مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال:1398 | دوره:26 | شماره:1 (مسلسل 91) |تعداد مقالات:12

سابقه و هدف: درد نوروپاتی یکی از عوارض شایع، مهم و نامناسب دیابت است که با وجود اهمیت آن، درمان مؤثری برای آن وجود ندارد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین مقایسه روغن گل مغربی و گاباپنتین بر درد نوروپاتی بیماران دیابتی نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی سه سوکور می باشد که در ارتباط با 70 نفر (دو گروه 35 نفری) از بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی (کسب حداقل نمره 2 از پرسشنامه میشیگان) مراجعه کننده به بخش غدد درمانگاه خیام بیمارستان حکیم نیشابور از آذر سال 1396 تا اردیبهشت سال 1397 انجام شد. گروه مداخله به مدت سه ماه روزانه دو بار تحت درمان با کپسول روغن گیاه گل مغربی با دوز 1000 میلی گرم خوراکی و گاباپنتین (300 میلی گرم) قرار گرفتند و گروه کنترل نیز گاباپنتین (300 میلی گرم) و پلاسبو دریافت نمودند. شدت درد نوروپاتی قبل و بعد از اتمام دوره سه ماهه استفاده از دارو توسط پرسشنامه میشیگان و پرسشنامه درد مک گیل تکمیل گردید. تحلیل داده ها نیز به وسیله نرم افزار SPSS21 و آزمون های فیشر، کوواریانس، رگرسیون لجستیک چندسطحی، من-ویتنی، کولموگروف-اسمیرنوف و مجذور کای صورت گرفت. میزان (05/0P<) نیز به عنوان سطح معناداری در نظر گرفته شد. یافته ها: نمره آزمون مک گیل نشان داد که میانگین امتیاز نوروپاتی قبل از مداخله در گروه مداخله معادل 57/0± 12/10 و در گروه کنترل معادل65/0± 85/9 بوده است که پس از مداخله در گروه کنترل به 60/0± 31/8 و در گروه مداخله به 48/0± 18/6 کاهش یافته است که از نظر آماری معنادار می باشد (02/0P<). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که روغن گل مغربی بر کاهش درد نوروپاتی بیماران دیابتی نوع دو اثرگذار بوده است که این امر می تواند مکمل مناسبی برای کاهش دردهای ناشی از نوروپاتی دیابتیک باشد.

سابقه و هدف: سرطان پروستات یکی از پنج سرطان شایع در بین مردان بوده و دومین سرطان به لحاظ نرخ بروز استانداردشده سنی(6/16ASR=) در جمعیت ایران می باشد. rs2735839 G/A در کروموزوم 19q13. 33 در منطقه بین ژنی در فاصله 600 جفت بازی در قسمت پایین منطقه غیرترجمه شونده ژن KLK3 قرار گرفته است. این ژن کدکننده آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA: Prostate Specific Antigen) می باشد و از آن در غربالگری و تشخیص این نوع سرطان استفاده می گردد. با توجه به موارد بیان شده، مطالعه حاضر با هدف بررسی همراهی این پلی مورفیسم با آدنوکارسینومای پروستات و PSA انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه مورد-شاهدی حاضر شامل 103 فرد مبتلا به آدنوکارسینومای پروستات به عنوان گروه مورد و 100 فرد مبتلا به هایپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH: Benign Prostatic Hyperplasia) به عنوان گروه کنترل بود. در این مطالعه از روش Tetra-primer ARMS-PCR (Tetra-Primer Amplification Refractory Mutation System-Polymerase Chain Reaction) به منظور تعیین ژنوتایپ هریک از افراد شرکت کننده برای پلی مورفیسمrs2735839 استفاده گردید. یافته ها: بین فراوانی ژنوتیپی AG+AA در گروه آدنوکارسینومای پروستات با BPH اختلاف معناداری وجود داشت (00/0P=، [065/10-475/2] 991/4 =[ CI95 درصد ]OR ). در رابطه با فراوانی اللی نیز آنالیزهای آماری، تفاوت معناداری را بین دو گروه آدنوکارسینوما و کنترل نشان دادند (00/0P=، [397/7-085/2] 927/3 = [ CI95 درصد]OR ). شایان ذکر است که بین فراوانی ژنوتیپی پلی مورفیسم rs2735839 با PSA اختلاف معناداری مشاهده گردید (011/0P=). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر در ارتباط با rs2735839 نشان دهنده همراهی این پلی مورفیسم با خطر سرطان پروستات در جمعیت ایران بودند. شایان ذکر است که در این مطالعه اختلاف معناداری بین توزیع فراوانی الل A نسبت به الل G با سطح PSA>10 مشاهده گردید.

