اسیدوز شکمبه در اثر پرخوری با مواد کنسانتره ای سهل التخمیر یا مواد حاوی کربوهیدرات زیاد در نشخوارکنندگان به وجود می آید. البته نشخوارکنندگان به علت داشتن میکروفلور شکمبه باید به تدریج با تغییر جیره غذایی عادت داده شوند در غیر اینصورت می تواند به بروز این عارضه منجر بشود. این آزمایش بر روی بیست راس گوسفند نر نژاد قزل انجام گرفت. ابتدا دام ها معاینه بالینی شده و بعد از اینکه سلامتی آنها محرز گردید از محتویات شکمبه، خون و ادرار آنها نمونه برداری شده و آزمایشات مربوطه روی آنها انجام گرفت. از دام های مبتلا به اسیدوز بعد از بروز نشانه های بالینی، نمونه هایی از محتویات شکمبه، خون و ادرار آنها جمع آوری و آزمایش شدند. سرانجام 8 راس از آنها ذبح و کالبدگشایی شدند و برای بررسی هیستوپاتولوژیک، نمونه های بافتی تهیه گردید. بر اساس آزمایشات بالینی، تعداد ضربان قلب و تنفس در دامهای مبتلا افزایش یافت ولی حرکات شکمبه متوقف شد. مقدار کلسیم و گلوکز خون کاهش، هماتوکریت، فسفر و اوره آن افزایش نشان داد. مدت زمان احیا متیلن بلو و مقدار اسیدیته تام افزایش، در صورتی که مدت ترسیب و شناوری کاهش و pH محتویات شکمبه و ادرار اسیدی شده بود. نشانه های بالینی دام های بیمار و معنی دار بودن (P<0.01) تغییرات حاصله در اکوسیستم شکمبه، عناصر و متابولیت های خونی، هماتولوژی و یافته های کالبدگشایی، هیستوپاتولوژی و pH ادرار گویای بروز اسیدوزیس در دام ها بوده است. این مطالعه بیشتر روی فیزیوپاتولوژی اسیدوزلاکتیکی در نشخوارکنندگان بوده است تا با روشن شدن تغییرات به خصوص در اکوسیستم شکمبه و pH ادرار، بتوان از آن در تشخیص به موقع و پیشگیری اسیدوز بهره برد.

گونه های اکتینومایسز سهم بسزایی در میکروفلور دهان (چینهای لوزه، پاکت های پریودنتال، فضای بین دندانی و شیارها و نسوج لثه و غیره)، دستگاه گوارش و نیز دستگاه ژنیتال دارند. این جنس شامل باکتری های گرم مثبت، بیهوازی یا میکروآئروفیلیک، غیر اسیدفست، بی حرکت، کند رشد و متمایل به تشکیل رشته های ناپایدار است که به صورت باسیل های کوتاه و منشعب شکسته می شوند. این باکتری ها از قدرت تهاجمی کمی برخوردارند و به عنوان پاتوژن های فرصت طلب زمانی که سد دفاعی بدن فرو ریزد، به بافت نرم و گاهی سخت حمله می کنند و عفونت اکتینومایکوزیس را به وجود می آورند. هدف از این مطالعه جداسازی گونه های اکتینومایسز و تعیین نقش آنها در عفونت پریودنتال می باشد. در این مطالعه که به روش توصیفی انجام شد، صد بیمار مبتلا به عفونت پریودنتال مراجعه کننده به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی به عنوان جامعه آماری مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه برداری به مدت شش ماه و با هدف جداسازی و مطالعه اکتینومایسزهای دهانی از پلاک میکربی و پاکت پریودنتال انجام گرفت؛ ضمن این که عمق پاکت پریودنتال در رابطه با جنس، گروههای سنی و مصرف سیگار نیز مورد بررسی قرارگرفت. جهت حذف عوامل مخدوش کننده و حصول نتایج بهتر و منطقی تر، شرایط زیر برای ورود بیماران به مطالعه در نظر گرفته شد:- دارا بودن پاکت پریودنتال بیش از 3 میلی متر در اطراف حداقل یک دندان- مصرف نکردن هیچ نوع آنتی بیوتیک حداقل پانزده روز قبل از نمونه برداری- عدم ابتلا به هر گونه بیماری سیستمیکدر این بررسی سه نمونه مثبت شامل یک گونه اکتینومایسز ویسکوزوس و دو گونه اکتینومایسز نیوزلندی از بیماران با علایم ژنژیویت و پریودنتیت به دست آمد. 54% از بیماران مراجعه کننده را زنان و 46% را مردان تشکیل می دادند. پراکندگی سنی بیماران بین 18 تا 57 سال و بیشترین تعداد بیماران (35%) در گروه سنی 31 تا40 وکمترین تعداد (10%) در گروه سنی زیر 20 سال بود. علت مراجعه 40% از بیماران، ناراحتی و خونریزی از لثه بود که زنان با 5/42% سهم کمتری داشتند.

پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای (NSP) در صورت عدم افرودن مکمل آنزیمی به جیره باعث تحریک رشد میکروفلور روده ای و کاهش عملکرد جوجه های گوشتی می شوند. با توجه به افزایش حساسیت نسبت به استفاده از آنتی بیوتیکها در جیره، آزمایشی جهت مطا لعه اثر سطح آنزیم با و بدون استفاده از یکی از سه نوع آنتی بیوتیک مورد استفاده در صنعت طیور بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با استفاده از روش بیولوژیکی آگاسیز و با استفاده از جوجه های نر گوشتی (768 قطعه) بر روی 36 گروه آزمایشی حاری گندم (75 درصد گندم، هراه با 25درصد جیره پایه دارای %1 نشانگر خاکستر غیر محلول در اسید در جیره نهایی) انجام گرفت. در این آزمایش اثر عمل آوری گندم که به صورت 1- حبه شده مجددا خرد شده، 2- گندم خرد شده، اضافه کردن آنزیم آویزایم 1300 در سطح صفر، 500, 250 و 2000 واحد در کیلوگرم جیره و آنتی بیوتیک (صفر، موننسین، فلاومایسین و سالینومایسین) بر رشد، خوراک مصرفی، نسبت خوراک به افزایش وزن، انرژی قابل متابولیسم ظاهری AME)) و توسعه دستگاه گوارش تا سن 24 روزگی مورد بررسی قرار گرفت. وزن بدن جوجه های گوشتی بطور معنی داری (P<0.05) تاثیر تمامی سطوح مورد استفاده آنزیم قرار گرفت. هیچگونه تفاوت معنی داری در وزن بدن ناشی از سطوح آنزیم مورد استفاده وجود نداشت. میزان خوراک مصرفی در گروه های آزمایشی که از جیره دارای 2000 واحد آنزیم در کیلوگرم جیره استفاده می کردند در بالاترین سطح قرار داشت (P<0.01). نسبت خوراک مصرفی به افزایش وزن نیز تحت تاثیر روش عمل آوری و افزودن آنزیم به جیره قرار گرفت. افزودن آنتی بیوتیک به جیره هیچگونه اثر معنی داری (P>0.05) بر وزن بدن، خوراک مصرفی، چسبندگی مواد هضمی در بخش بالایی روده یا میزان ابقا نیتروژن (در صد) نداشت. ابقا نیتروژن (%) تحت تاثیر تمامی فاکتورهای مورد آزمایش غیر از آنتی بیوتیک (P<0.05) قرار گرفت.

مقدمه : عفونت های بیمارستانی شامل آن دسته از عفونت هایی است که بیمار در زمان بستری بدان مبتلا می گردد و یکی از راههای ابتلا تزریق وریدی است که موجب ایجاد عفونت در سیستم های گوناگون بدن می شود . همچنین پیشگیری از ورود باکتری در خون حایز اهمیت است . روش بررسی : به منظور مقایسه ی تاثیر دو روش بتادین و الکل اتیلیک 70 % در ضد عفونی نمودن پوست قبل از انجام تزریقات وریدی ، یک سنجش توصیفی ـ تحلیلی Descriptive Cross Survey)) بر روی 64نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش های جراحی و زایمان بیمارستان شهید فقیهی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گرفت. افرادی که واجد شرایط لازم جهت شرکت در پژوهش بوده اند با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شده و مورد آزمایش قرار گرفتند . روش جمع آوری داده ها توسط پرسشنامه و انجام کشت پوست از دست راست و چپ بیمار دو بار قبل از ضدعفونی و دو بار پس از ضدعفونی با الکل و بتادین انجام گرفت . یافته ها : نتایـــج کسب شده ، موید درصد استریلیزاسیون بالای بتادین( 7/85 %) در مقابل الکل (6/76 % ) می باشد . گونه ی غیربیماریزای باسیلوسBacillus spp (non pathogenic )  ، بعد از انجام ضد عفونی با الکل و بتادین رشد داشته است اما پس از ضدعفونی با الکل، رشد استافیلوکوکسی طلایی واپیدرمیدیس Aureus & Epidermidis)) Staphylococci نیز مشاهده شده است. با مقایسه درصد استریلیزاسیون بتادین و الکل هر چند از نظر آماری (Z2 = 1.31 , p = 0.19 ) اختلاف معنی داری وجود ندارد اما از نظر کلینیکی این مسئله حایز اهمیت است. با توجه به بیماری زا بودن استاف اوره ئوس که تنها پس از ضدعفونی با الکل رشد داشته است و با توجه به اینکه باسیلوس پس از ضدعفونی با بتادین و الکل رشد داشته و جزء میکروفلور طبیعی پوست بوده و ندرتا و فقط در شرایط خاصی قدرت بیماریزایی محدودی پیدا می کند، این اختلاف معنی دار است . نتیجه گیری : نتایج کسب شده ، موید درصد استریلیزاسیون بالای بتادین 7/85 % در مقابل 6/76 % می باشد و این مساله از نظر کلینیکی حایز اهمیت است . 

