رعایت موازین اخلاقی در محیط های ورزشی و مسابقات توسط ورزشکاران، از جمله خاستگاه جهانی و ملی دارد در مورد پسند کلیه دست اندرکاران و تماشاچیان می باشد. هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی تفاوت رعایت موازین اخلاقی در بین بانوان ورزشکار و غیرورزشکار و اهداف ویژه تحقیق بررسی میزان تفاوت این دو گروه در متغیرهای تنبیه و اطلاعات ، ابزار گونه نسبی بودن، توافق بین اشخاص، احترام به قراردادهای اجتماعی، احترام به قوانین و نظم و رعایت اصول جهانی بوده است. تعداد 60 نفر از بانوان ورزشکار 30 تا 19 ساله عضو تیم های ورزشی دانشگاه ها که حداقل 5 سال سابقه فعالیت های ورزشی در دانشگاهها و آموزشگاهها داشتند و نیز 60 نفر از بانوان دانشجوی 30 تا 19 سالة غیرورزشکار که هیچ گونه فعالیت ورزشی مستمر نداشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش تحقیق توصیفی و مقایسه ای و ابزار تحقیق، پرسشنامه محقق ساخته که با روش آلفاکرونباخ با ضریب 66/0، پایایی آن مورد تائید قرار گرفت ، بوده است که براساس محورهای اخلاقی گلبرگ ساخته شد. در نتیجه، محقق بین گروههای ورزشکار و غیرورزشکار از نظر رعایت اخلاقی به طور کلی و نیز متغیرهای تنبیه و اطلاعات ، ابزارگونه نسبی بودن، احترام به قوانین و نظم، احترام به قراردادهای اجتماعی تفاوت معنی داری مشاهده نکرد، ولی در متغیر اخلاق براساس اصول جهانی بین دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده کرد که غیرورزشکاران نسبت به ورزشکاران در این متغیر برتر نشان دادند.

به منظور مقایسه زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار هنگام اجرای فعالیت فزاینده وامانده ساز در شدت های مختلف، 20 دانشجوی دختر سالم 21-26 ساله دانشگاه گیلان انتخاب شدند. از این میان، 10 نفر در رشته های مختلف تحصیلی که حداقل دو سال سابقه ورزشی در رشته های ورزشی والیبال، هندبال، و بسکتبال داشتند گروه ورزشکار (سن 22.4±1.07 سال، قد 162.2±3.6 سانتی متر، و وزن 54.6±6.6 کیلوگرم)، و 10 نفر بدون هیچ سابقه فعالیت منظم ورزشی گروه غیر ورزشکار (سن 23.3±1.3 سال، قد 162±4.2 سانتی متر، و وزن 56.2±9.6 کیلوگرم) انتخاب شدند. هر دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار در دامنه هوشی بالا (آزمون هوش ریون بزرگسالان) قرار داشتند.آزمودنی ها تحت فعالیت فزاینده وامانده ساز روی تردمیل شروع به فعالیت کردند. قبل و هنگام اجرای فعالیت، هر 30 ثانیه یکبار آزمون زمان واکنش دو انتخابی از آزمودنی ها گرفته شد. هنگام اجرای فعالیت، ضربان قلب آزمودنی ها در هر مرحله ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر نشان داد بین میانگین نمرات زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت های مختلف فعالیت (65، 73، 84، 91، 97 درصد حداکثر ضربان قلب) و لحظه واماندگی تفاوت معناداری وجود ندارد (p.0.05). همچنین، بین دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت تمرین در بهترین و بدترین زمان واکنش اختلاف معناداری مشاهده نشد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت شدت فعالیت فزاینده بر زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیرورزشکار تاثیر معناداری ندارد.

