تلاش های صورت گرفته در پزشکی و علم مهندسی بافت حاکی از آن است که تولید بافت ها و اندام های انسانی در داخل ترکیبات حاصل از سلول های انسان ـ حیوان از طریق فنّی به نام مکمل بلاستوسیست بین گونه ای امکان پذیر می شود. ایجاد کایمرا های انسان ـ حیوان این امکان را به دنیای پزشکی می دهد که برخی ویژگی های مشترک انسان یعنی سلول های بنیادی اش را درون بدن جانداران دیگر بیازماید. مزایای متعدد ازجمله تولید اندام های انسانی در بدن حیوانات و در نهایت استفاده از آن ها در اعمال جراحی پیوند عضو از مهم ترین دستاوردهای پزشکی بازساختی است. در این مقاله، با رویکردی تحلیلی، رژیم حقوقی حاکم بر این فناوری مهم تبیین شده است. ازآنجاکه نشئۀ انسانی الوهیتی است و کرامت ذاتی بر بندبند سلول های زندۀ انسان از بدو تولد حاکم است، به نظر می رسد چالش های حقوقی حاکم بر انسان هیبریدی، که ترکیبات سلولی انسان را در خود دارد، به پاس این موهبت، یعنی وصف انسانی بودن، دارای اهمیت ویژه ای است که باید در رویکردهای پزشکی نوین و مهندسی بافت مدنظر قرار گیرد.

امروزه بیس فنا آ (BPA) به طور گسترده ای در تولید پلاستیک های پلی کرناته و رزین های اپ.گسی به کار می ورد. حضور این ماده در فاضلاب شهری و پساب های صنعتی و ورود به اکوسیستم های آبی تاثیر زیان باری برروی موجودات آبرزی می گذارند. در این مطالعه، اثر BPAبر القای ناهنجاری های هسته ای (روش تست MN) و تخریب DNA کبدی (روشDNA Unwinding Assay ) در جنس نر ماهی شانک زردباله (Acanthopagrus latus) مورد بررسی قرار گرفته است. ماهیان طی دو هفته و به صورت تزریق درون صفاقی، غلظت های 10، 50، 100 و 150 میکروگرم بر گرم وزن بدن ماهیان از BPA را به صورت محلول در روغن نارگیل دریافت نمودند. گروه کنترل حلال، تنها روغن نارگیل را دریافت کردند در حالیکه برروی ماهیان کنترل هیچگونه تزریقی صورت نگرفت. از ماهیان در روزهای 0، 7 و 14 نمونه برداری به عمل آمد. جهت بررسی سمیت سلولی BPA، تعداد ناهنجاری های هسته ای موجود در اریتروسیت های خون ماهیان شانک زردباله مورد ارزیابی قرار گرفت. BPA باعث القای میکرونوکلئوس در اریتروسیت های ماهیان تیمار شده در مقایسه با گروه کنترل و در روندی وابسته به دوز گردید. بعلاوه، میزان آسیب DNA کبدی ماهیان شانک زردباله به روش واسرشته کردن DNA تحت محیط قلیایی بررسی گردید. نتایج حاصل نشان دهنده کاهش میزان یکپارچگی DNA کبدی ماهیان تیمار شده با غلظت های مختلف BPA پس از 7 و 14 روز از در معرض قرار گیری در مقایسه با ماهیان کنترل بود. این روند معنی داری در هفته دوم آزمایش نیز به طور چشمگیری ادامه یافت. نتایج مطالعه حاضر موید پتانسیل بالای ژنوتوکسیک BPA می باشد. علاوه بر آن می توان اذعان نمود که تستهای بکار رفته در مطالعه اخیر (آزمایش میکرونوکلئوس و شکستگی رشتهDNA ) بیومارکرهای سلولی و مولکولی حساس و مناسبی جهت سنجش BPA محسوب می شوند.

هدف: هدف مطالعه حاضر کشت و جدا سازی سلول های مزانشیمی موش با دو روش کشت با تراکم زیاد و کم سلولی و مطالعه تاثیر آن بر مورفولوژی، تمایز و بیان برخی مارکر های سطحی در سلول های حاصل است.مواد و روش ها: سلول های مغز استخوان موش های Balb/c با متوسط سن 8-6 هفته، با تراکم 2.5´106 سلول در سانتیمتر مربع کشت شد. کشت اولیه تریپسینه شد و دو سیستم کشت با تراکم کم (50 سلول در سانتیمتر مربع) و تراکم زیاد (8´104 سلول در سانتیمتر مربع) ایجاد گردید. در انتها، سلول های پاساژ 3 حاصل از دو سیستم کشت، از لحاظ مورفولوژی، تمایز به استخوان و چربی و همچنین از نظر بیان برخی مارکر سطحی نظیر CD135، CD44، CD31، Thy1.2، CD11b، CD45، CD34، Vcam1، Sca-1، and c-Kit مقایسه گردیدند.نتایج: در سیستم کشت با تراکم کم، بر خلاف سیستم کشت با تراکم زیاد، کلون زایی اتفاق افتاد و اغلب سلول ها مورفولوژی فیبروبلاستی داشتند. نتایج تمایز نشان داد که در صد بیشتری از سلول های حاصل از روش کشت با تراکم کم، در مقایسه با روش کشت با تراکم زیاد، به استخوان و چربی تمایز یافته اند. مارکر های خونساز و آندوتلیال نظیر CD135، CD34، CD31 و Vcam در سلول های حاصل از روش کشت با تراکم کم اصلا بیان نشد و آنتی ژن Thy 1.2 در سیستم کشت با تراکم زیاد بیان نشد. این تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: روی هم رفته می توان گفت جدا سازی و تکثیر سلول های بنیادی مزانشیمی با سیستم کشت با تراکم کم روش مناسبی برای تخلیص سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش محسوب می شود.

مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نژاد NMRI با وزن بین 250 تا 320 گرم استفاده شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل و کیندل تقسیم شدند. به منظور ایجاد کیندلینگ از ماده پنتیلن تترازول (PTZ) با دوز 45 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. به گروه کنترل به جای PTZ با همان حجم محلول سالین تزریق شد. 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ حیوانات با دوز g/kg 1.2 داروی اورتان بی هوش شده و در دستگاه استریوتاکسی قرار داده می شدند. سپس سوراخی به قطر یک میلیمتر جهت قرارگیری الکترود تحریکی بر روی فیبرهای جانبی شافر و سوراخ دیگری به قطر یک میلی متر برای قرارگیری میکروالکترود ثبات بر روی ناحیه CA1 هیپوکمپ ایجاد شد. موج تحریکی از طریق الکترودهای تحریکی دو قطبی بر روی فیبرهای جانبی شافر وارد شده و پاسخ های سیناپسی از روی لایه دندریتی و یا جسم سلولی نورون های هرمی ثبت می شد. این پاسخ ها قبل از PBs و 5، 15، 30 و 60 دقیقه پس از PBs جمع آوری و پس از دریافت، تقویت و پالایش در حافظه رایانه ذخیره می شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تجربه و تحلیل آماری نشان می دهند که 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ اختلاف معنی داری بین اثر PBs در ایجاد LTP در ناحیه دندریتی سلول های هرمی بین موش های کیندل و کنترل وجود ندارد و در لایه جسم سلولی، PBs در موش های کنترل سبب ایجاد LTP می گردد در حالی که در موش های کیندل شده جواب های متغیری ایجاد می کند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر توانایی PBs در ایجاد LTP در موش های کیندل شده می تواند یکی از دلایل اختلال یادگیری مشاهده شده در این موش ها باشد.

با توجه به مشکلات زیست محیطی ناشی از کاربرد علف‏کش‏های شیمیایی، می‏توان برای کنترل علف‏های هرز از روش بالا رفتن دمای خاک به وسیله مالچ پلاستیکی استفاده کرد. این پژوهش در سال 1399 در شهرستان فسا انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با استفاده از 2 عامل و 3 تکرار اجرا شد. عامل اول بذر4 گونه علف هرز تاج خروس وحشی (Amaranthus retroflexus)، سلمه تره (Chenopodium album)، خرفه (Portulaca oleracea) و بارهنگ (Plantago lancoelata) و عامل دوم مدت زمان پوشش مالچ پلاستیک در 3 سطح شاهد، 20 و 40 روز بود. پس از انجام زمان‏های پوشش مالچ پلاستیک، بذرها از عمق خاک بیرون آورده و مورد آزمون استاندارد جوانه‏زنی قرار گرفت. نتایج نشان داد که درصد، سرعت جوانه‏زنی، بنیه بذر و فعالیت آنزیم‏های آلفا و بتا آمیلاز با مالچ پلاستیک روند کاهشی را نشان دادند. مالچ پلاستیک 40 روزه سبب کاهش سرعت جوانه‏زنی و افزایش هدایت الکتریکی بذرها نسبت به تیمار بدون مالچ پلاستیک گردید. تیمار مالچ پلاستیک 40 روزه سبب کاهش وزن خشک گیاهچه نسبت به شاهد گردید. در بین علف‏های هرز بیشترین کاهش درصد جوانه‏زنی و بنیه بذر در سلمه‏تره مشاهده شد. از سوی دیگر تیمار مالچ پلاستیکی نتوانست تغییر معنی‏داری در جوانه زنی بذر بارهنگ داشته باشد. در مجموع نتایج این پژوهش نشان داد که مقدار پارامترهای مرتبط با جوانه زنی بذر در گونه های مختلف علف‏های هرز مورد آزمایش با زمان آفتاب‏دهی تحت پوشش مالچ پلاستیکی متفاوت بوده است؛ به‏طوری ‏که آفتاب‏دهی به مدت 40 روزه برای کنترل علف‏های هرز قابل توصیه می‏باشد.