نشریه جراحی ایران
سال:1387 | دوره:16 | شماره:4 |تعداد مقالات:18

شما احتمالا مقالات متعددی در زمینه خاصی داشته اید و یا به دلایلی در موردی مرجع تلقی می شوید که در یک کار گروهی نگارش کتاب، فصلی از آن به شما محول شده است. قبول این مسوولیت به مراتب از تهیه یک مقاله سخت تر است. شاید پذیرش آن اصلا به صلاح نباشد. این فصل رویکرد به چنین شرایطی را توضیح می دهد.

زمینه و هدف: هنوز هم علیرغم پیشرفت های زیادی که صورت گرفته است، پای دیابتی و عوارض متعاقب آن عامل مهمی در ناتوانی بیماری محسوب می شود. لذا بر آن شدیم تا با مطالعه ای سیستماتیک و مروری بر آخرین مقالات معتبر، مجموعه ای گردآوری نماییم که بتواند راهنمای برخورد این بیماران باشد.مواد و روش ها: از منابع الکترونیک و منابع نمایه شده و معتبر استفاده شد و 877 مقاله به دست آمد. از بین این مقالات، مقالاتی که متن کامل آن ها موجود بود و در پنج سال اخیر منتشر شده بودند، مورد بررسی بیشتر قرار گرفتند.یافته ها: هنوز هم شروع زخم پای دیابتی را ناشی از نوروپاتی و نیز اختلال عروقی می دانند. عمق درگیری و وجود یا نبودن عفونت از اولین مواردی هستند که در برخورد با این بیماران باید واضح و روشن شوند. درمان آنتی بیوتیکی و درمان جراحی مکمل هم هستند و پس از آن، روش های پوشش زخم و تکنیک های پانسمان جدید مطرح شده اند.نتیجه گیری: با توجه به موارد ذکر شده، به نظر می رسد که پیشگیری از بروز زخم و کنترل قند خون از درمان زخم هم راحت تر است و هم از نظر اقتصادی به صرفه تر است. در صورت به وجود آمدن زخم، در قدم اول باید سعی در جلوگیری از عفونی شدن زخم کنیم و اگر عفونت رخ داد از دبریدمان به موقع غافل نشویم.

زمینه و هدف: جایگزینی قطعاتی از مری که درگیر تومور، صدمات و یا بیماری های دیگر شده است، معمولا نیاز به اعمال جراحی سنگین و پیچیده نظیر قرار دادن معده، کولون، روده باریک و یا نسوج مرکب پوست دارد. در حالی که رزکسیون قطعه ای از نای در گردن و آناستوموز مجدد دو سر آن کاری ساده، عملی و کم عارضه است. ما به این فکر افتادیم که در یک مطالعه تجربی قطعه ای مری در گردن را خارج کرده و به وسیله قطعاتی از نای جایگزین کنیم تا شاید راهکار ساده تری برای بیماران مبتلا به ضایعات مری پیدا شود.مواد و روش ها: در سگ های بالغ طی یک عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی از طریق شکاف گردنی، 5 سانتیمتر از طول نای را در حالیکه پایه عروقی آن حفظ گردیده بود، جدا کرده و بعد 5 سانتیمتر از مری را رزکسیون کرده، نای جدا شده به دو سر مری باقیمانده آناستوموز گردید. سپس دو سر نای قطع شده نیز به یکدیگر آناستوموز شد.یافته ها: بلع حیوانات و صدا بعد از عمل طبیعی بود. اثری از آسپیراسیون در معاینات بالینی و رادیوگرافی دیده نشد. در بررسی های حین اتوپسی، آناستوموزها باز و بدون علایمی از تنگی بود.نتیجه گیری: جایگزینی قطعه ای از مری به وسیله قطعه ای از نای امری امکان پذیر و کم عارضه است و احتمالا می تواند در ضایعات مری گردنی در انسان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: کمتر از 2 درصد تمام حاملگی ها از نوع خارج رحمی می باشند و حاملگی خارج رحمی پاره مهمترین علت مرگ مادر مرتبط با حاملگی در سه ماه اول بارداری می باشد. بیشترین خطر حاملگی خارج رحمی، موارد شناخته نشده در مراحل زودرس آن و مراجعه بیمار در وضعیت اورژانس با پارگی لوله و خونریزی داخل شکم می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیص شاخص شوکی