هدف: هدف تحقیق حاضر، مقایسه تصویر بدنی زنان یائسه ورزشکار و غیرورزشکار بود.روش بررسی: آزمودنیهای این تحقیق را تعداد 60 نفر زن یائسه 43 تا 53 ساله تشکیل دادند که به صورت نمونه گیری خوشه ای طبقه ای از میان زنان ورزشکار و غیر ورزشکار منطقه 6 تهران انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات فردی محقق ساخته، همچنین پرسشنامه خود توصیفی بدنی بود که از 11 خرده مقیاس قدرت، استقامت، هماهنگی، سلامت عمومی، انعطاف پذیری، عزت نفس، لیاقت ورزشی، چربی، ظاهر بدنی، فعالیت بدنی و کل بدن تشکیل شده است. از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف و آزمون T مستقل برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج آماری (P£0.05) نشان داد که تصویر بدنی زنان یائسه ورزشکار در تمامی خرده مقیاسهای تصویر بدنی از جمله قدرت، استقامت، چربی بدن، ظاهر بدن، سلامت عمومی هماهنگی، انعطاف پذیری، عزت نفس، فعالیت بدنی، لیاقت ورزشی و کل بدن به طور معنی داری از زنان یائسه غیر ورزشکار بهتر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که انجام فعالیت بدنی مستمر، اثرات مطلوبی بر شاخص روانی تصویر بدنی زنان یائسه دارد و زنان یائسه می توانند با انجام تمرینات ورزشی مستمر، اثرات مخرب روانی ناشی از یائسگی را در خود تقلیل دهند.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین توان هوازی که یکی از مهمترین عوامل آمادگی جسمانی است و ترکیب و بعضی ابعاد منتخب بدن در دانش آموزان دختر غیر ورزشکار 18-17 ساله شهر تهران است. بدین منظور 80 نفر از داشن آموزان دختر غیر ورزشکار که در دامنه سنی 18-17 ساله قرار داشتند، از 20 منطقه آموزش و پرورش تهران به صورت تصادفی خوشه ای تعیین و سپس آزمون های لازم از آنان به عمل آمد.متغیرهای مستقل این تحقیق شامل ترکیب بدن (وزن چربی - وزن بدون چربی - درصد چربی) ابعاد بدن (وزن – قد - BMI – سطح بدن) و متغیر وابسته توان هوازی VO2max بود که به ترتیب با کالیپر، لایه های زیر پوستی آزمودنی ها تعیین شد سپس با تعیین قد و وزن سایر ابعاد آزمودنیها محاسبه و توان هوازی نیز با روش های میدانی و پله استراند اندازه گیری و در نهایت اطلاعات به دست آمده مربوط به هر آزمودنی ثبت شد.نتایج حاصل از این تحقیق به شرح زیر است:1 - بین درصد چربی و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معکوس معنی داری مشاهده شد (P≤0.01). 2 - بین وزن چربی و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معکوس معنی داری مشاهده شد (P≤0.01).3 - بین وزن بدون چربی و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معنی داری مشاهده نشد.4 - بین وزن و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معکوس معنی دار مشاهده شد. .(P≤0.01)5 - بین قد و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معنی داری مشاهده نشد.6 - بین BMI و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معکوس معنی داری مشاهده شد  .(P≤0.01) 7 - بین سطح بدن و توان هوازی آزمودنی ها همبستگی معکوس معنی داری مشاهده شد  .(P≤0.01)بنابراین نتیجه میگیریم هر چند در تحقیق حاضر بین قد و وزن بدون چربی با توان هوازی رابطه ای به دست نیامده است، اما ارتباط معکوس بین توان هوازی با چهار مورد از متغیرها (درصد چربی بدن، وزن بدن، وزن چربی بدن و BMI) اهمیت زیادی دارد و تاییدی بر ضرورت اجرای همزمان تمرین های استقامت قلبی - تنفسی به همراه برنامه های کنترل وزن به منظور بهبود توان هوازی دارد.

مقدمه و اهداف: امروزه در خصوص قوس افزایش یافته کمری، غالب تحقیقات صورت گرفته تنها به تغییرات در راستا پرداخته اند؛ در حالی که با توجه به یکپارچگی تنگاتنگ سیستم اسکلتی-عضلانی-عصبی و عکس العمل های زنجیره ای، نقص در عملکرد یک بخش از بدن با اختلال در عملکرد و کیفیت عملکرد در دیگر مناطق ارتباط دارد؛ بنابراین ممکن است تغییر در ناحیه کمری-لگنی افراد مبتلا به قوس افزایش یافته کمری نه تنها با تغییر عملکرد در این ناحیه، بلکه در نواحی بالا و پایین نیز همراه باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی عملکرد اندام تحتانی در دو گروه زنان غیرورزشکار با و بدون قوس افزایش یافته کمری بود که ناراستایی قابل مشاهده ای در راستای اندام تحتانی نداشته باشند. