زمینه و هدف: حوادث و بلایا می تواند زیرساخت های سلامت در جامعه را با چالش های عمده ای مواجه کند. بیمارستان ها واحد اصلی ارایه خدمات سلامت در پاسخ به بلایا هستند. با توجه به نقش حیاتی بیمارستان های نظامی در پاسخ به بلایا، پژوهش حاضر با هدف تبیین راهکارهای ارتقای مدیریت خطر حوادث و بلایا در بیمارستان های نظامی انجام شده است. روش ها: مطالعه حاضر یک پژوهش کیفی است که در سال 1400-1399 انجام شد. مشارکت کنندگان تعداد 14 نفر از مدیران، کارکنان و متخصصان حوزه مدیریت خطر حوادث و بلایای بیمارستانی بودند که به روش نمونه گیری هدفمند وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه های نیمه ساختاریافته و برای تحلیل آن ها از روش تحلیل محتوای قراردادی براساس روش گرانهیم و لاندمن استفاده شد. یافته ها: موضوعات مطرح شده توسط مشارکت کنندگان در قالب 5 طبقه و 18 زیرطبقه شامل "مدیریت و رهبری" (سازماندهی، برنامه ریزی، قوانین و مقررات، ارتباطات و هماهنگی، تخصص گرایی، فرهنگ سازی، حمایت)، "ارزیابی خطر" (ایمنی سازه ای، ایمنی غیرسازه ای، ایمنی عملکردی، ایمنی محیط)، "آمادگی" (آموزش، تمرین، افزایش ظرفیت)، "پاسخ" (تامین منابع، مدیریت مصدومین، مدیریت داوطلبان)، و "بازیابی" (اقدامات مبتنی بر توسعه پایدار) تبیین گردید. نتیجه گیری: بکارگیری استراتژی های ارتقای مدیریت خطر حوادث و بلایای ارایه شده در این پژوهش می تواند در ارتقای آمادگی بیمارستان های نظامی در مقابله با حوادث و بلایا مفید و موثر باشد.

توجه کانونی، پدیده اصلی مورد مطالعه تحقیق حاضر است. سوال اصلی تحقیق این بود که آیا پیش از شروع تمرین، وجود سطح مشخصی از توجه کانونی برای پیشرفت در مهارت تیراندازی ضروری است؟ به همین جهت داوطلبان یادگیری مهارت تیراندازی با تفنگ بادی (48 نفر، سن=22-19 سال) پس از شرکت در یک آزمون توجه کانونی که با استفاده از دستگاه الکترونیکی سنجش توجه انجام شد، در یک دوره 15 جلسه ای تمرین تیراندازی شرکت کردند. در پایان از آنان آزمون یادداری تیراندازی به عمل آمد. پردازش آماری نشان داد که همبستگی معنی داری بین نمره توجه کانونی و نمره آزمون یادداری وجود ندارد، یعنی برخورداری از سطح بالاتری از توجه کانونی الزاما با پیشرفت در تیراندازی همراه نیست. نظرات مربوط مورد بحث قرار گرفته و ایده های مشخص برخاسته از تحقیق ذکر شده اند.

جهت بررسی رابطه بین مصرف قرصهای ضد بارداری خوراکی و بروز سنگ کیسه صفراوی علامت دار، یک مطالعه مورد شاهد گذشته نگر ترتیب داده شد. روش کار، بررسی شیوع مصرف مدت و نوع قرص مصرف شده در دو گروه و سپس مقایسه آمارها بوده است. داوطلبان از بابت سایر عوامل موثر در سنگ کیسه صفرا شامل سن، اندکس قدی وزنی (BMI)، تعداد بارداری، سابقه خانوادگی سنگ کیسه صفرا، سابقه دیابت و سابقه افزایش چربیهای خون نیز مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه مورد مطالعه شامل 80 بیمار مبتلا به سنگ کیسه صفرای علامت دار بستری در بیمارستان بعنوان گروه مورد، و 200 بیمار بستری در بیمارستان بدون سابقه سنگ کیسه صفرا بعنوان گروه شاهد می باشد. یافته های پژوهش با استفاده از تست های X2 و t- student تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند که شیوع مصرف قرص در گروه مورد، کمی بیشتر از گروه شاهد می باشد، ولی این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نیست. همین طور هیچ اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه از بابت اندکس قدی ـ وزنی، سن، سابقه خانوادگی سنگ کیسه صفرا و سابقه بیماری قند بدست نیامد. بعلاوه اختلاف آماری معنی داری در مورد شیوع مصرف، مدت مصرف و نوع قرص مصرفی بین دو گروه بدست نیامد. دو گروه از نظر شیوع افزایش چربی خون با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری داشتند. شیوع چربی خون بالا در گروه مورد افزایش نشان می داد (P<0.05)  نهایتا ما هیچ ارتباطی بین شیوع مصرف، مدت مصرف و نوع قرص با بیماری سنگ کیسه صفرای علامت دار بدست نیاوردیم. بعلاوه هیچگونه تداخلی بین موارد فوق الذکر با فاکتورهای خطر در جهت ایجاد بیماری یافت نشد.

