علوم پزشکی رازی
سال:1389 | دوره:17 | شماره:70 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: پیلونفریت یک عفونت جدی و شایع در کودکان است که عفونت کلیه و اسکار ناشی از آن یکی از علل نارسایی کلیه در بسیاری از مناطق جهان از جمله ایران می باشد. در برخی مطالعات گزارش شده است که سطح سرمی و ادراری IL-6 در پیلونفریت حاد افزایش می یابد. این مطالعه با هدف اثبات این مساله و پاسخ به اینکه آیا می توان از سطوح سرمی یا ادراری IL-6 به عنوان یک تست غربالگری در تشخیص پیلونفریت حاد استفاده نمود، انجام شده است. روش کار: در این مطالعه مقطعی - تحلیلی (Analytical Cross-sectional) و آینده نگر، 40 کودک با تب و یا علایم مبنی بر عفونت مجاری ادرای و کشت ادراری مثبت که در سال 1387 به بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر (ع) مراجعه کردند، مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس اسکن DMSA انجام شده در این کودکان، سطوح سرمی و ادراریIL6  در دو گروه کودکان مبتلا به سیستیت (20 نفر) و پیلونفریت (20 نفر) با هم مقایسه گردید. در تحلیل داده ها از آزمون های آماری Independent T-test، Mann-Whitney U-test،Correlation  و Wilcoxon rank و نیز آنالیز ROC (Receiver Operating Characteristics Curve) استفاده شد. یافته ها: میانگین غلظت IL-6 ادرار در بدو مطالعه بطور معنی داری در کودکان مبتلا به پیلونفریت [11.53 (SD=9.51) pg/dl] از کودکان مبتلا به سیستیت  [4.00 (SD=2.18) pg/dl]بیشتر است (P=0.002). میانگین غلظت سرمی IL-6  نیز در فاز حاد بیماری به طور معنی داری در کودکان مبتلا به پیلونفریت [15.59 (SD=8.40) pg/dl] از کودکان مبتلا به سیستیت [3.21 (SD=4.58) pg/dl] بیشتر است (P<0.001). مقدار غلظت ادراری IL-6 معادل 6.60pg/dl دارای حساسیت %70 و ویژگی %95 در تفکیک بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد از مبتلایان به سیستیت حاد می باشد و غلظت سرمی برابر 9.25pg/dl نیز از حساسیت %80 و ویژگی %95 در تفکیک این دو گروه از کودکان برخوردار می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد غلظت ادراری و سرمی IL-6 از قدرت ارزش تشخیصی بالایی در افتراق پیلونفریت از سیستیت برخوردار است و می تواند به عنوان شاخصی مهم در تشخیص به موقع عفونت دستگاه ادراری فوقانی از تحتانی در فاز حاد بیماری در کودکان بکار رود.

زمینه و هدف: ارگانوفسفره ها سبب افزایش تولید رادیکالهای آزاد و تخریب سیستم آنتی اکسیدانت بدن می گردند. دیازینون یکی از گسترده ترین ارگانوفسفره هایی است که امروزه در کشاورزی بکار می رود. هدف از این مطالعه ارزیابی اثر دیازینون روی سیستم اکسیدان - آنتی اکسیدان مغز موش صحرایی است. روش کار: در مطالعه تجربی حاضر موش های صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند: گروه کنترل (روغن ذرت بعنوان حلال دیازینون) و سه گروه آزمایش که دیازینون را در دوزهای 30mg/kg،50  و 100 بصورت داخل صفاقی دریافت کردند. 24 ساعت پس از تزریق، حیوانات با اتر بیهوش و بافت مغز جدا گردید. بعد از هموژنه کردن بافت مغز، فعالیت آنزیم های سوپراکسیددیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، گلوتاتیون S- ترانسفراز  (GST)و لاکتات دهیدروژناز (LDH) و میزان گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدئید (MDA) توسط روش های بیوشیمیایی اندازه گیری شد. معنی دار بودن نتایج توسط آنالیز واریانس  (ANOVA)به همراه تست توکی تعیین شد. یافته ها: به دنبال تجویز دیازینون، فعالیت آنزیم های SOD،GST  و LDH در دوزهای بیشتر از  50mg/kgدر مقایسه با کنترل بطور معنی داری افزایش یافت، در حالیکه میزان فعالیت آنزیمCAT  تغییر معنی داری را نشان نداد. همچنین کاهش میزان گلوتاتیون مغز در دوزهای بیشتر از 50mg/kg دیازینون مشاهده شد. میزان MDA فقط در دوز 100mg/kg در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که دیازینون احتمالا باعث تولید رادیکال های آزاد شده و افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت ناشی از افزایش ظرفیت سم زدایی بافت مغز می باشد. کاهش GSH نشاندهنده نارسایی سیستم دفاعی آنتی اکسیدانت برای مقابله با رادیکال های آزاد است و افزایش MDA با پراکسیداسیون غشای مغز همراه است که در نهایت ممکن است منجر به آسیب اکسیداتیو بافت مغز گردد.

