در این مقاله به آزمون تئوری تغییر ساختاری لوئیس در ایران در دوره 84-1354 می پردازیم. بر اساس این تئوری، تفاوت در بهره وری نیروی کاربخشی منجر به تخصیص دوباره نیروی کار بین بخش های اقتصادی و سرریز تکنولوژی تولید از بخش های با بهروری بالاتر (کارخانه ای و یا خدمات) به بخش های با بهروری کم تر (کشاورزی) می شود، که هم گرایی بهره وری نیروی کار در بخش های اقتصادی را به دنبال دارد. رشد بهره وری کل نیروی کار می تواند حاصل رشد بهره وری درون بخشی و یا حاصل تخصیص مجدد باشد. اهمیت هر یک در رشد بهره وری را می توان با توجه به رشد بهره وری با کاربرد - تحلیل سهم انتقال به دست آورد.این مقاله ابتدا به تحلیل ساختار بهره وری نیروی کار در ایران می پردازد. سپس با محاسبه ی انتروپی (شاخص تایل)، روند هم گرایی بهره وری در بخش های اقتصاد ایران را بررسی می کند. نتایج، نمایانگر فرآیند کند هم گرایی و در نتیجه طولانی بودن هم گرایی بهره وری نیروی کار در بخش های اقتصاد ایران می باشد. بنابراین هم راستا با مبانی نظری مدل های اقتصاد دوگانه, می توان نتیجه گرفت که در ایران با کاهش سهم اشتغال بخش کشاورزی و افزایش سهم اشتغال بخش های خدمات و کارخانه ای، انتقال نیروی کار از بخش کم تر کارا به بخش های کارا انجام شده است. این فرآیند حاصل رشد بهره وری نیروی کار در بخش صنایع کارخانه ای بر اثر پیشرفت تکنولوژی و اثر سرریز ناچیز آن به بخش کشاورزی می باشد.