یکی از بیماریهای شایع پریودنتال در جوامع مختلف و از جمله کشور ما تحلیل لثه می باشد که برای درمان آن از روشهای جراحی متعددی استفاده می شود. در این تحقیق نیز دو روش جراحی فلپ پایه دار جابجا شونده طرفی از لحاظ میزان حصول پوشش در ناحیه گیرنده پیوند و میزان تحلیل احتمالی در ناحیه دهنده پیوند با یکدیگر مقایسه شد. جهت انجام این مطالعه تعداد 20 ضایعه تحلیل موضعی لثه واقع در سطح با کال دندانهای با استفاده از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که اگر چه از لحاظ پارامترهای مذکور فلپ انتقالی نسبت به فلپ پایه دار جابجا شونده طرفی بهتر است اما از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین دو روش وجود ندارد.

هدف از انجام این بررسی ارزیابی کلینیکی کارایی یک نوع غشا با ترکیب پلی اورتان در روش درمانی Guided Tissue Regeneration (GTR) به منظور درمان ضایعات داخل استخوانی پریودنتال و مقایسه آن به روش درمانی فلپ کورتاژ بوده است.10 بیمار هر یک با دو ضایعه داخل استخوانی و با تشخیص پریودنتیت بالغین مورد درمان قرار گرفتند. پس از گذشت 4 هفته از مرحله اول درمان، یکی از ضایعات بطور اتفاقی به عنوان گروه آزمایش و دیگری به عنوان گروه کنترل انتخاب گردید. در گروه آزمایش به دنبال کنارزدن فلپ و کورتاژ ضایعه از غشای پلی اورتان مطابق با روش GTR استفاده شد. در گروه کنترل تنها به کنارزدن فلپ و کورتاژ اکتفا گردید. متوسط عمق پاکت ها (PD)، (CAL) Clinical Attachment level و عمق ضایعه استخوانی (DD) قبل از انجام جراحی در گروه آزمایش بترتیب 7.3، 13.87، 3.23 و در گروه کنترل بترتیب 7.4، 12.89 و 3 میلی متر بوده است. مامبران ها در گروه آزمایش بعد از 6-3 هفته از محل خارج شدند؛ در 8 نفر از بیماران، مامبران در هفته اول به دنبال قراردادن در محل عریان گردید. ارزیابی مجدد که به دنبال 6 ماه انجام شد، نشان داد که متوسط تغییرات PD و CAL و DD در گروه آزمایش بترتیب 3.50، 1.68 و 1.69 و در گروه کنترل بترتیب 2.90، 1.09 و 1.24 میلی متر بوده است. هر دو روش درمانی در ضایعات داخل استخوانی موفق بودند و با آن که روش GTR با استفاده از غشای پلی اورتان نتایج بهتری را داشته است ولی اختلاف دو روش درمانی از نظر آماری در مورد هیچ یک از شاخصهای مورد ارزیابی معنی دار نبوده است.

یکی از عوارض مهم در پی سوختگی ها، آسیب شدید و کمبود نسجی گردن است. به ویژه اگر همراه با سوختگی های شانه و سینه هم باشد. در این موارد، مشکل بیهوشی هم برای بیمار وجود دارد. با توجه به نیاز به فلپ با سوختگی شانه، تنها فلپ نسبتا مجاور تراپزیوس است که به صورت پایه دار در دو طرف برای رفع این اشکال معرفی می گردد. نتیجه کاربرد این فلپ در بیمار ما عالی بوده است. بدین جهت در بازسازی گردن در سوختگی شدید پیشنهاد می گردد.

این بررسی به منظور ارزیابی کلینیکی ترمیم استخوان و نسج نرم در کاربرد استئوژن (OSTEO GEN) و مقایسه آن با فلپ کورتاژ در ضایعات داخل استخوانی (Intrabony) پریودنتال انجام گرفت. در این بررسی 36 ضایعه در 16 بیمار و در گروه آزمایش (22 ضایعه) و شاهد (14 ضایعه) تحت درمان قرار گرفتند. جذب تدریجی و آرام، سازگاری نسجی بسیار خوب، عدم Exfoliation ماده پیوندی و نیز عدم تحلیل ریشه دندانهای مجاور ناحیه ایمپلنت در طول ترمیم تایید گردید. میانگین عمق اولیه ضایعات در گروه آزمایش و شاهد به ترتیب 3.16 و 2.73 میلی متر بود که پس از 6 ماه میانگین پرشدن ضایعه استخوانی به ترتیب 2.18 و 0.46 میلی متر (68.97% و 16.84%) به دست آمد. تغییرات لبه استخوان در گروه آزمایش و شاهد به ترتیب شامل 0.09 میلی متر (2.84%) Apposition استخوان و 0.32 میلی متر (11.72%) تحلیل استخوان بود. عمق پاکت اولیه به ترتیب در گروه آزمایش و شاهد 7.68 و 6.61 میلی متر بود که پس از 6 ماه متعاقب جراحی Re – entry میزان بازیافت چسبندگی به ترتیب 3.48 و 2.81 میلی متر (61.19% و 51.28%) به دست آمد. تغییر مکان لبه لثه به میزان 1.22 و 0.58 میلی متر (15.8% و 8.77%) به ترتیب برای گروه آزمایش و شاهد به دست آمد. یافته های فوق نشان دهنده برتری قابل توجه کاربرد استیوژن نسبت به فلپ کورتاژ می باشد.