جهت تشخیصی حاملگی خارج رحمی پاره شده می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 99 بیمار بیمار مبتلا به حاملگی خارج رحمی بستری در بیمارستان الزهرا (س) رشت صورت گرفت. متغیرهای مورد بررسی سن بیمار، سن حاملگی، تیتراژ B-HCG، فشارخون سیستولیک و تعداد نبض و شاخص شوکی در زمان پذیرش بیمار، گزارش سونوگرافی، هموگلوبین اولیه، حجم خون داخل شکم و وضعیت لوله های رحمی حین عمل بود. برای تمام بیماران شاخص شوکی محاسبه شد. حساسیت، ویژگی، ارزش پیش بینی مثبت و منفی شاخص شوک نقطه برش در پیشگویی پارگی لوله و خونریزی شکمی مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات به وسیله آزمون های، کای دو، تی استیودنت، تی تست و مان ویتنی، همبستگی پیرسون و رگرسیون پواسون با استفاده از نرم افزار آماری Stat 8, SPSS 15 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: از 99 بیمار مبتلا به حاملگی خارج رحمی، 38 بیمار حاملگی خارج رحمی پاره و 61 بیمار حاملگی خارج رحمی غیرپاره داشتند. میانگین شاخص شوکی در گروه با حاملگی خارج رحمی پاره 0.3±0.99 و در حاملگی خارج رحمی غیر پاره 0.2±0.82 بوده که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود (P<0.01). نقطه برش شاخص شوک 0.89 تعیین شد. بین میزان خون داخل شکم و شاخص شوک ارتباط مثبت معنی دار وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: شاخص شوکی می تواند به عنوان معیاری جهت پیشگویی پارگی حاملگی خارج رحمی مورد استفاده قرار گیرد و شاخص شوک بیش از 0.89 یک عامل پیش بینی کننده ارزشمند برای تشخیص پارگی حاملگی خارج رحمی بوده و با خونریزی داخل شکم ارتباط دارد.

زمینه و هدف: در خانم های زیر 40 سال مبتلا به توده پستان، جراح به مواردی برخورد می کند که علیرغم انجام معاینه فیزیکی، ماموگرافی و آسپیراسیون سوزنی پستان نمی تواند به وضوح در خصوص انجام یا عدم انجام بیوپسی باز تصمیم گیری نماید.در این مطالعه هدف آن است که در این قبیل موارد با توجه به اهمیت نسبی هر یک از سه روش فوق و طراحی یک روش نمره بندی بتوان توده های قابل لمس پستان در زنان زیر 40 سال را دقیق تر بررسی کرده و به انجام بیوپسی باز اقدام نمود.مواد و روش ها: توده های پستان به وسیله روش Modified Triple Test Score (MTTS) که در آن نمره 1 برای خوش خیمی و نمره 2 برای موارد مشکوک و نمره 3 برای موارد بدخیم برحسب معاینه بالینی، اولتراسونوگرافی و آسپیراسیون سوزنی مشخص می گردد، ارزیابی می شوند. MTTS مجموع نتایج نمره بندی شده موارد فوق می باشد که توسط بیوپسی اکسیزیونال تصحیح می گردد.یافته ها: در بین 100 توده پستانی ارزیابی شده به 69 مورد نمره 3 و به 15 مورد نمره 4 تعلق گرفت که همگی خوش خیم بودند. 4 مورد نمره 5 داشتند که فقط یک مورد بدخیم بود. پنج مورد نمره 6 داشتند که 3 مورد بدخیم بود. به هفت مورد نمره 7، 8 و 9 تعلق گرفت که همگی بدخیم بودند.نتیجه گیری: MTTS در نمرات غیر از 5 و 6 حساسیت تشخیصی 100% در تعیین ماهیت توده داشت؛ توده هایی که نمره 4 داشتند، همگی خوش خیم بودند. نمرات 7 تا 9 ماهگی به درمان قطعی منجر شدند و نمرات 5 و 6 نیازمند ارزیابی دقیق تر بودند. این روش در حالیکه همه موارد بدخیم را شناسایی کرده است معهذا به دلیل تشخیص قطعی و مسایل قانونی نیاز به بیوپسی باز را مرتفع نمی کند

