در این بررسی تاثیر قارچ رنگین کمان (Coriolus versicolor) بر روی دوام چوب برون و چوب درون راش (Fagus orientalis) درحالت طبیعی و حفاظت شده با نمک محلول در آب سلکور (Celcure) با غلظتهای 1 درصد و 3 درصد و نمک محلول در آب بازیلیت (Celcure) با غلظتهای 1 درصد و 2 درصد با استفاده از روش (Kolleschale) طبق استاندارد DIN 52176 و B.S. 838:1961 مورد مطالعه قرار گرفت. برای انجام این بررسی از طرح فاکتوریل با بلوک های کاملا تصادفی استفاده گردید.از آنجایی که گونه راش یکی از گونه های پرمصرف درصنایع چوب کشور می باشد و بعد از گونه ممرز بیشترین موجودی جنگلهای شمال کشور را تشکیل می دهد برای این منظور انتخاب گردید. همچنین قارچ رنگین کمان که یکی از قارچهای خطرناک و مخرب گونه های چوبی پهن برگ، مخصوصا گونه راش می باشد، جهت مطالعه انتخاب گردید.اشباع نمونه ها با استفاده از روش فشار، خلا (Bethel) انجام شد. نمونه های تیمارها (6 تیمار) بر روی ریشه های قارچ رنگین کمان که در داخل محفظه شیشه ای (Kolle) بر روی محیط کشت مالت اکستراکت آگار (Malt Extract Agar) رشد کرده بودند قرار داده شدند. ریشه های قارچ با شرایط حرارت 22 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 75 درصد در داخل انکوباتور (Incubator) به مدت 14 هفته در روی نمونه های چوب به رشد خود ادامه دادند. پس از 14 هفته مجاورت، کاهش جرم، مقاومت فشارموازی، الیاف و مقاومت به سختی نمونه ها اندازه گیری شد. نتایج حاصله به صورت زیر خلاصه شده است.در شرایط آزمایش، درصد کاهش جرم چوب برون و چوب درون در تیمارهای مختلف و بلوکها (درختان) با هم تفاوت معنی داری نشان ندادند. چوب برون و چوب درون از حیث کاهش جرم (پوسیدگی) یکسان هستند. درصد کاهش جرم با میزان درصد نمک حفاظتی و نوع آن رابطه نشان داد. نوع نمک و سطوح مختلف غلظت آنها تاثیر کاملا مشهودی بر افزایش دوام چوب گذاشتند، بطوری که چوب طبیعی (شاهد) طبق استاندارد مربوطه از حالت بی دوام را به حالت بسیار بادوام تغییر دادند.مقاومت فشاری موازی الیاف چوب برون و چوب درون تیمارهای مختلف و بلوکها (درختان) با هم تفاوت معنی داری را در شرایط آزمایش نشان ندادند. مقاومت فشاری موازی الیاف نمونه های طبیعی با تاثیر قارچ حداقل (گروه چهارم) و به ترتیب نمونه های طبیعی بدون تاثیر قارچ و نمونه های اشباع شده با نمک سلکور 1 درصد (گروه سوم)، نمونه های اشباع شده با نمک بازیلیت 1 درصد و 2 درصد (گروه دوم)، نمونه های اشباع شده با نمک بازیلیت 2 درصد و سلکور 3 درصد (گروه اول) دارای مقاومت فشاری موازی الیاف بیشتری شدند. در مورد این صفـت، مصرف نمکهای حفاظتی (به استثنای سلکور 1 درصد) علاوه بر جلوگیری از پوسیدگی یا کاهش جرم چوب در برابر قارچ رنگین کمان، باعث بهبود مقاومت فشاری موازی الیاف نیز شده اند.در مورد مقاومت به سختی، بلوکها (درختان)، تیمارها، نوع نمک و درصد آن در سطح 1 درصد معنی دار شدند و با گروه بندی میانگین ها، نمونه های طبیعی باتاثیر قارچ حداقل مقاومت (گروه چهارم)، و به ترتیب نمونه های اشباع شده با نمک سکلور 1 درصد و سلکور 3 درصد (گروه سوم)، نمونه های اشباع شده با نمک بازیلیت 1 درصد و 2 درصد (گروه دوم) مقاومت به سختی بیشتری داشتند. در مورد این صفت، چوب طبیعی بدون تاثیر قارچ در گروه اول قرار دارد.

