گرچه می شود تجارب آقای دکتر لوییجی گالوینی را درسال 1780 و تحریک الکتریکی عضلات قورباغه را آغازگر جریانی دانست که به رشد و تکامل الکترودیاگنوزیس انجامید. اما استفاده بالینی از الکترودیاگنوزیس به سال های 1930 و 1940 برمیگردد که پزشکان با الکترودهای سوزنی شروع به تشخیص امواج MUP فاسیکولاسیون و spontaneous activity کردند و یک دهه بعد هم تکنیک های Nerve Conduction Study (NCS) ابداع و گسترش یافت و بدین ترتیب الکترودیاگنوزیس با تکنیک های neuromuscular Junction testing ,NCS و EMG Needle در تشخیص بیماری های neuromuscularرل بسیار مهمی را عهده دار گردید...