زمینه و هدف: مشکلات تشخیصی در تصمیم گیری بیماران با شکم حاد همواره باعث شده است که جراحان در صدد استفاده از ابزارهای پاراکلینیک برای تشخیص بهتر باشند. سونوگرافی با قدرت تشخیصی بالا، ارزان و بدون خطر بودن یکی از ابزارهای تشخیصی بسیار توانمند است. این پژوهش بر آن است تا با مقایسه یافته های سونوگرافی شکم و مقایسه آن با یافته های بعد از عمل ارزش تشخیصی آن را مشخص سازد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع تحلیلی - توصیفی می باشد. تعداد 220 بیمار با شکم حاد تحت سونوگرافی قرار گرفتند. برای نمونه گیری از 2 بیمارستان سبلان و فاطمی اردبیل استفاده شد و برای تکمیل اطلاعات از پرسشنامه نیز استفاده گردید.یافته ها: 122 نفر (55.4%) از شرکت کنندگان زن بودند. بیشتر شرکت کنندگان در گروه سنی 30 تا 39 سال قرار داشتند. بیشتر افراد سونوگرافی شده متاهل (51.8%) بودند. بیشترین محل درد مربوط به پری امبلیکال (60%) بود. اکثر شرکت کنندگان یافته های آزمایشگاهی طبیعی داشتند. در نهایت اکثر موارد گزارش شده در مورد کله سیستیت و آپادنیسیت (87.5%) منجر به تشخیص صحیح حین عمل شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که در بسیاری از موارد تشخیص های گزارش شده در سونوگرافی با یافته های حین عمل همسو بوده، در نتیجه پیشنهاد می شود که در موارد شکم حاد که با مشکل تشخیص مواجه می باشد، حتما سونوگرافی به عنوان یک ابزار توانمند تشخیصی مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل [Post Operative Nausea and Vomiting (PONV)] از جمله شایعترین عوارض بعد از عمل می باشد و علاوه بر کاهش رضایت مندی بیماران بعد از عمل منجر به عوارضی مانند پنومونی آسپیراسیون، از هم گسیختگی زخم و تاثیر در ترخیص بیماران نیز می گردد. به این منظور در سال های اخیر تلاش هایی در جهت کاهش دادن این عارضه به کمک داروهای مختلف صورت گرفته است. در این مطالعه تاثیر کلونیدین خوراکی با دوز اندک در کاهش تهوع و استفراغ بعد از اعمال انتخابی ارتوپدی اندام مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مداخله ای - کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور در سال 1386 در بیمارستان خاتم الانبیا (ص) شهر زاهدان بر روی 160 بیمار مرد در گروه سنی 20 تا 60 سال صورت پذیرفت، تمام بیماران کاندید انجام جراحی الکتیو در اندام ها بودند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 80 نفره تقسیم بندی شدند. به گروه مورد 45 دقیقه قبل از عمل 0.1 میلی گرم کلونیدین و به گروه شاهد کپسول داروی خالی به عنوان پلاسبو (دارونما) همراه با 50 سی سی آب تجویز می شد. هر دو گروه تحت رژیم بیهوشی استاندارد یکسان قرار گرفتند و پس از عمل در اتاق ریکاوری و سپس در بخش تا حداکثر 24 ساعت از نظر بروز تهوع و استفراغ تحت نظر قرار گرفتند، سپس فراوانی تهوع و استفراغ بعد از عمل در دو گروه با تست های آماری مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در گروه پلاسبو 32 بیمار (40%) در دوره بعد از عمل هیچگونه تهوع و استفراغی نداشتند، در حالیکه در گروه دریافت کننده کلونیدین 66 بیمار (82.5%) در دوره بعد از عمل بدون علامت بوده و دارای تهوع و استفراغ نبودند. آنالیزهای آماری حاکی از اختلاف آماری معنی دار بین دو گروه بود (P<0.0001). در کل فراوانی تهوع و استفراغ در گروه مصرف کننده کلونیدین کمتر از گروه دریافت کننده پلاسبو بود و عارضه جانبی خاصی مشاهده نشد.نتیجه گیری: با استفاده از دوز کم کلونیدین خوراکی، می توان به طور قابل ملاحظه ای تعداد بیمارانی که بعد از اعمال جراحی ارتوپدی فاقد تهوع و استفراغ بعد از عمل هستند را افزایش داد.