جمع آوری و تکمیل اطلاعات، از اصول اولیه در انجام هر تحقیق و از جمله در بیوتکنولوژی است. تدوین اطلاعات مربوط به میزان و نوع مواد بیولوژیک در کشور، برای حرکت در مسیر خودکفایی بسیار ضروری بنظر می رسد.ابتدا با استفاده از منابع علمی موجود، تعریف جامع و دقیقی از مواد بیولوژیک بدست آید. سپس از این مجموعه، آن موادی که منشا حیوانی داشتند به سه دسته تقسیم شدند که عبارتنداز:1- خون و محصولات آن 2- فرآورده های حاصل از واکنش ایمنی 3- بافتها و سلولها سپس از طریق مراکز عمده مصرف کننده موادبیولوژیک، اطلاعات مربوط به نوع و میزان مصرف آنها جمع آوری شود و سپس با مراجعه به شرکتهای وارد کننده ، اطلاعات تکمیلی در زمینه محصول و میزان واردات آن بدست آمد. برای جمع آوری اطلاعات، علاوه بر شرکتهای خصوصی، از وزارت بهداشت و گمرک نیز استفاده شد.پس از تهیه لیست اولیه، در مورد تک تک مواد، تحقیق صورت گرفته و اطلاعات علمی جزیی تر جمع آوری شد.در این طرح مراکز عمده تامین کننده مواد بیولوژیک با منشا حیوانی، اعم از تولید کنندگان داخلی و شرکتهای وارد کننده آمده است. بعلاوه در برخی موارد لیست محصولات آنها ذکر شده است. همچنین برخی مراکز عمده مصرف کننده این مواد گنجانده شده است.  درمجموع می توان گفت اطلاعات و آمار رسمی کشور در زمینه مواد بیولوژیک با منشا حیوانی با حقایق موجود فاصله زیادی دارد و این امر، برنامه ریزی در این زمینه را با مشکل مواجه می کند. در این طرح سعی شده تا فاصله بین آمار و ارقام موجود با آمار واقعی مشخص گردد.

وجود تعداد دام بیش از ظرفیت در حال حاضر از معضلات مراتع کشور است. چرای مفرط باعث از بین رفتن پوشش گیاهی و تخریب خاک می شود و به دنبال آن فرسایش خاک شروع می شود و در صورت ادامه این وضعیت صدمات جبران ناپذیری به منابع طبیعی تجدید شونده و جامعه وارد می شود. با مدیریت و توسعه گردشگری در مراتع می توان از طریق ایجاد اشتغال و بهبود وضع مالی بهره برداران از فشار وارده بر مرتع کاست، همچنین جلوی تخریب منابع آب، خاک و پوشش گیاهی را گرفت و فرسایش را کاهش داد. هدف این طرح تعیین معیار های موثر در استفاده های اکوتوریسمی و گردشگری از مراتع و تعیین شایستگی مراتع مورد مطالعه برای فعالیت های گردشگری و در نهایت رسیدن به توسعه پایدار در مدیریت صحیح مراتع است. در این مطالعه به طورکلی معیارهای وضعیت زمین، خاک، مخاطرات محیطی، منابع آبی، پوشش گیاهی و اقلیم به عنوان عوامل محیطی و معیارهای جذابیت های طبیعی، تاریخی و فرهنگی، دسترسی، کاربری اراضی و تقاضای تفرجی به عنوان عوامل اقتصادی و اجتماعی برای ارزیابی توان گردشگری طبیعی حوزه آبخیز تاریکدره استفاده گردید. با استفاده از GIS و معیارهای مذکور 156000 مترمربع (15.6 هکتار) از وسعت این حوزه برای تفرج متمرکز مناسب تشخیص داده شد و نتایج نشان داد مابقی مساحت این منطقه (5138 هکتار) محدودیتی برای تفرج گسترده ندارد. توان گردشگری طبیعی از حیث شاخص های اقلیمی موثر درگردشگری طبیعی در این منطقه، در ماههای مرداد، تیر، خرداد، شهریور و اردیبهشت به ترتیب حائز بیشترین مطلوبیت است. بر اساس معیارهای اکولوژیک و اقتصادی و اجتماعی، 9 منطقه تفرجی به عنوان موقعیت و یا گزینه های انتخاب عرصه های مطلوب برای تفرج متمرکز در منطقه بدست آمد و امتیاز هر کدام از پهنه ها مشخص گردید. با توجه به حضور هرکدام از شاخص ها و میزان امتیاز آنها پهنه ها اولویت بندی گردید.

