تحقیقات ژنتیک و اصلاح گیاهان مرتعی و جنگلی ایران
سال:1390 | دوره:19 | شماره:1(پیاپی 37) |تعداد مقالات:16

در این تحقیق، از نشانگر مولکولی RAPD برای تعیین تنوع ژنتیکی 16 اکوتیپ گل گاوزبان ایرانی (.Echium amoenum Fisch& Mey) جمع آوری شده از برخی مناطق شمال و غرب ایران استفاده شد. به این منظور DNA ژنومی با استفاده از روش STE استخراج و واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) با استفاده از 23 آغازگر RAPD بر روی DNA ژنومی مورد مطالعه انجام گردید. از تعداد 438 نوار باندی قابل تشخیص ایجاد شده 385 باند (87.9 ٪) در بین اکوتیپ های مختلف چندشکلی نشان دادند. نوارهای باندی بر اساس وجود (1) یا عدم وجود باند (0) کد گذاری شد. برای تعیین میزان تشابه بین اکوتیپ ها، از ضریب تشابه دایس استفاده گردیده و بر اساس آن تجزیه خوشه ای به روش UPGMA انجام و دندروگرام مربوطه رسم گردید. تجزیه خوشه ای، اکوتیپ های مورد مطالعه را در 8 گروه اصلی طبقه بندی نمود. بیشترین تشابه ( 0.68 ) بین دو اکوتیپ قزوین- لرستان و کمترین میزان تشابه (0.33) بین اکوتیپ های جنت رودبار- گرگان مشاهده گردید. با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که تنوع ژنتیکی نسبتا خوبی بین اکوتیپ های گل گاوزبان ایرانی وجود دارد و نشانگر مولکولی RAPD ابزار مناسبی جهت ارزیابی تنوع ژنتیکی بین اکوتیپ های گل گاوزبان ایرانی می باشد.

تاثیر سطوح مختلف رطوبت خاک شامل 100%، 70% و 40% ظرفیت زراعی (FC) بر زیست توده، اجزا زیست توده، نسبت ریشه به شاخه (R/S)، سطح برگ ویژه (SLA) و کارایی مصرف آب (WUE) بر روی اکالیپتوس (Dehnh camaldulensis Eucalyptus) و در شرایط اقلیمی خشک، در ایستگاه تحقیقات بیابان شهید صدوقی یزد در طول سال های 1385 تا 1387 مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش در قالب طرح پایه کاملا تصادفی و با سه تکرار و در شرایط لایسیمتری انجام شد. نتایج بررسی های به عمل آمده نشان داد که کاهش رطوبت خاک تاثیر معنی داری بر کاهش تولید زیست توده، اجزا زیست توده (شاخه، برگ و ریشه) و نسبت ریشه به شاخه داشت. کارایی مصرف آب و سطح برگ ویژه بطور معنی داری با افزایش تنش خشکی افزایش یافت، هرچند اختلاف معنی داری بین تیمارهای 70% و 40% ظرفیت زراعی مشاهده نگردید. ضمن اینکه کارایی مصرف آب در رابطه با چوب تولیدی در تیمار 70% ظرفیت زراعی نسبت به سایر تیمار ها از وضعیت بهتری برخوردار و دارای اختلاف معنی داری نسبت به سایر تیمارها بود.

گیاه باریجه، از گیاهان ارزشمند دارویی- مرتعی بومی کشور است که به دلیل برداشت های بی رویه و نامناسب از عرصه های طبیعی و داشتن مشکل تکثیر در حال انقراض می باشد. نتایج این پژوهش نشان داد که جوانه انتهایی حاصل از گیاهان باریجه را می توان در محیط کشت MS حاوی BA (2mg1-1) در دمای 25±20C و تحت دوره نوری 16 ساعت به مدت 5 ماه و از طریق 4 زیرکشت به صورت فعال (دارای قابلیت تولید برگ) نگهداری کرد. دمبرگ های حاصل از جوانه انتهایی گیاهان مزرعه ای کشت شده در شرایط درون شیشه ای، ریزنمونه های بسیار مستعدی برای کالوس زایی بوده و در محیط کشت B5 حاوی NAA2mg1-1 BA+10 mg1-1 بهترین کالوس زایی را از نظر کمی و کیفی داشتند.