بیماریهای قلبی - عروقی یکی از شایعترین بیماریها و از جمله علت های اصلی مرگ و میر در دنیا به شمار می رود از این رو، ضروری است تا عوامل خطرزای مرتبط با آن بررسی شود و راههای موثر کاهش آن شناخته شوند. بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک برنامه تمرینی ویژه با یکی از برنامه های ورزش صبحگاهی روی تعدادی ازعوامل خطر زای قلبی - عروقی است. به همین منظور، نمونه ای مشتمل بر 51 نفر مرد با دامنه سنی 35 تا 55 سال از بین داوطلبان شرکت در تحقیق انتخاب شدند. آزمودنیها از نظر الگوی زندگی نسبتا همگن بودند و به طور تصادفی در سه گروه (یکی از برنامه های متداول ورزش صبحگاهی تمرین ورزشی ویژه و گروه گواه) قرار گرفتند. نمونه های خونی و سایر اندازه گیری ها در شرایط یکسان از هر سه گروه گرفته شد و سپس آزمودنی های دو گروه تجربی به مدت 12 هفته و هر هفته 6 جلسه به فعالیت پرداختند. گروه گواه در دوره تحقیق هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشت. پس از 12 هفته، اندازه گیری ها دوباره تکرار شد و نتایج نشان داد در آزمودنی های گروه ویژه وزن بدن، درصد چربی بدن، تری گلیسرید، کلسترول تام لیپوپروتیین های کم چگال، نسبت کلسترول تام به لیپو پروتیین های پرچگال کاهش معنی دار و نسبت لیپو پروتیین های پرچگال به لیپو پروتیین های کم چگال و همچنین اکسیژن مصرفی بیشینه افزایش معنی داری داشت، در صورتی که در آزمودنی های گروه ورزش صبحگاهی تری گلیسرید درصد چربی بدن کاهش معنی داری داشت. همچنین در دوره تحقیقی وزن بدن و درصد چربی بدن در گروه گواه افزایش داشت.

مقدمه: عمده مشکل بیماران دیستروفی انجام فعالیتهای روزمره می باشد که به دلیل ضعف عضلات اندام فوقانی موجب وابستگی آنها می گردد. هدف توانبخشی این بیماران افزایش کارایی اندام فوقانی در جهت ایجاد استقلال در زندگی شخصی است. در این مطالعه اثر یادگیری حرکتی روی کارایی اندام فوقانی بررسی شد.روش کار: دو مطالعه مختلف برای بررسی اثر یادگیری حرکتی و پیچیدگی مدل یادگیری روی عملکرد اندام فوقانی طراحی و دو مدل ساده و پیچیده حرکتی بر اساس عمل نوشیدن شبیه سازی گردید. در مطالعه اول 7 بیمار facioscapulohumeral muscular dystrophy (FSHD) و 7 داوطلب سالم شرکت کردند. عملکرد اندام فوقانی با ثبت الکترومیوگرافی (EMG) عضلات biceps و brachioradialis، شتاب حرکت، flexion آرنج، flexion و abduction شانه، مدت زمان اجرا و زمان واکنش (Reaction time, RT) عمل شبه نوشیدن قبل و بعد از 30 دقیقه تمرین مدل پیچیده ارزیابی شد. مطالعه دوم با مدل ساده یادگیری و با همکاری 6 داوطلب سالم و 6 بیمار FSHD دیگر انجام گردید. به استثنای ثبت EMG عضلات triceps و deltoid به جای brachioradialis سایر متغیرها مشابه آزمایش اول بود.یافته ها: هر دو مطالعه نشان دادند که بیماران FSHD در مقایسه با داوطلبان سالم مقادیر بیشتری را برای همه متغیرها به استثنای flexion شانه و RT دارا می باشند در حالی که یادگیری مدل پیچیده فقط موجب کاهش EMG براکیورادیالیس (P<0.01) و RT (P<0.01) در گروه FSHD گردید. تمرین مدل ساده موجب تغییرات معنی دار تمام متغیرهای گروه FSHD، به استثنای flexion شانه، به طرف مقادیر طبیعی گروه کنترل گردید.نتیجه گیری: تغییر در متغیرها به طرف مقادیر طبیعی نشان داد که یادگیری حرکتی می تواند در بهبود عملکرد اندام بیماران FSHD موثر باشد و استفاده از یک مدل ساده یادگیری موثرتر است.