سابقه و هدف: ندول های تیروئیدی یکی از شایع ترین مشکلات بالینی هستند. به کاربردن روش ارزان و دقیق تشخیصی باعث جلوگیری از جراحی های غیرضروری می شود. در این راستا هدف از مطالعه حاضر، مقایسه گزارش سیتولوژی آسپیراسیون سوزنی نازک (FNA: Fine Needle Aspiration) ندول های تیروئیدی با نتایج جراحی تیروئید می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی-مقطعی از کلیه بیمارانی که در سال 1396 به دلیل ندول تیروئید به درمانگاه بیمارستان بهشتی همدان مراجعه کرده بودند، آسپیراسیون سوزنی نازک به عمل آمد. نمونه ها جهت بررسی به بخش پاتولوژی ارسال شدند و نتیجه سیتولوژی در چک لیست ثبت گردید. بر حسب نتایج سیتولوژی، بخشی از بیماران به منظور انجام جراحی ارجاع داده شدند. در ادامه، حساسیت و ویژگی نتایج سیتولوژی ندول های تیروئیدی در مقایسه با نتایج پاتولوژی نمونه جراحی محاسبه گردید. یافته ها: از 115 بیمار بررسی شده، 18 نفر (65/15 درصد) مرد و 97 نفر (35/84 درصد) زن بودند. میانگین سنی بیماران 34/14± 12/40 سال بود. عمده موارد، ندول یک طرفه سمت راست (1/46 درصد) بودند. تعداد موارد خوش خیم و غیرخوش خیم تشخیص داده شده توسط پاتولوژیست به ترتیب 73 (48/63 درصد) و 42 (52/36 درصد) مورد ثبت گردید. حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت و منفی نتایج حاصل از آسپیراسیون سوزنی نازک ندول های تیروئید توسط پاتولوژیست به ترتیب معادل 56/95، 98/82، 04/89 و 68/92 درصد گزارش شد. ذکر این نکته ضرورت دارد که دقت تشخیصیپاتولوژیست نسبت به نتایج پاتولوژی جراحی معادل 43/90 درصد بود. نتیجه گیری: انجام آسپیراسیون سوزنی نازک اگر به صورت دقیق از محل ندول با برداشت کافی انجام شود و به طور صحیح مورد بررسی آسیب شناسی قرار گیرد، به عنوان یک روش تشخیصی ارزان، کم خطر و ساده در افتراق موارد خوش خیم و بدخیم از حساسیت و ویژگی نسبتاً بالایی برخوردار می باشد.

