مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز - Journal Of Dentistry
سال:1390 | دوره:12 | شماره:4 (مسلسل 33) |تعداد مقالات:15

بیان مساله: به طور معمول دانش و تجربه کافی و معاینه دقیق، به تشخیص بالینی مناسب می انجامد. با این وجود، آسیب ها با نمای بالینی همانند، تشخیص درست را مشکل می نمایند. بنابراین، بررسی هیستوپاتولوژیک جهت تایید تشخیص نهایی می تواند کمک کننده باشد.هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در آسیب های اپی تلیال و مزانشیمال دهان در یک دوره بررسی 30 ساله (1355 تا 1385) در دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود. مواد و روش: درصد بود و نبود همخوانی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 625 آسیب اپی تلیال و 2480 آسیب مزانشیمال مقایسه شد. همچنین در موارد نبود همخوانی، اطلاعات بالینی همچون سن و جنس بیمار و محل بروز آسیب بررسی گردید. اطلاعات توسط آزمون های تی(T) ، مان ویتنی(Mann-Whitney) ، کای اسکوار(Chi-Square) ، نسبت لایک هود(Likehood ratio) ، فیشر (Fisher''s Exact) و کاپا (Kappa) واکاوی شدند.یافته ها: همخوانی کلی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 71.4 درصد موارد از آسیب های اپی تلیال مشاهده گردید. بیشترین همخوانی در کارسینوم سلول سنگفرشی و پاپیلوما به دست آمد. در 57.1 درصد آسیب های مزانشیمال، تشخیص ها همخوانی کلی را نشان دادند. دنچر هایپرپلازی، اپولیس فیشوراتوم و تومور حاملگی به ترتیب بیشترین همخوانی را داشتند.نتیجه گیری: با وجودی که بررسی هیستوپاتولوژی به تشخیص نهایی آسیب های دهانی می انجامد، در برخی موارد جهت به حداقل رساندن نبود همخوانی، ارایه رویکردهای مناسب و توجه بیشتر به نمای بالینی آسیب ها به ویژه در موارد با تظاهر بالینی غیراختصاصی ضروری است.

بیان مساله: کاندیدیازیس شایع ترین عفونت قارچی حفره دهان در انسان بوده، که 85 درصد عامل این عفونت کاندیدا آلبیکنس است. گر چه اطلاعات چشمگیری در ارتباط با چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به سلول های اپی تلیالی و مواد پروتزی وجود دارد ولی پژوهش های بسیار کمی درباره چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به انواع مواد ترمیمی در دسترس است.هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه چسبندگی کاندیدا آلبیکنس به سه ماده ترمیمی آمالگام، کامپوزیت و گلاس آینومر نوری در شرایط آزمایشگاهی بود. مواد و روش: این پژوهش از گونه تجربی بود. 54 نمونه آمالگام،کامپوزیت و گلاس آینومر (18 نمونه از هر گروه) به لوله های دارای سوسپانسیون قارچی (106×1 سلول در میلی لیتر) کاندیدا آلبیکنس منتقل شدند و پس از گذشت 40 ، 80 و 120 دقیقه نمونه های مواد ترمیمی در 1 سی سی سرم فیزیولوژی شناور گردید و 100 میکرولیتر از این سوسپانسیون در محیط کشت سابوره دکستروز آگار کشت داده شد و پس از گذشت 48 ساعت کلنی ها شمارش گردیدند. در پایان، داده ها با استفاده از آزمون های آماری کروسکال والیس و من ویتنی واکاوی شدند. یافته ها: در نمونه های کامپوزیت و آمالگام میزان چسبندگی کاندیدا آلبیکنس با گذشت زمان افزایش نشان داد که از لحاظ آماری این تفاوت ها معنادار بود ( .(p<0.05در نمونه های گلاس آینومر هیچ تفاوت آماری معنادار در زمان های گوناگون گزارش نگردید. بیشترین میزان چسبندگی در زمان 120 دقیقه مربوط به نمونه های کامپوزیتی و کمترین آن در نمونه های آمالگام در زمان 40 دقیقه دیده شد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که گلاس آینومر، یک ماده ترمیمی مناسب در افراد مستعد به عفونت کاندیدیایی است.

