نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال یک پدیده جدید در مهندسی سطح است که بتازگی توسعه یافته و ضمن برطرف کردن مشکلات نیتروژن دهی متداول پلاسمایی، پیشرفت های زیادی را نیز در این زمینه ارایه نموده است. در این مطالعه، رفتار فولاد کم آلیاژ 30CrNiMo8 در مقابل عملیات نیتروژن دهی پلاسمایی به روش های متداول و توری فعال در شرایط مختلفی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. ساختار و خواص مکانیکی این فولاد پس از نیتروژن دهی پلاسمایی به روش های فوق از نظر ضخامت و ترکیب شیمیایی لایه ترکیبی و همچنین سختی سطح تا عمق نمونه ها با استفاده از میکروسکوپ های نوری و الکترونی (SEM)، پراش اشعه ایکس (XRD)، و آزمون ریز سختی سنجی ارزیابی شد. نتایج نشان می دهد که روش نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال افزایش دمای عملیات، مستقل از پارامترهای مربوط به سیستم توری، موجب افزایش نیتریدهای e در لایه ترکیبی و همچنین افزایش ضخامت و سختی این لایه می گردد.

این مقاله به تاثیر پارامترهای نیتروژن دهی، فرکانس و چرخه کاری بر قطعات با هندسه پیچیده در دو روش نیتروژن دهی پلاسمایی معمولی و نیتروژن دهی پلاسمایی با توری فعال می پردازد. در این پژوهش عملیات نیتروژن دهی در دمای 500oC، چرخه های کاری 40%، 60%، 80% و فرکانس های 8 و 10 کیلو هرتز روی نمونه های شیاردار از جنس AISI H13 با ضخامت های شیار 2، 4، 6، 8، 10 میلی متر به مدت 5 ساعت به دو روش معمولی و توری فعال انجام گرفت. تمامی نمونه های عملیات شده به کمک آزمایش های متالوگرافی، ریزسختی سنجی، زبری سنجی، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و آنالیز پراش اشعه ایکس (XRD) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان دادند که زبری و سختی سطح در هر دو روش با افزایش چرخه کاری زیاد می شود. در روش نیتروژن دهی پلاسمایی معمولی در چرخه کاری 80% و با ضخامت شیار 2 میلی متر پدیده کاتد توخالی رخ می دهد که منجر به بیش گرمایش نمونه شده و در نتیجه، باعث افزایش زبری سطح و کاهش سختی سطح می شود. این پدیده در روش نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال رخ نمی دهد. ریخت شناسی سطح نمونه های نیتروژن پلاسمایی شده به روش معمولی شامل ذرات گل کلمی شکل می باشد. در حالی که نمونه های نیتروژن دهی پلاسمایی شده به روش توری فعال از ذرات نیتریدی به شکل هگزاگونال با توزیع یکنواخت پوشیده شده اند. همچنین، نتایج XRD نشان داد که در هر دو روش نیتروژن دهی پلاسمایی روی کلیه سطوح فازهای e و g' تشکیل می شود.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 16 هفته تمرین های ورزشی پیش رونده بر بیان ژن های پیش بینی کننده ایجاد درد در اندام تحتانی دانشجویان دانشگاه افسری امام علی(ع) بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. تعداد 100 دانشجوی سال اول دانشگاه افسری امام علی (ع) به شکل تصادفی به سه گروه کنترل 37=n، گروه تمرین پیش رونده (33=n) و گروه تمرین پیش رونده+booster session (جلسه های تمرینی با شدت دو برابر) (30=n) تقسیم شدند. برای بررسی بیان ژن های SMAD3، GDF5 و ASPN از تکنیک Real-time PCR استفاده شد. داده ها با بکارگیری از آنالیز واریانس یک طرفه (One-way ANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنا داری 05/0≤ p تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد بیان ژن ASPN در گروه تمرین +booster session در مقایسه با گروه تمرین و نسبت به گروه کنترل به ترتیب تفاوت معناداری وجود داشت (05/0≤ p). بیان ژن SMAD3 در گروه تمرین +booster session در مقایسه با گروه تمرین تفاوت معناداری وجود داشت (05/0≤ p) و در قیاس با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت 05/0≥ p. بیان ژنGDF5 گروه تمرین +booster session در مقایسه با گروه تمرین (02/0≤ p) و نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت (05/0≤ p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین های پیش رونده می تواند بیان ژنی پلی مورفیسم های مرتبط با بروز درد در مفصل زانو را تعدیل کند. در نتیجه بهتر است از ترکیب تمرین های پیش رونده با جلسه های booster session استفاده شود.

این مقاله به تاثیر مشخصه های عملیات نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال از جمله، اندازه قطر سوراخ توری، نوع درپوش (توری و یا ساده)، دما و همچنین ترکیب گاز ورودی بر ساختار و خواص سطحی فولاد کم آلیاژ DIN1.6580 می پردازد. عملیات نیتروژن دهی در دماهای 550 و 580 درجه سانتیگراد و ترکیب گاز نیتروژن و هیدروژن (N2/H2) با نسبتهای 3.1 و 1.3 در زمان ثابت عملیات به مدت 5 ساعت انجام شد. کلیه نمونه های عملیات شده به کمک آزمایش های متالوگرافی، XRD، ریز سختی سنجی و SEM مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز تفرق اشعه ایکس تشکیل فازهای γ′-Fe4N و ε-Fe2-3N را طی فرآیند نیتروژن دهی نشان داد. نتایج به دست آمده نشان می دهند که ضخامت لایه ترکیبی با افزایش دما و درصد نیتروژن در ترکیب گاز ورودی زیاد می شود. همچنین افزایش اندازه قطر سوراخ توری در حالت استفاده از درپوش توری، تاثیری روی ضخامت لایه ترکیبی ندارد و در حالت استفاده از درپوش ساده و در دمای ثابت، موجب افزایش ضخامت لایه ترکیبی می شود. نتایج ریزسختی سنجی بیانگر افزایش سختی سطح با افزایش دما و همچنین درصد گاز نیتروژن در ترکیب گاز ورودی است. همچنین مشخص گردید که مقادیر سختی سطحی بدست آمده در حالت استفاده از درپوش توری نسبتا بیشتر از حالت استفاده از درپوش ساده است.

