در این تحقیق کلینیکی 50 ضایعه (پوسیدگی یا اروژن، ابرژن) ناحیه طوق در بیماران انتخاب شد به طوری که در هر بیمار حداقل دو ضایعه وجود داشته باشد. و پس از تهیه حفرات کلاس V، کف جینجیوال حفرات، زیر مارجین لثه قرار گیرد. در نهایت حفرات با دو ماده گلاس یونومر خود سخت و رزین یونومر ترمیم گردیدند. سپس، 4 شاخص پریودنتال (gingival Index, plaque Index, recession, pocket depth) در سه دوره زمانی یک هفته، سه ماه و شش ماه در مورد هر دندان اندازه گیری گردیده و داده ها با احتمال 95% به توسط AnovA و Duncan تحت بررسی آماری قرار گرفتند و نتایج زیر حاصل شد:
1- دو شاخص متوسط عمق شیار لثه و تحلیل لثه در محدوده میزان طبیعی بودند که خود ثابت می نماید این دو ماده سبب ایجاد راکسیونهای نامطلوب و بیماریزا در پریودنشیوم نمی شوند.
2- پلاک ایندکس (PI) در مورد هر دو ماده تا حدود 3 ماه تقریبا یکسان بود ولی با گذشت زمان در گلاس یونومر خود سخت افزایشی را نسبت به رزین یونومر نشان داد که می تواند ناشی از حلالیت بیشتر این ماده و ایجاد سطحی خشن و احتمالا ناشی از کاهش رهاسازی فلوراید در این ماده پس از زمان مزبور باشد.
3- جینجیوال ایندکس (GI) در هفته اول پس از ترمیم، برای رزین یونومر بیش از گلاس یونومر بیش از گلاس یونومر خود سخت بود که علت آن آزاد شدن HEMA، و مونومرهای وارد واکنش نشده از سطح ترمیم است.
4- جینجیوال ایندکس (GI) از ابتدا در گلاس یونومر خود سخت شونده روند صعودی تدریجی دارد که در زمان 6 ماه میزان آن به حداکثر رسیده است و علت آن را می توان به آماس لثه ای ناشی از افزایش تجمع پلاک به دلایلی که ذکر آن رفت، مربوط دانست.
نتیجه: بنابراین به طور کلی می توان نتیجه گرفت که رزین یونومرها علاوه بر خواص مکانیکی، فیزیکی و کلینیکی بهبود یافته ای که دارند، باعث ایجاد یک آماس خفیف و زودگذری نیز در لثه مجاور ترمیم گشته ولی باعث هیچ گونه راکسیون نامطلوب دائمی در پریودنشیوم نمی شوند که این خاصیت به دیگر مزایای آن افزوده، و آن را ماده های فوق العاده مناسب برای ترمیم حفرات کلاس V (مخصوصا حفراتی که به زیر لثه گسترش یافته اند) می نماید.