بیان مساله: سلامت پریودنشیم کلید موفقیت کارهای ترمیمی به شمار می رود و مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی ممکن است پریودنشیوم دندان های پایه را تحت اثر قرار دهد. هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثرات مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز (PFM) بر روی موقعیت لبه لثه آزاد(FGM) ، حد چسبندگی بالینی(CAL: Clinical Attachment Level) ، نمایه لثه ای (GI) و نمایه پلاک (PI) بود.مواد و روش: در 15 بیمار که نیازمند ترمیم پرسلنی متصل به فلز در دندان پیشین مرکزی فک بالا یا پرمولرهای فک پایین یا بالا بودند (گروه آزمایش)، متغیرهای موقعیت لبه لثه آزاد، حد چسبندگی بالینی، نمایه پلاک و نمایه های لثه ای در مقاطع زمانی پایه (صفر)، تراش (1)، قالبگیری (2)، سیمان نهایی (3)، هفت روز (4)، یکماه (5) و شش ماه (6) پس از سیمان نهایی اندازه گیری شدند. در دندان های مجاور که نیازی به روکش نداشتند (گروه شاهد) نیز اندازه گیری ها انجام گردید. از آزمون تی غیر وابسته (Independent Sample T) و مان ویتنی (Mann-Whitney) به ترتیب برای واکاوی تغییرات متغیرها در طی مراحل و مقایسه میزان تغییرات ایجاد شده میان دو گروه استفاده شد. سطح معنادار p<0.05 تعیین گردید.یافته ها: اختلاف معناداری در متغیر موقعیت لبه لثه آزاد در مقطع زمانی 3، حد چسبندگی بالینی در مقاطع زمانی 2، 3 و 6 و نمایه های لثه ای در مقطع زمانی 6 میان دو گروه دیده شد. همچنین در گروه آزمایش اختلاف معنادار در موقعیت لبه لثه آزاد در مقاطع زمانی 1، 2 و 3، حد چسبندگی بالینی لثه در همه مقاطع زمانی و نمایه لثه ای در مقطع زمانی 3 و 6 نسبت به پایه به دست آمد. در گروه شاهد نیز، اختلاف نمایه پلاک در مقاطع زمانی 4، 5 و 6 و نمایه لثه ای در مقطع زمانی 6 نسبت به پایه معنادار بودند.نتیجه گیری: مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز به گونه چشمگیری با از دست رفتن حد چسبندگی بالینی و افزایش نمایه لثه ای و افزایش عمق سالکوس به ویژه با گذشت زمان همراه است.

بیان مساله: با توجه به شباهت بالینی پیوژنیک گرانولوما (PG) با برخی آسیب های نئوپلاستیک و یا هامارتوماتوز، بررسی تراکم عروق خونی در این آسیب می تواند به تعیین روند آن کمک نماید.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تراکم عروقی و خصوصیات کلینیکو پاتولوژیک پیوژنیک گرانولومای دهانی و انواع هیستوپاتولوژیک آن بود.مواد و روش: با بررسی 94 پرونده پیوژنیک گرانولوما موجود در بایگانی، اطلاعات مربوط به سن، جنس، محل، اندازه، مدت زمان آسیب و وجود زخم در کل و در زیر گروه های لوبولر (LCH) و غیر لوبولر (non- LCH) استخراج و مقایسه شد. همچنین، شمارش عروق خونی در واحد سطح در اسلایدهای H&E انجام گرفت و تراکم عروق خونی در دو زیر گروه، دو جنس و دو گروه زخمی و غیر زخمی با استفاده از آزمون آماری تی مستقل (Independent Sample T-Test) مقایسه گردید. یافته ها: شیوع پیوژنیک گرانولومای دهانی 4.5 درصد بود، که نسبت مردان به زنان 1.7 :1 و میانگین سنی 27.99 سال و شایع ترین محل درگیری لثه (84 درصد) گزارش شد. شیوع موارد غیر لوبولر بیشتر از لوبولر و لثه نواحی پشت فک پایین در گروه لوبولر و لثه پیشین فک بالا در گروه غیر لوبولر شایع ترین محل درگیری بودند. میانگین مدت زمان وجود آسیب ها در گروه غیر لوبولر بیشتر از گروه لوبولر بود. سطح زخمی در آسیب های غیر لوبولر (89.4 درصد) بیشتر از آسیب های لوبولر (78.6 درصد) گزارش شد. میانگین تراکم عروق خونی در مردان و زنان برابر و در آسیب های با سطح زخمی و غیر زخمی به گونه معنادار متفاوت بود ( (p=0.01و در آسیب های لوبولر و غیر لوبولر تفاوت معنادار گزارش نشد. نتیجه گیری: محل ابتلا، مدت زمان وجود آسیب و شمار موارد بدون زخم در فرمLCH ، متفاوت با ماهیت راکتیو این زیرگروه، بیان کننده شباهت بیشتر آن به آسیب های تومورال یا رشدی تکاملی است. جنسیت، اثری در شمار عروق خونی موجود در پیوژنیک گرانولوما ندارد، اما سطح زخمی بر شمار عروق خونی موجود در پیوژنیک گرانولوما موثر است.

