زمینه و هدف: خود ناتوان سازی به عنوان راهبردی تعریف می شود که فرد برای توجیه شکست احتمالی خود با دست کاری، موقعیت عذری ایجاد می کند. پژوهش ها نشان داده اند این رفتار در موقعیت هایی که برای فرد مهم است، مانعی برای موفقیت می شود. ویژگی های روان سنجی مقیاس خود ناتوان سازی تاکنون در ایران مورد بررسی دقیق قرار نگرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی مقیاس مذکور بود.مواد و روش ها: طرح پژوهش از نوع توصیفی (همبستگی) بود که در یک نمونه 650 نفری از دانشجویان کارشناسی دانشگاه که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده بودند، اجرا گردید. ابزار پژوهش، نسخه اصلی مقیاس خود ناتوان سازی 25) ماده ای) و سیاهه عزت نفس روزنبرگ بود. داده های جمع آوری شده با روش های تحلیل عاملی اکتشافی، آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی پیرسن مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: تحلیل عاملی اکتشافی داده ها نشان داد که 23 ماده از مقیاس بر روی سه عامل "خلق منفی"، "تلاش"، و "عذرتراشی" بار می شوند. بر اساس نظریه، جمع نمره خلق منفی با نمره معکوس تلاش نشان دهنده خود ناتوان سازی رفتاری و جمع نمره خلق منفی با عذرتراشی نشان دهنده خود ناتوان سازی ادعایی است. آلفای کرونباخ عوامل از 0.6 تا 0.72 و برای کل مقیاس 0.77 می باشد. ضریب پایایی 0.84 است که نشان دهنده پایایی مقیاس خود ناتوان سازی است. همچنین ضریب همبستگی نمره خود ناتوان سازی با نمره عزت نفس -0.54 می باشد که نشان دهنده روایی توافقی مقیاس مذکور است.نتیجه گیری: مقیاس فارسی 23 ماده ای خود ناتوان سازی، اعتبار و روایی مناسبی دارد و برای سنجش خود ناتوان سازی معتبر است. پیشنهاد می شود ویژگی های روان سنجی مقیاس مذکور در نمونه های غیر دانشجویی نیز بررسی شود.