سیستم جدید اکسایش- کاهش پرسولفات پتاسیم جهت پلیمریزاسیون پیوندی منومرهای وینیلی بررسی شده است. در این مطالعه سیستم پرسولفات پتاسیم به عنوان آغازکننده پلیمریزاسیون پیوندی اکریلونیتریل (AN) روی نشاسته (Sta) با سیستم اکسایش- کاهش پرسولفات پتاسیم (I) در محیط آبی انجام گرفته است و مشخص شده است که هم در صد پیوند و هم سرعت پیوند تا حدی به غلظتI , AN , Sta  , Sta/H2O و دما و زمان واکنش بستگی دارد. سینتیک پلیمریزاسیون پیوندی AN روی Sta درمحیط آبی توسط روش کجلدال (تعیین کیفی و کمی مقدار ازت) و سینتیک هموپلیمریزاسیون AN روی همان سیستم بوسیله تیتراسیون برومومتری مطالعه شده است (اندازه گیری منومر باقی مانده است). روابط سرعت (سرعت پلیمریزاسیون پیوندی و سرعت هموپلیمریزاسیون) به صورت زیر به دست آمده و مکانیسم مناسبی پیشنهاد گردیده است.  Rg = k×[AN] 1.185×[I] 0.499×[Sta] 0.497 Rh = k×[AN] 1.359×[I] 0.436. همچنین کوپلیمر پیوندی توسط اسپکتروسکوپی مادون قرمز بررسی شده است. انرژی فعال سازی کل در محدوده دمای °C65-40 برابر kJ/mol 95/59 تعیین شده است.

از سال 1375 تاکنون الیاف آکریلیک از راه کوپلیمر شدن دوغابی حدود 94 درصد مونومر آکریلونیتریل و 6 درصد متیل متاکریلات به عنوان یک کومونومر برای ساختن یک پلیمر حجیم و افزایش رنگ پذیری الیاف آکریلیک در یک فرایند پیوسته به وسیله آغازگرهای اکسایشی - کاهشی (پتاسیم پرسولفات و سولفات مضاعف آمونیوم - آهن) تهیه می شود. از دوغاب حاصل پس از یک رشته عملیات مثل خنثی کردن، شستن و خشک کردن پلیمر اکریلیک به صورت پودر سفید رنگ بدست می آید. این پلیمر در دی متیل فرمامید حل شده و تبدیل به الیاف آکریلیک می شود. از سال 1377 پیشنهاد شد که متیل متاکریلات به وسیله مونومر وینیل استات که در مجتمع پتروشیمی اراک تولید می شود جایگزین گردد. بنابراین، در کار پژوهشی حاضر در شرایط مشابهی با کارخانه از آکریلونیتریل و متیل آکریلات استفاده شد و به روش آزمایشگاهی و ناپیوسته آکریلونیتریل و وینیل استات به صورت کوپلیمر درآمد. سسپس، به کمک طیف سنجی IR و اندازه گیری گرانروی برای مشخص شدن میزان پیشرفت واکنش، اثر برخی از عوامل مهم مثل غلظت وینیل استات، زمان و دمای واکنشها و اثر دور همزن راکتور بر آن بررسی و بهترین شرایط بدست آمد.

