علوم پزشکی رازی
سال:1390 | دوره:18 | شماره:93 |تعداد مقالات:6

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین معیارهای گزینش برای عمل جراحی متاستازستون فقرات، امید به زندگی است و مهم ترین سیستم برای چنین پیش بینی توسط توکوهاشی ارایه گردیده است. هدف این مقاله ارزیابی دقت تشخیصی معیار توکوهاشی، جهت تعیین بقای بیماران با متاستاز به ستون فقرات می باشد.روش کار: نوع مطالعه انجام شده کوهورت می باشد. از اردیبهشت 1386 تا خرداد 1389، 180 بیمار، که از تومورهای متاستاتیک ستون فقرات رنج می بردند، بررسی شدند که 71 نفربه دلیل متاستاز به نقاط دیگر، عدم رضایت بیمار یا در دسترس نبودن اطلاعات، از پژوهش خارج شدند. مطالعه با 109 بیمار باقی مانده که از متاستازهای بدخیم شناخته شده ستون فقرات رنج می بردند، انجام شد (56 نفر مونث (51%) و 53 نفر مذکر (49%) در محدوده سنی 12±57). توکوهاشی سیستم ارزیابی برای پیش آگهی تومورهای متاستاتیک ستون فقرات که برای تمام بیماران استفاده می شد را مورد بازبینی قرار داد. دوره بقایی که به وسیله این سیستم جهت پیش آگهی پیش بینی شده بود با دوره بقای واقعی یک سال پس از آن مقایسه شد. آزمون های آماری به کار رفته شامل کاپلان-مایر، رگرسیون کاگس ومک نمار می باشند. یافته ها: بقای پیش بینی شده طبق معیار نمره دهی توکوهاشی در 38 بیمار (34%) کمتر از 6 ماه (34.9%)، در 39 بیمار (35%) 6 تا 12 ماه (35.8%) و در 32 بیمار (29%)، یک سال یا بیشتر (29.4%) دارد. بقای واقعی در پژوهش چنین بود، 39 بیمار (35.8%) در شش ماهه پس از درمان فوت شدند، 28 بیمار (25.7%) در دوره شش ماهه دوم فوت شدند و 42 بیمار (38.5%) تا پایان سال زنده باقی ماندند. اختلاف آماری معناداری میان زمان بقای پیش بینی شده و زمان بقای واقعی وجود نداشت (0.116=p).نتیجه گیری: معیار بازبینی شده توکوهاشی کاربردی است و از سیستم های پیش گویی کننده با احتمال پیش بینی کنندگی بالا، در سیستم نمره دهی قبل از عمل جراحی، برای بیماران متاستاتیک ستون فقرات می باشد.

زمینه و هدف: ولوواژینیت کاندیدیایی (VVC=Vulvovaginitis Candidal)، عفونت دستگاه تناسلی زنان است که بر اثر رشد بیش از حد گونه های کاندیدا به ویژه کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans) ایجاد می شود و گاهی به صورت مزمن و عودکننده در می آید. فلوکونازول یکی از داروهای متداول است که در درمان این بیماری به کار می رود. البته مقاومت نسبت به این دارو نیز دیده شده است. بنابراین ما برآن شدیم تا در جهت بهبود درمان، اثر توام فلوکونازول با ذرات نانونقره را بر روی گونه های کاندیدای جداشده از ولوواژینیت مزمن و عودکننده کاندیدیایی بررسی کنیم.