کی از بیماریهای مهم متابولیسمی که گله های گاوهای شیری و هم چنین گوشتی را تهدید می کند کتوز است. کتوز می تواند به دو شکل بالینی و تحت بالینی بروز نماید. شکل تحت بالینی آن به دلیل عدم بروز علایم بالینی می تواند موجب ضرر اقتصادی به گله شود. از اینرو شناسایی دامهای مبتلا می تواند کمک موثری به افزایش راندمان تولید نماید. هدف از انجام این مطالعه طراحی روش شیمیایی جهت سنجش اجسام کتونی در سرم گاوها و تشخیص کتوز تحت بالینی است. برای این منظور ابتدا ترکیب بتاهیدروکسی بوتیریک اسید را با استفاده از ذرات نقره اکسیدکرده تا استواستات تولید شود. ترکیب اخیر در محیط تامپونی آمینواستیک اسید با نیتروپروسایدسدیم واکنش داده تا کمپلکس بنفش رنگی تولید شود. در ادامه پس از قرائت جذب نوری کمپلکس اخیر غلظت اجسام کتونی محاسبه می شود. با انجام واکنش در شرایط عدم حضور ذرات نقره امکان سنجش استواستات میسر است. در ادامه با محاسبه غلظت استواستات، بتاهیدروکسی بوتیریک اسید و محدوده قابل سنجش هر یک از این دو، جسم کتونی محاسبه می شود.نتایج حاصله حکایت از آن دارد که استواستات در محدوده 1-6mM در لیتر قابلیت سنجش دارد. در این خصوص میزان بتاهیدروکسی بوتیریک اسید در محدوده 1-3mM قابلیت سنجش دارد. در مجموع می توان اظهار داشت در صورتیکه بتوان مرحله حذف پروتئین های سرمی را طراحی و همچنین ثبات کمپلکس رنگی را افزایش داد این روش می تواند به صورت یک کیت در دسترس مراکز مصرف کننده قرار گیرد.

در این تحقیق میزان اثر شدت های چرا در شرایط مختلف مرجع (بدون چرا)، کلید (چرای سبک) و بحرانی (چرای شدید) بر ترکیب پوشش گیاهی و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک در دو سال متوالی 1384 و 1383 در منطقه ساوجبلاغ اندازه گیری شد. اطلاعات حاصل از طرح به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی که در آن مناطق مورد مطالعه به کرت های اصلی، زمان نمونه گیری به کرت های خرد شده و عمق نمونه گیری به کرتهای دو بار خرد شده اختصاص یافتند ، در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با پنج تکرار انجام شد. آنالیز واریانس برای بررسی اختلافات بین تیمارها برای  دو سال اندازه گیری انجام گرفت و میانگین تیمارها با استفاده از آزمون دانکن تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که مقاومت مکانیکی درعمق30-15 سانتی متر نسبت به 15-0 بطور معنی داری افزایش یافت. مقاومت مکانیکی در انتهای دوره چرا نسبت به ابتدای دوره چرایی افزایش یافت. رطوبت خاک از منطقه مرجع به منطقه بحرانی کاهش یافت و این کاهش با گذشت زمان ادامه یافت و مقدار رطوبت خاک در عمق 30-15 بطور معنی داری نسبت به عمق اول بیشتر بود. میزان نفوذ پذیری در ابتدای  دوره چرا بیشتراز  انتهای دوره چرا ومقدار آن در منطقه بحرانی کمترین و بین سه منطقه اختلاف معنی داروجود داشت. مقادیر نفوذ پذیری به ترتیب در مناطق  مرجع، کلید و بحرانی 2.7، 3.2 و 2.3 میلی متر در دقیقه تعیین گردید.ترکیب پوشش گیاهی با افزایش شدت چرا تغییر عمده ای نمود، به طوری که با افزایش  شدت چرا گندمیان و بوته ایها به ترتیب 43.7 و 51.8 درصد کاهش و پهن برگان علفی 26.5 درصد افزایش یافتند. در منطقه بحرانی بیشترین پوشش گیاهی  مربوط پهن برگان علفی بود، که شامل گیاهان مهاجم و سمیPeganum harmala  و Rosa persica، Ceratocarpus sp بودند. مواد آلی، نیتروژن، پتاسیم و فسفر با چرای سنگین افزایش یافت.

