تحقیقات گیاهان دارویی و معطر ایران
سال:1389 | دوره:26 | شماره:1 (پیاپی 47) |تعداد مقالات:16

نمونه های خاک و بافت آلوده به باکتری عامل سرطان طوقه از تاکستانهای استان قزوین اخذ و پس از تهیه سوسپانسیون، نمونه ها روی محیط کشت نوترینت آگار (NA) کشت و خالص سازی شد. در راستای کنترل عامل بیماری، تاثیر 15 اسانس گیاهی در مقایسه با دو سم مسی از نظر قدرت بازدارندگی مورد بررسی قرار گرفت. به طوری که از میان اسانس های آزمون شده، اسانس مرزه که دارای بالاترین هاله بازدارندگی (9 سانتی متر) بود جهت مطالعات تکمیلی انتخاب شد و میزان بازدارندگی آن در سه غلظت خالص، 10-1 و 10-2 در مقایسه با سموم بوردو (0.5 درصد) و اکسی کلرور مس (3 در هزار) مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون ها در سه سطح آزمایشگاهی (آزمون برش هویج)، شرایط گلخانه ای (تیمار گیاهچه های جوان آفتابگردان) و آزمایش میدانی در یکی از تاکستانهای استان قزوین انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که میزان بازدارندگی اثر اسانس مرزه در مقایسه با دو سم مورد آزمایش دو برابر بوده است.

آویشن آذربایجانی با نام علمی Thymus migricus Klokov & Desj.-Shost. متعلق به خانواده نعناعیان (Lamiaceae) می باشد. از میان 250 گونه مختلف از این جنس که در سراسر جهان پراکنش دارند، 14 گونه در کشور ایران رویش طبیعی دارند که از این تعداد، 4 گونه اندمیک ایران است. سرشاخه های گلدار این گیاه در اوایل خرداد 1387 از سه منطقه قوشچی، نازلو و بند واقع در استان آذربایجان غربی جمع آوری شده و بعد در سایه و در دمای اتاق خشک گردیدند. استخراج اسانس به روش تقطیر با آب و توسط دستگاه طرح کلونجر طبق فارماکوپه بریتانیا برای مدت 4 ساعت انجام شد. ترکیبهای شیمیایی اسانس ها با استفاده از دستگاه های گاز کروماتوگرافی گازی (GC) و گاز کروماتوگراف متصل به طیف سنج جرمی (GC/MS) شناسایی شدند. بازده متوسط تولید اسانس توسط سرشاخه های گلدار در سه بار تکرار بر حسب وزن سرشاخه خشک، تقریبا 1.5 درصد (قوشچی)، 1.7 درصد (نازلو) و 1.4 درصد (بند) تعیین شد. در مجموع در اسانس قوشچی، نازلو و بند به ترتیب 20، 18 و 21 ترکیب شناسایی شد که از میان این ترکیبها، سه ترکیب تیمول (%46.6-%70.5)، گاما - ترپینن (%6.2-%16.7) و پارا - سیمن (%4.0-%6.2) در میان سه منطقه مشترک بوده و از غلظت بالایی برخوردار بودند. با توجه به بازده اسانس بالا و غنی بودن از ترکیب فنولی ارزشمند تیمول، می توان نتیجه گرفت که نمونه اسانس نازلو در میان سه منطقه مورد مطالعه در استان آذربایجان غربی می تواند جهت مقاصد مختلف به ویژه کاربردهای دارویی بکار برده شود.