تعداد 47 اکوتیپ یونجه زراعی نواحی مختلف ایران از لحاظ شاخص های کیفیت علوفه با استفاده از تکنیک طیف سنجی پراش نور قرمز (NIRS) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج همبستگی ساده بین صفات نشان داد که قابلیت هضم ماده خشک (DMD)، همبستگی مثبت و معنی دار با پروتئین خام (CP) (0.67) و همبستگی منفی و معنی دار با فیبر خام (CF) (-0.51) و میزان دیواره سلولی بدون همی سلولز (ADF) (-0.96) داشت. همچنین  CP دارای همبستگی منفی و معنی دار با CF (-0.60) و ADF (-0.52) و CF نیز دارای همبستگی مثبت و معنی داری با ADF (0.37) بود. نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که دو شاخص CF و مقدار قند های محلول در آب (WSC)، 70.6 درصد تغییرات در میزان خاکستر علوفه را توجیه کردند که در آن، CF،63.5  و WSC، 7 درصد تغییرات را در برداشت و بدین ترتیب کربوهیدرات ها به عنوان مهمترین عامل در تعیین میزان خاکستر کل علوفه شناسایی شدند. نتایج تجزیه به مولفه های اصلی نشان داد که DMD، CP،ADF  و انرژی متابولیسمی  (ME) مهمترین شاخص های تعیین کیفیت علوفه می باشند و نمودار ترسیم شده بر اساس دو مولفه اول، پراکندگی و تنوع زیادی را بین توده های یونجه نشان داد. توده ها بر اساس جایگاه جغرافیایی به پنج گروه تقسیم شدند و فاصله ماهالانوبیس بین این جمعیت ها نشان داد که توده های آذربایجان شرقی، کردستان، کرمانشاه و ترکیه تفاوت آشکاری با دیگر اکوتیپ ها داشتند و توده های اصفهان و چهارمحال و بختیاری از نظر این شاخص ها به توده های کرمان، سیستان و بلوچستان و یزد شباهت دارند. گروه بندی نمونه ها با استفاده از روش پیوستگی بین گروه ها انجام و دندروگرام مربوطه نشان داد که پراکندگی فراوانی از لحاظ شاخص های کیفیت علوفه در اکوتیپ های مورد مطالعه حتی در نمونه های یک استان وجود دارد. در مجموع نتایج نشان داد که ظرفیت های بالایی در انتخاب والدین مناسب در برنامه های اصلاح کیفی و استفاده از بنیه هتروزیس در اکوتیپ های یونجه وجود داشته و با توجه به نتایج همبستگی ها انتخاب گیاهان دارای صفات مطلوب کیفی امکان پذیر می باشد.

تنوع ژنتیکی برای بسیاری از صفات مهم در خزانه ژنتیکی اولیه گونه های زراعی محدود و سبب آسیب پذیری آنها شده است. جو شش ردیفه، دارای پایه ژنتیکی باریکی است. گونه های اجدادی منابع مهمی از آلل های جدید برای توسعه ژرم پلاسم هستند. در این تحقیق صفات زراعی و مورفولوژیکی 35 نمونه ژنتیکی جو وحشی اسپانتانئوم (Hordeum spontaneum) انتخابی از کلکسیون جو بانک ژن گیاهی ملی در طی سه سال مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس شاخص شانون، صفات رنگ آریکل و رنگ قاعده ساقه واجد بیشترین تنوع در بین صفات کیفی بودند. برآورد ضریب تغییرات برای صفات تولید دانه و علوفه نسبتا بالا بود و می توان از تنوع موجود در نمونه های ژنتیکی جو وحشی اسپانتانئوم بهره برداری نمود. با انجام تجزیه به مولفه های اصلی، سه مولفه اصلی اول 71.24 درصد از تغییرات کلی داده ها را در برداشتند. مولفه اصلی اول بر عملکرد زیاد، بنیه قوی و زودرسی و مولفه اصلی دوم بر عملکرد زیاد، بنیه قوی و دیررسی تاکید داشت. صفات عملکرد دانه، وزن صد دانه، روز تا ظهور سنبله، عملکرد بیولوژیک و طول ریشک واجد وراثت پذیری عمومی بالایی از 73.78 تا 80.44 درصد بودند، بنابراین، در صورت اصلاح برای این صفات، کارایی گزینش بالا خواهد بود. نتایج تجزیه خوشه ای بر اساس منشا نمونه ها با الگوی جغرافیایی آنها مطابقت داشت.