زمینه و هدف: اگرچه کمپلکس لیگامان گلنوهومرال در دهه های گذشته توصیف شده است ولی واریاسیونهای آناتومیک که دانستن آن برای افتراق آناتومی طبیعی از پاتولوژی است، در جامعه ایرانی ارزیابی نشده است. این مطالعه با هدف ارزیابی شیوع و مشخصات مورفولوژیک واریاسیونهای طبیعی کمپلکس لیگامان گلنوهومرال در جامعه ایرانی انجام گرفته است. روش کار: در این مطالعه 105 شانه کاداور ارزیابی، نمای آرتروسکوپیک لیگامان فوقانی گلنوهومرال، لیگامان میانی گلنوهومرال و لیگامان تحتانی گلنوهومرال جمع آوری و محل این لیگامانها بر اساس ساعت ثبت شده است. میزان تکامل در تشکیل لیگامانهای میانی و تحتانی و وجود MGHL طنابی، کمپلکس بوفورد و فورامن ساب لابرال نیز بررسی و درج شده است. مطالعه مشاهده ای مقطعی بوده و برای تحلیل نتایج آن از تست های آماری توصیفی استفاده شده است. یافته ها: لیگامان گلونوهومرال فوقانی و گلونوهومرال میانی در 93 مورد (%87.6) و 100 مورد (%95.2) دیده شد و لیگامان گلونوهومرال تحتانی (IGHL) در تمامی موارد (105 مورد) دیده شد. در بررسی منشا لیگامانها و محل چسبیدن آنها بر روی قدام گلنوئید با توجه به صفحه ساعت،MGHL  در %77 موارد در ساعت 1 و %23 در ساعت 2 قرار داشت. منشا  AIGHLدر محدوده ای بین ساعت 2 و 4 قرار داشته و در 67 مورد (%63.8)، منشا آن از محل ساعت 2 گرفته شده، در 33 مورد (%31.4) از ساعت 3 و در 5 مورد (%4.8) از ساعت 4 نشات گرفته بود. لیگامانهای گلونوهومرال میانی (MGHL) و گلونوهومرال تحتانی (IGHL) به ترتیب در %15 و %17.1 موارد بسیار ضعیف تشکیل شده بودند و هیچ موردی از  MGHLطنابی، کمپلکس بوفورد و فورامن ساب لابرال وجود نداشت. نتیجه گیری: این مطالعه اطلاعات مفیدی درباره واریاسیونهای آناتومیک کمپلکس لیگامان گلنوهومرال بدست داده و مطالعات بعدی با هدف ارزیابی وجود MGHL طنابی، کمپلکس بوفورد و فورامن ساب لابرال در یک جمعیت بزرگتر توصیه می شود.

زمینه و هدف: با شناسایی هر چه سریع تر بیماران پرخطر مراجعه کننده با آنژین صدری ناپایدار، می توان آنها را از مزایای اقدامات تشخیصی – درمانی زودهنگام برخوردار ساخته، مورتالیتی و موربیدیتی بیماری های قلبی – عروقی را کاهش داد. با توجه به نقش اثبات شده التهاب در پاتوژنز آترواسکلروز، می توان برای پیش بینی سیر بالینی بیماران، از شاخص های التهابی مختلف استفاده نمود.روش کار: یک مطالعه مشاهده ای – تحلیلی، به صورت آینده نگر، طراحی و اجرا گردید که در آن تعداد سلول های سفید خون کلیه بیمارانی که در یک دوره زمانی 3 ماهه، با تشخیص اولیه آنژین صدری ناپایدار اولیه، در بخش اورژانس بیمارستان دانشگاهی حضرت رسول اکرم (ص) پذیرش شدند اندازه گیری شده و با استفاده از آزمون آماری t-test و برنامه نرم افزاری SPSS نسخه 11 ارتباط آن با سن، جنس، بیماری زمینه ای، مدت استمرار درد (کمتر یا بیشتر از 20 دقیقه)، پاسخ درد به نیتروگلیسرین زیرزبانی و پیش آگهی کوتاه مدت بیماران (از زمان بستری در اورژانس تا 2 ماه بعد از ترخیص) بررسی شد.یافته ها: بین تعداد سلول های سفید خون بیماران مراجعه کننده به اورژانس با آنژین صدری ناپایدار و سن و جنس، ابتلا به هیپرتانسیون و مدت استمرار درد آنها ارتباط آماری معنی دار وجود ندارد (P value ها به ترتیب: 0.47، 0.57، 0.76 و 0.62). بین تعداد سلول های سفید خون بیماران مراجعه کننده به اورژانس با آنژین صدری ناپایدار با پاسخ به نیتروگلیسرین زیرزبانی و احتمال بی علامت بودن، بستری در CCU یا مرگ ناشی از حوادث قلبی – عروقی تا 2 ماه بعد از ترخیص از بیمارستان، رابطه آماری معنی دار وجود دارد (P value ها به ترتیب: 0.025، 0.035، 0.035، 0.035).نتیجه گیری: شمارش تعداد سلول های سفید خون، یک ابزار ساده، ارزان قیمت و در دسترس و در عین حال کارآمد، برای پیش بینی پیش آگهی کوتاه مدت بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار و انجام اقدامات تشخیصی – درمانی مورد نیاز آنها، در زمان مناسب می باشد.

