ممانعت از افزایش فشار داخل چشم و کاهش هر چه بیشتر آن طی عمل جراحی چشم، تاثیر چشمگیری در موفقیت عمل جراحی دارد. بعضی از مراحل القا بیهوشی مانند لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای باعث افزایش فشار داخل چشمی می شود که پیامدهای آن در آسیب های نافذ کره چشم خطرناک است. هدف این پژوهش، مقایسه تغییرات فشار داخل چشمی طی القا بیهوشی در شرایط کاملا یکسان با استفاده از دو داروی تیوپنتال و پروپوفول، نیز بررسی دقیق اثرات آنها بر روی فشار داخل چشمی است تا بتوان دارویی که بطور موثر فشار داخل چشمی را پایین آورده و مانع از افزایش آن به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای می شود را انتخاب کرد. در این پژوهش 90 بیمار انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای القا بیهوشی در یک گروه (گروه اول) تیوپنتال 4mg/Kg و در گروه دوم پروپوفول 2.5mg/Kg تجویز شد. فشار داخل چشمی در چهار مرحله قبل از القا بیهوشی، پس از القا بیهوشی، حین لارنگوسکوپی و پانزده ثانیه بعد از لوله گذاری موفق داخل تراشه اندازه گیری شد. در هر دو گروه قبل از القا بیهوشی سوفنتانیل 0.15µg/Kg و بعد از القا بیهوشی آتراکوریوم 0.7mg/Kg تجویز شد. فشار داخل چشمی در چهار مرحله قبل از القا بیهوشی، پس از القا بیهوشی، حین لارنگوسکوپی و پانزده ثانیه بعد از لوله گذاری موفق داخل تراشه اندازه گیری شد. هر دو گروه بعد از القا بیهوشی، کاهش معنی داری در فشار داخل چشمی داشتند (P<0.01). کاهش فشار داخل چشمی در گروه 2 به صورت معنی داری بیشتر از گروه 1 بود (P<0.01). لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای باعث افزایش معنی داری در فشار داخل چشمی در گروه اول شد، لیکن در گروه دوم خیر (P<0.01). فشار داخل چشمی گروه اول، 15 ثانیه بعد از لوله گذاری داخل تراشه شروع به کاهش نمود. هیچ یک از بیماران دو گروه طی مدت مطالعه فشار داخل چشمی بالاتر از پایه نداشتند.نتیجه آن که پروپوفول باعث کاهش بیشتر فشار داخل چشمی نسبت به تیوپنتال می شود و به صورت موثرتری مانع از افزایش فشار داخل چشمی بدنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای می شود.  

در جریان بیهوشی عمل سزارین، به منظور اجتناب از تضعیف تنفسی نوزاد، تجویز مواد مخدر معمولا پس از خروج جنین و کلامپ بند ناف انجام می گیرد. تجویز مقادیر زیاد فنتانیل در این مرحله، موجب پیدایش تضعیف تنفسی نوزاد می گردد، اما تجویز مقادیر کم دارو در جریان القای بیهوشی، قادر به مهار موثر واکنشهای ناخواسته همودینامیکی ناشی از لوله گذاری نای و برش پوست در مادر نبوده است. مطالعه حاضر تاثیر تجویز میزان mg/kg 2 فنتانیل را در مرحله القای بیهوشی عمل سزارین، بر واکنشهای همودینامیکی ناشی از لوله گذاری نای و عمل جراحی مادر و نیز ضریب آپگار نوزاد مورد بررسی قرار می دهد. پژوهش بر روی 90 بیمار کاندیدای عمل سزارین برنامه ریزی شده، انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مطالعه و شاهد تقسیم شدند. بیماران گروه مطالعه میزان mg/kg 2  فنتانیل در جریان القای بیهوشی و بیماران گروه شاهد همین میزان مخدر پس از کلامپ بند ناف دریافت کردند. فشار خون سیستولیک، دیاستولیک و متوسط شریانی و نبض همه بیماران در مراحل قبل از القای بیهوشی، برش پوست و دقایق 15، 30 و 45 بعد از آن تعیین و ثبت گردید. ضریب آپگار نوزادان در دقایق 1، 5، 10 و 60 پس از تولد تعیین و ثبت گردید. بر اساس یافته های این پژوهش، میانگین قدر مطلق تعداد نبض، فشار خون دیاستولیک و متوسط شریانی در زمانهای برش پوست و دقیقه 45 بعد از آن و نیز میانگین قدر مطلق فشار خون سیستولیک در زمان برش پوست به صورت معنی داری در گروه مطالعه کمتر از گروه شاهد بود. ضریب آپگار نوزادان در دقایق 1، 5، 10 و 60 بعد از تولد در هر دو گروه بین 8 تا 10 بود و اختلاف معنی داری در این رابطه بین دو گروه وجود نداشت. مطالعه حاضر نشان داد که تجویز mg/kg 2 این دارو در حالی که تاثیر سو یی نیز بر ضریب آپگار نوزاد نداشت، سبب مهار موثر آثار ناخواسته همودینامیکی در مادر گردید.