با توجه به تجویز روزانه مقادیر زیادی از داروها توسط پزشکان؛ در سالهای اخیر توجه زیادی به اثر گیاهان در درمان و پیشگیری مسمومیت ناشی از داروها معطوف شده است. چای سبز (Camellia sinensis L.) نوشیدنی مرسوم در دنیا می باشد و دارای خواص آنتی اکسیدان و سم زدایی می باشد. در تحقیق حاضر اثر محافظتی عصاره چای سبز در مسمومیت کبدی حاد ناشی از استامینوفن مورد بررسی قرار گرفته است. به طوری که 32 موش سوری نر بالغ به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. گروه شاهد تنها سرم فیزیولوژی دریافت کرد. گروه عصاره چای سبز، 7 میلی گرم در لیتر عصاره چای سبز به جای آب نوشیدنی به مدت 30 روز دریافت کرد؛ به گروه استامینوفن 500 میلی گرم بر کیلوگرم استامینوفن به طور خوراکی تجویز شد و گروه آزمایش (استامینوفن + عصاره چای سبز) عصاره چای سبز به مدت 30 روز دریافت کرد و در روز بیست و نهم نیز دوز سمی استامینوفن تجویز شد. روز سی و یکم برای اندازه گیری آلانین ترانسفراز (ALT) و آسپارتات ترانسفراز  (AST)خون گیری انجام شد و پس از آن جهت بررسی های هیستوپاتولوژیک کبد حیوانات در فرمالین %10 قرار داده شد. سطوح سرمی آنزیمهای ALT و AST در گروه آزمایش نسبت به گروه استامینوفن کاهش معنی داری پیدا کرده بود (P<0.05). به طوری که در مطالعات هیستوپاتولوژیک نیز نکروز کبدی، احتقان گلبولهای قرمز و تجمع سلولهای التهابی در گروه آزمایش نسبت به گروه استامینوفن کاهش نشان داد. با توجه به نتایج این تحقیق چای سبز احتمالا در نکروز کبدی ناشی از استامینوفن نقش محافظتی دارد.

دیابت یک ناهنجاری متابولیکی است که با هیپرگلیسمی ناشی از نقص در ترشح انسولین، عمل انسولین و یا هر دو مشخص می شود. گردو  (Juglans regia L.)در طب سنتی ایران برای درمان دیابت کاربرد داشته است. به طوری که در این مطالعه اثر کاهندگی قند خون توسط عصاره برگ گردو در موش های صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق 18 موش صحرایی نر سفید با وزن متوسط 220-180 گرم به طور تصادفی در سه گروه 6 تایی تقسیم شدند: گروه اول (کنترل غیر دیابتی)، گروه دوم (کنترل دیابتی) و گروه سوم (رت های دیابتی تیمار شده با عصاره برگ گردو به میزان 200 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن). تزریقات به صورت درون صفاقی انجام شد. قبل از خون گیری، رت ها برای 16 ساعت ناشتا بوده و بعد نمونه خون ناشتا در لوله های هپارینه جمع آوری شد. خون گیری از سینوس اوربیتال برای تعیین میزان قند و سایر فاکتورهای خونی انجام گردید. پس از خون گیری در پایان دوره آزمایشی، پانکراس رت ها از بدن خارج و مقاطع بافتی تهیه و اندازه جزایر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حکایت از تفاوت معنی دار قند و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه دیابتی تیمار شده با عصاره گردو نسبت به گروه دیابتی داشت (P<0.05). در بررسی هیستومورفولوژیک جزایر پانکراسی نشان داد که اندازه جزایر در میان گروه های آزمایشی متفاوت است. میانگین اندازه جزایر در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با سایر گروه ها تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.05). این تحقیق نشان داد که استفاده از عصاره گردو می تواند بر بازسازی و ترمیم جزایر پانکراسی آسیب دیده در رت های دیابتی موثر باشد. عصاره میزان تکثیر سلولی را افزایش می دهد. به طوری که به نظر می رسد افزایش اندازه جزایر در نتیجه تکثیر سلول های باقی مانده در جزایر صورت می گیرد که تاثیر این عصاره می تواند به دلیل وجود فلاونوئیدها و خواص آنتی اکسیدانی آنها باشد.