زمینه و هدف: ترانزیشنال سل کارسینومای(TCC)  حالب بیماری نادری است که %5 تومورهای اوروتلیال را تشکیل می دهد. این بدخیمی حالب در مقایسه باتومورهای کلیه و لگن پروگنوز بدتر و عود و متاستازهای بیشتری دارد. با توجه به پروگنوز بدتر این بیماری نسبت به سایر تومورهای کلیه، لذا یافتن فاکتورهای مرتبط با شدت درگیری و پیشرفت بیماری، می تواند اهمیت بسزایی در بهبود پروگنوز این بیماران داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی نقش گلبول های سفید خون و آلکالن فسفاتاز سرمی در تعیین پیشرفت و درجه (Grade) بیماری در مبتلایان به ترانزیشنال سل کارسینومای حالب و همچنین تعیین ارزش تشخیصی این دو متغیر انجام شد. روش کار: این مطالعه به روش مقطعی - تحلیلی، بر روی 33 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان شهید هاشمی نژاد تهران با تشخیص TCC حالب، از سال 1376 تا 1386 انجام شد. تشخیص TCC حالب برای این بیماران طبق نتیجه پاتولوژی صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک به همراه متغیرهای اصلی شامل درجه سرطان (TCC)، تعداد گلبول های سفید خون محیطی و سطح سرمی آلکالن فسفاتاز برای هر بیمار اندازه گیری و ثبت شد. درجه های I و II تومور به عنوان کارسینوم های با درجه پایین(Low Grade)  و درجه های III و IV به عنوان کارسینومای با درجه بالا (High Grade) در نظر گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS v.15 و به وسیله آزمون های Correlation، Kruskal-Wallis، Mann-Whitney، ROC (Receiver Operating Curve) مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: از 33 بیمار مورد مطالعه، 28 نفر (%84.8) مرد و 5 نفر (%15.2) زن با میانگین سنی 61.70 (SD=10.10) بودند. بیشترین تعداد گلبول های سفید خونی به طور معنی داری در بیماران دارای Grade IV با میانگین تعداد 11306 (SD=3591.4) در mm3 دیده شد (P=0.002). نتایج آنالیز ROC نشان داد تعداد گلبول های سفید خون از سطح زیر نمودار یا  Area Under Curve (AUC)بیشتری (p=0.001، AUC=0.825) در مقایسه با سطح سرمی آلکالن فسفاتاز (P=0.008، AUC=0.770) برخوردار بود. تعداد گلبول های سفید خونی معادل 7800 در mm3 از حساسیت %81.3، ویژگی %76.5، ارزش اخباری مثبت %76.5 و ارزش اخباری منفی %81.2 و سطح سرمی آلکالن فسفاتاز معادل  178IU/Lاز حساسیت %93.8 و ویژگی %52.9، ارزش اخباری مثبت %65.2 و ارزش اخباری منفی %90 در این زمینه برخوردار است. نتیجه گیری: در مطالعه انجام شده، نشان داده شد که با افزایش گرید تومور، تعداد گلبول های سفید خون و نیز سطح سرمی آلکالن فسفاتاز افزایش می یابد. همچنین تعداد گلبول های سفید خونی در همراهی گرید بالا از قدرت بیشتری در مقایسه با آلکالن فسفاتاز برخوردار است. نتایج مطالعه حاضر می تواند در یافتن بیماران دارای درجه شدیدتر و مستعد پیشرفت که نیازمند اقدامات مناسب تری می باشند، کمک نماید.

