اندازه گیری دقیق خطای انکساری در کودکان یا بیمارانی که همکاری کافی ندارند، مستلزم اعمال سیکلوپلژی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اینکه سیکلوپنتولات به تنهایی و یا به همراه مصرف آتروپین تنهادر4 نوبت، اثری معادل آتروپین 10 نوبت دارد یا خیر انجام گرفت. از دی ماه 1373 تا خرداد1375 جمعا 39 کودک 2 تا12 سال که به درمانگاههای استرابیسم بیمارستان فارابی مراجعه می نمودند و عمدتا به گروه ایزوتروپی های تطابقی تعلق داشتند، در چهار نوبت به ترتیب با سیکلوپنتولات، آتروپین 4 نوبت، آتروپین 10 نوبت و بالاخره آتروپین 10 نوبت همراه با تروپیکامید تحت ریفرکشن سیکلوپلژیک قرار گرفتند. در تمام موارد، ریفرکشن به روش دستی و تنها توسط یک فرد و بدون اطلاع از نتایج قبلی صورت می گرفت. نتایج بدست آمده توسط آزمون Wilcoxonm signed rank sum مورد تحلیل قرار گرفت. از 39 مورد وارد شده در مطالعه، در 26 مورد، هر 4 مرحله انجام گردید ( %53 مذکر، میانگین سنی 6.4 سال) . از نظر میزان اسفریک، تفاوت معنی داری بین نتایج سیکلوینتولات و نتایج آتروپین 4 نوبت با نتایج آتروپین 10 نوبت دیده شد ولی تفاوت با نتایج آتروپین 10 نوبت و تروپیکامید معنی دار نبود. مقادیر سیلندریک 4 مرحله نیز با یکدیگر، تفاوت معنی داری نداشت. بنظر می رسد آتروپین 10 نوبت، دقیق ترین روش ریفرکشن سیکلوپلژیک بوده و اضافه نمودن تروپیکامید به آن ضرورتی ندارد.

سابقه و هدف: با توجه به گزارش های متفاوت از نتایج روش های مختلف عمل جراحی و عوارض ناشی از آنها در بیماران مبتلا به سندرم دوئن تیپ I و به منظور مقایسه نتایج جراحی جابجایی افقی عضلات رکتوس عمودی با رسسیون عضله رکتوس داخلی، این تحقیق روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه استرابیسم بیمارستان فارابی تهران در سال 1377 انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با روش تجربی بر روی 28 بیمار که دارای ایزوتروپی، چرخش صورت (face turn) یا هر دو بودند، انجام پذیرفت. تعداد 14 بیمار تحت عمل جراحی انتقال کامل عضلات راست عمودی (گروه یک) و 14 بیمار تحت عمل جراحی رسسیون عضله راست داخلی (گروه دو) قرار گرفتند. چهار متغیر اصلی انحراف دور و نزدیک، چرخش سر و ابدوکسیون و در صورت امکان وسعت میدان دید واحد دو چشمی در بیماران قبل و بعد از عمل اندازه گیری شد و با آمارهای مناسب مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تحقیق روی 28 نفر با میانگین سنی 11.8 سال که 68 درصد دختر و 32 درصد پسر بودند انجام گرفت. سن، جنس و نوع درگیری چشم (از نظر یک طرفه یا دو طرفه بودن بیماری)، هیپرمتروپی و ... در بیماران مشابه بود. میانگین افزایش توانایی ابدوکسیون پس از عمل در گروه یک (2.21 mm) با تفاوت معنی داری (P<0.001) بالاتر از گروه دو (صفر) بود. میانگین کاهش انحراف دور پس از عمل در گروه یک 15.92 پریزم دیوپتر و در گروه دو 18.89 پریزم دیوپتر بود (N.S). میانگین کاهش انحراف نزدیک پس از عمل در گروه یک 15.71 پریزم دیوپتر و در گروه دو 19.57 پریزم دیوپتر بود (N.S). میانگین کاهش درجه چرخش سر پس از عمل در گروه یک 9.14 درجه و در گروه دو 10.96 درجه بود (N.S). در گروه یک در 28.57 درصد بیماران پس از عمل انحراف عمودی ایجاد شد. این عارضه در هیچ یک از بیماران گروه دو مشاهده نشد. نیاز به جراحی مجدد در گروه یک در 71.42 درصد و در گروه دو در 35.71 درصد بیماران وجود داشت که تفاوت بین این دو معنی دار بود (P<0.05). استنتاج: با توجه به نتایج فوق به نظر می رسد که روش انتقال کامل عضلات راست عمودی مانند جراحی رسسیون عضله راست داخلی در اصلاح انحراف دور و نزدیک و چرخش سر در بیماران مبتلا به سندرم دوئن تیپ I موثر است و علاوه بر آن باعث افزایش میزان ابدوکسیون و وسعت میدان دید واحد دو چشمی نیز می گردد. ولی با توجه به عوارض خطیری مانند القا انحراف عمودی و افزایش نیاز به جراحی مجدد، این روش به عنوان جراحی اول در درمان این بیماران توصیه نمی گردد.