شن (Lonicera nummulariifolia Jaub. & Spach) یکی از درختچه های خزان کننده استان فارس است که در جنگل های مناطق زاگرس به ویژه در منطقه سپیدان به عنوان گونه همراه با بلوط دیده می شود. با وجود این، اطلاعات کافی در مورد نحوه تکثیر و جنبه های مختلف رشد و نمو این گونه در دسترس نیست. این پژوهش به منظور دست ابی به روشی مناسب برای ازدیاد سریع و انبوه این گونه با استفاده از تکنیک های کشت درون شیشه ای انجام شد . بذرها و نوک شاخساره ها نهال حاصل از بذر به عنوان ریزنمونه مورد استفاده قرار گرفتند. محیط کشت MS با غلظت 0.1 میلی گرم در لیتر BA برای تولید شاخساره بهینه بود. قطعات ساقه دارای یک جوانه، کشت شده بر روی محیط کشت DKW دارای 0.4، 0.7 و 1 میلی گرم در لیتر BA، 30 گرم در لیتر ساکارز و 8 گرم در لیتر دیفکو باکتو آگار در مقایسه با محیط کشت MS تفاوت معنی دار از نظر شاخص های رشد اندازه گیری شده نداشتند. بهترین شیوه برای ریشه زایی شامل دو مرحله مجزای انگیزش ریشه و نمو ریشه بود. برای انگیزش ریشه موثرترین روش استفاده از محیط کشت MS با نصف غلظت عناصر ماکرو، 8 گرم در لیتر دیفکو باکتو آگار، 30 گرم در لیتر سوکروز و25 میلی گرم در لیتر IBA در شرایط تاریکی به مدت 60 ساعت بود. به منظور نمو ریشه، شاخساره ها از محیط انگیزش ریشه به محیط کشت بدون تنظیم کننده رشد و در شرایط روشنایی انتقال یافتند. با استفاده از این روش 46.7 درصد از شاخساره ها ریشه دار شدند. پس از نمو ریشه ها، گیاهچه ها به گلدان های دارای مخلوطی از پیت خزه، ماسه و ورمی کولایت به نسبت 1:1:1 انتقال یافتند و به گلخانه منتقل شدند.