بیان مساله: روند بازسازی دندان های اندوشده به دلیل استفاده گسترده از پست های کامپوزیتی تقویت شده با فیبر (FRC) در حال تغییر است. این پست ها برتری هایی همچون ضریب الاستیسیته همانند با عاج را دارا هستند که از میزان شکسته شدن ریشه می کاهد. عوامل گوناگونی همچون ضخامت سمان می تواند بر قدرت باند پست های FRC با دندان اثر گذار باشد.هدف: هدف از این بررسی، ارزیابی تاثیر ضخامت سمان رزینی بر قدرت باند یک نوع پست FRC بود.مواد و روش: در این پژوهش تجربی- آزمایشگاهی، تاج 18 دندان تک ریشه انسانی با کانال مستقیم قطع شد (طول 16 میلی متر.(کانال آنها آماده شده و نمونه ها به گونه تصادفی به دو گروه 9 عددی تقسیم گردیدند. در گروه 1 (ضخامت کم سمان)، پست های FRC اندازه 3 و در گروه 2 (ضخامت زیاد سمان)، پست های FRC اندازه 1، سمان شدند. پس از برش دادن نمونه ها، از هر نمونه دو قطعه به ضخامت 4.5 میلی متر به دست آمد. برای ارزیابی ضخامت سمان از میکروسکوپ نوری استفاده شد. نمونه ها توسط نیروی فشاری (Push-out) ارزیابی و داده ها توسط آزمون تی (T) از لحاظ آماری واکاوی گردیدند. یافته ها: قدرت باند دو گروه 1 (ضخامت کم سمان) و 2 (ضخامت زیاد سمان) با هم اختلاف معنادار نداشتند (.(p=0.145 میزان میانگین و انحراف معیار میزان قدرت باند در گروه ضخامت کم سمان، 3.83±12.16 و در گروه ضخامت زیاد سمان، 6.15±14.17 مگاپاسکال بود.نتیجه گیری: با افزایش ضخامت سمان پیرامون پست هایFRC ، از میزان قدرت باند آنها کاسته نخواهد شد.

بیان مساله: زیرکونیا به عنوان یک ساختار مناسب جهت ساخت کورهای بی فلز معرفی شده است. از این ماده می توان برای ساخت ترمیم در نواحی ای که از نظر زیبایی اهمیت دارد استفاده نمود که البته با توجه به استحکام بالا در نواحی پشتی دهان هم قابل کاربرد است. یکی از روش های نوین ساخت این ترمیم ها استفاده از دستگاه CAD/CAM است. هدف: هدف از این پژوهش، بررسی میزان مقاومت به شکست کوپینگ های ساخته شده از زیرکونیا به دو روش CAD/CAM و Slip casting بود. مواد و روش: در این پژوهش، شمار 32 نمونه دای برنجی ساخته شد. دای ها به دو گروه 16 تایی تقسیم گردیدند که روی یک گروه کوپینگ های ساخته شده به وسیله دستگاه CAD/CAM و روی گروه دیگر کوپینگ های ساخته شده به روش Slip casting قرار داده شد. برای چسباندن کوپینگ ها از سمان گلاس آینومر رزینی (GC plus) استفاده گردید. برای انجام آزمون مقاومت به شکست، با استفاده از یک گویچه ساخته شده از استیل سخت شده با قطر 5 میلی متر، نیرویی در جهت عمود با سرعت 0.5 میلی متر / دقیقه به هر یک از کوپینگ ها وارد شد. میزان نیروی لازم برای شکست هر نمونه ثبت گردید و پس از تعیین میانگین از آزمون تی (T) جهت مقایسه دو گروه استفاده شد. یافته ها: میانگین نیروی لازم برای شکست کوپینگ های ساخته شده به روشCAD/CAM ، 1411±424 نیوتن و برای نمونه های ساخته شده به روشSlip casting ، 1542±412 نیوتن به دست آمد که تفاوت معنادار از نظر آماری میان دو گروه وجود نداشت ((p<0.05.نتیجه گیری: روکش های ساخته شده از زیرکونیا به روش های Slip casting و CAD/CAM از نظر مقاومت به شکست تفاوتی با هم ندارند.