سابقه و هدف: از میان درمان های مطرح برای سکته مغزی، اعمال هیپوترمی به منظور بهبود بیماری در دو دهه اخیر مطرح شده است؛ از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر هیپوترمی خفیف به صورت غیرتهاجمی بر میزان بهبود بیماران مبتلا به سکته مغزی حاد انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سو کور می باشد که در ارتباط با 60 نفر از بیماران بستری مبتلا به سکته مغزی حاد در سال 1397 در شهر همدان انجام شده است. بیماران با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی با نسبت مساوی در دو گروه آزمون و کنترل جای گرفتند. هیپوترمی خفیف با استفاده از یک دستگاه خنک کننده در یک دوره 72 ساعته بر روی سر بیماران گروه آزمون اعمال شد و در ادامه، نتایج هر دو گروه پس از مداخله با یکدیگر مقایسه گردید. برای جمع آوری داده ها از ابزار استاندارد مقیاس NIHSS (National Institutes of Health Stroke Scale) استفاده شد. در نهایت، داده ها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS 22 تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات قبل از مداخله با بعد از مداخله در گروه کنترل وجود ندارد (05/0P>). بین میانگین نمرات قبل از مداخله در گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل نیز تفاوت معناداری مشاهده نگردید (05/0P>). از سوی دیگر، نتایج گویای آن بودند که اختلاف معناداری بین میانگین نمرات بعد از مداخله با قبل از مداخله در گروه آزمون وجود دارد (05/0P>)؛ به نحوی که پس از مداخله، میانگین نمره NIHSS در گروه آزمون کاهش یافته بود. بر مبنای نتایج، بین میانگین نمرات پس از مداخله در گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل نیز تفاوت معناداری به دست آمد (05/0P>). نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از آن هستند که اجرای هیپوترمی غیرتهاجمی، تأثیر معناداری از نظر بالینی دارد و می توان ادعا نمود که استفاده از روش درمانی هیپوترمی موجب افزایش سطح هوشیاری و کاهش خطرات مرگ و میر در بیماران مبتلا به سکته مغزی حاد می شود؛ بنابراین، با توجه به نتایج پیشنهاد می گردد که هیپوترمی درمانی به عنوان درمان اساسی بیماران مبتلا به سکته مغزی در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: شواهد روزافزون نشان می دهند که چندش به عنوان یک فرایند هیجانی، زیربنای ترس از آلودگی در اختلال وسواس آلودگی است. گروه دیگری از مطالعات نیز از نقش شناخت های مرتبط با بیماری در اختلال وسواس آلودگی حمایت می کنند. در این راستا، مطالعه حاضر در پی آن است تا با واردکردن مفهوم سیستم ایمنی رفتاری، این خطوط پژوهشی مجزا را یکپارچه سازد و نشان دهد که آسیب پذیری نسبت به بیماری مسری به عنوان مؤلفه شناختی سیستم ایمنی رفتاری، نقش احساس چندش به عنوان مؤلفه هیجانی این سیستم را در ایجاد نشانه های اختلال وسواس آلودگی تشدید می کند. مواد و روش ها: به منظور انجام مطالعه مقطعی-همبستگی حاضر، 350 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و پرسشنامه های چندش، آسیب پذیری نسبت به بیماری مسری و زیرمقیاس آلودگی پرسشنامه وسواس ونکوور را تکمیل نمودند. تحلیل های تعدیل کننده از طریق رگرسیون سلسله مراتبی و آزمون تعقیبی صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان دادند که آسیب پذیری نسبت به بیماری مسری، رابطه چندش و ترس از آلودگی را تعدیل می کند. بر مبنای نتایج، زیرمقیاس مستعدبودن نسبت به بیماری مسری که سنجش خالص تری از ضعف ادراک شده در سیستم ایمنی فرد است، توانایی تشدید رابطه چندش و ترس از آلودگی را دارد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر به شناخت مکانیزم های اثر چندش بر ترس از آلودگی به ویژه نقش شناخت در تعامل با هیجان و پیش برد نظریه رو به رشد چندش و درمان آن کمک می کند. علاوه براین، این نتایج از مدل اجتناب از بیماری مطرح شده برای چندش و بیش فعالی احتمالی سیستم ایمنی رفتاری در اختلال وسواس آلودگی حمایت می نماید.

سابقه و هدف: رتینوپاتی نارسی (ROP: Retinopathy of Prematurity) یک اختلال تکاملی در عروق شبکیه چشم نوزادان نارس است. امروزه با پیشرفت امکانات پزشکی و افزایش بقای نوزادان نارس، میزان شیوع رتینوپاتی افزایش یافته است. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی رتینوپاتی نارسی و عوامل خطر وابسته در نوزادان بستری و معاینه شده در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان فاطمیه همدان انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر تمام نوزادان (به روش سرشماری) با سن حاملگی کمتر از 34 هفته که به مدت چهار هفته و یا بیشتر در NICU (Neonatal Intensive Care Unit) بستری بودند، از نظر بروز رتینوپاتی و ریسک فاکتورهای مؤثر در ایجاد آن مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از میان 80 نوزادی که در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفتند، 24 نوزاد (30 درصد) مبتلا به رتینوپاتی نارسی بودند که از این تعداد، 16 نوزاد در مرحله یک و هشت نوزاد در مرحله دو قرار داشتند. میانگین سن بارداری نوزادان 16/2± 71/29 هفته بود و بیش از 75 درصد رتینوپاتی در نوزادان زیر 29 هفته مشاهده شد. اگرچه با محاسبه ارتباط متغیرهای مستقل با رتینوپاتی به صورت جداگانه بین رتینوپاتی نارسی با سن بارداری، وزن هنگام تولد، نمره آپگار دقیقه اول و پنجم، نیاز به احیا، استفاده از داروهای اینوتروپ و مدت دریافت اکسیژن ارتباط آماری معناداری مشاهده شد؛ اما در محاسبه رگرسیون لجستیک تنها بین وزن هنگام تولد با رتینوپاتی ارتباط آماری معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: بروز رتینوپاتی در نوزادان نارس متولدشده در محدوده متوسط آمارهای داخلی و خارجی است. از بین متغیرهای مستقل اثرگذار بر رتینوپاتی، وزن کم هنگام تولد تنها متغیر معنادار مؤثر بر بروز رتینوپاتی می باشد.