امروزه بدیهی است که اساس و مبنای توسعه پایدار بر امر تحقیقات استوار است. با تحقیقات است که می توان ضمن شناخت قابلیت ها، تنگناها و عوامل تهدیدکننده به درک صحیح و درستی از توسعه که همان توسعه پایدار و متوازن می باشد نایل گردید. برای توسعه تعاریف متعددی بیان شده اما هر تعریفی که برای آن در نظر گرفته شود مساله اصلی این است که توسعه لازمه زندگی بشر و نیاز اصلی جوامع بشری برای فرار از فقر و بیچارگی و استفاده بهینه از منابع موجود است. حال که توسعه لازمه زندگی بشر است و فرار از آن اجتناب ناپذیر است باید این فرایند به شکلی ظهور یابد که پایدار باشد و علاوه بر سودمندی برای نسل حاضر، ضامن حیات انسانها و موجودات نسلهای آتی نیز باشد. بنابراین، نقش و جایگاه منابع طبیعی در توسعه پایدار (Sustainable Development) مورد بررسی قرار گرفت. و منابع طبیعی به توسعه پایدار در سطح ملی و بین المللی کمک می نماید. روش کار در این مرحله مبتنی بر بررسی منابع  داخلی و خارجی و تجربیات صاحبنظران و کشورهای در حال توسعه است.

یکی از مسائل و مشکلات میوه انار در ایران نگهداری و عرضه نامناسب آن می باشد.از عوامل مهمی که در امر نگهداری میوه انار در انبار نقش اساسی دارند و ضروری است که در مورد آنها تحقیق و بررسی شود، نوع رقم و درجه حرارت انبار و رابطه این دو با یکدیگر است.مطالعه حاضر در سالهای 69-1368 جهت بررسی اثر دما بر روی برخی خواص انبارداری چهار رقم از انارهای ساوه که بیشترین سطح زیر کشت را در منطقه دارا بوده و دارای خواص مناسب انبارداری هستند؛ انجام شده و اثرات درجات مختلف برودت در ارتباط با افزایش دوره نگهداری انار در سرخانه در مقایسه با انبار معمولی مورد بررسی قرار گرفتند. ارقام مورد مطالعه عبارتند از: ملس ترش، ساوه هندس، شیرین پاییزه (یزدی) و پوست سفید ترش (یزدی) که از باغی در منطقه آغلک و هندس ساوه انتخاب شده اند. نمونه ها در برودتهای 1+، 4+ و 7+ درجه سانتیگراد قرار گرفته و با شاهد که در هوای معمولی اتاق انبار شده است مقایسه گردیده اند.صفات مورد مطالعه از ابتدای انبارداری تا آخرین مرحله نگهداری به تناوب هر 45 روز یکبار اندازه گیری شده اند. برخی از این اندازه گیریها عبارتند از: درصد کاهش وزن میوه ها، درصد وزن دانه های نسبت به کل میوه، وزن صددانه، درصد قند (مقدار کل مواد جامد قابل حل)، درصد وزن خشک عصاره، PH آب میوه، درصد اسیدیته قابل تیتراسیون، نسبت درصد مواد جامد قابل حل به اسیدیته قابل تیتراسیون به عنوان شاخص طعم و مزه دانه ها، شدت رنگ عصاره و غیره، همچنین صفات کیفی وضعیت ظاهری میوه ها و دانه ها از لحاظ بازارپسندی، کیفیت خوراکی، میزان و شدت پوسیدگی میوه ها و صدمات ناشی از سرما نیز با استفاده از پانل تست مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج بدست آمده نشان می دهد میزان کاهش وزن میوه ها در پایان دوره انبارداری در سردخانه +1oC، برابر با 8.18 درصد بوده که در مقایسه با انبار معمولی با کاهش وزن 30.37 درصد، کمترین افت محصول را داشته است. کیفیت ظاهری میوه ها و دانه ها و بازار پسندی و همچنین کیفیت خوراکی میوه