بیان مساله: وقوع درد پس از درمان ریشه از نگرانی های دندانپزشکان و بیماران است. روش ها و داروهای متعددی جهت پیش گیری از درد پس از درمان پیشنهاد می گردد. در پژوهش هایی استفاده از بی حسی های دراز مدت در پیشگیری از درد پس از برخی از درمان های دندانی بررسی شده است.هدف: هدف از انجام این پژوهش، مقایسه اثر بوپیواکائین و لیدوکائین به عنوان داروی بی حسی موضعی بر میزان بروز دردهای پس از درمان های ریشه دندان بود. مواد و روش: جهت این کارآزمایی بالینی دو سویه کور(Double-blind) ، شمار 60 بیمار که جهت درمان ریشه به سه نفر از متخصصین درمان ریشه مراجعه کرده بودند، انتخاب شدند. این بیماران بی هرگونه پیشینه بیماری قلبی، حساسیت به داروهای بی حسی آمیدی، نارسایی کلیه و پرکاری تیروئید بودند. بیماران به دو دسته مساوی تقسیم شدند، در یک گروه از بی حسی طولانی اثر بوپیواکائین 0.5 درصد با اپی-نفرین 1.200000 و در گروه دیگر از بی حسی لیدوکائین 2 درصد با اپی نفرین 1.100000 به گونه دو سویه کور استفاده گردید. سپس، وضعیت درد بیماران تا 48 ساعت پس از درمان بررسی و میزان درد آنها در 4 درجه از صفر تا 3 دسته بندی شد. پس از گردآوری اطلاعات، داده ها به وسیله آزمون آماری مان ویتنی (Mann-Whitney) جهت مقایسه نمره درد میان بیماران دو گروه و آزمون فیشر (Fischer’s Exact Test) جهت بررسی ارتباط میان شدت درد پس از درمان و جنس، موقعیت فک، بیماری پالپی و درد پیش از درمان واکاوی گردید. یافته ها: بر پایه نتایج این پژوهش، استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین نسبت به لیدوکائین به گونه معنادار میزان بروز درد پس از درمان ریشه را کاهش می دهد ((p=0.002. همچنین، در صورت استفاده از داروی بی حسی بوپیواکائین، نیاز به استفاده از مسکن ها پس از درمان به گونه معنادار کاهش می یابد (.(p=0.01 نتیجه گیری: می توان از داروهای بی حسی با اثر طولانی، با رعایت ملاحظات پزشکی به ویژه هنگامی که میزان بروز درد بیشتری پس از درمان پیش بینی می گردد، استفاده کرد.