پکتین به عنوان ماده ایجاد کننده ژل، قوام دهنده، بافت دهنده، امولسیون کننده و تثبیت کننده، در بسیاری از مواد غذایی کاربرد دارد. تفاله چغندرقند، که پس از استخراج قند از چغندر حاصل می شود، منبعی سرشار از پکتین است. هدف از این پژوهش، ارائه روشی خاص برای استخراج پکتین از تفاله چغندر، و نیز بهبود خواص عملکرد پکتین استخراجی به منظور افزایش کاربرد آن بود. نخست تفاله چغندر، خشک شده و به صورت پودر در آورده شد. سپس در شرایط اسیدی با pH برابر 1 و 1.5، و در دمای 80 و 90 درجه سانتی گراد، و طی زمان های استخراج 1، 2، 3 و 4 ساعت، عمل استخراج پکتین از تفاله انجام شد. بیشترین بازده استخراج پکتین به میزان 22.35 درصد، تحت شرایط دمایی 90 درجه سانتی گراد، pH برابر 1 و مدت استخراج 4 ساعت حاصل گردید. در مرحله بعد ترکیبات ساختمانی پکتین استخراج شده از تفاله چغندرقند بررسی، و با پکتین تجاری مرکبات مقایسه شد. آن گاه پکتین تفاله چغندرقند در چند ماده غذایی مورد استفاده قرار گرفت، و برخی خواص عملکردی آن با پکتین تجاری مرکبات مقایسه گردید. هم چنین، اثر آمونیوم پرسولفات و pH بالا بر توانایی ایجاد ژل و افزایش ویسکوزیته توسط پکتین حاصله بررسی شد. سپس اثر کاربرد پکتین تفاله چغندرقند بر عطر و طعم چند ماده غذایی ارزیابی، و با پکتین تجاری مرکبات مقایسه شد. سرانجام نتیجه گرفته شد که پکتین استخراجی از تفاله چغندر، در برخی مواد غذایی مانند سس کچاپ به عنوان ماده قوام دهنده و افزایش دهنده ویسکوزیته قابل استفاده است، ولی نمی توان از آن انتظار داشت که در مواد غذایی، ژل مستحکمی را ایجاد کند.

نتایج تحقیقات گذشته در این زمینه نشان داده است که در طول مدت نگهداری آرد کیفیت و پخت آن به دلیل تغییر اجزا تشکیل دهنده آرد به خصوص چربیها، گلوتن و آنزیمها بهبود می یابد. مجموع این تغییرات باعث رسیدن آرد، افزایش میزان گلوتن در خمیر و بهبود کیفیت نان می گردد. از سوی دیگر، ممکن است آرد را با انوع افزودنیهای مختلف تیمار کرد که این امر اثرات مفیدی از جمله رنگبری آرد، بهبود کیفیت پخت، بهبود و اصلاح خواص گلوتن و افزایش فعالیت آمیلازی آرد دارد.علاوه بر مواد شیمیایی می توان با استفاده از روش های فیزیکی نیز این خصوصیات را فراهم آورد. هدف از این پژوهش بررسی اثر روشهای نگهداری آرد، کاربرد مواد بهبود دهنده کیفی و روش پخت در نان لواش ماشینی بوده است.در این تحقیق روشهای شیمیایی و فیزیکی رساندن آرد با روش معمول نگهداری آرد در کیسه مورد مقایسه قرار گرفت. به منظور رساندن فیزیکی آرد مخزن مجهز به همزن طراحی و ساخته شد. نمونه های آرد در زمانهای مخلتف درون مخزن نگهداری شد و با روشهای افزودن مواد شیمیایی بهبود دهنده شامل بنزوئیل پراکسید و پتاسیم پرسولفات و روشهای نگهداری در کیسه مقایسه گردید. کیفیت نهایی نان لواش ماشینی تهیه شده از بهبود کیفیت آنها شده است. با افزایش مدت زمان نگهداری آرد، انرژی خمیر بیشتر و خمیر قوی تر گردید. بافت خمیر و نان در اثر اکسیداسیون آرد بهبود یافت. بهترین زمان نگهداری آرد در کیسه برای مصرف مدت 20 روز بود، در صورتیکه آرد نگهداری شده در مخزن، پس از دو روز نگهداری با استفاده از روش همزدن، نانی با کیفیت بالاتر از نگهداری به مدت 20 روز در کیسه داشت. در نهایت از مجموع مقایسه های انجام شده بین تیمارهای آزمایشی، تیمار نگهداری آرد در مخزن مجهز به همزن به مدت 10 روز، بهترین تیمار رساندن فیزیکی و تیمار 45 قسمت در میلیون (ppm) بنزوئیل پراکسید بهترین تیمار شیمیایی انتخاب و معرفی گردید.