این مقاله به تاثیر مشخصه های سطحی نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال بر فولاد کم آلیاژ DIN1.6580 می پردازد. در این پژوهش عملیات نیتروژن دهی در دماهای 520، 550 و 580 درجه سانتیگراد و ترکیب گاز نیتروژن و هیدروژن (N2/H2) با نسبتهای  و 1:3 در زمان ثابت عملیات به مدت 5 ساعت انجام شد. کلیه نمونه های عملیات شده به کمک آزمایش های متالوگرافی، XRD، زیر سختی سنجی و SEM مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز تفرق پرتو ایکس تشکیل فازهای –Fe4Nγ' و –Fe2-3Nε را طی فرآیند نیتروژن دهی نشان داد. نتایج به دست آمده نشان می دهند که ضخامت لایه ترکیبی با افزایش دما ودرصد نیتروژن درترکیب گاز ورودی زیاد می شود. همچنین افزایش اندازه قطر سوراخ توری در حالت استفاده از درپوش مشبک، تاثیری روی ضخامت لایه ترکیبی ندارد و در حالت استفاده از درپوش ساده و در دمای ثابت، موجب افزایش ضخامت لایه ترکیبی می شود. نتایج ریز سختی سنجی بیانگر افزایش سختی سطح با افزایش دما و همچنین درصد گاز نیتروژن در ترکیب گاز ورودی است. همچنین مشخص گردید که مقادیر سختی سطحی بدست آمده در حالت استفاده از در پوش مشبک بیشتر از حالت استفاده از درپوش ساده است.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر متغیرهای فرایند نیتروژن دهی، یعنی فرکانس و چرخه کاری، بر نمونه هایی با شیارهای مختلف در دو روش نیتروژن دهی پلاسمایی متداول و با توری فعال می باشد. نمونه های اتصال یافته شامل بلوک فلزی از جنس فولاد ساده کربنی با شیار های مکعب مستطیلی به عمق 2، 4، 6، 8 و 10 میلی متر، ارتفاع 40 میلی متر و پهنای 20 میلی متر و یک بلوک فلزی از جنس فولاد گرم کار AISI H13 به ابعاد 60´40´10 میلی متر تهیه شدند. نمونه های اتصال یافته در محیط 75%H2-25%N2، دمای 500oC، چرخه های کاری 40، 60 و 80 درصد و فرکانس های 8 و 10 کیلوهرتز به مدت زمان 5 ساعت با دو روش متداول و توری فعال نیتروژن دهی پلاسمایی شدند. خواص نمونه های نیتروژن دهی شده با اندازه گیری ضخامت لایه ترکیبی، عمق نفوذ نیتروژن، تعیین نوع ترکیبات فازی و تغییرات ریزسختی بررسی شدند. نتایج آزمایش ها نشان دادند که در روش نیتروژن دهی پلاسمایی متداول و با چرخه کاری 80 درصد و عمق شیار 2 میلی متر، پدیده کاتد توخالی اتفاق می افتد، و این منجر به گرمایش بیش تر نمونه می شود. این در حالی است که پدیده کاتد توخالی در روش نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال رخ نمی دهد. مورفولوژی سطح نمونه های نیتروژن دهی شده به روش متداول شامل ذرات گل کلمی بودند، در حالی که سطح نمونه های نیتروژن دهی شده به روش توری فعال، از ذرات نیتریدی به شکل شش وجهی با توزیع یکنواخت پوشیده شده بود.

این مقاله به تاثیر پارامترهای عملیات نیتروژن دهی پلاسمایی به روش توری فعال و متداول بر روی خواص خوردگی فولا کم آلیاژ DIN1/6580 می پردازد. هر دو عملیات نیتروژن دهی در دمای 580oC و 550 و ترکیب گاز نیتروژن و هیدروژن (N2/H2) با نسبتهای 3.1 و 1.3 به مدت 5 ساعت انجام شدند. نتایج آزمون خوردگی حاکی از این است که مقاومت به خوردگی نمونه های عملیات شده به روش توری فعال با افزایش دما، استفاده از درپوشش توری و همچنین افزایش اندازه قطر سوراخ توری (در صورت استفاده از پوشش توری) افزایش می یابد. تاثیر ترکیب گاز ورودی در شرایط یکسان، وابسته به نوع درپوش است بدین ترتیب که مقاومت خوردگی با افزایش درصد گاز نیتروژن در ترکیب گاز ورودی در صورت استفاده از درپوش توری افزایش می یابد و در صورت استفاده از درپوش ساده کاهش می یابد. این امر را می توان به اندازه ضخامت لایه ترکیبی مرتبط دانست. مقاوم خوردگی نمونه های عملیات شده به روش متداول با افزایش درصد گاز نیتروژن در دمای ثابت و همچنین افزایش دما زیاد می گردد. نمونه عملیات ذکر شده با ترکیب 75% نیتروژن و دمای 550oC بیشترین مقاومت به خوردگی را از خود نشان داد. در کل نتایج نشان می دهند که مقاومت خوردگی نمونه عملیات شده به روش متداول با کمترین مقاومت خوردگی به میزان 20 برابر مقاومت خوردگی نمونه نیتروژن دهی شده به روش توری فعال (با کمترین مقدار مقاومت به خوردگی) می باشد.