لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در این مقاله نویسنده در پی نشان دادن کنش پژوهی به عنوان فعالیت حرفه ای معلمان محقق برای توسعة بینش ها، کنش ها و تغییر تربیتی است؛ این که برای عاملان تربیت چه جایگاهی در حل مسائل تربیتی باید داشته باشد، و چگونه موجب خودکاوی شخص و بهسازی تربیت می شود. کنش پژوهی مستلزم آن است که عاملان نخست حوزة کنش را شناسایی کنند، فعالیتی برای بهبود طراحی و بعد عمل کنند، این فرایند را همواره مشاهده و بر آن تأمل کنند، اگر لازم است در طرح ها و کنش ها تجدیدنظر کنند و این چرخه را توالی ببخشند تا شواهدی دال بر تغییر و بهبود ظاهر شود. در این مقاله تعاریف و انواع کنش پژوهی از دید صاحب نظران، سیر تحول کنش پژوهی، چگونگی اجرا، سبک های کنش پژوهی، و تأثیر کنش پژوهی بر مدارس بررسی شده است. مهمترین دعوی مقاله این است که کنش پژوهی ابزاری قدرتمند و موفق برای تغییر تربیتی در مدارس است.

در آغاز قرن نوزدهم با افزایش علاقه مندی مردم اروپا به مشرق زمین، اولین مقالات درباره فرهنگ کشورهای اسلامی در آلمان منتشر شدند. در نیمه سده نوزدهم، مدخل­ هایی از دانش نامه­ های آلمانی به هنر اسلامی اختصاص یافتند و از اواخر همین قرن، اولین کتاب­ های مستقل درباره تزئینات و معماری اسلامی ظاهر شدند. از آنجا که این مطالب توسط مورخان هنر اروپا نوشته می­شدند، آثار هنر اسلامی را بر اساس اصول زیباشناختی اروپایی تحلیل می­کردند. از اوایل سده بیستم به دنبال برگزاری نمایشگاه­ های بزرگ هنر اسلامی و حفاری­ های باستان­ شناسی، مطالعات علمی در این حوزه آغاز شدند. نمایشگاه "شاهکارهای هنر محمدی" که در سال 1910 در مونیخ برگزار شد را می­توان نقطه عطفی در پژوهش­ های این رشته در دنیای غرب تلقی نمود. محققانی مانند؛ فردریش زاره، ارنست کونل، ارنست هرتسفلد و ریچارد اتینگهاوزن، نقش مهمی در این راه ایفا کردند. این مقاله که با بهره­ گیری از مطالعه کتابخانه ­ای و به شیوه تاریخی انجام شده است، با جست وجو در میان کتاب­ها و مقالات آلمانی زبان منتشرشده در سده­ های نوزدهم و بیستم، در پی پاسخ گویی به سؤالاتی مانند نحوه شکل­ گیری و سیر تکامل این مطالعات در آلمان است. باید گفت که در پژوهش ­های پراکنده سده نوزدهم نمی ­توان سیر تکاملی مشخصی را شناسایی کرد. دو دهه آغازین سده بیستم، دوره معرفی و دسته ­بندی آثار هنر اسلامی بوده است. در دهه سوم، مطالعات آیکونوگرافیک در مؤسسه واربورگ در هامبورگ رواج یافتند و پس از قدرت گرفتن حزب نازی، اتینگهاوزن آن را ادامه داد. در سایر کشورهای اروپایی، پژوهش ­های تاریخ هنر اسلامی پس از جنگ جهانی اول آغاز شدند.

در حالی که حمایت های ستاد ویژه توسعه فناوری نانو در چند سال گذشته، نتایج چشم گیری در زمینه تحقیقات نانوفناوری به دنبال داشته است اما مسیر خاصی برای پژوهش در زمینه های ایمنی و اخلاقی آن در ایران تعیین نشده است. این مقاله تلاش می کند اهمیت جنبه های ایمنی و اخلاقی نانوفناوری را که به نظر می رسد به اندازه کافی در ایران مورد توجه قرار نگرفته اند، بررسی کند.جهت بررسی جنبه های ایمنی و اخلاقی نانوفناوری، جست وجوهای میدانی در پایگاه های اطلاعاتی اینترنتی و نشریات و سندهای کشوری نانوفناوری انجام شده است. نتایج حاصل از این بررسی در قالب دو بخش اصلی بررسی توجه به مسایل ایمنی و اخلاقی نانوفناوری در جهان و ارایه سه نمونه کار انجام شده با بررسی اولویت ها و فعالیت های انجام شده در کشور در زمینه نانوفناوری ارایه شده است.از جمله تلاش های موثر در حوزه مسایل ایمنی و اخلاقی نانوفناوری در جهان می توان به گزارش شورای بین المللی نظارت و مدیریت بر احتمال خطر(IRGC) ، گزارش مرکز جهانی کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) اشاره کرد. در بخش منابع رسمی کشور، در سند راهبرد ده ساله و سند تکمیلی دوم راهبرد آینده فناوری نانو تنها در دو قسمت، به توجهات ایمنی و اخلاقی نانوفناوری اشاره شده است. بررسی مقالات ایرانی در مورد اولویت بندی های نانوفناوری در ایران، نشان می دهد که اولویت های مورد نظر صاحب نظران بیش تر در محدوده انتقال فناوری، توسعه و تجهیز زیرساخت های نانوفناوری و امکان سنجی عملی اجرای تحقیقات نانو در ایران است.اگرچه توجه به مساله نانوفناوری و پیشرفت آن در کشور، بسیار مطلوب بوده است اما توجه به مسایل ایمنی و اخلاقی، به همین اندازه مطلوب نبوده است؛ لذا انجام پژوهش های مختلف در این زمینه ها و توجه سیاست گذاران به این مقوله ضروری به نظر می رسد.

نویسنده در این نوشتار، به مبحث نقد حدیث پرداخته و آن را از دیدگاه محققان اسلامی و خاورشناسان مورد بررسی قرار داده است. وی، ضمن بیان تفاوت میان مبنای حدیث پژوهی مسلمانان (اسناد) و خاورشناسان (متن)، روش هر دو گروه را در نقد حدیث توضیح داده است. ادامه مقاله به بیان اقسام واضعان از دیدگاه ابن جوزی اختصاص دارد و نویسنده به هفت گروه واضع حدیث اشاره می کند که ابن جوزی در مقدمه کتاب الموضوعات به آنها پرداخته است.