زمینه و هدف: بی اختیاری ادراری مساله بسیار شایعی است که کیفیت زندگی میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است. بی اختیاری ادراری استرسی [Stress Urinary Incontinence (SUI)] شایعترین فرم بی اختیاری ادراری است که زنان را بیش از مردان درگیر می نماید. از جمله درمان هایی که در سال اخیر در بسیاری از نقاط دنیا مورد توجه قرار گرفته Intravaginal Slingoplasty (IVS) می باشد. در این مطالعه ما به بررسی بیماران درمان شده به روش IVS در بیمارستان مجیبیان یزد پرداخته ایم.مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر نیمه تجربی (بدون گروه شاهد) بر روی 17 بیمار زن مبتلا به SUI مراجعه کننده به کلینیک بی اختیاری ادراری بیمارستان مجیبیان طی سال های 1385 و 1386 که تست مارشال آنها مثبت بود و کاندید جراحی IVS شده بودند، صورت گرفت و نتایج به کمک نرم افزار آماری SPSS 11.5 و آزمون ناپارامتری ویلکاکسون آنالیز گردید.یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 5.86±43.41 سال (محدوده سنی 34 تا 55 سال) و میانگین تعداد زایمان در آنها 1.50±4.82 (محدوده 3 تا 7 زایمان) بود. 3 مورد از بیماران (17.64%) علایم همراه شامل تکرر ادرار و Urgency داشتند. 12 مورد (70.58%) از بیماران سابقه جراحی قبلی شکم یا لگن داشتند. از نظر عوارض 3 مورد (17.64%) پارگی مثانه حین عمل جراحی داشتند که هر 3 مورد در نخستین بیماران مورد IVS روی داده و حداقل در 13 بیمار اخیر هیچ مورد پارگی مثانه نداشتیم، بعلاوه 2 مورد (11.76%) احتباس ادراری بعد از عمل داشتند که با سونداژ برطرف گردید و تنها یک مورد (5.88%) دچار عفونت ادراری گردید. میانگین طول مدت بستری بیماران در بیمارستان 1.15±4 روز (محدوده 3 تا 7 روز) بود. در پیگیری 6 هفته ای بیماران تنها یک بیمار همچنان از بی اختیاری شکایت داشت که جنبه وسواس روانی داشت و تحت درمان روانپزشکی قرار گرفت، در حالیکه از نظر ابژکتیو کلیه بیماران استرس تست منفی داشتند (P-value=0.000). پیگیری یکساله بیماران نیز حاکی از بهبودی ابژکتیو و سابژکتیو 82.35% بوده است (P-value<0.001).نتیجه گیری: مجموعا به نظر می رسد این شیوه به لحاظ پاسخ درمانی قابل مقایسه با شیوه های درمانی موجود و مطالعات مشابه می باشد، لیکن عوارض حین عمل در مقایسه با مطالعات IVS مشابه بیش از حد انتظار بوده است.

زمینه و هدف: فیشرآنال یک بیماری شایع آنورکتال است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درمان جراحی فیشر مزمن آنال با دو روش اسفنکتروتومی باز و اسفنکتروتومی بسته انجام شد.مواد و روش ها: 60 بیمار مبتلا به فیشر مزمن مقعد که برای درمان جراحی به بیمارستان اکباتات همدان ارجاع شده بودند، بطور تصادفی در دو گروه 30 نفره (گروه A: بیماران با جراحی باز و گروه B: بیماران با جراحی بسته) مورد مطالعه قرار گرفتند. پس از انجام عمل جراحی، داده های مورد نظر از زبان بیمار و طبق گفته او و نیز در مواردی با معاینه پزشک، جمع آوری شده و در پرسشنامه مورد نظر به ثبت رسید که در واقع جمع آوری داده ها تا زمانی که بیمار تحت بستری در بیمارستان بود، در حضور بیمار انجام گرفت و پس از مرخص شدن از بیمارستان به منظور پیگیری بیشتر و طولانی تر یا به صورت تلفنی یا با مراجعه به محل سکونت بیمار و یا با مراجعه بیمار به درمانگاه یا مطب طبق زمان های تعیین شده انجام شده و در پرسشنامه به ثبت رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات به کمک نرم افزار آماری SPSS انجام شد. برای بررسی معنی داری آماری از آزمون های کای اسکور و تی تست استفاده شد.یافته ها: میانگین مدت زمان بهبودی پس از عمل در بیماران مبتلا به فیشر مزمن مقعد در گروه باز، 3.55±21.53 روز و در گروه بسته، 2.1±7.7 روز می باشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). میانگین مدت زمان بازگشت به کار در بیماران مبتلا به فیشر مزمن مقعد در گروه باز، 0.8±4.39 روز و در گروه بسته 1±3.27 روز می باشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). میانگین مدت زمان احساس درد در بیماران مبتلا به فیشر مزمن مقعد در گروه باز 1.9±2.73 روز و در گروه بسته 1.33±1.73 روز بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=0.02).