هدف از این بررسی ناخت ویژگی های اپیدمیولوژیک و بالینی و نتایج درمان در بیماران دچار استرابیسم فلجی مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد طی سال های 78-1374 می باشد. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود روی همه بیماران مبتلا به فلج اعصاب III و IV و VI انجام شد. بیماران مورد معاینه، پی گیری و در صورت لزوم جراحی قرار گرفته و نتایج آنها ثبت گردید. یافته ها: بیماران مورد مطالعه 53 نفر بودند که 68 درصد مرد و 32 درصد زن بوده و در سنین بین 3 ماه تا 60 سال و با متوسط سنی 18.4 سال بودند که به مدت 1020-45 روز پی گیری شدند. انحراف آشکار در 86.8 درصد، دو بینی در 7.5 درصد، پتوز در 1.9 درصد، و کاهش دید به علت آسیب همزمان عصب بینایی در 3.8 درصد علت اصلی مراجعه در بیماران بوده است، 49 درصد از بیماران فلج عصب چهارم، 36 درصد فلج عصب سوم و 15 درصد فلج عصب ششم داشته اند. در 61 درصد چشم چپ و در 26 درصد چشم راست و در 11 درصد هر دو چشم گرفتار بوده است. شایع ترین علت فلج در بیماران دچار فلج عصب چهار مادرزادی و در بیماران دچار فلج عصب سه و شش ضربه بوده است. 72.3 درصد بیماران در یک مرحله، 23.4 درصد در دو مرحله و 4.3 درصد در سه مرحله تحت عمل جراحی قرار گرفتند و به طور قابل قبولی اصلاح شدند. نتیجه گیری: نتایج درمانی در بیماران دچار فلج بهتر و پایدارتر از موارد فلج کامل بوده است. در این بررسی برای اولین مرتبه در بیمارستان لبافی نژاد نتایج خوب اصلاح انحراف در دو بیمار با فلج کامل عصب سوم به وسیله استفاده از فاشیالاتا گزارش شده است.

با توجه به اینکه شایع ترین علت کاهش دید در افراد کمتر از 45 سال آمبلیوپی است و با توجه به متفاوت بودن شیوع آن در جمعیت های مختلف و لزوم شروع هر چه سریعتر درمان، این مطالعه به بررسی شیوع و علل آمبلیوپی در کودکان 6-3 سال مهدهای کودک استان خوزستان که با برنامه ریزی و هدایت سازمان بهزیستی و همکاری چشم پزشکان و اپتومتریست های استان خوزستان از آنها معاینه چشمی به عمل آمده بود بررسی  شد. اختلاف دو خط تابلوی اسنلن بین دو چشم یا دید اصلاح شده 10/8 و کمتر از آن به عنوان موارد آمبلیوپی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داده است که از بین 20858 کودک معاینه شده، 215 مورد از آنها (03/1%) مبتلا به آمبلیوپی بودند که این تعداد شامل 110 پسر (2/51%) و 105 دختر (8/48%) بود. علت آمبلیوپی در 2/70%) موارد عیوب انکساری، در 21% موارد استرابیسم بوده است و در بقیه موارد علل دیگری وجود داشت. به علت اینکه اکثر موارد آمبلیوپی بدنبال عیوب انکساری رخ می دهند که خود ممکن است هیچگونه علامتی نداشته باشند، توصیه می شود کودکان در سال های اول زندگی جهت تعیین عیوب انکساری و آمبلیوپی غربالگری شوند.

