یافته های بالینی و آزمایشگاهی 388 مورد از بیماران با کشت خون یا مغز استخوان مثبت از نظر سالمونلا تیفی بستری شده در بیمارستان امام خمینی تهران در فاصله سالهای 65-1357 در یک مطالعه گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفته اند. تب (99%)، سردرد (72.9%)، بزرگی طحال (67.8%)، بیشترین یافته های بالینی بوده اند. سرفه در 54.9%، تاش روده در 51.8% و بزرگی کبد در 31.2% موارد مشاهده شده است. 75% از بیماران اختلالات گوارشی بصورت اسهال یا یبوست داشته اند. 54.6% از بیماران درد شکم - مور نمنتثر را ذکر کرده اند. 19.3% از بیماران اختلالات فکری به شکل مختلف عمدتا خواب آلودگی داشته اند. میانگین سن بیماران با اختلالات فکری کمتر از بیمارانی بوده است که این اختلالات را نداشته اند (P<0.05). در مقایسه فراوانی یافته ها در دو گروه سنی زیر 13 سال و بالای 13 سال مننژیسم، لنفادنوپاتی، دلیریوم (بعنوان شکایت اصلی) و علایم روانی در بیماران زیر 13 سال بنحو معنی داری کمتر دیده میشود (P<0.05). در گروه سنی بالای 13 سال بیماران مرد کمتر بوده اند. در اولین برخورد با بیماران بطور متوسط در روز 19 بیماری، لکوپنی (کمتر از 4500) در 20% موارد و لکوسیتوز (بیشتر از 11000) در 2% بیماران، مشاهده شده است. کاهش بیشتر در رده منوسیتها و ائوزینوفیلها و سپس نوتروفیلها و و لنفوسیتها بوده است. تغییرات WBC در طول بیماری روند مشخصی نداشته است. حداکثر کاهش RBC در هفته دوم، MCHC در هفته سوم و Hgb, HCT در هفته چهارم بوده است. MCV و MCH در هفته سوم بیماری به حداکثر میزان خود رسیده و سپس به سوی مقادیر طبیعی تغییر یافته اند. میانگین ESR در بیماران زن (50.82) بیش از بیماران مرد (36.96) بوده است (P<0.01). این اختلاف را نمی توان به تفاوت سنی و یا زمان نمونه گیری در دو گروه بیماران تست داد. مقادیر ESR در هفته سوم بیماری به حداکثر خود رسیده و سپس کاهش می یابند. در هفته اول 44% و 25% موارد و در هفته دوم بیماری 39% و 21% موارد تیتر آنتی O و آنتی H منفی داشته اند. مقادیر آنتی O و آنتی H در طی هفته دوم بیماری به حداکثر رسیده است. در زمانهای مختلف تیتر آنتی H در بیش از 90% موارد بیشتر یا مساوی آنتی O بوده است. در 47 مورد مطالعه شده. مقادیر ALT در 68.1% موارد و AST در 78.7% موارد بالاتر از مقادیر طبیعی بوده است. بیمارانی که از کاهش وزن و زردی شکایت داشته اند یا حساسیت شکم در معاینه شان مشاهده شده، طول مدت ناخوشی شان طولانی تر بوده است. در مقابل وجود سردرد، استفراغ، تاش روزه، یبوست و سرگیجه با طول مدت بیماری کوتاهتری همراه بوده است (P<0.05). 8 تن از بیماران درگذشته اند (2.1%)، که از این میان مرگ یک تن بعلت پرفوراسیون روده بوده است. زردی، اسهال، نوتروفیلی و اسهال خونی در بیمارانی که در گذشته اند بیشتر دیده شده است (P<0.05). یک مورد بیماری که با تشنج مراجعه کرده بود نیز در گذشته است. در آنالیز Discriminant انجام شده. زردی، اسهال، درد پهلوها، نوتروفیلی، وجود یافته های مثبت در رادیوگرافی ریتین، سن بالا، لنفادنوپاتی، یافته های طبیعی مثبت در ریه، سردرد، ضعف، پوست خشک و مرد بودن از عواملی بوده اند که احتمال مرگ و میر را در بیماران تیفوییدی افزایش داده اند. یافته های فوق با مطالعات گذشته در این زمینه مقایسه شده است.