به منظور انجام این پژوهش، سرشاخه های دارای جوانه از پایه های متعلق به رویشگاه های متفاوت سفیدپلت (4 ژنوتیپ مختلف) جمع آوری، سترون و در محیط کشتهای ACM، MS و WPM در غلظتهای متفاوت از هورمون (0.5 تا 2 میلیگرم برلیتر) مستقر گردیدند. تفاوتهای قابل مشاهده در ضریب ازدیاد، رشد طولی و سبزینگی شاخه ها در اثراین تیمارها، با انجام مقایسات آماری مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل نشانگر آن است که بهترین روش استریل بسته به فصل، محل برداشت و اندازه جوانه ها، عبارت از کاربرد محلول کلرورمرکوریک 0.1 درصد برای 2 تا 6 دقیقه بدنبال شستشوی نمونه ها با محلول الکلی 70 درصد در زمان 30 ثانیه بود. مناسبترین محیط کشت برای شاخه زایی ژنوتیپهای مختلف گونه مزبور عبارت از محیط MS با 1.2 غلظت نیترات و 0.5 میلیگرم بر لیتر از BA بود. در محیط کشت مزبور، در عین حفظ سبزینگی شاخه ها، از بروز ناهنجاریهای ریختی در آنها (از قبیل شیشه ای شدن و یا پژمردگی سرشاخه ها) نیز جلوگیری به عمل آمد. بالاترین درصد شاخه زایی و طولی شاخه، در این شرایط برای ریزنمونه های ژنوتیپ 3، حاصل گشت. ریشه زایی نمونه ها در محیط MS و در غلظت 0.5 میلی گرم بر لیتر IBA بدست آمد و سازگاری این گیاهان با شرایط طبیعی محیط نیز با موفقیت صورت پذیرفت.

پلت ها به دلیل دارا بودن مزایایی همچون شکل و جریان یابی مطلوب، توزیع یکنواخت در دستگاه گوارش و کاهش تغییرات سطح پیک پلاسمائی، نسبت به سایر اشکال داروئی آهسته رهش خوراکی، برتری دارند. در این تحقیق، پس از تهیه پلت های بی اثر و ارزیابی خصوصیات آنها، با بکارگیری دستگاههای "پن" و "فلویدبدکوتر" و استفاده از روش "لایه سازی با اسپری سوسپانسیون دارو و محلول روکش بر روی پلت های بی اثر" پلت های آهسته رهش دیلتیازم کلراید تهیه گردید. در طی فرمولاسیون مشخص گردید که نوع وسیله مورد استفاده جهت تهیه پلت ها، نوع مواد، تنظیم اندازه ذره ای و نسبت قطر هسته های مرکزی به قطر ذرات دارو جهت تهیه پلت های مطلوب، از اهمیت زیادی برخوردار می باشند. نهایتا فراورده فرموله شده از نظر کنترلهای کمی و کیفی مورد بررسی قرار گرفت و جهت تعیین بهترین مدل آزادسازی دارو، داده های حاصل از آزمایش انحلال با معادلات ریاضی متداول مطابقت گردید. نتایج حاصل از بررسی خصوصیات پلت های بی اثر فرموله شده، ارتباط مستقیمی مابین دانسیته توده پلت های بی اثر و پلت های داروئی حاصل از آنها نشان می دهد. در صورتی که این ارتباط در مورد دانسیته حقیقی پلت های بی اثر با اندازه های ذره ایی مختلف، از نسبت معکوس برخوردار بوده است. تعیین مقدار ماده موثر و نیز آزمایش پلت های آهسته رهش، شرایط مطلوبی را برای پلتهای تهیه شده نشان میدهد؛ بطوریکه دوز اولیه دارو مطابق با منوگراف دیلتیازم هیدروکلراید در فارماکوپهUSP XXIII  در 2 ساعت اول آزمایش آزاد گردیده ولی دوزهای بعدی دارو، به آرامی و در طی 24 ساعت آزاد می شوند عامل پلاستی سایزر نیز تاثیری در چگونگی آزاد شدن دارو از نمونه فرموله شده نداشته است. همچنین نتایج حاصل از بررسی مدلهای ریاضی مختلف در رابطه با نحوه آزاد شدن دیلتیازم هیدروکلراید از فراورده فرموله شده نشان می دهد که روند آزادسازی دارو با معادله ریشه سوم "Hixson-crowell"  مطابقت بیشتری دارد.

