0

اریترودرمی ترمی است که برای هر بیماری التهابی که بیش از 90% سطح پوست را درگیر کند بکار می رود و با اریتم، پوسته ریزی و خارش مشخص می شود. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی، علل، جنبه های بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به اریترودرمی بستری در بخش پوست بیمارستان سینا همدان طی سالهای 76-1373 می باشد. روش کار بصورت تهیه چک لیست و استخراج اطلاعات از پرونده بیماران و سپس تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار EPI6 بود. از بین 1107 بیمار بستری شده، 48 مورد بستری (4.3%) بعلت اریترودرمی بود. بیشتر بیماران بالای سن 40 سال و نسبت مرد به زن 1.4 به 1 بود. شایعترین علت زمینه ای اریترودرمی درماتوزهای قبلی (56.3%) بودند. در این گروه شایعترین علت اگزما (27.1%) و در درجه بعد پسوریازیس (10%) بود. سایر علل زمینه ای اریترودرمی به ترتیب شیوع واکنشهای دارویی (25%)، بیماریهای لنفورتیکولر (10.4%) و ایدیوپاتیک (8.3%) بودند. شایعترین علل دارویی داروهای آنتی اپی لپتیک بودند. در بین یافته های آزمایشگاهی ائوزینوفیلی در بیش از نیمی از موارد (57.1%) در بیماران اگزمایی گزارش شد. شایعترین تشخیص پاتولوژی درماتیت مزمن بود. یافته های کلینیکی همراه با یک یا چند بیوپسی در 69.6% بیماران تشخیصی یا مطرح کننده بیماری زمینه ای بود. عود در 32.4% موارد دیده شد که شایعترین علت عود پسوریازیس بود. نتیجه نهایی اینکه فراوانی و عود اریترودرمی در جامعه مورد مطالعه نسبت به سایر مطالعات انجام شده در سایر کشورها بیشتر بود.

ویتیلیگو بیماری است که توام با اختلال و انهدام ملانوسیت های پوست بوده و علت ناشناخته ای دارد. بیماری منشا عفونی نداشته و با ماکولهای سفید شیری رنگ با حاشیه محدود همراه است. میتواند همراه اختلال عمومی و یا بدون آن باشد در هر دو جنس بطور یکسان بروز می کند. شیوع بیماری در جوامع مختلف متفاوت بوده و همه نژادها را میتواند درگیر نماید. در این مطالعه تغییرات دموگرافیک آماری تعیین شده و اثر متغیرهایی چون سن، جنس سابقه فامیلی، نوع و محل ضایعه مورد بررسی قرار گرفته است. انواع بالینی قرینه بودن یا نبودن ضایعات، پیدایش رنگدانه خود بخود (repigmentation) یا عدم پاسخ آن به درمان از متغیرهایی بودند که مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفتند. 86/26% افراد مورد مطالعه وجود بیماری مشابه را در فامیل خود ذکر می کردند. همراهی دیگر بیماریهای خود ایمنی چون ریزش موی منطقه ای در 6 نفر، پسوریازیس وهالونووس هر کدام 4 نفر ولیکن پلان را 1 نفر مشاهده گردید.

سابقه و هدف: یکی از درمان های موثر در درمان بعضی بیماری های پوستی نظیر پسوریازیس، ویتلیگو و میکوزیس فونگویید (MF) استفاده از پسورالن خوراکی همراه با تابانیدن اشعه با طول موج بلند (P-UVA) است. مطالعات حیوانی و بعضی مطالعات انسانی نشان داده است که استفاده از دوز بالای P-UVA باعث بروز کاتاراکت و به طور نادر باعث ایجاد عوارض در شبکیه می شود. این مطالعه به منظور پی بردن به عوارض چشمی روش درمانی فوق انجام گردید .متد و روشها: این مطالعه به صورت مقطعی و از نوع Befor-After در طول سال 1379 بر روی 50 بیمار که حداقل 50 جلسه P-UVA گرفته بودند انجام شد. کلیه بیماران، مورد بررسی های چشمی شامل اندازه گیری حدت بینایی، معاینه با بیومیکروسکوپ و افتالموسکوپی غیرمستقیم با مردمک دیلاته قرار گرفتند.یافته ها: در طی مدت بررسی دو مورد کاتاراکت کورتیکال یافت شد. مورد اول خانمی 37 ساله مبتلا به ویتلیگو بود که 107 جلسه P-UVA شده جمعا 847 j/cm2 اشعه دریافت کرده بود و در طی درمان از عینک محافظ استفاده نکرده بود، مورد دوم خانم 52 ساله مبتلا به ویتلیگو بود که 100 جلسه P-UVA شده و 608 j/cm2 اشعه دریافت نموده و از عینک محافظ هم استفاده میکرد. علاوه بر این 2 مورد در 13 نفر دیگر نیز کدورت کورتکس عدسی به شکل خطی (Linear) و نقطه ای (Punctate) مشاهده شد که اهمیت زیادی ندارد. در هیچیک از بیماران تغییرات بینایی (کاهش دید) و تغییراتی در اتاق قدامی، ملتحمه و رتین مشهود نبود. حتی در یک بیمار 65 ساله که به علت MF 197 جلسه درمان شده 2064 J/cm2 اشعه دریافت کرده بود. علیرغم اینکه یک چشم آفاک و یک چشم سودوفاک داشت تغییر آناتومیکی در رتین ملاحظه نشد.استنتاج: با توجه به بروز دو مورد کاتاراکت کورتیکال در بیمارانی که تحت درمان با P-UVA بوده اند بهتر است معاینات چشمی دقیق از جمله بررسی وضعیت عدسی با مردمک دیلاته و فوندوسکوپی در پیگیری بیمارانی که به مدت طولانی P-UVA می شوند انجام شود .