تنوع ژنتیکی 18 جمعیت ایرانی علف گندمی بیابانی (Agropyron desertorum) با استفاده از صفات مورفولوژیکی و نشانگر مولکولی چندشکلی قطعات تکثیر شده تصادفی (RAPD) DNA، مورد ارزیابی قرار گرفت. این جمعیت ها از نظر عملکرد بذر و اجزا آن، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به صورت کشت فاصله دار در شرایط کشت آبی طی سال های 1385 و 1386 مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه های آماری نشان داد که بین جمعیت ها از لحاظ همه صفات مورد بررسی اختلاف معنی داری وجود داشت. جمعیت 400 (اردبیل) بیشترین عملکرد علوفه خشک (9.25 تن در هکتار) و بذر (514.89 کیلوگرم در هکتار) را داشت. وراثت پذیری عمومی عملکرد بذر، طول سنبله و تعداد دانه در سنبله بالا ( 0.61تا h2b=0.52) بود. وراثت پذیری عمومی تعداد ساقه متوسط (h2b=0.27) بود و سایر صفات وراثت پذیری کمی داشتند. همچنین 10 آغازگر اختیاری 10 نوکلئوتیدی از میان 50 آغازگر در مجموع 56 نوار چندشکل با تکرارپذیری بالا تولید کردند. برآورد شاخص تنوع ژنی نی (h) و شاخص شانون (I)، برای تمام مکان ها برای همه افراد درون جمعیت ها نشان داد که جمعیت های 3974 (کرج) و 742 (همدان) به ترتیب بیشترین (h=0.302 و I=0.449) و کمترین (h=0.146 و I=0.225) میانگین سطح تنوع را داشتند. میانگین تنوع درون (Hs) و کل (Ht) جمعیت ها، به ترتیب 0.356 و 0.224 و میانگین درجه تمایز ژنی (Gst) بین جمعیت ها در تمام مکان ها 0.37 برآورد شد. نتایج نشان داد که از مجموع تنوع کل، تنوع بین و درون جمعیت ها به ترتیب 37% و 63% بود. دامنه ضریب تشابه جاکارد بین همه 18 جمعیت بین 0.19 تا 0.49 بود. تجزیه کلاستر بر اساس داده های مولکولی و مورفولوژیکی، مبتنی بر روش ادغام بر حسب متوسط گروه ها، جمعیت ها را در سه گروه مجزا قرار داد و جمعیت 400 (اردبیل) در هر دو کلاستر به تنهایی در گروه اول قرار گرفت. آزمون مانتل نشان داد که همبستگی ماتریس تشابه داده های مولکولی حاصل از نشانگرهای RAPD و ماتریس فاصله داده های مورفولوژیکی غیر معنی دار بود. با توجه به نتایج این تحقیق در شرایط آزمایش کنترل شده، نشانگرهای RAPD می توانند وسیله ای مناسب و موثر در ارزیابی تنوع ژنتیکی بین جمعیت های A. desertorum باشند.

به منظور بررسی شاخص های تحمل به تنش خشکی و شناسایی ژنوتیپ های متحمل به آن، 75 ژنوتیپ فسکیوی بلند (Festuca arundinace) (شامل 25 ژنوتیپ گروه والدین، 50ژنوتیپ حاصل از نتاج پلی کراس در دو گروه 25 تایی زودرس و دیررس) در دو آزمایش با دو سطح آب کاربردی شامل 50 و 100 درصد تخلیه رطوبت قابل استفاده خاک از عمق توسعه ریشه به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند. شاخص های کمی تحمل، شامل میانگین عملکرد، میانگین هندسی عملکرد، شاخص تحمل به تنش، شاخص حساسیت به تنش و شاخص تحمل محاسبه شدند. نتایج تجزیه واریانس حاکی از وجود تنوع ژنتیکی قابل ملاحظه بین ژنوتیپ های مورد بررسی در هر گروه آزمایشی بودند. تحلیل همبستگی بین عملکرد در شرایط تنش و عدم تنش با شاخص های مذکور نشان داد که شاخص های میانگین عملکرد، میانگین هندسی عملکرد و شاخص تحمل به تنش به علت دارا بودن بیشترین ضریب همبستگی با عملکرد، مناسبترین شاخص ها برای تعیین ژنوتیپ های متحمل به شرایط کم آبیاری می باشند. نمودار چند متغیره بای پلات روی تمام شاخص ها و نمودار سه بعدی روی مهمترین شاخص ها (میانگین هندسی عملکرد و شاخص تحمل به تنش)، ژنوتیپ های یکسانی را به عنوان متحمل ترین ژنوتیپ ها در شرایط کم آبیاری معرفی نمود. در مجموع ژنوتیپ های شماره 15 و 21 در گروه والدین، ژنوتیپ های 10 و 23 در گروه زودرس و ژنوتیپ های 3، 5 و 13 در گروه دیررس برای محیط های دارای تنش خشکی معرفی شدند. برای گروه بندی ژنوتیپ ها بر اساس سه شاخص میانگین عملکرد، میانگین هندسی عملکرد و شاخص تحمل به تنش از تجزیه خوشه ای استفاده شد که تاییدی بر نتایج حاصل از نمودار بای پلات و نمودار سه بعدی در شناسایی ژنوتیپ های متحمل بود.