روزه داری اسلامی، تجربه ای معنوی است که احتمالا با تغییرات جسمی از جمله تغییر در میزان و نوع چربیهای خون همراهی دارد.جهت کشف این تغییرات احتمالی نمونه ای شامل 100 مرد 64-22 ساله و 10 زن یائسه به شیوه غیر احتمالی آسان انتخاب شده و در سه مرحله: پیش از آغار رمضان، روز 14 و روز 28 رمضان، خونگیری و اندازه گیری TG، Chol. و HDL-C صورت گرفت. خونگیری در مرحله اول در ساعات صبح و پس از 14-10 ساعت ناشتایی و در مراحل دوم و سوم، پیش از افطار و پس از 12-10 ساعت ناشتایی انجام گرفت. در هر مرحله، دو نوبت یادآمد غذایی گرفته شده و کربوهیدرات- پروتئین- چربی و انرژی غذایی محاسبه شد. پس از کنار گذاشتن موارد هیپرلیپیدمی ثانویه، بیماری حاد، سابقه بستری در سه ماه اخیر یا مصرف داروهای موثر بر الگوی چربیهای خون، داوطلبان بر اساس TG و Chol مرحله اول به دو گروه نرمال لیپید و هیپرلیپیدمیک طبقه بندی شدند.نتایج به دست آمده از آنالیز، کاهش معنادار TG در روزهای 14 و 28 رمضان نسبت به مقدار اولیه (P<0.001, p<0.002) و کاهش معنادار HDL-C در روز 28 نسبت به مقدار اولیه (P<0.005) را نشان می دهد. تغییرات HDL-C, chol, TG در گروههای سنی مختلف، افراد سیگاری یا غیر سیگاری، افراد نرمال و هیپرلیپیدمیک و الگوی غذایی متفاوت، تفاوت معناداری را نشان نمی دهد.با توجه به اهمیت تغییرات فوق به ویژه در افراد در معرض خطر بیماریهای عروق کرونر، انجام تحقیق در زمینه مدت تداوم تغییرات فوق پیشنهاد شده است.

سالانه، میلیونها مسلمان در ماه رمضان، فریضه روزه را بجا می آورند. روزه داری علاوه بر دستاوردهای روانی، ممکن است با تغییرات جسمی همراه باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تغییرات فشار خون سیستولی، دیاستولی و ضربان قلب در ماه رمضان می باشد.در این راستا نمونه ای شامل 100 مرد 64-22 ساله و 10 زن یائسه به شیوه غیر احتمالی آسان انتخاب شده و در سه مرحله: پیش از آغاز رمضان، روز 14 و روز 28 با رعایت ملاحظات استاندارد، اندازه گیری فشار سیستولی، فشار دیاستولی و ضربان قلب صورت گرفت. در هر مرحله، تعداد ساعات پرهیز از آب و غذا پیش از اندازه گیری فشار خون و ضربان قلب ثبت شد. پس از کنار گذاشتن مواردی که به هر دلیل موفق به روزه داری کامل نشده و یا سابقه بیماری مزمن (از جمله پرفشاری خون) بستری در بیمارستان طی سه ماه اخیر، بیماری حاد یا مصرف داروهای موثر بر فشار خون داشته اند، اطلاعات به دست آمده، آنالیز شد.پیش از آغاز رمضان، فشار خون سیستولی داوطلبان 111±15 mmHg، فشار خون دیاستولی 79±9 mmHg و ضربان قلب 75±11 min-1 بود. در روزهای 14 و 28 رمضان و پس از 11-9 ساعت ناشتایی، فشار خون سیستولی و دیاستولی، افزایش و ضربان قلب، کاهش خفیفی پیدا می کند ولی تغییرات فوق معنادار نبوده است. بر پایه نتایج به دست آمده، بی خطر بودن روزه داری اسلامی برای کنترل فشار خون در افراد با فشار خون مرزی مطرح شده است.