اکوتوریسم شاخه ای از گردشگری مبتنی بر طبیعت می باشد. در اکوتوریسم مفهوم مسئولیت پذیری نقش پررنگی را ایفا میکند. ابعاد اکوتوریسم به دو گروه طبیعی و انسانی تقسیم می شوند که بُعد طبیعی شامل شاخص هایی مانند: اقلیم، شرایط آب و هوایی، پوشش گیاهی، کاربری زمین، توپوگرافی و. . . می باشد. بُعد انسانی به معیار اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی، حاکمیتی (نهادی)-مدیریتی و فناوری تقسیم می شوند که هرکدام دارای شاخص هایی هستند. منابع اکوتوریسم شامل منابع طبیعی مانند: جنگل، دریا، حیات وحش و. . . و منابع انسانی شامل فرهنگ زیست افراد است که در خود نوع خوراک، پوشاک، مسکن، آداب و رسوم و. . . را جای داده است. اصول متعددی برای اکوتوریسم ذکر شده است که از مهم ترین آنها می توان بر کسب منافع اقتصادی برای جامعه محلی، بهره مندی از لذت های طبیعت با کم ترین میزان آسیب به آن، مشارکت جامعه محلی در تصمیم گیری ها و مدیریت، آموزش به جامعه محلی جهت افزایش آگاهی از دارایی های ارزنده طبیعی و فرهنگی که متعلق به ایشان می باشد، احترام به طبیعت و فرهنگ جامعه مقصد توسط گردشگران و. . . . درصورتی که اصول اکوتوریسم به درستی عمل شوند پیامدهای اقتصادی (کسب درآمد، اشتغال، افزایش رفاه)، فرهنگی (حفظ و احیای فرهنگ فراموش شده و در حال فراموشی)، زیست محیطی (حفاظت از مناطق و گونه های گیاهی و جانوری در خطر از بین رفتن) می تواند نجات بخش منطقه باشد.