با هدف بررسی تنوع سیتوژنتیکی، کاریوتیپ 6 جمعیت از جنس توت روباه  (Sanguisorba ssp.) با استفاده از سیستم آنالیز تصویری ارزیابی شد. پس از آماده سازی، رنگ آمیزی، بررسی میکروسکوپی نمونه ها و جداسازی کروموزوم ها توسط نرم افزار Photoshop، با استفاده از نرم افزار Micromeasure در حداقل سه سلول مناسب متافاز میتوزی، ابعاد کروموزومی نظیر طول بازوی بلند، طول بازوی کوتاه و طول کل کروموزوم اندازه گیری و آماره های AR وCI محاسبه گردید. سپس داده ها در قالب طرح کاملا تصادفی نامتعادل تجزیه و تحلیل و میانگین ها توسط آزمون دانکن دسته بندی شدند. جمعیت ها بر مبنای آماره های کاریوتیپی: S%، TF%، A1، DRL، A2  فرمول کاریوتیپی و کلاس تقارن با هم مقایسه گردیدند. بر اساس نتایج بدست آمده جمعیت های 10462 یزد و 13976 ممسنی و کنگل چال مازندران تتراپلوئید (2n=4x=28)، جمعیت 12333 خلخال هگزاپلوئید (2n=6x=42) و جمعیت های 13963 گلستان و 13296 خلخال اکتاپلوئید (2n=8x=56) بودند. جمعیت اکتاپلوئید 13296 خلخال و جمعیت تتراپلوئید 13976 ممسنی بر اساس شاخص های تقارن یا عدم تقارن بین کروموزومی (DRL و A2) و جمعیت تتراپلوئید 13976 ممسنی و جمعیت اکتاپلوئید 13963 گلستان بر مبنای دو شاخص تقارن و یا عدم تقارن درون کروموزومی (A1 و %TF) نامتقارن ترین و متکاملترین کاریوتیپ را داشتند. مولفه های اول (SA و TL) و دوم (LA، AR، CI، %TF و A1) باهم 90.1% از کل واریانس متغیرها را توجیه نمودند. نتایج حاصل از تجزیه خوشه ای (به روش Ward) و تجزیه به مولفه ها باهم مطابقت داشت. بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت های 13296 خلخال و 13976 ممسنی مشاهده شد.

این مطالعه به منظور بررسی الگوی اثر متقابل ژنوتیپ و محیط برای عملکرد علوفه 25 ژنوتیپ فسکیوی بلند در 7 محیط (ترکیب سال و مکان) انجام شد. تجزیه آثار افزایشی جمع پذیر و آثار متقابل ضرب پذیر نشان داد که آثار ژنوتیپ، محیط و اثر متقابل بین آنها بسیار معنی دار بود و سه مولفه اول 89 درصد از مجموع مربعات اثر متقابل را توجیه نمودند. بر اساس نمودار بای پلات اولین مولفه اصلی و میانگین عملکرد علوفه برای ژنوتیپ ها و محیط ها، ژنوتیپ های شماره 8 و 20 به عنوان پایدارترین ژنوتیپ های پرمحصول شناسایی شدند. ژنوتیپ های 1، 12 و 14 در مرتبه دوم به عنوان ژنوتیپ های پایدار و پر محصول جای گرفتند. نمودارهای تجزیه الگوی واکنش ژنوتیپی ترسیم شده بر اساس دو مولفه اول و معنی دار مدل برای ژنوتیپ ها و محیط ها و همچنین تجزیه خوشه ای بر اساس آماره های پایداری مدل AMMI 3 شامل SIPC 3 و EV 3نشان داد که ژنوتیپ 8 با داشتن عملکرد بیش از میانگین، سازگاری عمومی مطلوب دارد. ژنوتیپ های 1، 9 و 12 پایداری متوسط تا ضعیف داشتند و ژنوتیپ های 10، 13، 19 و 25 به عنوان ناپایدارترین ژنوتیپ ها شناخته شدند. بر اساس نتایج بدست آمده می توان ژنوتیپ های 2 و 16 و 17 را واجد سازگاری خصوصی به محیط های با آبیاری مطلوب (سال های 87 و 88ارزیابی در اصفهان) و ژنوتیپ 18 را واجد سازگاری خصوصی به شرایط کمبود آب آبیاری (سال های 86 و 87 ارزیابی در لورک) دانست. نتایج نشان داد که محیط های مورد ارزیابی همگی در ایجاد اثر متقابل سهم داشتند و کمبود آب آبیاری به شدت بر عملکرد ژنوتیپ ها تاثیرگذار بود.

