جایگزین کردن پوست به منظور بهبودی زخم ناشی از سوختگی یکی از راهکارهایی است که امروزه مورد توجه قرار گرفته است. کاربرد تکنیک های آزمایشگاهی جهت گسترش بافت پوست و پوشاندن سطح زخم می تواند موثر شد. خوشبختانه تا کنون پیشرفت های قابل ملاحظه ای در این زمینه انجام شده است. با این وجود، هنوز مشکلاتی در پیوند پوست کشت شده، بازسازی فولیکول های مو و غدد عرق و سایر ویژگی های پوست طبیعی مطرح است. دانشمندان معتقدند که سلول های بنیادی با خصوصیات ویژه از جمله خودنوزایی و پتانسیل تمایز، قابلیت بازسازی بافت پوست در محل سوختگی را دارند. بنابراین، درک بیشتر پتانسیل های سلول های بنیادی می تواند در جهت غلبه بر مشکلات موجود و پیشرفت روش های درمانی موثر باشد.

سابقه علی رغم پیشرفت های حاصل در روش های متداول درمانی سکته قلبی از جمله دارودرمانی، استنت گذاری و بای-پس عروقی، این بیماری و عوارض ناشی از آن به خصوص نارسایی قلبی همچنان شیوع بالایی دارند. چرا که هیچ یک از روش های مذکور توان رفع مشکل اصلی یعنی بازیابی سلول های از دست رفته را ندارند. در حال حاضر پیوند قلب خط آخر درمان نارسایی قلبی به شمار می آید که آن هم با محدودیت های عمده ای از قبیل کمبود تعداد اهداکننده و بیماری های زمینه ای فرد گیرنده مواجه است. مواد و روش ها این مطالعه به صورت مروری انجام شد. بدین منظور پژوهش های مرتبط و انتشاریافته تا سال 2018 با استفاده از جستجوی کلمات کلیدی از جمله سکته قلبی، سلول درمانی، سلول های بنیادی، مهندسی بافت قلب و کارآزمایی بالینی در پایگاه های اطلاعاتی معتبر مانند گوگل اسکولار، پاب مد، اسکپوس و الزویر بررسی گردید. از میان مقاله های جمع آوری شده، مقاله هایی که بیشترین ارتباط را با اهداف نگارش این مقاله داشتند، انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها از جمله دستاوردهای بزرگ پژوهشگران، استفاده از سلول های بنیادی در بازسازی بافت های آسیب دیده است. با وجود نگرانی های مختلف علمی، قانونی و اخلاقی، شرکت های متعددی با هدف استفاده تجاری از سلول های بنیادی در درمان بیماری های قلبی راه اندازی شده است. در زمینه مهندسی بافت، پژوهش های فراوانی با رویکردهای مختلف مانند مهندسی بافت درجا و در محیط آزمایشگاهی، کشت سلول روی داربست و مهندسی صفحات سلولی صورت گرفته است. نتیجه گیری علی رغم نتایج مطلوب استفاده از سلول های بنیادی، هنوز چالش هایی از جمله انتخاب سلول مناسب، مقدار دوز، روش و زمان انتقال و بهینه سازی پاسخ سیستم ایمنی پیش روی این مسیر وجود دارد. در حال حاضر، پژوهش های گسترده ای در این زمینه در حال انجام است. نتایج موفقیت آمیز مطالعات شرکت ها و مراکز درمانی، منجر به تولید محصولات تجاری در این زمینه شده که در این مطالعه به برخی از آن ها اشاره شده است. هر چند که اثبات کارآمدی محصولات، نیازمند پژوهش های بیشتری است.

مقدمه: مالتیپل اسکلروز یک بیماری خود ایمنی سیستم عصبی مرکزی است که موجب دمیلینه شدن و آسیب به آکسون می شود. روش های درمانی متفاوتی از جمله: تجویز اینترفرون b، گلاتیرامراستات، ناتالیزوماب فینگولیمود و سایر عوامل تعدیل کننده سیستم ایمنی برای مالتیپل اسکلروز وجود دارد. در حال حاضر درمان پذیرفته شده برای مالتیپل اسکلروز در درجه اول کاهش التهاب سیستم عصبی مرکزی است. به طور قابل توجهی چالش حل نشده در زمینه مالتیپل اسکلروز پیشروی به سوی روش درمانی محافظت از نورون ها و میلین سازی مجدد برای درمان بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروز است. راهبردهای درمانی برای جلوگیری از آسیب بافتی و یا افزایش میلین سازی مجدد و بازسازی آکسونی به طور جدی مورد نیاز است.نتیجه گیری: اخیرا کاربرد سلول درمانی برای درمان مالتیپل اسکلروز امید زیادی را جهت درمان بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروز ایجاد کرده است. چندین مطالعه نشان داده است که سلول درمانی تاثیرات ضد التهابی و تعدیل کننده ایمنی در بافت مغز دارد. در این مطالعه مروری ما ویژگی های انواع سلول های بنیادی و نقش آن ها در درمان مالتیپل اسکلروز را توضیح داده ایم.