بیان مساله: پریودنتیست ها برای ارزیابی موفقیت درمان های پریودنتالی از نمایه های تعریف شده ای استفاده می کنند، ولی اینکه تا چه اندازه اهمیت هر یک از این عوامل نزد آنها یکسان هستند، مهم است. به گونه ای که همکنون توافقی در مورد اینکه کدام نمایه در تعیین موفقیت درمان مهم تر است، وجود ندارد. هدف: هدف از این پژوهش، تعیین معیارهای موفقیت درمان های پریودنتال با استفاده از روش دلفی (Delphi) بر اساس دانش و مهارت پریودنتیست های با تجربه بود. مواد و روش: این پژوهش، یک بررسی مشاهده ای مقطعی بوده که در آن از 15 پریودنتیست در سطح ایران برای تعیین اهمیت تغییر در سطح اتصالات و عمق نفوذ پروب، درگیری فورکا، لقی، پلاک، التهاب و رضایت بیمار پس از انجام درمان پریودنتال در دندان های پشتی بیمار با پریودنتیت مزمن متوسط تا شدید با استفاده از پرسشنامه دلفی نظر خواهی شد. پرسش های مطرح شده از پریودنتیست ها شامل اهمیت نسبی این عوامل، حداقل میزان پذیرفتنی برای موفقیت هر یک از آنها و مدت زمانی که لازم است تا این نتایج پایدار بمانند، بود.یافته ها: پس از انجام دو مرحله از روش دلفی، پریودنتیست ها سطح اتصالات، فرسودگی استخوان و پلاک را به عنوان عواملی بسیار مهم در موفقیت درمان پریودنتال در نظر گرفتند. عواملی همچون نفوذ پروب، درگیری فورکا، التهاب، کارکرد، زیبایی و رضایت بیمار به عنوان عواملی مهم در موفقیت درمان پریودنتال مطرح شدند. اعضای گروه توافق کردند که به دست آوردن اتصالات دست کم به میزان یک میلی متر، کاهش در عمق نفوذ پروب به میزان یک میلی متر، درگیری فورکای درجه یک گلیکمن، لقی درجه یک میلر و نبود تغییر در موقعیت استخوان به عنوان نتایج پذیرفتنی یکسال پس از درمان هستند. در نهایت، پریودنتیست ها ثبات نتایج یک ساله را دست کم به مدت پنج سال پس از درمان قابل قبول دانستند.نتیجه گیری: این نتایج بیانگر آن است که روش دلفی یک روش کاربردی بوده که می تواند دست کم استانداردهای لازم برای درمان های موفق در دندان های پشتی را با استفاده از نظرات پریودنتیست های ماهر تعیین نمایند.

بیان مساله: با وجود استفاده از روش های تصویر برداری برای اهداف تشخیصی در درمان های ایمپلنت، تفسیر و اندازه گیری این نگاره ها همواره بر پایه معیارهای ذهنی انجام می گیرد. بنابراین، در صورت وجود تفاوت های زیاد میان مشاهده گران در تفسیر نگاره های پرتونگاری، نتایج درمان تحت اثر قرار خواهند گرفت. هدف: این پژوهش با هدف تعیین میزان همخوانی رادیولوژیست ها در اندازه گیری ابعاد استخوان آلوئول در کلیشه های توموگرافی پیش از درمان ایمپلنت انجام شد.مواد و روش: در این پژوهش تشخیصی- مشاهده ای، 30 کلیشه توموگرافی دیجیتال از نواحی تحت درمان ایمپلنت در بیماران مراجعه کننده به یک درمانگاه ایمپلنت انتخاب و پس از نمایش بر روی مانیتور توسط چهار رادیولوژیست فک و صورت با استفاده از نرم افزار دیگورا (Digora for windows) تفسیر شدند. طول و عرض استخوان در محل جای گذاری ایمپلنت با استفاده از این نرم افزار اندازه گیری و ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون واریانس برای مقادیر تکراری و آزمون تی زوج برای مقایسه دو به دوی متغیرهای زوجی واکاوی شدند.یافته ها: میزان میانگین طول استخوان آلوئول اندازه گیری شده توسط رادیولوژیست ها به ترتیب برابر با 30.33، 31.48، 30.63 و 30.8 و برای عرض استخوان برابر با 12.0، 11.63، 12.13 و 7.82 بود. در مورد اندازه گیری عرض ها اختلاف معنادار دیده شد ( (p<0.0001و میزان همخوانی بر پایه اختلاف کمتر از 1 میلی متر، 3.3 تا 40 درصد و اختلاف کمتر از 2 میلی متر، 10 تا 73.3 درصد بود. در اندازه گیری طول ها اختلاف معناداری دیده نشد. هر چند میزان همخوانی هر دو رادیولوژیست بر پایه اختلاف کمتر از یک میلی متر، 16.7 تا 33.3 درصد و اختلاف کمتر از 2 میلی متر، 33.3 تا 60 درصد بود. مشاهده گران همخوانی بیشتری در تعیین طول استخوان آلوئول در مقایسه با عرض آن داشته اند.نتیجه گیری: نتایج پژوهش کنونی نشان داد، که مشاهده گران همخوانی چندان بالایی در اندازه گیری طول و عرض استخوان آلوئول در نگاره های توموگرافی نداشته اند. همچنین، میزان همخوانی برآورد شده در پیش بینی طول استخوان آلوئول بیشتر از عرض آنها بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود از روش های غیر از توموگرافی برای بررسی ها استفاده شود.