به منظور تعیین اثر پیش تیمار بذر و محلول پاشی تنظیم کننده های رشد بر عملکرد و صفات بیوفیزیکوشیمیایی دانه کدوی دارویی (Cucurbita pepo L.)، آزمایشی به صورت فاکتوریل و بر اساس طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا شد. تیمارها شامل پیش تیمار بذر (شاهد، جیبرلین و اکسین) و محلول پاشی تنظیم کننده های رشد (شاهد، اکسین، جیبرلین و مخلوط اکسین با جیبرلین) بود. پیش تیمار بذر با اکسین همراه با محلول پاشی آن موجب بیش از دو برابر شدن تعداد دانه در میوه نسبت به شاهد شد. تعداد دانه های نارس در همین تیمار به حداقل کاهش یافت و به یک پنجم تیمار شاهد رسید. وزن تر میوه در بوته نیز در همین تیمار حداکثر بود و نزدیک به دو برابر شاهد افزایش نشان داد. اثر ساده پیش تیمارها بر عملکرد دانه و وزن تر میوه معنی دار بود و حداکثر عملکرد دانه در پیش تیمار اکسین دیده شد. اثر ساده تنظیم کننده های رشد نیز بر روی برخی صفات معنی دار بود، به طوری که حداکثر تعداد دانه در میوه، قطر میوه، وزن تر میوه، عملکرد دانه و حداقل تعداد و درصد دانه های نارس در محلول پاشی با اکسین مشاهده شد. محلول پاشی با جیبرلین درصد روغن را افزایش و درصد پروتئین دانه را کاهش داد، در حالی که محلول پاشی با اکسین موجب کاهش درصد روغن و افزایش پروتئین دانه شد. هیچ یک از تیمارهای آزمایش بر طول و عرض دانه اثر معنی داری نداشت، ولی محلول پاشی با جیبرلین موجب افزایش ضخامت دانه شد. به طور کلی، به نظر می رسد که محلول پاشی با اکسین می تواند موجب افزایش عملکرد دانه در کدوی دارویی شود، ولی این امر اثر منفی بر عملکرد ماده موثره محلول در روغن دانه خواهد داشت. همچنین، نتایج این بررسی حکایت از آن دارد که محلول پاشی با جیبرلین موجب تولید دانه های درشت تر و با درصد روغن بیشتری می شود.

گیاهان خانواده لابیاته قرنهاست که در بیشتر کشورها به عنوان چاشنی یا ادویه غذاها و همچنین به عنوان دارو برای هضم غذا و مقابله با بیماریهای ویروسی استفاده می شوند. این خانواده در ایران 46 جنس و 410 گونه و زیرگونه دارد. یکی از گونه های ارزشمند و دارویی این خانواده Ziziphora clinopodioides Lam. است که دارای اسانسی است که حاوی پولگون است و از آن به عنوان آرام بخش، مقوی معده، در درمان سرماخوردگی، افسردگی، اسهال، سرفه، میگرن، تب و به عنوان ضدعفونی کننده استفاده می شود. به منظور بررسی مقایسه ای کمیت و کیفیت اسانس Ziziphora clinopodioides Lam. در رویشگاه های مختلف، تحقیق حاضر برای اولین بار در کشور انجام شد. بر این اساس سرشاخه گلدار گیاه، از 4 منطقه رویشی آن در دو استان غربی کشور (همدان و کردستان) در مرحله گلدهی کامل جمع آوری شد. مهمترین شرایط رویشگاهی مناطق (از قبیل ارتفاع، جهت و درصد شیب، طول و عرض جغرافیایی و همچنین خصوصیات خاک و گونه های همراه) ثبت گردید. از نمونه های جمع آوری شده از هر منطقه، در سه تکرار اسانس گیری بعمل آمد. بعد اسانس ها توسط دستگاه های GC و GC/MS آنالیز شدند. مقایسه میانگین بازده اسانس ها توسط آزمون مقایسه ای چند دامنه ای دانکن انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که شرایط رویشگاهی باعث اختلاف معنی دار در بازده اسانس ها در سطح یک درصد شده است. همچنین شناسایی ترکیب های موجود در اسانس ها نشان داد که میزان ترکیب های عمده اسانس (پولگون و 1، 8- سینئول) و سایر ترکیب ها در نمونه های مختلف متفاوت است که نشان دهنده تاثیر شرایط رویشگاهی بر کیفیت اسانس است.