تاندون یا زردپی یک باند محکم و مستحکم از جنس بافت همبند فیبروزی است، که عضله را به استخوان متصل می کند. این ساختار توانایی انتقال نیرو های مکانیکی حاصل از انقباض ماهیچه ها به سیستم اسکلتی را دارد. تندینایتیس یک واژه ی عمومی است، که اغلب برای توصیف موقعیت های دردناک تاندون ناشی از کشیدگی های مداوم، استفاده ی بیش از حد، دژنره شدن و یا بیومکانیسم ضعیف تاندون به کار می رود. تندینوپاتی اغلب ناشی از تلاش های بی نتیجه بدن جهت احیای مجدد تاندون است که یک درگیری پاتولوژیکی منجر به نقص در عملکرد آن شده است. روش های مختلف درمانی برای مدیریت اختلالات تاندونی به کار رفته است. سلول های بنیادی به دو دسته تقسیم می شوند. سلول های جنینی (که بسیار بالقوه هستند ولی به علت ملاحظات اخلاقی، مطالعات محدودی بر روی آن ها صورت گرفته است) و سلول های پس از تولد. سلول های پس از تولد خود به دو دسته تقسیم می شوند که شامل، سلول های بنیادی خون ساز و سلول های بنیادی مزانشیمی است. سلول های بنیادی مزانشیمی توانایی تمایز یافتن به سلول های متعددی از جمله تنوسیت، کندروسیت و فیبروبلاست را دارند. بنابراین این سلول ها یک جایگزین بالقوه برای درمان ضایعات تاندونی هستند. این مقاله نگاهی کلی به ساختمان، بیومکانیک و اختلالات تاندونی داشته و ضمن اشاره به درمان های رایج امروزی، با معرفی سلول های بنیادی و مطالعات گذشته نگر، امکان استفاده از این سلول ها در درمان بهینه ی اختلالات تاندونی را بررسی می کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: اختلاف نظر زیادی در بررسی معمولی شمارش تام سلول های خونی در هنگام رادیوتراپی وجود دارد. در حالی که عده ای انجام هفتگی آن را لازم می دانند عده ای انجام آن را غیر لازم می دانند. به دلیل اهمیت زیاد کاهش اجزا شمارش خونی در نتایج درمانی، این مطالعه طراحی شد تا به بررسی این تغییرات در زمان اشعه درمانی بپردازد. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع کوهورت آینده نگر به صورت قبل و بعد انجام شد. با حذف بیمارانی که در ابتدا فرمول شمارش خونی آنها مشکل داشت یا آنهایی که دوره درمان را به پایان نرساندند، 51 بیمار مورد مطالعه قرار گرفت که از آنها آزمایش فرمول شمارش خونی قبل از اشعه درمانی و 24 تا 48 ساعت بعد انجام شد. برای مقایسه میانگین شمارش خونی افراد در قبل و بعد از اشعه درمانی از آزمون t-test استفاده شد و برای بررسی اثر دوز و حجم درمان، پس از تقسیم بیماران به گروه های "کم"، "متوسط" و "زیاد" از آنالیز واریانس استفاده شد. یافته ها: 51% بیماران زن بودند. میانگین شمارش گلبول های سفید، گلبول های قرمز و پلاکت ها پس از پایان رادیوتراپی کاهش یافته بود که در مورد تعداد گلبول های قرمز و تعداد گلبول های سفید اختلاف آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: علی رغم کاهش معنی دار شمارش گلبول های سفید و قرمز در هیچ یک از بیماران کاهش هموگلوبین به حدی نرسید که نیازمند جبران باشد و در مورد گلبول های سفید نیز کاهش گلبول سفید به حدی نرسید که باعث افزایش عفونت های فرصت طلب شود. بنابر این پیشنهاد می شود در بیمارانی که شمارش گلبول قرمز آنها در قبل از درمان طبیعی است، آزمایش هفتگی جهت بررسی شمارش تام سلول های خونی انجام نشود.

مقدمه: تومورهای سلول سنگفرشی شایعترین تومور ناحیه سر و گردن می باشند. بر اساس مرحله بیماری، در درمان این تومورها از پرتو درمانی و یا جراحی استفاده می شود. به منظور بهبود نتایج درمانی، اضافه کردن شیمی درمانی به پرتو درمانی مورد توجه قرار گرفته است. اما کارایی این روش هنوز مورد اختلاف نظر است. هدف از این پژوهش مقایسه پاسخ به درمان و عود تومور بین دو روش پرتو درمانی توام با شیمی درمانی و پرتو درمانی به تنهایی بود. مواد و روش کار: این کارآزمایی بالینی بر روی 150 بیمار مبتلا به تومور سلول اسکواموس سر و گردن که به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند انجام شد. یک گروه تحت پرتو درمانی قرار گرفتند (75 بیمار) و گروه دیگر علاوه بر پرتو درمانی، سیس پلاتین (100mg/m2) و 5- فلور و اوراسیل (750mg/m2)، هم دریافت کردند (75 بیمار). شیمی درمانی هر سه هفته یکبار تکرار شد. پرتو درمانی به صورت سنتی (2 گری در هر بار و 5 بار در هفته)، با دوز کلی 70-50 گری داده شد. نتایج: پاسخ اولیه در 69.4% بیماران گروه پرتو درمانی و 85.7% بیماران گروه پرتو درمانی و شیمی درمانی دیده شد (0.031=P). عود تومور (به صورت موضعی، منطقه ای یا متاستاز دور دست) در 46.7% از بیمارانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفتند، اتفاق افتاد. در گروه دیگر این میزان، 26.2% بود (0.012=P). میانگین فاصله زمانی بین اتمام درمان و بروز عود در دو گروه به ترتیب، 8.57 ماه و 7.17 ماه بود (0.48=P). نتیجه گیری: اضافه کردن رژیم شیمی درمانی شامل سیس پلاتین و 5- فلورواوراسیل به پرتو درمانی، باعث افزایش میزان پاسخ به درمان و کاهش موارد عود در تومورهای سلول اسکواموس سر و گردن می شود.