بیان مساله: پژوهشگران همواره درصدد ارایه درمان های مناسب به همراه تامین زیبایی و استحکام دندان هستند. در دندان های درمان ریشه شده ای که ساختار تاجی خود را به گونه کامل از دست داده اند و یا دچار تخریب گسترده تاج هستند، معمولا برای گیر ترمیم از پست استفاده می شود. بنابراین، به نظر می رسد با توجه به وارد شدن تنش های گوناگون بر دندان، توزیع تنش با استفاده از الگوهای گوناگون پست نیاز به بررسی دارد. هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثر ابعاد و شکل هندسی پست های موازی، مخروطی و پیش ساخته بر تنش وارد به ریشه دندان های مولر ترمیم شده با پست- کور و کرون (سرامیکی، نیکل- کروم و آلومینا) به روش واکاوی اجزای محدود (FEM) بود. مواد و روش: یک دندان مولر دوم فک پایین سالم در یک بلوک آکریلی استوانه ای مانت و پس از برش، نگاره هایی از مقاطع آن فراهم گردید. سپس، با استخراج کانتورهای به دست آمده از مرزهای دندان و اتصال آنها به یکدیگر به کمک نرم افزار Solidworks یک الگوی رایانه ای از آن فراهم شد. پس از اتمام الگو، جهت بررسی تنش، ترمیم ها و پست های گوناگون طراحی گردیدند و نمونه ها تحت باری با گستره 240 نیوتن (وارد کردن نیرویی با توان 240 نیوتن بر روی 23 میلی متر از سطح اکلوزال) و تحت زاویه 45 درجه نسبت به محور طولی دندان و در جهت باکال روی کاسپ های فانکشنال قرار گرفتند. برای همانند سازی محیط پیرامون دندان و فضای لیگامان پریودنتال، در همه ترمیم ها استخوان پیرامون دندان نیز الگوسازی شدند.یافته ها: نتایج عددی نشان داد که ترمیم های انجام شده با پست- کور و کرون موجب تمرکز تنش در ناحیه سرویکال می شود. بالاترین میزان تنش فشاری در پست موازی به قطر 1.4 ((D1.4، برابر 32.3 مگاپاسکال و کمترین مقدار در پست مخروطی دوبل تیپر به عنوان پست اصلی و کمکی (شماره 1)، برابر 26.7 مگاپاسکال گزارش گردید. همچنین، بیشترین و کمترین تنش کششی به ترتیب در پست موازی D1.4  48.7)مگاپاسکال) و پست مخروطی شماره 1 (46.7 مگاپاسکال) دیده شد. افزایش مدول الاستیسیته از میزان 100 تا 300 سبب افزایش میزان تنش های فشاری از 69.5 به 380.5 مگاپاسکال و همچنین افزایش میزان تنش کششی از 69.3 به 380.3 مگاپاسکال گردید. نتیجه گیری: بر پایه واکاوی انجام شده، بیشترین تمرکز تنش در ترمیم های انجام گرفته با پست- کور و کرون مربوط به حالتی است که از پست هایی به قطر 1.4 میلی متر و یا پست دوبل تیپر به عنوان پست اصلی و کمکی (شماره 1) استفاده شود. تنش ها با کاهش مدلوس الاستیسیته کرون کمی کاهش می یابند. تنش های حداکثر در عاج باقی مانده دندان با افزایش قطر پست ها کاهش می یابد و با تغییر ابعاد پست های موازی و مخروطی به گونه نامنظمی تغییر می کند. جنس کرون نیز اثر کمی بر روی تمرکز تنش ها دارد.