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر، تعداد 60 دانشجوی دختر 18 تا 24 سال ساکن در خوابگاه های دانشگاه تهران، 30 نفر دارای قوس بزرگتر یا مساوی 92/58 درجه و 30 نفر بدون قوس افزایش یافته کمری به صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنین آزمودنی های تحقیق از نظر هرگونه ناراستایی قابل مشاهده در نماهای مختلف بررسی شدند؛ افرادی که مشکوک به ابتلا بودند، از انتخاب آنها به عنوان آزمودنی اجتناب شد. آنگاه از هر دو گروه (با و بدون قوس افزایش یافته کمری) آزمون های عملکرد اندام تحتانی شامل وای، پرش عمودی، مسافت سه لی، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر و تعادل ایستا به عمل آمد. سپس اطلاعات به-دست آمده از تحقیق حاضر با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (t مستقل) در دو گروه سالم و مبتلا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نتایج به دست آمده در آزمون های وای (001/0=P)، پرش عمودی (007/0=P)، مسافت سه لی (001/0=P)، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر (002/0=P) و تعادل ایستا (001/0=P) بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که قوس افزایش یافته کمری بر روی عملکرد اندام تحتانی تاثیر منفی می گذارد و موجب کاهش عملکرد اندام تحتانی می گردد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ضرباهنگ های مختلف موسیقی بر برخی شاخص های خستگی مرکزی و محیطی در زنان جوان غیر ورزشکار است. به این منظور 38 دانشجوی دختر سالم انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه، تجربی 1 شامل 13 نفر، 2±22 سال، تجربی 2؛ 13 نفر 2±23 سال و گروه کنترل 12 نفر، 2±23 سال تقسیم شدند. در ابتدا پیش آزمون مشابه شرایط تمرین از تمام گروه ها به عمل آمد، سپس برنامه تمرین اصلی به صورت 2 جلسه در هفته به مدت 6 هفته متوالی با ارائه متغیرهای مستقل اجرا شد و در نهایت پس از اتمام آخرین جلسه تمرین، پس آزمون گرفته شد. برنامه تمرین در هر جلسه شامل رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج تا مرز واماندگی برای هر سه گروه بود. گروه های تجربی طی تمرین با هدفون به موسیقی گوش می کردند. گروه کنترل نیز هیچ گونه مداخله موسیقی دریافت نکردند. تحلیل نتایج آزمون ضربه زنی با انگشت تفاوت زیادی را در خستگی محیطی گروه های تجربی و کنترل نشان نداد. نتایج آزمون نامیدن رنگ ها خستگی مرکزی حاصل از تمرین در گروه کنترل نسبت به دو گروه موسیقی کند و تند را تایید کرد. تحلیل یک طرفه داده ها نشان داد که در پیش آزمون بین شاخص های خستگی اندازه گیری شده، در سه گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0.05). اما در مرحله پس آزمون مقدار بار کاری حالت واماندگی (P=0.022) بین گروه ها معنی دار بود. آزمون تعقیبی توکی نشان داد بین گروه کنترل و گروه های تجربی اختلاف معنی داری در همه متغیرها وجود دارد (P<0.05)، ولی بین گروه های تجربی این اختلاف معنی دار نیست (P>0.05). به طور کلی می توان گفت موسیقی همزمان با تمرین خستگی مرکزی و محیطی را به تعویق می اندازد و در نهایت عملکرد ورزشی را افزایش می دهد.

زمینه و هدف: افزایش متابولیسم و تولید رادیکال های آزاد در طول فعالیت بدنی از جمله تغییرات بیولوژیکی بارزی می باشند که با ایجاد استرس اکسیداتیو در بدن می توانند زمینه بروز بسیاری از بیماری ها را فراهم سازند. هدف این مطالعه مقایسه شاخص استرس اکسیداتیو و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام در دختران ورزشکار هندبالیست و دختران غیرورزشکار بود. روش بررسی: این مطالعه مورد شاهدی بر روی 15 دختر ورزشکار هندبالیست سالم که حداقل از 6 ماه قبل از تحقیق سه جلسه در هفته فعالیت ورزشی منظم و مستمر داشتند و 15 دختر غیرورزشکار سالم که در دوره مشابه در فعالیت ورزشی منظمی حضور نداشتند، انجام شد.محدوده سنی افراد شرکت کننده 25-18 سال بود. خون گیری آزمودنی ها به دنبال 2±12 ساعت استراحت و ناشتا بین ساعت 9-8 صبح انجام شد. برای تعیین مقادیر شاخص استرس اکسیداتیو از روش تیوبار بیتوریک اسید و برای تعیین مقادیر ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم از روش توان آنتی اکسیدانی احیاء آهن استفاده شد. داده ها با آزمون آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد، که شاخص استرس اکسیداتیو مالون دی آلدئید دختران ورزشکار هندبالیست به طور معنی داری پایین تر از دختران غیر ورزشکار می باشد و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام این ورزشکاران بالاتر از دختران غیر ورزشکار بود (p<0.05). نتیجه گیری: انجام تمرینات ورزشی منظم و مستمر در بین دختران می تواند موجب کاهش بروز استرس اکسیداتیو وافزایش سلامتی شود.