در این پژوهش، مواد سلولوزی تهیه شده از باگاس نیشکر به عنوان پایه در مجاورت مونومر استیرن، اصلاح شده است. آغازگر پتاسیم پرسولفات برای کوپلیمر شدن پیوندی و اتیلن گلیکول دی متاکریلات و دی وینیل بنزن به عنوان عامل ایجاد پیوندهای عرضی بکار رفته است. متغیرهای مختلف شامل غلظت مونومر، آغازگر، عامل ایجاد پیوندهای عرضی، دما و زمان پلیمر شدن در مورد خمیر سلولوزی بررسی شد. بر پایه نتایج بدست آمده شرایط بهینه برای تهیه کامپوزیت پلی استیرن دارای پیوندهای عرضی - سلولوز برای حداکثر جذب تولوئن بدست آمد. شرایط بهینه حاصل برای باگاس 4.7، استیرن 15.6، پتاسیم پرسولفات 1.09 و عامل ایجاد پیوندهای عرضی 0.78 EGDM درصد، دما 80˚C، زمان واکنش 1h و سرعت همزن 400rpm است. در این شرایط بهینه، رزینی بدست می آید که میزان جذب تولوئن آن 800 درصد است. تولوئن که به روش مکانیسم تورمی جذب می شود بر اثر فشار خارج نمی گردد.

در این پژوهش، کوپلیمر شدن امولسیونی متیل متاکریلات و بوتیل آکریلات در آب به روش نیمه پیوسته آزمایشگاهی و با انتخاب فرمولبندی پایه از مواد اولیه انجام شد. پنج مجموعه لاتکس با تغییر غلظت سدیم دودسیل سولفات (SDS) و نونیل فنول پلی اتیلن گلیکول اتر (20-NP) در پیش خوراک و محلول امولسیونی، همچنین با تغییر غلظت آغازگر و با ثابت نگه داشتن نسبت مولی مونومرها (1.0473)، مقدار آب (100mL) و مقدار سدیم بی کربنات (0.8g) در شرایط یکسان تهیه و خواص فیزیکی آنها اندازه گیری شد. هدف از این کار، افزایش درصد تبدیل نهایی و بهبود خواص فیزیکی لاتکسهای تهیه شده بود. مقدار تبدیل نهایی کمی بیشتر از 96 درصد برای نمونه های 2- 5 A و 3- 5 A با استفاده از نسبتهای مولی SDS به 20-NP در پیش خوراک (1.96 برای هر دو نمونه) و در محلول امولسیونی (به ترتیب 1.47 و 0.98) و همچنین مقدار 4 درصد وزنی محلول پتاسیم پرسولفات در هر دو سنتز بدست آمد. افزایش مقدار امولسیون کننده موجب افزایش گرانروی (معادل زمان جریان)، زمان خشک شدن و درصد جذب آب به مقدار کم شد. نمونه انتخابی 2- 5 A زمان خشک شدن min 14.5، مقدار جذب آب 3.88 درصد، مقدار چسبندگی B 1 و گرانروی s 26.3 را نشان داد.

لاتکس پلیمرهای رسانای الکتریسیته دارای خواص الکتریکی و لاتکس بسیار خوبی می باشند و بدین جهت کاربردهای تکنولوژیکی فراوانی یافته اند. در این کار پژوهشی لاتکس پلی پیرول - رزین اوره فرمالدئیند ایزوبوتیله شده در دو مرحله تهیه شد: در مرحله اول، امولسیونی توسط دسیپرس کردن یک محلول تولوئنی پیرول و پلیمر ماتریکس (رزین اوره - فرمالئید ایزوبوتیله شده) و امولسی فایر (Span 80 یا پلی N- وینیل پیرولیدون) تهیه شد که در مرحله دوم با پلیمریزیاسیون شیمیایی مونومر توسط یک محلول آب حاوی اکسید کننده آمونیوم پرسولفات و دوپانت پاراتولوئن سلفونیک اسید انجام می گیرد.پس از پلیمریزاسیون، خواص لاتکس های تهیه شده به وسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی SEM، اسپکتروسکوپی FT - IR، رسانایی سنجی به روش هدایت سنجی چهارنقطه ای و تجزیه گرمایی دیفرانسیلی تقطیعی DSC بررسی می شود.