غنی سازی، افزودن ماده مغذی به یک ماده غذایی است؛ که ممکن است به طور طبیعی در آن وجود داشته، یا نداشته باشد و به این ترتیب باعث بهبود کیفیت کلی تغذیه ای آن ماده غذایی شود. هدف اصلی غنی سازی مواد غذایی با آهن، پیشگیری از کمبود این ماده مغذی یا حفظ وضعیت کفایت آهن در یک جمعیت، در بلند یا میان مدت است. در غنی سازی، ماده حامل و ترکیب غنی کننده آهن از اهمیت خاصی برخوردارند. انتخاب حامل مناسب، بستگی به دسترسی گروههای در معرض خطر به آن دارد. از نظر ترکیب غنی کننده نیز باید ترکیبی انتخاب شود؛ که زیست فراهمی بالایی داشته، از نظر اقتصادی به صرفه باشد و باعث ایجاد تغییرات ارگانولپتیک در ماده حامل نشود. در کشورهای مختلف مطالعات متفاوتی انجام گرفته است؛ که در رابطه با دو نوع غنی سازی، همگانی و هدفمند هستند. مواد غذایی مختلفی به عنوان حامل مورد آزمایش قرار گرفته اند و از ترکیبات مختلفی نیز به عنوان غنی کننده آهن استفاده شده است. برخی از کشورها حتی در سطح ملی نیز برنامه غنی سازی با آهن را تجربه نموده اند. در کشور ما بهترین ماده حامل، آرد گندم است؛ زیرا قوت غالب مردم کشور ماست ولی از نظر ترکیب غنی کننده مناسب، هنوز نتیجه دقیقی بدست نیامده و اینکه از کدام ترکیب استفاده شود بحث های فراوانی مطرح است.

در امپراتوری وسیع هخامنشی از خط و زبان های متفاوتی در نقاط مختلف قلمرو هخامنشی برای انجام فعالیت های اداری–اقتصادی در سیستم های اداری استفاده می کردند. آرشیو باروی تخت جمشید در مرکز امپراتوری مربوط به سال های 13 تا 28 سلطنت داریوش بزرگ را می توان بزرگترین و مهم ترین سازمان اداری چند زبانه هخامنشی دانست. اگرچه زبان قالب در گل نبشته های آرشیو، ایلامی است ولی گل نبشته هایی به زبان آرامی و نمونه هایی به خط های پارسی باستان، یونانی، بابلی، فریگیه ای نیز شناسایی شده است. این چندزبانه بودن به نوعی، نمایشگر وضعیت اجتماعی چندملیتی تخت جمشید و نواحی اطراف آن است. اسناد چندزبانه بارو در ساختاری از مدارک پیچیده قرار دارند. البته متن های آنها مربوط به فعالیت های اداری مشابه است. در این مقاله سعی داریم به بررسی اهمیت این مدارک و طبقه بندی های ارائه شده برای آنها بر اساس شکل، زبان و متن آنها بپردازیم.

فرایند غنی سازی به منظور بهبود وضعیت دریافت ریزمغذی ها در جامعه هدف اجرا می شود. هدف از انجام این مطالعه، تولید ماده غذایی انرژی زا و غنی شده با ریزمغذی ها با استفاده از دو صمغ دانه شاهی و زدو و بررسی تاثیر صمغ ها بر ماندگاری و بازیابی مواد معدنی و ویتامین ها بود. فرمولاسیون شامل پودر گوشت، پودر سویا، روغن، ویتامین های محلول در چربی و مواد معدنی (آهن و روی) و کلریدسدیم بود. از میان فرمولاسیون هایی که بالاترین میزان انرژی و ویسکوزیته را داشتند، 5 مورد انتخاب و میزان مواد معدنی، عناصر آهن و روی، ویتامین های A، D، E و K و میزان فعالیت آبی اندازه گیری شد. یک فرمول با 92/0% صمغ دانه شاهی و 23/1% صمغ زدو بالاترین میزان انرژی و ویسکوزیته را داشت. داده های این مطالعه نشان داد که حضور صمغ ها موجب حفظ محتوای ویتامین های محلول در چربی در نمونه ها می گردد و تفاوت معناداری میان میزان ویتامین های A، D، E و K در روز صفر و 14 وجود ندارد لیکن در نمونه کنترل میزان ویتامین های ذکر شده کاهش یافت. پاسخ حاصل از حضور همزمان صمغ زدو و دانه شاهی در فرمولاسیون غذای انرژی زا نشان داد که نوع و غلظت صمغ تاثیری بر حفظ مواد معدنی (آهن و روی) ندارد. بهترین فرمولاسیون در این مطالعه حاوی 25/35% پروتیین و 5/0% مواد معدنی بود که می تواند 03/277 کیلوکالری انرژی، کل میزان مورد نیاز روزانه ویتامین A، D و E، 5/62% میزان مورد نیاز روزانه ویتامین K و 100% میزان مورد نیاز روزانه به عناصر آهن و روی را تامین نماید.