فلج مغزی یک آنسفالوپاتی غیر پیشرونده (استاتیک) می باشد که ممکن است همراه اختلالات گفتاری، شنوایی و بینایی، تشنج، اختلالات یادگیری، عقب ماندگی ذهنی و مانند آن باشد. این اختلال در اثر صدمه به مغز در هر یک از مراحل رشد آن رخ می دهد و معمولا راه های حرکتی را گرفتار می سازد. با توجه به مقدم بودن پیشگیری بر درمان و عدم انجام تحقیق درباره فلج مغزی (از نظر علت شناسی، انواع و اختلالات همراه) در ایران، بر آن شدیم تا این تحقیق را انجام دهیم. یک مطالعه مورد – شاهد برای بررسی تاثیر ریسک فاکتورهای مختلف بر روی فلج مغزی صورت گرفت. نمونه های انتخاب شده از بین مراجعین به مراکز بهداشتی و توانبخشی تهران با تشخیص فلج مغزی، انتخاب شدند که تعداد آنها در کل به 200 مورد می رسید و 300 نفر فرد سالم نیز به عنوان شاهد از بین همسایگان یا مدارس منطقه به روش تصادفی ساده انتخاب گردیدند. اطلاعات حاصله در پرسشنامه هایی جمع آوری و نتایج استخراج گردیدند. شایع ترین عوامل ایجادکننده فلج مغزی، عوامل حین تولد بود که در بین آنها وزن کم حین تولد بیشترین تعداد بود. فلج مغزی اسپاستیک دی پلژیک، شایعترین نوع (39.5%) گزارش گردید، 47% از کل مبتلایان و بیشتر افراد مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک کوادری پلژیک (63%) دچار عقب ماندگی ذهنی بودند. تشنج (که در 35% از بیماران مشاهده شد) و اختلال بلع، بیش از همه در نوع اسپاستیک کوادری پلژیک وجود داشت. اختلال گفتاری در 70% مبتلایان مشاهده شد که 48% آنان از نوع خفیف بود. بیشترین نوع اختلالات بینایی استرابیسم بود که در فلج مغزی اسپاستیک دی پلژیک مشاهده گردید.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت بروز استرابیسم بعد از عمل جراحی اسکلرال باکلینگ و مشکلات موجود در درمان آن و نظر به وجود گزارش جراحی موفق در این نوع استرابیسم، یک مورد از این روش که برای اولین بار در ایران و برای دومین بار در جهان مورد استفاده قرار گرفته است معرفی می گردد. معرفی بیمار: بیمار خانم 57 ساله ای بود که 20 سال پیش به علت نزدیک بینی شدید تحت عمل جراحی اسکلرال باکلینگ چشم چپ قرار گرفته بود. بیمار با ایزوتروپی به میزان 40 پریزم دیوپتر در چشم چپ مراجعه کرد که تحت عمل جراحی استرابیسم قرار گرفت. طی این عمل عضلات از خلف باکل جدا شدند و با روش hang back و بخیه قابل تنظیم بدون دستکاری کپسول فیبروس روی باکل و عضله روی آن قسمت، جراحی شدند. بیمار در روز بعد از عمل اگزوتروپی به اندازه 20 پریزم دیوپتر داشت که با تنظیم بخیه ها انحراف مزبور کاملا برطرف شد. نتیجه گیری و پیشنهادها: با توجه به موفقیت این روش و بی خطر بودن آن، انجام آن در تمام موارد استرابیسم به دنبال اسکلرال باکلینک توصیه می گردد.

زمینه: وقوع استفراغ متعاقب جراحی استرابیسم شایع و با عوارض متعددی همراه است که دارورهای زیادی جهت پیشگیری از آن استفاده می شود.هدف: این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر در داروی پرومتازین و دروپریدول در پیشگیری از استفراغ پس از جراحی استرابیسم انجام شد.مواد و روش ها: این کار آزمایی بالینی در سال 1375 در بیمارستان خلیلی شیراز انجام شد. 100بیمار داوطلب عمل جراحی استرابیسم به صورت تصادفی به دو گروه 50 نفره تقسیم شدند. قبل از شروع جراحی به گروه الف0.5  میلی گرم در کیلوگرم پرومتازین به صورت عضلانی و به گروه ب 75 میکروگرم در کیلوگرم دروپریدول به صورت وریدی تزریق شد. بیماران تا 24 ساعت بعد از عمل از نظر وقوع استفراغ تحت نظر قرار گرفتند. برای مقایسه دو گروه از آزمون آماری کای دو استفاده شد.یافته ها: 7 بیمار (14 درصد) در گروه الف و 11 بیمار (22 درصد) در گروه ب استفراغ داشتند که بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: اگر چه از نظر آماری تفاوتی بین دو داروی فوق در پیشگیری از استفراغ وجود نداشت، ولی پرومتازین با توجه به ارزان بودن و تولید داخلی می تواند جای گزین خوبی برای دروپریدول در پیشگیری از استفراغ متعاقب جراحی استرابیسم باشد.