شعر از نظر قالب و محتوا انواع و اقسام مختلفی دارد، از جمله اقسام شعر به لحاظ محتوا، شعر مدحی است. مدح در لغت به معنای ستایش است و شعر مدحی یا همان مدیحه، شعر ستایش آمیزی است که موضوع آن می تواند شخص، گروه، بانیان حکومت یا حتی یکی از حالات و خلقیات نفسانی انسان باشد. مدح و ستایش از اغراض اصلی شعر فارسی است. این نوع ادبی در مسیر تکامل خود از گذشته های دور تا امروز تأثیری پر رنگ بر صفحة شعر شاعران داشته است و بسیاری از شاعران علاوه بر مدح از امرا و سلاطین به مدح انبیاء و بزرگان دینی نیز پرداخته اند. این مقاله سعی دارد تا با روش توصیفی تحلیلی با آوردن اشعاری از سه شاعر گران قدر از جمله: خاقانی (520-595 ه. ق) بزرگترین شاعر قرن ششم فارسی، محتشم کاشانی (905-996ه. ق) مهم ترین شاعر مرثیه سرای شیعه و شیخ بهایی، حکیم، علامه فقیه، عارف، شاعر و ادیب قرون دهم و یازدهم هجری، عظمت و جایگاه ویژه حضرت خدیجه(س) را در شعر فارسی تبیین سازد.