وقوع انقلاب صنعتی ساختارهای حیات بشری را تحت تاثیر قرار داده و موجب شد تا ساختار کالبدی- فیزیکی شهرها دچار تغییر و تحولات گسترده ای گردد. رشد روزافزون شهرها در اثر رشد بی رویه جمعیت و مهاجرتهای روستایی- شهری و عدم برنامه ریزیهای لازمه موجب گردید تا مسایل و مشکلات جدیدی برای این فضاها مطرح گردد. تکنولوژی اتومبیل از جمله ابداعات و اختراعات این انقلاب به شمار می آید که کالبد فیزیکی فضاهای شهری را به شدت متحول ساخت. ورود اتومبیل به شهرهای ایرانی موجب شد تا ضرورت شبکه ای مناسب برای تردد این وسیله نقلیه احساس شود. در دهه های گذشته چون تعداد وسایل نقلیه کم بود، عملا مشکلی خاصی مطرح نبود و علی الخصوص ابعاد شهرها در حدی نبود که نتوان بخشی از آن را پیاده طی نمود. در سالهای اخیر افزایش تعداد وسایل نقلیه و رشد شهرها موجب بروز فشار روی سیستم شبکه معابر گشته و مسوولان امور شهری را بر آن داشت تا بستری مناسب برای حرکت این وسیله فراهم نمایند.براین اساس احداث خیابانهای مناسب و تعریض برخی از محورهای موجود در دستور کار قرار گرفت (اولین قانون توسعه معابر در سال (1312. از سوی دیگر توسعه سریع شهر موجب شد تا نواحی جدید الاحداث با فرض استفاده از اتومبیل ساخته شود. ماحصل این حالت بروز دوگانگی در سیستم شبکه معابر آنها که با مقیاس انسانی طرح شده بود با شبکه جدید همخوانی نداشت. در واقع از دیدگاه سلسله مراتبی بدین گونه است که یک کوچه و خیابان جمع و پخش کننده محلی ناگهان به یک خیابان عریض شریانی متصل می شود. این مسایل به دنبال خود افزایش هزینه های مادی و اجتماعی (اتلاف وقت شهروندان در راهبندانها و ترافیک، آلودگی هوا، آلودگی بصری، آلودگی صوتی، کاهش سرعت دسترسیها و ...) را به همراه داشته است.