ها در پایان دوره انبارداری، در سردخانه +1oC از بقیه تیمارها مطلوبتر بوده است. میزان PH کلیه ارقام در طول دوره های مختلف انبارداری در هر چهار محل نگهداری، افزایش یافته ولی میزان افزایش آن در سردخانه +1oC بطئی ترو در انبار معمولی، شدیدتر بوده است. مقدار اسیدیته قابل تیتراسیون در ارقام مختلف متفاوت بوده و در طول دوره انبارداری کاهش یافته به طوری که در تجزیه مرکب، مقدار آن از 1.02 به 0.77 تنزل نموده است.صدمات ناشی از سرما بر روی پوست و دانه میوه ها تا مدت 4.5 ماه نگهداری در هیچکدام از تیمارها مشاهده نگردید. اثر نوع رقم بر روی صفات درصد وزن دانه ها، وزن صددانه، شدت رنگ عصاره، شاخص طعم، کیفیت ظاهری و بازارپسندی میوه ها و دانه ها و صدمه سرما، نیز معنی دار شده است. طول مدت انبارداری بر روی صفات کاهش وزن، وزن صد دانه، PH، اسیدیته قابل تیراسیون و شاخص طعم در سطح %1 اثر معنی دار داشته است. اثر متقابل دما با طول دوره انبارداری بر روی درصد کاهش وزن، وزن صد دانه، قند، ماده خشگ عصاره و PH از نظر آماری معنی دار گردیده است.بین درصد مواد جامد قابل حل با درصد کاهش وزن میوه، درصد وزن دانه ها و ماده خشک عصاره و همچنین بین میزان PH با شاخص طعم، هبستگی معنی دار مثبت در سطح 99% وجود داشته است. بین شاخص طعم با اسیدیته قابل تیتراسیون، همبستگی منفی موجود بوده است.با توجه به نتایج آزمایشات و بررسی های آماری انجام شده، رقم ملس ترش از بهترین عمر انباری برخوردار بوده و جهت انبارداری از بقیه ارقام مناسبتر است. همچنین در مجموع، انبار 1+ درجه سانتیگراد بر سایر انبارها ارجحیت دارد.

انار محصول بومی ایران بوده و در کشورهای اسپانیا، مصر، روسیه، فرانسه، چین، ژاپن، هند و آمریکا نیز بطور گسترده کشت می گردد. در حال حاضر ایران با داشتن 60 هزار هکتار سطح زیر کشت و 670 هزار تن تولید سالیانه، مقام اول تولید انار در جهان را داراست. با این وجود درصد ضایعات نیز در ایران نسبت به سایر کشورها به مراتب بالاتر است که دلیل عمده آن ناشی از عدم وجود ماشین آلات مناسب برای فرآوری و فرایندهای پس از برداشت این محصول می باشد. با توجه به اینکه روشهای مرسوم و سنتی دانه کردن و آبگیری انار، که به صورت غیر مکانیزه می باشند، دارای معایبی همچون بازده پائین، طاقت فرسا بودن و غیر بهداشتی بودن می باشند، ضرورت بکار گیری روشهای مناسبتر بیشتر احساس می گردد. روش مورد استفاده در این تحقیق بمنظور دانه کردن انار، بر اساس دمیدن هوای تحت فشار از طریق افشانک دارای الگوی حرکتی مشخص بر روی سطح میوه نصف شده و بنابراین خروج دانه ها در اثر نیروی جریان هوا می باشد. این روش دارای محاسنی همچون بهداشتی بودن، کاهش صدمات به دانه ها، امکان بکارگیری برای دانه کردن و آبگیری سایر میوه جات و امکان ساخت دستگاههای کوچک و قابل حمل، می باشد. بنابراین هدف از این پروژه طراحی و ساخت دستگاه دانه کن انار بر اساس روش فوق و همچنین بررسی برخی پارامترهای موثر شامل فشار هوا، قطر افشانک و الگوی حرکتی افشانک بر کارایی سیستم بود. ضمنا با توجه به اینکه در مسائل مربوط به طراحی و ساخت ماشینهای مختلف