بیان مساله: کاربرد اسید فسفریک پیش از کاربرد ادهزیوهای سلف اچ یک و دو مرحله ای بر روی مینا پیشنهاد شده است، اما احتمال اچینگ عاج دندان ها در این میان وجود دارد.هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی استحکام اتصال برشی کامپوزیت به عاج دندان های دایمی و شیری با کاربرد دو گونه ادهزیو سلف اچ یک و دو مرحله ای در شرایط پری کاندیشنینگ با اسید فسفریک بود.مواد و روش: در این بررسی آزمایشگاهی، سطح های باکال 48 مولر دایمی و 48 مولر شیری جهت باند به عاج آماده سازی شدند. هر یک از گروه های شیری و دایمی جهت کاربرد دو ادهزیو سلف اچ دو مرحله ای Clearfill SE Bond (CSEB) و یک مرحله ای ACE All Bond SE (ABSE) به گونه تصادفی به دو گروه چهار تایی تقسیم شدند ( .(n=12هر یک از ادهزیوها به ترتیب بر روی عاج و عاج اچ شده در گروه های متناظر دایمی و شیری بر پایه دستور کارخانه به کار رفته و کامپوزیت رزین بر روی آنها باند شد. پس از 24 ساعت نگهداری در دمای 37 درجه سانتی گراد و 500 چرخه حرارتی، استحکام اتصال برشی با ماشین چندکاره دارتک (DARTEC) و با سرعت 1 میلی متر در دقیقه تعیین گردید. نتایج با کمک نرم افزار SPSS 11.5 و با آزمون های آماری کروسکال والیس (Kruskal-Wallis) و تی (T) ارزیابی شد. یافته ها: استحکام اتصال ادهزیو CSEB از ABSE در هر دو گروه دندان های دایمی و شیری به گونه معنادار بیشتر بود (.(p=0.001 افزون بر این، اسید اچینگ به گونه معنادار استحکام اتصال ادهزیو ABSE را در عاج شیری و دایمی و ادهزیو CSEB را تنها در عاج دندان شیری بهبود بخشید (p=0.001).نتیجه گیری: استحکام اتصال دو ادهزیو سلف اچ یک مرحله ای و سلف اچ دو مرحله ای متفاوت بود. پری کاندیشنینگ عاج با اسید فسفریک سبب افزایش استحکام اتصال هر دو ادهزیو در دندان های شیری گردید. استحکام اتصال ادهزیو سلف اچ دو مرحله ای تحت اثر کاندیشنینگ با اسید فسفریک در عاج دندان دایمی قرار نگرفت.

بیان مساله: بیسفسفونات ها (Bisphosphonate) یک دسته از عوامل شیمیایی هستند که در درمان بیماری های استخوانی گوناگون همچون استئوپروزیس، میلوم متعدد و هیپرکلسیمی ناشی از بدخیمی استفاده می شوند. با وجود فواید حاصل از این داروها، در سال های اخیر موارد متعددی از استئونکروز مرتبط با بیسفسفونات (BRONJ: Bisphosphonate-related osteonecrosis of the jaw) در هر دو فک بیماران درمان شده با بیسفسفونات خوراکی یا سیاهرگی گزارش شده است. پدیده BRONJ یک عارضه خطرناک است که به صورت نمایان شدن استخوان آلوئول به صورت خود به خود یا ثانویه به اعمال جراحی دهانی تهاجمی تظاهر می کند.هدف: هدف از این پژوهش مروری، آشنایی دندانپزشکان و متخصصان دندانپزشکی با BRONJ و رهنمودهای پیشنهادشده جهت تشخیص، مرحله بندی، رویکرد و انتخاب نوع درمان بر پایه اطلاعات در دسترس و تجربه های نویسنده بود.نتیجه گیری: همه بیمارانی که با بیسفسفونات خوراکی یا سیاهرگی درمان می شوند، در خطر ابتلا به BRONJ هستند. دستورهای پیشنهاد شده برای این دو گونه بیسفسفونات به کار رفته متفاوت هستند. در بیماران تحت درمان با نوع سیاهرگی تمامی جراحی های دنتوآلوئولر منع تجویز داشته و باید از آنها دوری شود. اما موارد تجویز در مورد انواع خوراکی مورد اختلاف نظر بوده و به طول دوره درمان بستگی دارد.