در این تحقیق، احیا ایزوترم های پلت های کامپوزیتی ساخته شده از مخلوط سنگ آهن و زغال سنگ در محدوده دمایی 1000-1150oC مورد مطالعه قرار گرفت. برای بررسی تاثیر نوع آهن و زغال بر فرآیند احیا، انواع سنگ آهن و زغال مصرفی در واحدهای تولید آهن کشور شامل سنگ آهن گل گهر، سامارکو CVRD" و کودرموخ و زغالهای پابدانا، سنگرود، شاهرود، باب نیزو و کارمزد مورد استفاده واقع شد. در کلیه آزمایشها، نسبت کربن زغال به اکسیژن کانه 1.5 برابر نسبت استوکیومتری بود. بر اساس نتایج بدست آمده، با افزایش دما، سرعت احیا افزایش می یابد ولی نوع کانه (در میان انواع استفاده شده) تاثیر چندانی بر روند احیا ندارد. تاثیر نوع زغال بر سرعت واکنش احیا در دماهای کمتر از 1050oC قابل ملاحظه بوده و در دماهای بالاتر این تاثیر ناچیز است. انرژی اکتیواسیون واکنش احیا برای پلت های مختلف محاسبه گردید و در محدوده 150-200 (KJ/mole) قرار داشت. همچنین مرحله کنترل کننده فرآیند احیا و واکنش گازی شدن کربن تشخیص داده شد.

اتیل سلولز یکی از پلیمرهای پرمصرف در ساخت فرآورده های آهسته رهش می باشد که به ویژه در روکش دهی پلت ها و میکروانکپسولاسیون استفاده شده است. کاربرد این پلیمر در تهیه ماتریکس های هیدروفوب نیز مورد توجه بوده است و در تعدادی از مطالعات فاکتورهای موثر در رهش دارو از این ماتریکس ها مورد ارزیابی قرار گرفته است. در این تحقیق تاثیر ویسکوزیته، اندازه ذره ای پلیمر و نیروی تراکم بر رهش یک داروی با محلولیت نسبتا کم (دیکلوفناک سدیم) از ماتریکس های اتیل سلولز تهیه شده به روش پرس مستقیم مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با کاهش ویسکوزیته پلیمر سختی قرص های تهیه شده در نیروی مشابه افزایش یافته و متعاقبا سرعت آزادسازی دارو کاهش یافت. تمامی ماتریکس ها در طی تست انحلال متلاشی شده و از هم پاشیدند و زمان لازم برای متلاشی شدن آنها با افزایش ویسکوزیته پلیمر کاهش یافت. در بررسی اندازه ذره ای پلیمر ملاحظه گردید که افزایش در اندازه ذره ای پلیمر در محدوده بررسی شده، تاثیر قابل ملاحظه ای در سختی قرص ها نداشته ولی نمودارهای آزادسازی دارو به ویژه در بخش های انتهائی تحت تاثیر اندازه ذره ای پلیمر قرار گرفتند و ماتریکس های حاصل از اندازه ذره ای بزرگتر پلیمر داروی خود را آهسته تر آزاد کردند. این اثر به دیرتر متلاشی شدن ماتریکس های حاصل از اندازه ذره ای بزرگتر پلیمر نسبت داده شد. در بررسی تاثیر نیروی تراکم مشاهده گردید که با افزایش نیرو سختی قرص ها افزایش یافت و در نتیجه آن سرعت آزادسازی دارو از ماتریکس ها کاهش یافت.