در بیهوشی عمومی بطور معمول به منظور لوله گذاری داخل نای (تراشه) از شل کننده های عضلانی استفاده می شود که برخی از آنها بخصوص ساکسینیل کولین (Succinyl choline) دارای عوارض متعددی است. با توجه به وجود گزارشاتی مبنی بر استفاده از آلفانتانیل بدون استفاده از ساکسینیل کولین در لوله گذاری داخل تراشه، نویسندگان این مقاله نیز تصمیم گرفتند تا در خصوص چگونگی و کیفیت لوله گذاری داخل تراشه در حین القا بیهوشی با استفاده از آلفانتانیل تحقیق نمایند تا در صورت مناسب بودن بتوان آن را در موارد منع مصرف ساکسینیل کولین و یا در صورت لزوم به عنوان دارویی جایگزین مورد استفاده قرار داد. برای انجام این تحقیق تعداد 132 بیمار دارای وضعیت فیزیکی l ASA و ll در دو گروه شاهد و نمونه بصورت غیر احتمالی از نظر ارزیابی کیفیت لوله گذاری داخل تراشه با آلفانتانیل و ساکسینیل کولین مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه شاهد جهت القای بیهوشی از تیوپنتال سدیم 5 mg/kg/lV و ساکسینیل کولین 1.5 mg/kg/ lV و در گروه نمونه از تیوپنتال سدیم 5 mg/kg/lV و آلفانتانیل 20 µg/kg/lV استفاده گردید. در پایان نتایج بدست آمده براساس فرمول Chi-Square مورد سنجش قرار گرفت که کیفیتهای لارنگوسکوپی، شلی فک تحتانی، وضعیت سرفه و آسانی حرکت اندامها در دو گروه هیچگونه تفاوتی را نشان نداد. تنها در مورد وضعیت قرار گرفتن طنابهای صوتی اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.0018) و نشان می دهد که استفاده از ساکسینیل کولین برتری دارد.

از لوله گذاری تراشه از راه دهان و یا بینی جهت برقراری تنفس و تنفس مکانیکی و نیز برای جلوگیری از آسپیراسیون ریوی در حین بیهوشی عمومی استفاده می شود؛ و شل کننده عضلانی یکی از داروهای مورد نیاز برای القا بیهوشی و لوله گذاری است. انتخاب شل کننده های عضلانی بر اساس شرایط بیماران صورت می گیرد. بنابراین در بیمارانی که به یکی از مشکلات قلبی ایسکمی، فئوکروموسیتم و پرکاری تیروئید و ... مبتلا هستند، دارویی که ثبات همودینامیک به وجود می آورد، انتخاب می شود. در این مطالعه 99 بیمار که کاندید عمل جراحی ارتوپدی و جراحی عمومی بودند به روش مطالعه توصیفی به سه گروه 33 نفره تقسیم شدند و به هر گروه به صورت غیر انتخابی پانکوونیوم 0.1mg/kg، آترواکوریوم 0.5mg/kg، پیپکورنیوم 0.1mg/kg و نسدونال 5mg/kg تجویز شد. 15 دقیقه قبل از بیهوشی به بیماران پیش داروی دیازپام 0.1mg/kg و فنتانیل 1µg/kg داده شد و فشار خون توسط بازوبند، و ضربان قلب بیماران بعد از 15 دقیقه جهت مقایسه اثر ثبات همودینامیک سه شل کننده عضلانی غیر دپلاریزان اندازه گیری و 30 دقیقه بعد از تجویز آنها هر 5 دقیقه یک بار اندازه گیری شد. بعد از مقایسه این اثرات در گروهی که پیپکورنیوم تجویز شده بود، عدم تغییر فشار خون %45 و عدم تغییر تعداد ضربان قلب %41، در گروه پانکرونیوم عدم تغییر فشار خون %16 و عدم تغییر ضربان قلب %28، در گروه آتروکوریوم، عدم تغییر فشار خون %24.2 و عدم تغییر ضربان قلب %15.1 مشاهده شد. بنابراین ثبات همودینامیک با پیپکورینوم به صورت بهتری برقرار بود. افزایش فشار خون و ضربان قلب مربوط به پانکرونیوم و کاهش فشار خون و برادی کاردی مربوط به آتراکوریوم بوده است.