کشاورزی پارامترهای شکل، اندازه، حجم، سطح رویه، چگالی، تخلخل، ضریب اصطکاک و زاویه استقرار طبیعی اغلب مورد استفاده قرار می گیرند، بنابراین در این تحقیق برخی خواص فیزیکی و مکانیکی میوه و دانه انار که مورد نیاز برای طراحی هر نوع ماشین فرآوری انار می باشند، تعیین گردیدند. نتایج بدست آمده از آزمایش دستگاه نشان داد که روش مورد استفاده در این تحقیق بمنظور دانه کردن انار توانایی جداکردن دانه های میوه را با راندمان زیاد و تلفات کم دارا می باشد. همچنین نتایج تجزیه واریانس نشان داد که پارامترهای فشار باد و قطر افشانک تاثیر معنی داری بر روی درصد دانه های خارج شده در سطح احتمال یک درصد داشتند. نتایج نشان دادند که بیشترین راندمان دانه کردن دستگاه مربوط به فشار 8 بار و قطر افشانک 3.5 میلیمتر و نیز فشار 7 بار و قطر افشانک 3.5 میلیمتر بود که درصد دانه های خارج شده برای آنها به ترتیب برابر 98.66% و 97% بود که تفاوت معنی دار نشان ندادند. این در حالی است که با افزایش فشار از 7 بار به 8 بار (برای افشانک با قطر 3.5 میلیمتر) درصد دانه های صدمه دیده به طور معنی داری از 10.33% به 23% افزایش یافت. بنابراین می توان دریافت که بهترین عملکرد دانه کنی با حداقل صدمات در ترکیب فشار 7 بار و قطر افشانک 3.5 میلیمتر حاصل می گردد.

از آنجاییکه شاخص های کیفیت خاک تحت تاثیر نوع و تعداد عناصری است که توسط گونه های گیاهی، به خاک اضافه می شود، لذا بررسی عناصر موجود دراندامهای هوایی و زیرزمینی و لاشبرگ  گونه های مرتعی از لحاظ مقدار، نسبت کربن به نیتروژن اندامهای هوایی و زیرزمینی و همچنین مقایسه سرعت تجزیه پذیری گونه ها می تواند نقش مهمی در معرفی گونه های گیاهی مناسب جهت اصلاح داشته باشد. تحقیق حاضر نیز با همین دیدگاه در بخشی از مراتع زرند ساوه انجام پذیرفته است. بمنظور انجام تحقیق دو تیپ گیاهی Stipa barbata و Salsola rigida – Artemisia sieberi انتخاب و گونه های مذکور به عنوان گونه های شاخص مورد مطالعه قرار گرفتند. در هر تیپ رویشی یک منطقه کلید انتخاب و در آن نمونه برداری به روش تصادفی - سیستماتیک در طول 3 ترانسکت انجام گردید. طول و تعداد ترانسکت ها براساس تغییرات منطقه و پوشش گیاهی تعیین شد. در راستای هر ترانسکت 10 پلات مستقر گردید. ابعاد پلات های نمونه برداری با توجه به نوع و پراکنش گونه های گیاهی به روش سطح حداقل انتخاب شد. در داخل پلات ها، لیست گونه های گیاهی، تعداد پایه ها، درصد پوشش تک تک گونه ها، درصد لاشبرگ و سنگ و سنگریزه ثبت شد. همچنین اندام های هوایی و رشد سالانه گونه های مورد نظر و اندامهای زیر زمینی آنها قطع شد. در پلاتهای ابتدا و انتهای هر ترانسکت پروفیل حفر شده و بسته به نوع گونه های گیاهی از دو عمق خاک یعنی 0-20cm و 20-50cm نمونه برداری خاک صورت گرفت. پس از جمع آوری اندام های هوایی و زیرزمینی، لاشبرگ و برداشت نمونه های خاک نمونه ها جهت تجزیه در آزمایشگاه آماده شد. عناصر کربن، ازت، فسفر و پتاسیم نمونه های گیاهی اندازه گیری گردید. از خصوصیات خاک نیز بافت، اسیدیته، ماده آلی، آهک، هدایت الکتریکی، نیتروژن، کربن، فسفر و پتاسیم اندازه گیری شد. در نهایت به منظور مقایسه خصوصیات اندام های هوایی و زیرزمینی و لاشبرگ در گونه های مختلف و همچنین بررسی تاثیر آنها بر خصوصیات خاک روش های آماری مناسب از قبیل تجزیه واریانس و آزمون تی مورد استفاده قرار گرفت.