نتیجه گیری: بطور کلی با توجه به در نظر گرفتن وضعیت بهبودی، زمان بازگشت به فعالیت های عادی و درد بعد از عمل، در این مطالعه ما به این نتیجه رسیدیم که روش جراحی اسفنکتروتومی بسته بطور معنی داری بهتر از روش اسفنکتروتومی باز در درمان فیشر مزمن مقعد می باشد.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع کم جراحی های لگنی و تواتر پایین توده های رتروپریتونئال، ما برای توجیه رویکرد جراحی وسیع در مراحل اولیه بیماری های مذکور، نتایج جراحی توده های لگنی، بجز پروستات را در چند سال اخیر مورد بررسی قرار دادیم.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر 17 نفر از بیماران با توده های لگنی که تحت جراحی و رزکسیون توده های لگنی رتروپریتونال در بیش از 10 سال گذشته در مرکز فوق تخصصی بیماری های کلیوی و مجاری ادراری شهید هاشمی نژاد قرار گرفته بودند را بررسی کردیم.یافته ها: از 17 بیمار مورد بررسی قرار گرفته، 6 مورد مبتلا به انواع سارکوم های بافت نرم لگنی، سه مورد مبتلا به تومورهای با منشا عصبی از قبیل نوروفیبروماتوز، دو مورد کیست سمینال وزیکل، یک مورد کارسینوم اوراکال، دو مورد مبتلا به فیبروز رترو پریتوان لگنی، یک مورد مبتلا به آندومتریوز، یک مورد مبتلا به تومورهای ژرم سل به دنبال بیضه نزول نکرده، و یک مورد مبتلا به آبسه لگنی به دنبال دستکاری های سیستم ادراری بوده است. اکثر بیماران بیشتر از 5 سال طول عمر بدون تومور داشته اند.از 17 بیمار، 12 نفر تومور محدود و بدون تهاجم به ارگان های حیاتی لگنی و مثانه داشته اند که 92% آنان یعنی 11 نفر طول عمر 5 ساله داشتند. در مقابل 29% یعنی 5 نفر از 17 بیمار تومورهای مهاجم به ارگان های اساسی لگنی و یا پریتوان داشتند که هیچ یک از 5 بیمار طول عمر 5 ساله نداشتند.عود موضعی در 5 بیمار (30%) دیده شد که 3 نفر آنان تحت رزکسیون مجدد قرار گرفتند مهمترین عامل پیشگویی کننده طول عمر، پاتولوژی، مرحله آسیب شناسی تومور و منفی بودن حاشیه های جراحی بود.نتیجه گیری: با توجه به این بررسی، برداشت گسترده توده تومورال و تمامی بافت نرم و غدد لنفاوی اطراف که نتیجه آن منفی شدن حاشیه های جراحی باشد، درمان اصلی در توده های لگنی غیر متاستاتیک است.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی فراوانی نسبی بروز آریتمی و افت فشار خون در حین دستکاری مدیاستن در عمل ازوفاژکتومی ترانس هیاتال و عوامل موثر در آن است.مواد و روش ها: در این بررسی در یک پژوهش آینده نگر 61 بیمار با کانسر مری که تحت عمل جراحی ترانس هیاتال ازوفاکتومی در بیمارستان الزهرا در سال 85 تا 86 قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک مربوط به بیماران، محل تومور، عملکرد تنفسی و قلبی، تغذیه قبل از عمل، عوارض حین و بعد از عمل شامل آریتمی، افت فشارخون، نوع پاتولوژی، طول عمل و مدت دستکاری مدیاستن، میزان خونریزی، احتیاج به عمل مجدد، نیاز به تزریق خون و مرگ و میر با استفاده از آزمون های فیشر دقیق، کای اسکوئر، رگرسیون لجستیک و تی تست مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: 8.2% بیماران در دوره قبل از دستکاری، 50.8% بیماران حین دستکاری و 11.2% در 24 ساعت اول بعد از عمل دچار آریتمی شدند (P=0.05). نیاز به ترانسفوزیون، نوع پاتولوژی تومور، وجود آریتمی قبل از دستکاری، FEV1 زیر 2 لیتر و میزان مایع دریافتی در بروز آریتمی بطور معنی داری موثر بودند. 8.2% بیماران قبل از دستکاری مدیاستن و 55.7% حین دستکاری دچار افت فشار خون شدند. مدت دستکاری، میزان خونریزی، میزان فشار خون سیستول و دیاستول قبل از دستکاری و FEV1 زیر 2 لیتر در بروز افت فشار خون بطور معنی داری موثر بودند.نتیجه گیری: شیوع آریتمی و افت فشار خون در حین دستکاری مدیاستن قابل توجه است. جهت کاهش بروز آریتمی حین ازوفاژکتومی، کنترل عوامل خونریزی دهنده و بهبودی عملکرد ریه قبل از عمل و کنترل مایع دریافتی توصیه می شود. جهت کاهش بروز افت فشار خون، کاهش زمان دستکاری مدیاستن، کاهش خونریزی حین عمل و کنترل دقیق فشار خون قبل از دستکاری و بهبود عملکرد ریوی توصیه می گردد.