زنبق از گیاهان زینتی و دارویی بومی کشور ایران محسوب می گردد که باید نسبت به حفظ و استفاده از آن در برنامه های اصلاحی کوشید. به منظور تعیین میزان تنوع ژنتیکی و وراثت پذیری صفات 18 گونه جمع آوری شده جنس زنبق از مناطق مختلف کشور (در مزرعه تحقیقاتی ایستگاه ملی تحقیقات گل و گیاهان زینتی محلات) در قالب طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه های آماری شامل آماره های توصیفی، ضرایب همبستگی ساده، برآورد وراثت پذیری و درصد ضریب تنوع فنوتیپی و ژنتیکی بود. بر اساس نتایج تجزیه واریانس، اختلاف گونه های مورد نظر برای تمام صفات مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود که بیانگر وجود تنوع گسترده برای همه صفات در گونه های وحشی می باشد. بیشترین ضریب تنوع ژنتیکی و فنوتیپی مربوط به طول لوله گلپوش (70)، عرض درفش (74) و ارتفاع بوته به ترتیب 67 و 69 درصد بود. گونه (I. germanica (F1 از نظر بیشتر صفات، نسبت به سایر گونه ها برتری داشت. بیشترین درصد وراثت پذیری عمومی مربوط به صفات عرض درفش (98.95)، عرض آویز (98.74)، عرض ناخنک آویز (98.67) و طول درفش (97.78) بود. ضرایب همبستگی صفات در گونه های مختلف نشان داد که بیشترین همبستگی (مثبت و معنی دار) مربوط به طول درفش با عرض درفش و کمترین میزان همبستگی منفی و معنی دار مربوط به طول لوله گلپوش با عرض شاخه مادگی می باشد.

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی و روابط بین صفات زراعی در ژنوتیپ های رازیانه، آزمایشی بر روی 12 ژنوتیپ رازیانه شامل 10 ژنوتیپ داخلی و 2 رقم خارجی با استفاده از طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار، در ایستگاه تحقیقاتی شهید فزوه اصفهان و طی سالهای 1384- 1383 اجرا گردید. بر اساس نتایج تجزیه واریانس اختلاف معنی داری میان ژنوتیپ های مورد مطالعه برای همه صفات مشاهده گردید. کلیه صفات مورد مطالعه بجز تعداد چتر و تعداد گل در چتر از وراثت پذیری متوسط تا زیاد (99- 48 درصد) برخوردار بودند. عملکرد گیاه همبستگی مثبت و معنی داری با صفات روز تا رسیدگی کامل، تعداد چترک و درصد اسانس داشت. چهار مولفه اول در تجزیه به مولفه های اصلی، 85 درصد از کل واریانس متغیر ها را توجیه کردند. صفات تعداد شاخه فرعی، تعداد گل عقیم، عملکرد دانه، وزن 1000 دانه، روز تا 50% و 100% گلدهی، روز تا رسیدگی کامل و ارتفاع در 50% گلدهی عمده ترین نقش را در تبیین مولفه اول داشتند. در مولفه دوم، صفات ارتفاع در 100% گلدهی، درصد اسانس و درصد خاکستر دارای اهمیت بیشتری بودند. در مولفه سوم صفات تعداد چترک و تعداد گل در چترک و در مولفه چهارم صفت تعداد گل آذین بیشترین اهمیت را در تبیین این مولفه ها داشتند. بر اساس تجزیه خوشه ای 12 ژنوتیپ مورد بررسی در سه دسته مختلف قرار گرفتند و اختلاف های چشمگیری به ویژه در عملکرد بذر، درصد اسانس، زمان رسیدگی و ارتفاع گیاه در بین گروه ها وجود داشت. بنابراین می توان از طریق تلاقی بین ژنوتیپ های برتر خوشه های مختلف و آزمون نتاج آنها از طریق برنامه های به نژادی و انتخاب، نسبت به تولید ارقام با خصوصیات زراعی مطلوب اقدام نمود.