اسیدولاکتیک شکمبه بیماری متابولیکی ناشی از خوردن بیش از حد مواد کربوهیدرات با قابلیت تخمیر بالا می باشد. به منظور انجام پژوهش حاضر 5 راس گوسفند نر یکساله نژاد لری با وزن متوسط 40 کیلوگرم انتخاب گردید. سپس با استفاده از تکنیک رومینوستمی، فیستول گذاری شکمبه انجام پذیرفت. قبل از تلقیح ساکاروز به درون شکمبه ، به منظور تعیین محدوده طبیعی فراسنجه های مورد نظر (الکترولیتهای سرم خون: سدیم، پتاسیم، کلسیم، فسفر، هماتوکریت خون، نیتروژن اوره خون pH شکمبه و میکروفلور شکمبه) ضمن ثبت علائم حیاتی خونگیری از ورید وداج و نمونه گیری از شکمبه صورت گرفت. جهت ایجاد تجربی بیماری مقدار23.15  گرم ساکاروز به ازا هر کیلو وزن بدن توزیع شده، به درون شکمبه تلقیح گردید. به منظور بررسی فراسنجه ها و فاکتورهای مذکور در ساعتهای48 ,24 ,12 ,9 ,6, 3 و 72 خونگیری از ورید وداج و نمونه گیری از شکمبه انجام پذیرفت. در خاتمه گوسفندان کالبد گشایی شده و نمونه گیری از بافت شکمبه جهت بررسی هیستوپاتولوژی صورت پذیرفت.

از غده ها و خاک مزارع سیب زمینی استانهای همدان، اصفهان، اردبیل و تهران، 170 جدایه از سودوموناسهای فلورسنت با استفاده از محیط کشت Pseudomonas agar F جداسازی گردید. پس از بررسی نقوش الکتروفورزی پروتئین های محلول سلولی آنها، 28 جدایه انتخاب و خصوصیات فنوتیپی آنها تعِِِِیین گردید. تمام جدایه ها روی محیط کشت Pseudomonas agar F تولید رنگ فلورسنت نمودند و قادر به هیدرولیز ژلاتین و تولید آرژنین دی هیدرولاز و اکسیداز بوده و اکثرا توانایی احیای نیترات را داشتند. رشد در 4 درجه سانتی گراد و تولید لیسیتیناز در همه جدایه ها مثبت و رشد در 41 درجه سانتی گراد در تعدادی از جدایه ها مثبت بود. اغلب جدایه ها از نظر تولید لوان منفی بودند و واکنش HR روی برگ توتون، تولید رنگ غیر فلورسنت و فعالیت پکتولیتیکی در تمام جدایه ها منفی بود. تمام جدایه ها از قندهای ال- آرابینوز، دی- زایلوز، دی – گالاکتوز و سوکروز تولید اسید و از اسیدهای دی- آلانین و ال- تارتاریک اسید تولید قلیا کردند. استفاده از آدونیتول، اتانول و ژرانیول در تمام جدایه ها منفی بود. استفاده از سوربیتول، ترهالوز، مزواینوزیتول، بوتیرات، والرات، فنیل استات، نیکو تینات و بوتیل آمین در تعدادی از جدایه ها مثبت و در تعدادی از آنها منفی بود. با توجه به ویژگیهای فنوتیپی بررسی شده، جدایه های مورد مطالعه به عنوان P. fluorescens شامل بیووارهای IV، III و V تشخیص داده شدند که بیووار III این باکتری بیشترین جمعیت را در میکروفلور گیاه سیب زمینی داشت. از لحاظ نقوش الکتروفورز پروتئین نیز بین جدایه هایی که در بیووارهای مختلف باکتریP. fluorescens قرار گرفتند اختلافات جزیی وجود داشت. نماینده های بیووارهای مختلف این باکتری در شرایط آزمایشگاهی تولیدکننده آنتی بیوتیک و سیدروفور بودند.