نارسایی زودرس تخمدان به «از کار افتادگی عمل تخمدان در اثر از بین رفتن فولیکول ها» اطلاق می شود که با از بین رفتن قاعدگی ها، قدرت باروری کاهش یافته، علائم یائسگی مثل گرگرفتگی و پوکی استخوان ایجاد می شود. یائسگی طبیعی به طور معمول در سنین 55-45 سالگی به وجود می آید و قبل از 40 سالگی زودرس تلقی می شود. از بین رفتن فولیکول ها می تواند به علت تشدید سرعت «آترزی فولیکولی»فرضا تحت تاثیر فقدان یک «کروموزم» در «سندرم ترنر» باشد با این که اشکال اولیه در «گوناد» به صورت اشکالات تکاملی باشد. نارسایی زودرس تخمدان را باید از «مقاوم به گونادوتروپین ها که بیمارانی هستند که با وجود فولیکول در تخمدان، فولیکول ها به «گونادوتروپین» پاسخ نمی دهند جدا گرد. معیار تشخیص فقط «بیوپسی تخمدان» است ولی می توان با «سونوگرافی واژینال»نیز حضور فولیکول ها را اثبات کرد. در تشخیص نارسایی زودرس تخمدان معیار تشخیص اصلی میزان «Inhibin, FSH» می باشد که «FSH» بالاتر از Miu/cc»» 40 معیار فولیکول است که برای رشد فولیکول مورد نیاز است. «Inhibin» نیز هورمون مترشحه از سلول های «گرانولوزی فولیکول» است که با اثرات مجاورتی در مهار ترشح «FSH » نقش دارد. همان طور که می دانیم یکی از علل نازایی مسائل تخمدانی است و بعد از اختلالات تخمک گذاری نارسایی زودرس تخمدان از علل نازایی محسوب می شود نارسایی زودرس تخمدان در جمعیت عمومی شیوعی معادل 1% دارد و در افراد با «آمنوره» اولیه شیوع 10.28% و احتمالا در افرادی که با نازایی به معنی یک سال مقاومت بدون استفاده از وسایل جلوگیری و عدم حاملگی است شیوع بیش تری خواهد داشت. در پایان به این نتیجه می رسیم: اولا کلیه بیمارانی را که تحت درمان با روش های ساده تخمک گذاری قرار می دهیم حتما تحت بررسی از نظر نارسایی مرحله ترشحی قرار می دهیم. ثانیا کلیه بیمارنی که در سیکل «GnRHa I.V.F & ET» دریافت می دارند باید تحت درمان با داروهای تقویت کننده مرحله ترشحی مانند «پروژسترون» قرار گیرند.