرفتن وضعیت فردی و اجتماعی بیمار انجام می شود. با توجه به شیوع قابل توجه هایپرهیدروز و تاثیر آن بر ابعاد مختلف زندگی بیمار، هدف از نگارش این مقاله، فراهم آوردن اطلاعات جامع و به روز درمورد تشخیص، علل و روش های درمانی متنوع هایپرهیدروز می باشد.

با وجود پیشرفت های زیاد در پرتو درمانی افت نمایی فوتون های اولیه بواسطه ی ماهیت برهمکنش فوتون با ماده به عنوان اصلی ترین چالش باقی مانده است. فوتون ها برد خوش- تعریفی ندارند و دز آن ها به طور نمایی کاهش می یابد، لذا، اندام های قبل و پس از ناحیه ی مورد نظر، دز قابل توجهی دریافت می کنند. امروزه، تکنیک های جدید بر پایه باریکه های ذرات باردار پروتون و کربن در بسیاری مراکز پرتو درمانی در سراسر جهان گسترش یافته اند. ذرات باردار مذکور در انتهای بردشان چگالی یونش بالایی دارند و بیشتر انرژی شان را در انتهای مسیر آزاد می کنند که به صورت قله ای با یک فرود نهایی شدید به نام قله ی براگ ظاهر می شود. برتری های فیزیکی برای مقاصد درمانی، نظیر؛ برد خوش- تعریف، و فقدان دز خروجی، ذرات باردار را به ابزار بسیار خوبی برای انتقال دز فیزیکی بیشتر به بافت سرطانی و در عین حال دز کمتر به بافت سالم اطراف، تبدیل کرده است. علاوه بر برتری فیزیکی می توان به خواص مطلوب رادیوبیولوژیکی آنها اشاره نمود و بدین ترتیب احتمال کنترل تومور نیز افزایش می یابد. با این همه، مقداری دز ناخواسته ی ناشی از نوترون ها و فوتون های ثانویه، به نواحی دور از بافت هدف، دغدغه ای است که جای خود را دارد. تا دهه 90 میلادی درمان با باریکه های پروتونی تنها در مراکز تحقیقاتی انجام می شد. پس از آن مراکز بیمارستانی مخصوص درمان با ذرات باردار مشغول به کار شدند و با توسعه روزافزون اینگونه مراکز هزینه های کلی درمان نیز تا حدودی کاهش یافته و این روند با احداث مراکز جدید در حال ادامه است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

نئوواسکولاریزاسیون قرنیه (NV) بواسطه ترمیم بیش از حد زخم پس از عفونت، جراحت، یا جراحی بوقوع می پیوندد. نئوواسکولاریزاسیون، تشکیل ساختارهای عروقی جدید در نواحی ای است که قبلا فاقد رگ بوده اند. دو مکانیسم همپوشان واسکولوژنز و آنژیوژنز احتمالا در فرآیند نئوواسکولاریزاسیون درگیر هستند که نقش مکانیسم اخیر در رشد تومور و اختلالات قرنیه و شبکیه مطرح می باشد. در حقیقت، نئوواسکولاریزاسیون قرنیه وضعیتی است تهدیدکننده بینایی که معمولا با اختلالات التهابی یا عفونی سطح چشم همراه است. تحقیقات مربوط به آنژیوژنز سرطان نشان داده اند که تعادلی بین فاکتورهای آنژیوژنیک (مثل FGF و VEGF) و مولکولهای آنتی آنژیوژنیک (همانند آنژیواستاتین، اندوستاتین یا فاکتور مشتق از رنگدانه اپی تلیوم) در قرنیه وجود دارد. مشکلاتی از قبیل التهاب، عفونت، صدمه و جراحت منجر به نئوواسکولاریزاسیون در قرنیه می شوند که به معنی تحریک آنژیوژنز در این بافت است. نئوواسکولاریزاسیون قرنیه ممکن است تحت تاثیر متالوپروتئینازها (MMPs) و سایر آنزیمهای پروتئولیتیک قرار گیرد. بکارگیری درمانهای جدید دارویی و جراحی شامل استفاده از استروئیدهای آنژیواستاتیک، عوامل ضد التهابی غیراستروئیدی،argon laser photocoagulation  و درمان فتودینامیکی (PDT) در مدلهای حیوانی برای مهار پدیده نئوواسکولاریزاسیون قرنیه تا حدودی موثر بوده اند. در این مبحث، مشکلات قرنیه ای وابسته به نئوواسکولاریزاسیون، فرایندهای دخیل در این بیماری و درمانهای بالقوه آنها را مرور خواهیم نمود.

هدف اصلی از ارایه این مقاله آشنایی هر چه بیشتر جامعه پزشکی با بیماری آنفلوانزای پرندگان به ویژه نوع اچ 5 ان 1 آن می باشد که علاوه بر ایجاد بیماری در پرندگان آسیایی و اروپایی باعث بیماری انسان ها نیز در آسیا شده است.منبع و مآخذ مهم مورد استفاده در این مقاله علاوه بر مقالات اشاره شده در پایان متن، آخرین اطلاعات و توصیه های سازمان بهداشت جهانی، سازمان جهانی بهداشت برای جانوران و سازمان غذا و کشاورزی ملل متحده می باشد.ویروس شدیدا بیماری زای H5N1، از دسامبر سال 2003 تاکنون باعث مرگ میلیون ها پرنده در بعضی کشورهای آسیا و اروپایی شده است. به عقیده بسیاری از صاحب نظران طغیان این بیماری از حیث شدت و انتشار جغرافیایی در طول تاریخ بی سابقه بوده و اثرات مخرب اقتصادی ناشی از شیوع بیماری بر بخش کشاورزی بسیار زیاد و عمیق می باشد. نکته مهم تر و قابل تامل در این میان آن بود که مشاهده شد بعضی انسان هایی که تماس مستقیم و طولانی با پرندگان بیمار داشتند نیز به این بیماری مبتلا شدند به طوری که در صورت ابتلا، مرگ و میر حدود پنجاه درصد داشتند.علاوه بر شدت بیماری و مرگ و میر ناشی از آن، با توجه به ناپایداری ژنتیکی ویروس آنفلوانزا، ممکن است ویروس با ایجاد موتاسیون و یا با آمیزش با عناصر ژنتیکی ویروس آنفلوانزای انسانی یک، ویروس جدید و بدیعی ایجاد نماید که می تواند بالقوه باعث انتقال انسان به انسان هم باشد. پیش بینی شده است که پاندمی بعدی آنفلوانزا به زودی در سراسر جهان رخ خواهد داد.