زمینه و هدف: بیشتر شکستگی های حاد تنه استخوان بازو می تواند با روش های محافظه کارانه به شکل موفقی درمان شود. درمان های جراحی در شکستگی های خاص پیشنهاد می شود. میله گذاری اینترمدولاری در درمان شکستگی های تنه استخوان بازو در مواردی مانند صدمات متعدد بدنی توصیه می شود. هدف این مطالعه ارزیابی نتیجه درمانی و عوارض میله گذاری اینترامدولاری در درمان شکستگی های تنه استخوان بازو بود. روش کار: در یک مطالعه توصیفی، تمامی بیماران با بلوغ استخوانی بستری شده در مراکز دانشگاهی در فاصله سالهای 82 تا 86 نیازمند به عمل جراحی در این مطالعه وارد شدند. 27 شکستگی تنه استخوان بازو (17 مرد و 10 زن) تحت درمان با میله گذاری اینترمدولاری قرار گرفتند. ارزیابی نتایج بالینی عبارت بودند از بهبود شکستگی، بهبود وضعیت عصب رادیال و ناراحتی بازو و شانه. بررسی رادیوگرافیک شامل هم ترازی شکستگی، تاخیر جوش خوردگی یا عدم جوش خوردگی. پس از جمع آوری، این اطلاعات در نرم افزار آماری SPSS وارد و با کمک تست های توصیفی مورد تجریه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: بیماران با میانگین سنی 37.5 سال در این مطالعه وارد شدند. جوش خوردگی استخوان در %96.3 بیماران بدست آمد و عملکرد در %88.9 عالی یا خوب بود. موردی هم از عفونت، هم راستا نبودن، از دست دادن فیکساسیون و شکستگی وسیله در این بیماران وجود نداشت. نتیجه گیری: ما این روش جراحی را به عنوان آلترناتیو مناسب برای روش بسته درمانی شکستگی تنه استخوان بازو توصیه می کنیم هر چند نیاز به بررسی آینده نگر و ترجیحا مقایسه ای بیشتری دارد.

زمینه: آبسه ایلیوپسواس در کودکان و به ویژه در نوزادان از شیوع نادری برخورداراست و تشخیص آن دشوار می باشد. علایم کلینیکی اصلی عبارتند از تورم پا و ران،  محدودیت در حرکات پا، درد و بیقراری. امروزه نقش اولترا سونوگرافی و سی تی اسکن در تشخیص این بیماری به اثبات رسیده است و بر نیاز به آنتی بیوتیک در پروسه درمان بیماری تاکید می شود. در این مطالعه، یک مورد نادر از آبسه ایلیوپسواس در نوزادی به همراه مقایسه یافته ها و نتایج آن با موارد مشابه گزارش می شود. معرفی بیمار: در این گزارش یک نوزاد پسر 30 روزه با شکایت تورم پا و ران،  محدودیت در حرکات پا و بیقراری در حین حرکات غیر فعال پا مورد بررسی قرار گرفت. یافته های سونوگرافی حاکی از وجود تجمعی در مسیر ایلیوپسواس و زیر کلیه چپ بود که با سی تی اسکن نیز تایید شد. بیمار به دنبال دریافت درمان آنتی بیوتیکی و درناژ چرک تحت گاید سونوگرافی بهبودی یافت. نتیجه گیری: بررسی مورد معرفی شده در مطالعه حاضر و سایر موارد مشابه نشان می دهد علی رغم بروز کم و نادر آبسه ایلیوپسواس در نوزادی، وجود تریاد تورم پا و ران،  محدودیت در حرکات پا، درد و بیقراری نوزاد، تشخیص آبسه ایلیوپسواس را آسان تر می سازد. همچنین تکنیک های تصویربرداری به منظور تشخیص قطعی بیماری ضروری بوده و درناژ به همراه درمان آنتی بیوتیکی بهترین گزینه درمانی است.

زمینه و هدف: هیگروم های سیستیک (لنفانژیوم) خوش خیم بوده و آنومالیهای شایع رشد و تکاملی با منشا عروقی - لنفی هستند. آنها می توانند از هر قسمتی از سیستم لنفی منشا بگیرند. با این حال محل استقرارشان معمولا گردن می باشد و در اکثریت بیماران (%80-90) تا سن 2 سالگی بروز می یابند. اکثر هیگروم های سیستیک مدیاستن ناشی از گسترش ضایعات گردنی می باشند و هیگروم سیستیک که به تنهایی در مدیاستن قرار داشته باشد بندرت گزارش شده است. بزرگی ضایعات سیستیک شایع است و ممکن است این ضایعات ارگانهای مجاور را تحت فشار قرار دهند و موجب دیسترس تنفسی، مشکلات بلع و تغذیه کودک یا اختلالات عروقی شوند. معرفی بیمار: در این مقاله ما پسر بچه ای را با یک توده کیستیک در سمت چپ گردن با گسترش به مدیاستن گزارش و درباره یافته های بالینی، آزمایشگاهی و درمان این بیماران بحث کرده ایم. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به هیگروم کیستیک گردن، ارزیابی مدیاستن برای بررسی گسترش کیست باید صورت گیرد و همینطور رزکسیون جراحی تومور از طریق انسیزیون گردنی مدنظر قرار گیرد.