انسی حاج شاعر لبنانی، از پرچمداران مدرنیسم ادبی و از بنیانگذاران شعر منثور در جهان عرب است. شعر او به نگارش خودکار، غلبه فضای گسست و رویا و چیرگی ساحت ذهن، ممتاز است. انسی حاج خصوصا در مراحل نخست شعری خود در فضایی سوررئالیستی سیر می کند، اما به دلیل تحول و التهابی که شعر منثور به پیشگامی او و شاعران هم مشربی چون ادونیس در روند شعر عربی ایجاد کرد سبک شناسی و زیبایی شناسی شعر او چندان مورد توجه و اهتمام ناقدان واقع نشد. بر همین اساس، این پژوهش کوشیده است مولفه ها و مشخصه های سوررئالیستی نخستین و جنجال برانگیزترین مجموعه شعری او، «لن» را با رهیافت تحلیل توصیفی، بررسی و نقد کند. نتایج، بیانگر تاثیرپذیری عمیق شاعر از زیبایی شناسی سوررئالیستی و منابع معرفتی این مکتب است؛ بگونه ای که وفور مفاهیم سرکش و خردگریز، تصاویر متناقض نما، آشنایی زدایی های نامتعارف، گسست رشته زمان و شکست منطق زبان در این مجموعه شعری، نشانگر روایت شاعر از جهان رویا است که سوررئالیست ها آن را واقعیت برتر می نامند.

هدف از این مقاله، ارائه قرائتی نقادانه از پنجمین رمان نویسنده معاصر انگلیسی ایان مکیوئین، باعنوان سگهای سیاه 1992 است. فرض بنیادین مقاله حاضر این است که منتقدان ادبی غالبا نگرشهای نادرستی را به مکیوئین و آثارش انتساب داده اند، به گونه ای که تأملات تفکر بر انگیز وی در خصوص مسائل فرهنگی غالبا مورد بی توجهی قرار گرفته است. این بی توجهی ریشه در دیدگاهی کلیشه ای دارد که بر حسب آن گویا بن مایه همه آثار مکیوئین خشونت است و داستانهایش در مجموع معرف شخصیتهایی تنفرانگیز و جامعه ستیز هستند. بر این اساس چنین تلقی شده است که خواندن داستانهای مکیوئین موجب تشویق و نگرانی خواننده است. در مخالفت با این تلقی نادرست و با این استدلال که هدف مکیوئین از نگارش داستانهایش کالبد شکافی و نقد فرهنگ معاصر است، در مقاله حاضر رمان سگهای سیاه به منزله متنی مورد قرائت قرار گرفته است که دیدگاهی ادبی درخصوص مباحث فرهنگی ارائه می دهد. به اعتقاد نگارنده، ساختار روایتی این رمان، واجد اهمیتی بنیانی در درک معانی مستتر در آن است. به همین سبب، با استناد به مفاهیم و اصطلاحات روایت شناسانه ای که ژرار ژنت و شلامیت ریمون کنان در نظریه های خویش مطرح کرده اند، پیچیدگی گفتمانهای روایتی رمان مکیوئین و مشابهتهای مضمونی ای که به اجزای آن وحدت می بخشند مورد بررسی قرار گرفته است. بر پایه این قرائت ، در پایان مقاله نتیجه گرفته شده است که دیدگاههای این رمان نویس توانا در مباحث فرهنگی جاری، وی را به منتقد سرسخت زمانه ما تبدیل کرده است.

نقاره ی گیلانی، سازی ست کوبه ای که از دو طبل کوچک و بزرگ تشکیل شده است. این ساز در فرهنگ سنتی شرق گیلان در آیین های مختلف به طورمستقل یا در کنار سرنا (سازی بادی و محلی) نواخته می شود. در این منطقه، طبل کوچک را "شیطانه" می نامند و در برخی آیین ها، نوازنده تنها مجاز به نواختن طبل بزرگ (صدای بم) است، تا آنجا که گاه طبل کوچک با پارچه پوشانده می شود. در آیین های دیگر مانند لافندبازی (بندبازی) و کشتی محلی، این محدودیت ها وجود ندارند و ریتم های مرکب از هر دو صدای زیر و بم، با سرنا همراه می شود. مطالعه ی انسان شناختی نمادین کاربرد این ساز، در موقعیت های گوناگون نشان می دهد که اجزای نقاره، یعنی طبل کوچک و صدای زیر آن و طبل بزرگ و صدای بم آن، در هر کدام از موقعیت ها معنایی متفاوت می یابند. طبل کوچک یا "شیطانه"، معنایی ورای شر دارد که باید در متن فرهنگی آن را درک کرد. مشابه این مفهوم را می توان در شخصیت دلقک در مراسم بندبازی دید که به رغم تلاش برای شکست قهرمان (بندباز)، کارکرد اصلی اش شورآفرینی در مراسم است. مقایسه ی دو نماد شیطانه (طبل کوچک) و دلقک بندبازی نمایانگر آن است که این مفهوم در فرهنگ گیلان مفهومی ست فرهنگی که کارکردهای نمادین خاص دارد.