پدیده صنعت و ماشینیسم (بطور کلی مدرنیسم) درکشور تغییر و تحولات زیادی را در پی داشته است و یکی از مهمترین آن فراموشی معماری و شهر سازی ایرانی است. شاید منطقی است که ورود ماشین به ایران الزاما ساختار شهری متناسب با آن مانند تعریض خیابانها ضروری بوده است اما مشکل در طرح شهری است که با ریشه های فرهنگی و معماری بومی ایرانی ارتباط برقرار نکرده است. بعبارتی طرحی که موجب گسیختگی ریشه های استوار بین مظاهر زندگی و فرهنگ جامعه شده که نتیجه روند اقتباس یا کپی از مظاهر تمدن و فرهنگ غربی است. معماری و شهر سازی سنتی کشور فراموش گشت و اجازه ظهور یا خودیابی را در انطباق با تکنولوژی و شرایط جدید پیدا نکرد. "شهر های کشور بافت سنتی خود را ازدست داده اند یا از اهمیت و اعتبار آن کاسته شده است". احیا و زنده سازی بافهای تاریخی از سابقه طولانی در جهان برخوردار است. در ایران نیز با توجه به روند تخریب بافت قدیم که از دوره رضاخان شتاب بیشتری پیدا کرد و بصورت اپیدمی درآمد نخستین حرکت سازمان یافته در توجه به معماری سنتی و بافت تاریخی به سال 1349 با برگزاری کنکره بین المللی معماران با موضوع بررسی امکان پیوندهای سنتی با شیوه های نوین ساختمان برگزار گردید، دانست.