روش کار: این مطالعه یک روش آزمایشگاهی تجربی است که بر روی 30 نمونه از بیماران کاندیدیایی مزمن انجام شده است. نمونه ها مورد آزمایش مستقیم، کشت و آزمایش های تکمیلی برای شناسایی گونه های مختلف کاندیدا از قبیل کشت روی کاندیدا کروم آگار (Chrome agar)، جرم تیوب (Germ tube)، تست دما و آزمایش جذب قندها (Sugar API 20 AUX Assimilation) قرار گرفتند و سپس فلوکونازول و نانوسیلور هر یک به تنهایی و همراه با یکدیگر بر روی هر کدام از گونه ها به روش میکرودایلوشن براث (Broth (Dillution آزمایش و یافته ها بر اساس رگرسیون لجستیک و آزمون من-ویتنی بیان شد.یافته ها: در بررسی ما 30 نمونه ولوواژینیت مزمن کاندیدیایی شناخته شد که عامل آن ها به ترتیب فراوانی عبارت از کاندیدا آلبیکنس، گلابرات (Glabrata)، کروزی Krusei))، تروپیکالیس ((Tropicalis، پاراپسیلوزیس (Parapsilosis) و فاماتا (Famata) بودند. هم چنین یافته ها نشان داد که فلوکونازول در دامنه گسترده ای از غلظت، بین 4-128 میکروگرم درمیلی لیتر، قادر به مهار رشد گونه های کاندیدا می باشد. هم چنین فعالیت ضد قارچی آن، همراه با نانوسیلور در مقایسه با کاربرد تنهایی آن افزایش داشت.نتیجه گیری: بهره گیری از آزمایشگاه برای تشخیص صحیح عفونت و نیز تعیین حساسیت در آزمایشگاه و تجویز نانوسیلور همراه با فلوکونازول در فرمولاسیون های داروهای موضعی برای درمان کاندیدیازیس مزمن واژینال و جلوگیری از موارد عودکننده می تواند مفید باشد. 

زمینه و هدف: سارکومای بافت نرم بیماری نسبتا نادری است که از سلول های مزانشیمی منشا می گیرد. در بسیاری از بیماران مبتلا به سارکومای اولیه اندام متاستاز ریوی ایجاد می شود. این مطالعه با هدف بررسی متاستازهای ریوی ناشی از سارکومای استیوژنیک و سارکومای بافت نرم اندام در بیماران بستری در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان انجام گردید.روش کار: این مطالعه توصیفی بر روی بیمارانی که برای درمان سارکومای اندام از سال 1374 تا 1387 به بیمارستان الزهرا (س) اصفهان مراجعه کرده بودند انجام شد. برای جستجوی متاستازهای ریه از سی تی اسکن استفاده شد. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بود. اطلاعات با استفاده از یک چک لیست از پرونده بیماران، ازطریق تماس تلفنی با بیماران و بررسی سوابق آزمایشگاهی آنان جمع آوری گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون های T، کای دو (chi-square) و فیشر (Fisher) و نرم افزار SPSS (V. 11) استفاده شد.یافته ها: 65 بیمارمبتلا به سارکومای اندام بررسی شدند. از 30 بیماری که دچار سرطان استیوژنیک بودند، 43.3% متاستاز ریوی داشتند، اما از 35 بیماری که دچار سرطان بافت نرم بودند، 11.4% متاستاز ریوی داشتند که این تفاوت معنی دار بود (0.005=p). در مطالعه ما، جنس، اندازه تومور اولیه، اندام درگیر، سمت درگیر، و عود تومور اولیه در محل، ارتباطی با بروز متاستاز ریوی ناشی از سارکومای اندام نداشت.نتیجه گیری: بروز متاستاز ریوی در بیماران مبتلا به سرطان استیوژنیک بیشتر از بیماران مبتلا به سرطان بافت نرم می باشد. با توجه به میزان بروز متاستاز ریوی در این بیماران، ارزیابی بیماران از نظر درگیری ریوی توصیه می گردد.