گونه Pimpinella deveroides (Boiss.) Boiss. یکی از نه گونه انحصاری جنس Pimpinella در ایران است و پراکندگی جغرافیایی آن در منطقه ایران و تورانی است. اندام های هوایی گیاه در مراحل گلدهی و بذردهی در دو سال متوالی (1385 و 1386) از استان لرستان جمع آوری شده و از ساقه و برگ، گل آذین و بذر به صورت جداگانه به روش تقطیر با آب اسانس گیری بعمل آمد. در سال 1385 بازده اسانس ساقه و برگ، گل آذین و بذر گونه P. deveroides به ترتیب %0.6، %2.5 و %7.1 و در سال 1386 به همان ترتیب %1.3، %2.4 و %7.5 بود. پس از تزریق اسانس به دستگاه های GC و GC/MS ترکیب های اسانس شناسایی شدند. در اسانس تمام اندام های گونه P. deveroides ترکیب اصلی پری گایجرن (pregeijerene) بین %35.5 تا %67 بود. ترکیب شاخص دیگر گایجرن (geijerene) بود که در اسانس اندام های مختلف، بین %8.2 تا %14.1 متغیر بود. براساس نتایج این تحقیق گونه P. deveroides بدلیل بالا بودن درصد اسانس بذر (%7.5) قابل توجه است.

پسودوموناس آئروجینوزا (Pseudomonas aeruoginosa) یکی از بیماری زاهای فرصت طلب و مهم می باشد. این باکتری عوامل بیماری زایی متعددی تولید می کند. هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر غلظت های کمتر از حداقل غلظت های ممانعت کننده از رشد  (sub-MIC)بر تولید آلژینات، تشکیل بیوفیلم، سوئیمینگ، توئیچینگ و اتصال در پسودوموناس آئروجینوزا می باشد. گیاهان آویشن شیرازی (Zataria multiflora Boiss.)، مورد  (Myrtus communis L.) و اکالیپتوس (Eucalyptus camaldulensis Dehnh.) پس از جمع آوری در سایه خشک شدند و به روش تقطیر با آب اسانس گیری شدند. مقدار MIC اسانس ها به روش ماکروبراث دایلیوشن بدست آمد. بعد اثر غلظت های 0.5MIC،0.25MIC  و  0.125MIC اسانس های مذکور بر تولید آلژینات، تشکیل بیوفیلم، سوئیمینگ، توئیچینگ و اتصال در پسودوموناس آئروجینوزا استرین 8821M اندازه گیری شد. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان داد که مقدار MIC برای هر سه اسانس معادل 64mg/mL می باشد. همچنین تمام اسانس ها در غلظت های 0.5MIC و 0.25MIC به طور بارز بر تمام فاکتورهای بیماری زای مورد آزمایش اثر بارز داشت. به طوری که آویشن شیرازی در غلظت 0.125MIC نیز به طور بارز اثر خود را نشان داد، اما دو اسانس دیگر در این غلظت اثرهای متفاوتی را نشان دادند. این مطالعه نشان داد که غلظت های sub-MIC اسانس های آویشن شیرازی، مورد و اکالیپتوس بر تولید آلژینات، تشکیل بیوفیلم، سوئیمینگ، توئیچینگ و اتصال در پسودوموناس آئروجینوزا اثر دارد و این احتمال وجود دارد که بتوان از این گیاهان در درمان عفونت های ناشی از پسودوموناس آئروجینوزا استفاده کرد.