سابقه و هدف: نقش بیوفیلم و تولید آن توسط کلبسیلا پنومونیه به عنوان یک مرحله مهم در بیماری زایی گزارش شده است. این پاتوژن یکی از مهم ترین عوامل بیماری های وابسته به عفونت های بیمارستانی می باشد. در این راستا هدف از مطالعه حاضر، بررسی سویه های تولیدکننده بیوفیلم جداشده از جدایه های بالینی کلبسیلا پنومونیه بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مشاهده ای، 230 نمونه بالینی مختلف که دارای عفونت باکتریایی بودند مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور جداسازی کلبسیلا پنومونیه از محیط کشت های انتخابی و آزمون های بیوشیمیایی استفاده گردید. همچنین برای مشخص کردن سویه های تولیدکننده بیوفیلم از روش کریستال ویوله و روش مولکولی استفاده شد. یافته ها: از کل نمونه های بالینی مختلف، 100 ایزوله (47/43 درصد) کلبسیلا پنومونیه از طریق آزمون های افتراقی به دست آمد که از این میان، 58 ایزوله (58 درصد) از مردان و 42 ایزوله (42 درصد) از زنان جداسازی شد. نتایج حاصل از آزمون آنتی بیوگرام به روش دیسک دیفیوژن بر روی نمونه ها نشان دادند که از میان هفت دیسک آنتی بیوتیکی به کار برده شده، بیشترین و کمترین مقاومت در برابر آنتی بیوتیک ها به ترتیب به سفتازیدیم (74 درصد) و آمیکاسین (48 درصد) تعلق دارد. بر مبنای نتایج، دو ایزوله (2 درصد) دارای بیوفیلم قوی، 27 ایزوله (27 درصد) دارای بیوفیلم متوسط و 41 ایزوله (41 درصد) دارای بیوفیلم ضعیف بودند. 30 ایزوله (30 درصد) نیز قدرت تشکل بیوفیلم را نداشتند. فراوانی حضور ژن های تولیدکننده بیوفیلم در ایزوله های بالینی کلبسیلا پنومونیه بدین صورت گزارش گردید: ژن wzm (47 درصد)، ژن markA (69 درصد)، ژن pgaA (65 درصد) و ژن wbbm (47 درصد). نتیجه گیری: ژن markA دارای نقش مهمی در تشکیل بیوفیلم بوده و قادر به شناسایی انواع بیوفیلم در سویه های کلبسیلا پنومونیه می باشد و می توان با استفاده از آن باکتری های دارای قدرت بیوفیلم ضعیف، متوسط و قوی را شناسایی کرد.

سابقه و هدف: ترومبوآمبولی وریدی یکی از دلایل مهم مرگ و میر در کل جهان است. عوامل محیطی و ژنتیکی مختلفی به عنوان ریسک فاکتورهای این بیماری شناخته شده اند. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی ریسک فاکتورها در بیماران مبتلا به ترومبو آمبولی وریدی مراجعه کننده به بیمارستان های اکباتان و فرشچیان شهر همدان طی سال های 96-1391 انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر با استفاده از روش نمونه گیری سرشماری، تمامی بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی وریدی که دارای پرونده پزشکی بودند از نظر ریسک فاکتورهای خطر بروز ترومبوآمبولی وریدی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS 21 تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: از مجموع 226 بیمار مورد بررسی، 116 نفر (3/51 درصد) مرد و 110 نفر (7/48 درصد) زن بودند. علاوه براین، 103 نفر (6/45 درصد) به ترومبوز ورید عمقی، 76 نفر (6/33 درصد) به آمبولی ریه و 47 نفر (8/20 درصد) به آمبولی حاد ریه و ترومبوز ورید عمقی مبتلا بودند. میانگین و انحراف معیار سنی بیماران معادل 85/19± 15/59 سال بود. از بین ریسک فاکتورهای مرتبط با ترومبوآمبولی وریدی به ترتیب سابقه بیماری فشار خون (2/37 درصد)، سابقه بستری اخیر در بیمارستان (6/29 درصد)، مشکلات قلبی و عروقی (5/27 درصد)، سابقه عمل جراحی اخیر (8/16 درصد)، سابقه ترومبوآمبولی وریدی (8/16 درصد)، سابقه استعمال سیگار (8/16 درصد)، مصرف استاتین (5/15 درصد)، سابقه هایپرلیپیدمی (7/13 درصد) و سابقه کاتتریزاسیون (7/13 درصد) دارای بیشترین فراوانی بودند. نتیجه گیری: ترومبوآمبولی وریدی یک بیماری چندعاملی است که برخی از عوامل و ریسک فاکتورها به طور مستقیم و غیرمستقیم در افزایش خطر بروز آن نقش دارند.