زمینه و هدف: اندومتریوز یک بیماری خوش خیم سیستم ژنیتال زنان است که اغلب در سنین باروری دیده می شود و به صورت وجود بافتی شبیه بافت اندومتر شامل غدد و بافت محافظ ((Stroma بیرون از حفره رحم تعریف می گردد. اندومتریوز به دو شکل لگنی و خارج لگنی یافت می شود. شایع ترین شکل خارج لگنی آن اندومتریوز جلدی می باشد که می تواند به صورت خود به خودی یا ثانویه به اعمال جراحی شکمی و لگنی در محل اسکار رخ دهد. اندومتریوز جدار شکم شایع ترین نوع اندومتریوز جلدی است که تشخیص آن نیز دشوار می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی موارد اندومتریوز جدار شکم در میان مبتلایان به اندومتریوز است.روش کار: در پژوهش مقطعی گذشته نگر حاضر، 323 بیمار مبتلا به اندومتریوز با تشخیص هیستوپاتولوژیک قطعی که طی سال های 1384 تا 1389 در بیمارستان های رسول اکرم، شریعتی و آتیه بستری بودند، به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. برخی فاکتورها از جمله سن بیماران، سابقه جراحی شکم و لگن، سابقه عمل سزارین و تعداد آن، تعداد زایمان های بیمار، محل اندومتریوز و تظاهرات بالینی آن با استفاده از اطلاعات ثبت شده در پرونده پزشکی بیماران مورد مطالعه قرار گرفتند. در انتها تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: فراوانی اندومتریوز خارج لگنی 48 مورد (14.8 درصد) محاسبه شد (40 مورد اندومتریوز جدار شکم، 5 مورد اندومتریوز سرویکس، 1 مورد اندومتریوز واژن و 2 مورد اندومتریوز پرینه). اندومتریوز جدار شکم در 12.3 درصد از موارد اندومتریوز مشاهده شد، به این صورت که فراوانی اندومتریوز در محل اسکار سزارین 38 مورد (11.7 درصد) و در محل ناف 2 مورد (0.6 درصد) بود. سابقه انجام سزارین در بیماران مبتلا به اندومتریوز جدار شکم بیشتر از سایر بیماران مبتلا به اندومتریوز بود (100 درصد در مقابل 24.6 درصد) (0.0001=p). میانگین تعداد زایمان ها و نیز میانگین تعداد سزارین در بیماران مبتلا به اندومتریوز جدار شکم، به طور معناداری بیشتر از سایر بیماران بود (به ترتیب 0.002=p و 0.0001=p). نازایی در بیماران مبتلا به اندومتریوز سایر محل ها به طور معناداری بیشتر از بیماران مبتلا به اندومتریوز جدار شکم بود (0.01=p). هم چنین علامت غالب در بیماران مبتلا به اندومتریوز جدار شکم، درد و تورم ناحیه ای (Localized) جدار شکم در محل اسکار جراحی با تشدید درد هنگام قاعدگی بود.نتیجه گیری: اندومتریوز جدار شکم به دو شکل اندومتریوز در محل اسکار جراحی و اندومتریوز نافی دیده می شود. شیوع اندومتریوز جدار شکم در میان سایر محل های اندومتریوز، 12.3 درصد بوده و تمامی این بیماران، سابقه انجام سزارین داشته اند. میانگین سنین شایع 34 سالگی می باشد و توجه به میزان شیوع، علایم غالب، سنین شایع، و سابقه سزارین در بیماران، در تسهیل تشخیص این بیماری کمک کننده خواهد بود.

 زمینه و هدف: پره کلامپسی (Preeclampsia) عارضه ای به نسبت شایع است که عوامل بسیاری را به عنوان اتیولوژی آن مطرح کرده اند. اتیولوژی دقیق این بیماری شناخته نشده است و روش های تشخیصی موثری برای تشخیص زودرس بیماری نمی شناسیم. اخیرا برخی منابع به حضور خون در ادرار (هماچوری=Hematuria) به عنوان یک روش تشخیصی اشاره کرده اند. از آنجا که تعداد مطالعات انجام شده در این زمینه در دنیا بسیار محدود است و هنوز در ایران پژوهشی با این عنوان صورت نگرفته است لذا در این مطالعه بر آن شدیم تا به بررسی ارتباط میان هماچوری و بروز پره اکلامپسی بپردازیم.