دارچین گیاهی با نام علمی Cinnamomum zeylanicum Nees و متعلق به خانواده برگ بوها (Lauraceae) است. این گیاه اثرهای درمانی زیادی دارد که یکی از مهمترین آنها افزایش میل جنسی می باشد. در این تحقیق اثر عصاره دارچین بر ساختار بافت بیضه و تعداد سلول های جنسی در موشهای کوچک آزمایشگاهی (گونه Balb/C) بررسی شد. ابتدا نمونه ها به صورت کاملا تصادفی در 6 گروه (چهار گروه تیمار و دو گروه کنترل و Placebo) و هر گروه شامل هشت نمونه تقسیم و کلیه نمونه ها در شرایطی یکسان نگهداری شدند. عصاره هیدروالکلی دارچین در دوزهای مختلف (50 ،100، 200 و 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در مدت 48 ساعت) تهیه و به روش درون صفاقی به مدت 20 روز به گروههای تیمار تزریق شد. از نرمال سالین و اتانل نیز جهت تزریق به گروه  Placebo(دوز صفر) استفاده گردید. مهمترین عواملی که مورد بررسی قرار گرفت، عبارت از: تغییر وزن بیضه ها، تغییرات بافتی احتمالی در تعداد اسپرماتوسیتها و تغییر در تعداد سلولهای جنسی در مقایسه با گروه شاهد بودند. شمارش اسپرماتوسیت های اولیه و بررسی تغییرات بافتی با استفاده از مقاطع تهیه شده از لوله های اسپرم ساز به وسیله میکروسکوپ نوری انجام شد. تعداد اسپرماتوزوئیدها نیز با استفاده از لام هموسیتومتر و ریزنگار میکروسکوپی شمارش و مقایسه گردید. پس از تحلیل نتایج تفاوت معنی داری میان وزن بیضه ها در هیچ یک از گروهها مشاهده نگردید. در مشاهده مقاطع بافتی لوله های اسپرم ساز و بررسی ویژگیهای بافتی تفاوت محسوسی میان گروههای تجربی و گروه کنترل دیده نشد. میزان اسپرماتوسیت های اولیه و اسپرماتوزوئیدها در دوزهای 100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به سایر گروهها تفاوت معنی دار داشت. یافته های این مطالعه نشان دهنده تاثیر مثبت عصاره دارچین بر سیستم تولید مثل جنس نر به دلیل افزایش معنی دار در تعداد سلولهای جنسی می باشد.

نارسایی کلیوی از بیماری های رایج در سگ محسوب می شود. آمینوگلیکوزیدها از جمله جنتامایسین بدلیل واکنش های اکسیداتیو و آسیب به سلول های توبول کلیه ها می توانند موجب سمیت کلیوی گردند. با توجه به رویکرد قابل توجه به داروهای آنتی اکسیدان در کاهش عارضه فوق، هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر سیلیمارین (عصاره دانه گیاه خارمریم) با ویتامین E بر روی تغییرات پاتولوژیک بافت کلیه ناشی از جنتامایسین در سگ بود. آزمایش در 25 قلاده سگ در 5 گروه 5تایی به مدت 9 روز به صورت زیر انجام شد: گروه 1 بدون دریافت دارو (شاهد)، گروه 2 جنتامایسین، گروه 3 جنتامایسین+ویتامین E، گروه 4 جنتامایسین+سیلیمارین و گروه 5 جنتامایسین+سیلیمارین+ویتامین E را دریافت کردند. جنتامایسن به میزان 20mg/kg و ویتامین E به میزان 25mg/kg و سیلیمارین به میزان  20mg/kg  به صورت خوراکی و روزانه تجویز شد. بعد از 9 روز، کلیه ها در کالبدگشایی، از نظر ماکروسکوپی و در مقاطع پاتولوژیک از نظر تغییرات بافتی ارزیابی شدند. در بررسی هیستوپاتولوژیک بافت کلیه تغییرات متعددی از جمله گلومرولونفریت در همه گروهها بجز گروه کنترل مشاهده شد. اما این ضایعه در گروه 4 مشاهده نشد. این نتایج نشان داد که سیلیمارین و ویتامین E تقریبا اثر مشابهی در سمیت کلیوی ناشی از جنتامایسین دارند. اما در بررسی هیستوپاتولوژیک، سیلیمارین اثر بهتری از ویتامین E و یا ترکیب این دو داشت.