ترکیبات آللوپاتیکی، فر ا یندهای بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گیاهان مجاور خود را تحت تاثیر قرار می دهند. .Artimisia herba alba Asso گیاهی بوته ای و پایا می باشد که انتشار زیادی در مراتع ایران دارد. در این مطالعه تاثیر آللوپاتیکی غلظت های مختلف اسانس گیاه .Artimisia herba alba Asso بر شاخص های جوانه زنی (درصد و سرعت جوانه زنی) و عامل های رشد گیاه چه (طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر و خشک گیاه چه) در دو گونه .Medicago sativa L و .Onobrychis sativa L مورد بررسی قرار گرفت. غلظت های مورد استفاده اسانس 500ppm ،300ppm ،100ppm و 700ppm در مقایسه با تیمار شاهد (آب مقطر) بود. ED 50 و ED 90 در ارتباط با عدم جوانه زنی (مقیاس پروبیت) در مقابل غلظت اسانس (مقیاس لگاریتم) با استفاده از منحنی (dose-response) محاسبه شد. نتایج نشان داد، طول ریشه چه و شاخص بنیه در سطح 0.01 و طول ساقه چه و وزن تر گیاه چه در سطح 0.05 تفاوت معنی دار آماری را تحت تنش آللوپاتی دارند. سطح غلظت 700ppm کمترین میزان طول ریشه چه، وزن تر گیاه چه و شاخص بنیه را نشان داد. در این بررسی با استفاده از کروماتوگرافی گازی، 32 ترکیب شناسایی شد که cis-pinocarveol و artemisia ketone بالاترین میزان ترکیب اسانس را داشتند. به طور کلی، افزایش سطح اسانس سبب کاهش عامل های رشد و جوانه زنی در گونه Onobrychis sativa و Medicago sativa شد. به نظر می رسد cis -pinocarveol به عنوان یک ترکیب ترپنی و 1.8-cineole, trans-sabinene hydrate, Artemisia ketone و Myrcene به عنوان ترکیبات مونوترپنی که درصد بالایی از اسانس را تشکیل دادند، نقش مهمی در ایجاد اثر آللوپاتیکی گیاه Artimisia herba alba دارند.

محلب (Cerasus mahaleb (L.) Mill)، یکی از گونه های درختی مهم موجود در جنگل های زاگرس می باشد که از تیره Rosaceae می باشد. معمولی ترین کاربرد محلب، استفاده از آن به عنوان پایه پیوندی برای گیلاس های ترش و شیرین است، ارزش اقتصادی دیگر محلب در تزئین باغها ست، از اثرات محیطی محلب نیز می توان به کنترل فرسایش و نقش پناهگاهی آن اشاره کرد. بذر محلب دارای دوره خواب طولانی است. بنابراین رفع خواب نمونه های بذر این گونه و افزایش میزان جوانه زنی بذر ها توسط روش های آزمایشگاهی می تواند در استقرار و احیای نمونه های این گونه موثر باشد. جمع آوری بذر از پایه های مادری (در رویشگاه گلال) در 5 کیلو متری شهرستان پاوه واقع در شمال غرب استان کرمانشاه با ارتفاع 1200 تا 1300 متری از سطح دریا به صورت تصادفی انجام شد، سپس در قالب طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار و 24 تکرار که تیمار ها شامل شاهد، و اسید جیبرلیک با غلظت های 200، 500 و 1000 ppm در دو حالت بدون پوسته و با پوسته، انجام گردید. نتایج نشان داد که بین غلظت های مختلف اسید جیبرلیک و در حالت های با پوسته و بدون پوسته بین تیمار های مورد بررسی تفاوت معنی داری وجود داشت. همچنین نتایج نشان داد که بیشترین درصد جوانه زنی در تیمار بذر های بدون پوسته تیمار شده با غلظت 1000 ppm و کمترین درصد جوانه زنی در تیمار های شاهد، 200 و 1000 ppm با پوسته مشاهده شد. بیشترین سرعت جوانه زنی در حالت بدون پوسته و بیشترین زمان جوانه زنی در حالت با پوسته مشاهده شد.