با توجه به بررسی های انجام شده و نتایج حاصله، در بین سه گونه نسبت C/N در اندامهای هوایی، زیرزمینی و لاشبرگ گونه Ar.sieberi از دو گونه دیگر کمتر است. سرعت تجزیه گیاهان به نسبت کربن به نیتروژن بستگی دارد، هرچه این نسبت کمتر باشد یعنی مقاومت بازمانده های گیاهی در مقابل عوامل تحزیه کننده کمتر است. در خصوص عناصر معدنی نیز گونه مذکور در غالب موارد از مقادیر بیشتری برخوردار است و در تامین مواد غذایی و در نتیجه حاصلخیزی خاک تاثیر بیشتری دارد. از مجموع این موارد می توان چنین نتیجه گیری نمود که گونه Ar. sieberi می تواند به عنوان گونه مناسب از نظر تاثیرگذاری بر ویژگیهای خاک در برنامه های توسعه پوشش گیاهی و اصلاح در منطقه مورد مطالعه مورد توجه قرار گیرد.

ویروس های بیماری زا سالانه خسارات زیادی به محصول سیب زمینی وارد می کنند. کنترل بیماریهای ویروسی پس از آلودگی مزارع معمولا غیرممکن است. بهترین روش برای مبارزه با ویروس ها تولید بذور سالم و عاری از ویروس می باشد. در این طرح با هدف حذف آلودگی های ویروسی در گیاه سیب زمینی ابتدا غده های بذری ارقام، اگریا، پیکاسو، مارفونا، دیامانت، دزیره، مارلا و بلینی انتخاب شد.غده هادارای خواب بودند،بنابراین با روش استراتیفیکاسیون خواب آنها شکسته شد، پس از جوانه زنی و کشت در گلدانهای نشایی  زمانی که اندازه گیاهچه 25cm بود از برخی گلدان ها مستقیما جهت کشت مریستم نمونه گیری شد و بقیه جهت اعمال تیمار حرارتی بمدت یک ماه با دمای 36±1oC در روز، 32±1oC در شب نگهداری شد. ساقه های بدست آمده در زیر لامینارفلو ضدعفونی و مریستم آنها در اندازه 0.2mm روی پل های کاغذی درون شیشه های استریل حاوی محیط غذایی کشت گردید. محیط غذایی شامل محیط پایه MS، به همراه 2.5mgL-1 BAP، 0.1mgL-1 NAA و 30 گرم در لیتر ساکارز بود. ظروف کشت به اتاقک رشد با دمای 24oC و فتوپریود 16 ساعت روشنایی (با شدت نور 4000-3000 لوکس) و 8 ساعت تاریکی انتقال یافت. پس از رشد مریستم ها از ساقه های بدست آمده جهت تست عاری از ویروس هایPVA ،PVS ، PVY و PVX نمونه برداری شد.نتایج تست عاری از ویروس بر روی 3 نوع گیاهچه بدست آمده حاکی از این بود، در گیاهچه هایی که تنها تیمار گرمایی روی آنها اعمال شد، ویروس های PVX و PVS کاملا کنترل شد ولی از نظر ویروس های دیگر 63-60 درصد آلودگی نشان دادند. در گیاهچه های حاصل از کشت مستقیم مریستم ویروس های PVY و PVA تا 90 درصد کنترل شد ولی ویروسهای PVX و PVX تا 40 درصد آلودگی نشان دادند. نتایج گیاهچه های حاصل از تلفیق این دو روش نشان داد ویروس های PVX و PVS کاملا کنترل شده ویروسهای PVY و PVA تنها در10 درصد از نمونه ها آلودگی نشان داده شد. بنابراین با  بکارگیری دو روش گرمادرمانی و کشت مریستم در حذف ویروس هایی که تنها با یکی از این دو روش از بین نمی روند موفقیت آمیز می باشد.