بازسازی نقایص مرکب در صورت، همواره برای جراحان پلاستیک چالش برانگیز بوده است. این بازسازی می تواند از طریق فلپ های موضعی، ناحیه ای، دور دست و فلپ های آزاد صورت گیرد که هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارند. در این مقاله روش بازسازی همزمان نقایص مرکب صورت با استفاده از یک فلپ ارایه شده است. تکنیک ارایه شده در یک خانم 45 ساله که از حدود 20 سال قبل به علت ضایعه زخمی پیش رونده دچار تخریب شدید بینی و لب فوقانی و طرف راست صورت شده بود، انجام شد.با کمک گسترش دهنده بافتی و طراحی مناسب برای اتساع بافت طبیعی گردن و توالی مراحل مختلف جراحی، با استفاده از فلپ لوله ای گردنی بازسازی نقص کامل بینی، لب فوقانی و گونه چپ صورت گرفت. نتیجه به دست آمده رضایت بخش و میزان جوشگاه باقیمانده در محل دهنده فلپ ناچیز بود.این فلپ را می توان برای بازسازی نقایص وسیع صورت در بیمارانی که بافت گردن سالم باقی مانده است، بکار برد.

گواترهای مدیاستن خلفی خیلی نادرند و اغلب ناشی از نزول پل تحتانی لوب بزرگ شونده تیروئید به سمت پایین و خارج می باشد. اغلب بیماران با توده گردن و شکایات ناشی از فشار یا انحراف تراشه، مری یا ورید اجوف فوقانی مراجعه می کنند. تشخیص با گرافی قفسه سینه، سی تی اسکن قفسه سینه و گردن و ازوفاگوگرام با باریم می باشد.بزرگی پیشرونده، خطر خونریزی ناگهانی در داخل غده تیروئید که باعث مختل شدن تنفس می شود و احتمال بدخیمی همراه، عمل جراحی را الزامی می سازد. معمولا عمل جراحی گواتر داخل توراکس از طریق گردن یا سرویکوتوراسیک انجام می شود.بیمار ما آقای 56 ساله بود که با تنگی نفس، سختی بلع و سر و گردن قرمز و برافروخته مراجعه کرد که پس از انجام سی تی گردن و قفسه سینه، توده در مدیاستن خلفی با منشا لوب راست تیروئید ملاحظه شد و پس از بررسی های لازم عمل از طریق برش گردنی به صورت تیروئید کتومی ساب توتال همراه با خارج کردن جزء مدیاستن خلفی انجام شد.

فتق “Hernios”، به عنوان یک بیماری شناخته شده از روزگار باستان همواره توجه بشر را به خود جلب کرده و بعضی از تظاهرات و علایم و درمان های مختلف آن، مورد توجه پیشینیان بوده است. در طی گذشت دوران باستان تا دوران سلمانی - جراحان پیشرفت عمده ای در شناخت و درمان آن حاصل نکرده اند ولی با ظهور رنسانس در اروپا و جایز شدن دیسکسیون و تشریح، دانش پزشکان از آناتومی فتق ها افزایش یافته و با معرفی روش های استریل کردن توسط لیستر و تثبیت جایگاه بیهوشی در جراحی، تحول اساسی در درمان فتق ایجاد شده است.از زمان باسینی و در طول یک قرن اخیر، پیشرفت های گسترده ای در روش های جراحی مختلف بافتی و بکارگیری از پروتزهای فلزی و غیر فلزی در جراحی به طور همزمان حاصل گشته است. امروزه با پیشرفت تکنولوژی و بهینه سازی انواع مش ها، روش های جراحی بهتری برای ترمیم بافتی با استفاده از پروتز و لاپاراسکوپ برای درمان فتق بکار گرفته می شود. از طرفی افزایش مهارت جراحان، با رعایت اندیکاسیون های روش های مختلف جراحی، میزان عود بیماری کاهش یافته و عوارض پس از جراحی نیز کمتر شده است.