بررسی حاضر اولین گزارش از جداسازی باکتری Ornithobacterium rhinotracheale از طیور صنعتی ایران می باشد. این باکتری از ریه و نای جوجه های گوشتی مبتلا به پنوموئی یکطرفه و از سینوس زیرچشمی بولتهای مبتلا به سینوزیت جدا شد. در این مطالعه با انجام آزمایشهای متعدد مانند کاتالاز، اکسیداز، احیای نیترات، اندول، اوره و کشت در محیط  های قندی و آنزیمی مختلف، خواص بیوشیمیایی باکتری مشخص گردید. تشخیص تفریقی از سایر باکتریها نظیر انواع پاستورلاهای بیماریزا و غیربیماریزا، عامل کوریزای عفونی و سایر باکتریهای مشابه آن صورت گرفت. حساسیت باکتری جدا شده نسبت به آنتی بیوتیکهای مختلف در آزمایش حساسیت نسبت به آنتی بیوتیکها بررسی گردید و نشان داده شد که این باکتری نسبت به بسیاری از آنتی بیوتیکهای رایج در صنعت طیور مقاوم می  باشد. نتایج به دست آمده در این بررسی موید حضور باکتری Ornithobacterium rhinotracheale در مرغداریها و مقاومت اکتسابی و ذاتی آن نسبت به خیلی از آنتی بیوتیکهاست. این باکتری می تواند یکی از علل بروز برخی مشکلات تنفسی در طیور صنعتی کشور باشد.

لوله گذاری داخل نای از جمله روشهایی است که در اطاق های عمل و بخش های مراقبت های ویژه به کرات، انجام می شود لوله گذاری سخت و غیر ممکن، می تواند حیات بیماران را به خطر اندازد و مرگ آفرین باشد. تشخیص موارد آن قبل از اقدام به انجام لوله گذاری یکی از وظایف اصلی متخصصین بیهوشی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین حساس ترین و اختصاصی ترین معیار تشخیص لوله گذاری مشکل داخل نای از میان معیارهای مطرح شده در مطالعات گذشته انجام شد. مطالعه از نوع آینده نگر بود و حجم نمونه را 414 بیمار مراجعه کننده به اطاق عمل که نیاز به لوله گذاری نای داشتند، تشکیل می داد. اطلاعات جمع آوری شده از بررسی ها، با بهره برداری از نرم افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفت و از روش آماری و تست های Kruskalwallis و χ2استفاده شد.این مطالعه نشان داد که میزان باز شدن دهان با 96.3% عنوان اختصاصی ترین معیار (0.06=P) و دو معیار تحرک مفصل آتلانتواکسی پوت و فاصله غضروف تیرویید تا چانه به ترتیب عناوین حساس ترین معیارها را 89% (0.03=P) و 87% (0.83=P) در تشخیص لوله گذاری مشکل راه هوایی، به خود اختصاص می دهند.