روش کار: زنان مراجعه کننده به بیمارستان های فیروزگر و اکبرآبادی نمونه اصلی مطالعه بودند. نمونه ادرار از جهت تعیین وجود هماچوری از این زنان طی هفته های 11 تا 21 بارداری اخذ شد. بر این اساس 200 زن در گروه مبتلایان به هماچوری خود به خودی و 200 زن از گروه غیر مبتلایان انتخاب شدند. این زنان که از نظر سن و نیز تعداد بارداری های قبلی با یکدیگر شرایط یکسانی داشتند. این زنان تا انتهای بارداری از لحاظ ابتلا به پره اکلامپسی بررسی شدند و میزان ابتلا دو گروه با هم مقایسه شد. با استفاده از نرم افزار آماری spssv.19 و با استفاده از آنالیز توصیفی میانگین، میانه، حد، انحراف معیار، فراوانی و درصد فراوانی مشخص شد.برای مقایسه میانگین های کمی از Independent T test استفاده شد و برای مقایسه نسبت های کیفی از تست آماری Chi square-Ttest-k.s استفاده شد. در تمامی این آزمون ها سطح معنی داری به صورت دو دامنه و 0.05>p در نظر گرفته شد. با استفاده از آزمون Regression نسبت خطر ابتلا odds ratio)) در دو گروه محاسبه شد.یافته ها: در گروه مبتلایان به هماچوری ایدیوپاتیک (Idiopathic) 31 نفر (15.4%) و در گروه غیر مبتلایان 14 (7.2%) زن در نهایت به پره اکلامپسی مبتلا شدند که این اختلاف معنی دار بود (0.002=p، 1.91=PR) و نشان دهنده آن بود که خطر ابتلا به پره اکلامپسی در زنان با هماچوری ایدیوپاتیک تقریبا 2 برابر بیش تر از غیر مبتلایان بود، در حالی که ارتباط معنی داری بین مشاهده هماچوری و بروز فشار خون بارداری دیده نشد (0.12=p، PR=0.69).نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که هماچوری خود به خودی با بروز پره اکلامپسی در آینده بارداری مرتبط است و می تواند پیش گویی کننده آن باشد اما با بروز فشار خون بارداری به تنهایی ارتباطی ندارد.

زمینه و هدف: استفراغ فاز حاد، یکی از شایع ترین عوارض در طی 24 ساعت اول پس از شیمی درمانی در بیماران مبتلا به سرطان است. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر گیاه زنجبیل بر میزان تخفیف این عارضه انجام شد.روش کار: این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده شاهددار و دو سوکور بود و از تیر تا آذر سال 1388 در بیمارستان امام خمینی روی 80 بیمار خانم مبتلا به سرطان پستان که تحت شیمی درمانی یک روزه بوده و از استفراغ ناشی از آن رنج می بردند، انجام شد. پس از کسب رضایت نامه کتبی، نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن و شدت تهوع زایی داروهای شیمی درمانی مصرفی با یکدیگر همسان سازی شدند. نمونه های گروه زنجبیل کپسول های 250 میلی گرمی زنجبیل را به صورت خوراکی، چهار بار در روز و به فاصله هر شش ساعت (یک گرم در روز بمدت شش روز) و به همین صورت نمونه های گروه کنترل کپسول های دارونما را از سه روز قبل از شیمی درمانی تا سه روز پس از آن مصرف کردند. برای سنجش اثر کپسول ها در طی این مدت از یک پرسشنامه دو قسمتی استفاده گردید، به طوری که شرکت کنندگان، هر شب این آن ها را پر می کردند. پس از جمع آوری داده ها از آزمون های آماری نظیر تست دقیق فیشر (Fisher’s exact)، کروسکال-والیس (Kruskal-Wallis) و کای دو (Chi-square) با استفاده از نرم افزار STATA نسخه 8، برای آنالیز داده ها استفاده گردید.یافته ها: دو گروه مداخله و دارونما به ترتیب از نظر شدت تهوع زایی داروهای شیمی درمانی و مدت ابتلا به بیماری اختلاف معناداری با هم نداشتند (0.01=p، p=0.06). یافته ها حاکی از آن بود که تعداد موارد استفراغ در فاز حاد به طور معناداری در گروه زنجبیل (1.2±2.7) در مقایسه با دارونما (2.5±3.7) کمتر بوده است (0.04=p). هم چنین مصرف کپسول های زنجبیل در مقایسه با دارونما عارضه خاصی در پی نداشت (0.06=p).نتیجه گیری: مصرف روزانه یک گرم پودر زنجبیل به صورت کپسول از سه روز قبل از شیمی درمانی تا سه روز پس از آن و در کنار رژیم ضد تهوع و استفراغ استاندارد، می تواند به کاهش استفراغ فاز حاد کمک شایانی نماید.