به منظور بررسی تاثیر مقادیر نیتروژن (0، 40 و 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره) و فسفر (0، 30 و 60 کیلوگرم فسفر در هکتار از منبع سوپر فسفات تریپل) بر میزان عملکرد و تولید اسانس گیاه دارویی بابونه آلمانی(Matricaria recutita L.)  آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شاهد تهران در سال 1386 اجرا گردید. نتایج نشان داد که بین تیمارهای کود نیتروژنه از نظر عملکرد یعنی تعداد گل و وزن خشک گل در بوته اختلاف معنی داری در سطح 0.01 وجود داشت و 40 کیلوگرم نیتروژن به ترتیب با تولید 742.2 گل و 20.63 گرم گل در هر بوته بالاترین عملکرد را داشته و تیمار شاهد با تولید 507.06 تعداد گل و 10.06 گرم گل در هر بوته کمترین میزان تولید گل و وزن خشک گل را داشته است. بین تیمارهای کود فسفات از نظر عملکرد اختلاف معنی داری وجود داشته و بیشترین عملکرد مربوط به 60 کیلوگرم فسفر در هکتار با تولید 816.26 گل و 30.17 گرم در هر بوته بوده است. بنابراین مناسبترین تیمار برای حداکثر عملکرد سطح دوم کود نیتروژنه و سطح سوم کود فسفاته یعنی مصرف 40 کیلوگرم نیتروژن و 60 کیلوگرم فسفر در هر هکتار پیشنهاد می شود. درصد کامازولن در بین ترکیب اسانس اختلاف معنی داری را نشان نداد. به طور کلی از نظر میزان عملکرد و درصد اسانس در گیاه بابونه 40 کیلوگرم نیتروژن و 60 کیلوگرم فسفر در هکتار بهترین عملکرد را داشته است.

لاپاکول یک نفتوکوئینون با فعالیت ضد سرطان، ضد باکتری، ضد قارچ و ضد ویروس می باشد. لاپاکول و برخی از مشتقات آن نتایج خوبی در آزمایش بر روی تومورها داشته اند. پوست ساقه برخی گیاهان خانواده پیچ اناری(Bignoniaceae)  دارای درصدی لاپاکول و مقداری از ترکیب های وابسته می باشد. گیاه انار شیطان(Tecomella undulata (Roxb.) Seem.)  تنها گونه بومی این خانواده در مناطق خشک و نیمه خشک جنوب ایران می باشد. در این پژوهش لاپاکول از پوست داخلی ساقه گیاه انار شیطان جمع آوری شده از شهرستان داراب واقع در جنوب استان فارس به سه روش استخراج شد. روشها شامل متانول گرم شده در مایکرویو برای شش دقیقه، متانول سرد و آب داغ در دمای 90 درجه سانتی گراد بودند. بر اساس نتایج بدست آمده، موثرترین روش استخراج متانول گرم شده در مایکرویو بود. در این روش از پوست داخلی ساقه گیاه انار شیطان 3.6 درصد لاپاکول در وزن خشک استخراج شد که مقدار آن توسط دستگاه کروماتوگرافی با کارایی بالا (HPLC) تعیین شد.

سطوح وسیع دیم زارهای کم بازده کشور، لزوم انتخاب و کشت گیاهان مناسب و سازگار با شرایط دیم را برای تولید بیشتر، ایجاد پوشش گیاهی و جلوگیری از فرسایش، آشکار می سازد. در این آزمایش سازگاری و عملکرد گیاه دارویی رازیانه (Foeniculum vulgare Mill.) در شرایط دیم منطقه دماوند، در طی سالهای 1382 تا 1386بررسی شد. این تحقیق در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 3 تراکم بوته در واحد سطح در 4 تکرار اجرا شد. نتایج حاصل از اجرای تیمارهای تراکم در سالهای مختلف، حکایت از تفاوت اثر تیمارهای مختلف تراکم در صفات ماده خشک، دانه، ارتفاع گیاه، وزن دانه در بوته و وزن هزار دانه در سال سوم آزمایش داشت. میزان تولید ماده خشک کل رازیانه به ترتیب در سال های، اول و دوم و سوم به 1229، 772 و 2079 و عملکرد دانه نیز به همین روند به ترتیب به 611، 280 و 712 کیلوگرم در هکتار رسید. در این آزمایش برخی صفات مانند وزن هزار دانه و شاخص برداشت در سال اول دارای بیشترین مقادیر بود، ولی بیشترین مقادیر ماده خشک، عملکرد دانه، ارتفاع بوته و وزن دانه در بوته، در سال سوم بدست آمد. در نهایت رازیانه می تواند به عنوان گیاه دارویی مقاوم و سازگار با شرایط دیم زارهای مشابه منطقه دماوند (مناطق سرد) مورد ملاحظه قرار گیرد.