پیشگفتار: تجویز ساکسی نیل کولین، لارنگوسکوپی و لوله گذاری نای موجب افزایش فشار داخل چشم (IOP) می گردد. بمنظور پیشگیری از این افزایش خصوصا در موارد نافذ چشم و ترمیم پارگی چشم، تجویز پیش داروهای مختلفی مورد حمایت قرار گرفته است. نتایج مطالعات انجام شده در این زمینه بحث انگیز است.مواد و روشها: در این مطالعه دو سویه کور، سه گروه 70 نفری که در زمان 90 ثانیه قبل از لوله گذاری نای به ترتیب سوفنتانیل، لیدوکائین و دارونما دریافت کرده بودند از نظر تغییرات فشار داخل چشم متعاقب تجویز ساکسی نیل کولین، لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. نتایج: میانگین IOP در دقایق 2 و 5 پس از تجویز ساکسی نیل کولین در دو گروه سوفنتانیل و لیدوکائین به صورت معناداری کمتر از گروه دارونما بود. میانگین تغییرات IOP در دقیقه 2 در سه گروه مذکور به ترتیب 1.84-، 2.03- و 2.82+ میلی متر جیوه و در دقیقه 5 به ترتیب 4.78-، 4.73- و 1.35+ میلی متر جیوه بود که به صورت معناداری در دو گروه اول نسبت به گروه سوم کاهش در میزان IOP را نشان می دهد. میزان رضایت جراح در دو گروه سوفنتانیل و لیدوکائین بصورت چشمگیری بیش از گروه دارونما بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج مطالعات قبلی در رابطه با آثار دو پیش داروی سوفنتانیل و لیدوکائین در پیشگیری از افزایش فشار داخل چشم متعاقب تجویز ساکسی نیل کولین، لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه توافق ندارند. مطالعه حاضر این اثرات پیشگیری کننده را به اثبات رسانید. احتمالا تفاوت حاصله در مطالعات قبلی، معلول عدم رعایت مقدار دارو و زمان تجویز می باشد.  

کاهش فشار داخل چشم و ممانعت از افزایش آن حین القاء بی هوشی، انجام لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای و پس از آن، در طی انجام اعمال جراحی داخل چشم، تاثیر به سزایی در میزان موفقیت عمل جراحی دارد. در مطالعه حاضر، دو داروی میدازولام و پروپوفول از حیث ایجاد شرایط مناسب حین القاء، لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. هدف این بررسی، معرفی دارویی است که بتواند به نحو مؤثرتری فشار داخل چشم را کاهش داده و از افزایش آن به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای ممانعت به عمل آورد. بنابراین، تعداد 100 بیمار با روش نمونه گیری آسان انتخاب، و به دو گروه تقسیم شدند. گروه یک، 0.2 میلی گرم میدازولام به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، 0.2 میگروگرم سوفنتانیل به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن و 0.5 میلی گرم آتراکوریوم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، گروه دو، 2.5 میلی گرم پروپوفول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، 0.2 میکروگرم سوفنتانیل به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن و 0.5 میلی گرم آتراکوریوم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن دریافت نمودند. فشار داخل چشم توسط تونومتر شیوتز قبل و بعد از القاء بی هوشی و نیز بالافاصله پس از لوله گذاری داخل نای اندازه گیری شد. در هر دو گروه بدنبال القاء بی هوشی، فشار داخل چشم نسبت به فشار پایه کاهش یافت (P<.0001) لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای باعث افزایش فشار داخل چشم در گروه یک شد، هر چند این افزایش فاقد ارزش آماری بود و از فشار پایه بیشتر نشد. در گروه دو، فشار داخل چشم در پاسخ به لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای افزایش نیافت (P<0.0001) ما به این نتیجه رسیدیم پروپوفول در مقایسه با میدازولام به نحو موثرتری از افزایش فشار داخل چشم به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل نای پیشگیری می کند.

در این تحقیق با استفاده از اندازه گیری های مستقیم، مشاهدات و جمع ‎آوری اطلاعات، ساختار چرخابه ها در سواحل شمالی خلیج فارس مورد مطالعه قرار می گیرد. بر اساس نتایج حاصل از اندازه گیری پارامترهای فیزیکی و شیمیایی در سواحل خلیج فارس در طی دو گشت تحقیقاتی قدس و فردوس و جمع آوری اطلاعات گشت تحقیقاتی مونت میشل به همراه تصاویر ماهواره ای از دمای سطح خلیج فارس، احتمال وقوع چرخابه ها و ویژگی های آنها مشخص گردید.با توجه به برخورد دو جریان اصلی خلیج فارس، جریان آب ورودی از طریق تنگه هرمز و جریان آب ورودی از رودخانه های ناحیه شمالی خلیج فارس (اروندرود و شط العرب)، بیشترین احتمال وقوع و تشکیل چرخابه ها در ناحیه مجاور سواحل استان بوشهر و ناحیه میانی خلیج فارس معین شد. بر اساس این تحقیق، قطر متوسط چرخابه های خلیج فارس، 90-40 کیلومتر برآورد شد. همچنین عامل اصلی ایجاد اغتشاش و تلاطم در بیشتر ایام سال در ناحیه میانی خلیج فارس (راس المطاف) و در مجاورت سواحل بندر دیر و خلیج نای بند ناپایداری باروکلینیکی چرخابه ها معرفی می گردد.