مقدمه و هدف زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی-رفتاری از رویکردهای درمانی هستند که روابط بین زوجین را بهبود می بخشند، بنابراین پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثر بخشی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی-رفتاری بر دلزدگی زناشویی زوجین صورت گرفت. روش این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی اجرا شد که جامعه اماری آن شامل زوجین مراجعه کننده به کلینیک روان شناسی آذر شهر کرمانشاه در سال 1398 بودند و از بین تعداد 200 نفر مراجعه کننده، 30 نفر به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه دلزدگی زناشویی (CBM) استفاده شد. همچنین در این مطالعه گروه تجربی در جلسات درمانی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی رفتاری که به مدت تقریبی دو ماه و هر هفته دو جلسه به طول انجامید، شرکت کردند. داده ها به کمک نرم افزار آماری Spss-21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نتایج آماری نشان داد که زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی-رفتاری در کاهش دلزدگی زناشویی موثر بوده اند و همچنین زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی رفتاری توانستند به یک اندازه بر دلزدگی زناشویی موثر واقع شوند (001>P). نتیجه گیری به طور کلی با توجه به نتایج می توان بیان کرد که برای کاهش دلزدگی زوجین می توان از رویکرد زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی رفتاری استفاده کرد و زوجین با استفاده از این رویکردها میتوانند تداوم زندگی خود را عمق بیشتری بخشند.

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی سیستمی تلفیقی در افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای صدمه دلبستگی اجرا شد. نمونه شامل 30 زوج داوطلب شرکت در مطالعه بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. هر سه گروه به مقیاس سازگاری زن و شوهری(DAS)  و ابزار صدمه دلبستگی (AIM) به عنوان پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری پاسخ دادند. نتایج نشان دهنده تفاوت معنادار بین هر دو روش زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی سیستمی تلفیقی در افزایش سازگاری زناشویی زوج های دارای صدمه دلبستگی در مقایسه با گروه کنترل بود. اما بین این دو روش درمانی تفاوت معناداری یافت نشد. همچنین نتایج نشان دهنده پایدار بودن اثر درمان بعد از گذشت 3 ماه بود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر خودگردانی (SRCT) کوتاه مدت بر اصلاح رضایت زناشویی، سازگاری زناشویی و میزان افسردگی زوجین است. این پژوهش، به روش مورد پژوهی در دو مقطع زمانی و در دو مکان، بر اساس طرح خط پایه چندگانه، بین آزمودنی ها اجرا شد. نمونه پژوهش، شامل 6 زوج در سال های 1387 و 1388 است که داوطلب به شرکت در پژوهش بودند. یافته ها، نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر خودگردانی (SRCT) کوتاه مدت، باعث افزایش رضایت زناشویی، سازگاری زوجین و کاهش میزان افسردگی زوجین می شود.

سابقه و هدف: با توجه به ارزش نهاد خانواده، باید به مشکلات زوجین توجه ویژه ای شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی شناختی-رفتاری و زوج درمانی هیجان محور بر دلزدگی زناشویی زوجین با طلاق عاطفی صورت گرفت. روش بررسی: روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره تبریز در سال 1400 تشکیل دادند. 54 نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند (هر گروه 9 زوج). گروه های آزمایشی، درمان مختص گروه خود را به ترتیب در 8 و 10 جلسه دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. ابزارهای اندازه گیری، پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز و طلاق عاطفی گاتمن بودند. داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار متغیر دلزدگی زناشویی در گروه زوج درمانی شناختی-رفتاری 68/10±44/108، در گروه زوج درمانی هیجان محور 18/12±11/108، و در گروه کنترل 08/8±39/108 بود (05/0P). تأثیر درمان ها بر دلزدگی زناشویی زوجین در مرحله پس آزمون یکسان بود (05/0

مقدمه رویکرد تصویرسازی ارتباطی یک نظریه در مورد ازدواج و فرایند درمان تعارضات زناشویی است. بر اساس ایده اصلی این رویکرد، انتخاب همسر بر اساس یک تصویر ذهنی از پدر و مادر ایده آل که در دوران کودکی شکل گرفته است، صورت می گیرد و سازگاری با همسر نیز بستگی به این تصویر اولیه دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی بر کاهش دلزدگی زناشویی طراحی شد. مواد و روش ها این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی راستین در شهر گرگان، ایران طی سه ماهه دوم سال 1397 بود. نمونه شامل 20 زوج بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با روش گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 10 زوج) قرار گرفتند. ارزیابی آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز (1996) صورت گرفت. 8 جلسه گروهی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی برای گروه آزمایش برگزار شد در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. یافته ها میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی میان آزمودنی های گروه آزمایش در مراحل پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 21/97± 81 و 15/66± 68/05 بود. میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی در آزمودنی های گروه کنترل قبل از مداخله و بعد از مداخله به ترتیب برابر با 16/79± 80/95 و 14/31± 82/50 بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که دلزدگی زناشویی در زوجین گروه آزمایش پس از دریافت مداخله تصویرسازی ارتباطی کاهش معنی داری داشت. نتیجه گیری زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی زوج ها را قادر می سازد که از سوی یکدیگر درک شوند و تجربه این احساس می تواند به افزایش شادکامی، صمیمیت و همدلی بین زوج ها منجر شود و همچنین دلزدگی زناشویی را کاهش دهد.