اریترودرمی یک بیماری شدید پوستی است که می تواند همراه اختلالات متابولیک وخیم باشد و به همین علت نیازمند توجه و رسیدگی فوری است. شناخت علل اریترودرمی در بیماران بستری مشکل و پیچیده است. در مطالعات انجام شده در کشورهای مختلف این علل متفاوت بوده اند. هدف این تحقیق برررسی علل اریترودرمی در بیماران ارجاعی به بخش پوست بیمارستان رازی رشت (تنها مرکز بستری بیماران پوستی استان گیلان) بود.این مطالعه به صورت توصیفی و با بررسی گذشته نگر اطلاعات موجود در پرونده های بیمارستانی 64 بیمار مبتلا به اریترودرمانی که طی سال 1374 الی 1379 در بخش پوست بیمارستان رازی رشت بستری شدند، انجام پذیرفت.سن متوسط بیماران 51 سال و اکثرا بیشتر از 40 سال داشتند. تعداد بیماران مذکر 3 برابر بیماران مونث بود. در این بیماران پسوریازیس با 46.8%، واکنش دارویی با 14.1%، درماتیت با 9.3%، ولنفوم با 6.2% شایعترین علل اریترودرمی را تشکیل می دادند، در حالیکه پتیرپازیس روبراپیلاریس 3.1% و بیماریهای لیکن پلان، پمفیگوس فولیاسه، ایکتیوز و آکتینیک رتیکولویید هر کدام 1.6% موارد را شامل می شدند. در 14.1% بیماران علت خاصی شناخته نشد. با توجه به امکان شناخت علت در 85.9% بیماران با در نظر گرفتن این نکته که شایعترین علل اریترودرمی در مانوزهای قبلی خصوصاً پسوریازیس می باشند، لذا شناخت به موقع این عوامل و درمان مناسب و صحیح آنها در پیشگیری از اریترودرمی کمک کننده است.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع پسوریازیس و اهمیت شناخت علل آن و عدم توافق بر نقش سلنیوم خون در بروز بیماری، تحقیق حاضر بر روی مراجعین به بیمارستان لقمان به منظور تعیین رابطه سلنیوم خون با پسوریازیس در سال 1379 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش مورد- شاهدی روی تعداد 60 نفر شامل 30 بیمار مبتلا (گروه مورد) و 30 فرد غیر مبتلا به پسوریازیس، که به لحاظ سن و جنس مشابه هم بودند، انجام شد. از هر فرد 1 سی سی خون در لوله های هپارینه پلاستیکی گرفته شد و با استفاده از روش جذب اتمی، میزان سلنیوم خون تعیین و محدوده 35-10 میکروگرم در دسی لیتر به عنوان مقدار طبیعی در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه شاهد سی نفر در سنین 10±38 سال و در گروه مورد 30 بیمار در سنین 15±42 سال بررسی شدند. توزیع جنسی هر دو گروه یکسان و به صورت 16 زن و 14 مرد بود. میزان سلنیوم خون گروه شاهد 9.5±20.3 و در گروه مورد 20.3±10.3 میکروگرم در دسی لیتر بود83% .(NS)  گروه شاهد و مورد، سلنیوم طبیعی داشتند(NS) .نتیجه گیری و توصیه ها: میزان سلنیوم خون با پسوریازیس ارتباطی ندارد. در ضمن انجام تحقیق مشابه در سایر مناطق جغرافیایی را توصیه می کند.