لیزر در پزشکی
سال:1388 | دوره:6 | شماره:2 (پی در پی 32) |تعداد مقالات:10

مقاله ای که در پیش رو دارید، ترجمه مقاله ای از Chiudhary S و همکاران با عنوان Photodynamic therapy in dermatologu: a review است که در نشریه Lasers in medical sciences سال 2009 منتشر شده است. فتودینامیک تراپی (PDT) برای پیشگیری و درمان سرطان های پوستی غیر ملانومی بکار می رود. تا این اواخر، موارد کاربرد پذیرفته شده برای این روش درمانی محدود به آکتینیک کراتوزیس، کارسینومای سلول بازال ندولر و سطحی و از سال 2006 در بیماری Bowen بوده است. در هر حال دامنه استفاده از PDT در درمان ضایعات غیر بدخیم نظیر آکنه ولگاریس و لیشمانیازیس و به همان میزان در درمان پیری زودرس پوست ناشی از قرار گرفتن در معرض خورشید در حال افزایش است. تولید واسطه های فعال اکسیژن نظیر اکسیژن منفرد به دوز نور بکار گرفته شده و همچنین غلظت و تجمع موضعی ترکیب حساسگر نوری در بافت مبتلا بستگی دارد. اثرات ناشی از سمیت سلولی می تواند باعث تخریب بافت تومورال شده یا اثرات سیستم ایمنی باعث بهبود اختلالات التهابی پوست می گردد. درمان سرطان پوست غیر ملانومی سطحی با استفاده از PDT علی رغم کم بودن تهاجم به بافت اثر بخشی زیادی را از خود نشان داده است. همچنین این روش برای دستیابی به نتایج ظاهری عالی، مفید به نظر می رسد.

زمینه و هدف: بازال سل کارسینوما (BCC) شایعترین سرطان پوست در انسان است و فتودینامیک تراپی (PDT) به عنوان یک روش جدید و غیرتهاجمی به ویژه در درمان این بیماران خاص توجه زیادی را خود جلب کرده است.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 28 ضایعه BCC انجام شده است و در آن بیماران بین 6-1 نوبت با فواصل 1 ماهه تحت ALA-PDT قرار گرفته، ماهانه ویزیت شده و از نظر پاسخ به درمان، عوارض و نتایج زیبایی بررسی شده اند. بیماران پس از پایان دوره درمان به مدت 6 ماه از نظر عود ضایعه پیگیری شدند.یافته ها: از 28 ضایعه مورد مطالعه %82.1 به درمان پاسخ دادند که %32.1 آنان پاسخ کامل و %50 پاسخ نسبی داشتند. نتایج زیبایی در %77.5 بیماران، عالی یا خوب بود. در %92.8 موارد هیچ عارضه ای گزارش نشد یا عوارض خفیف بود. بیماران با سابقه مثبت رادیوتراپی پاسخ کمتری به درمان نشان دادند (P<0.05). بین سن و جنس بیمار، لوکالیزاسیون، میانگین قطر ضایعه، نوع بالینی BCC و عوارض کمی پس از درمان با میزان پاسخ به درمان رابطه معنی داری یافت نشد و بعد از 6 ماه پیگیری، هیچ یک از ضایعات عود نکرد.نتیجه گیری: PDT از کارآیی بالا و عوارض در درمان –BCC بخصوص نوع سطحی – برخوردار است و می تواند به عنوان یک انتخاب مناسب به کار رود.

زمینه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون استفاده از امواج الکترومغناطیس در صنعت و پزشکی، خصوصا در دستگاه های تشیخصی مانند MRI، بررسی همه جانبه ای درباره اثرات میدان های الکترومغناطیس با شدت های مختلف بر فعالیت بافت ها و ارگان های مختلف ضروری به نظر می رسد. لذا بر آن شدیم تا تاثیر امواج RF و میدان الکترومغناطیس با شدت 1.5 تسلا که شدت مورد استفاده در اکثر دستگاه های تشخیصی MRI می باشد را بر فرآیند فولیکول زایی در موش های صحرایی بعنوان مدل حیوانی مورد مطالعه قرار دهیم.روش بررسی: جهت این تحقیق تعداد 22 راس موش صحرایی بالغ ماده به سن 8 هفته و به وزن 200+20 گرم از نژاد ویستار انتخاب شدند و 11 راس از آنها به مدت 30 دقیقه تحت تاثیر امواج دستگاه MRI با شدت 1.5 تسلا همراه با امواج RF (Radiofrequency) با فرکانس 63 مگاهرتز قرار گرفتند (گروه تجربی) و 11 راس از آنها تحت تاثیر امواج دستگاه MRI به مدت 1.5 تسلا و بدون امواج RF قرار گرفتند (گروه شاهد). پس از بیهوشی، خونگیری از قلب جهت اندازه گیری هورمون های استروژن، پروژسترون، FSH و LH انجام شد. در ضمن پس از لاپاراتومی حیوانات، تخمدان های آنها برداشته شد و تخمدان های خارج شده از بدن حیوانات پس از توزین و اندازه گیری قطر، بلافاصله در فرمالین بافر 10% جهت انجام عملیات تهیه اسلاید قرار گرفتند و جهت شمارش انواع فولیکول ها از میکروسکوپ Olympus استفاده شد و تمام فولیکول های اولیه، ثانویه و بالغ موجود در اسلایدها بطور کامل با بزرگنمایی 100 برابر، مورد شمارش قرار گرفتند. داده های کمی حاصل از اندازه گیری های وزن و قطر تخمدان، تعداد انواع فولیکول ها و تغییرات سطوح هورمونی به کمک آزمون T– test تجزیه و تحلیل p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار p<0.05 در تمام پارامترهای اندازه گیری شده بین گروه های تجربی و شاهد می باشد بجز در مقادیر هورمود LH و FSH که گروه تجربی کاهش معنی دار نسبت به گروه شاهد نشان داد. نتیجه گیری: کاهش مقادیر LH و FSH در این تحقیق احتمالا ناشی از تاثیر گذاری امواج الکترومغناطیسی بر سطوح بالایی مغز (هیپوتالاموس) و آزاد سازی GnRH بوده و نهایتا این تحقیق موید کم خطر بودن امواج دستگاه MRI جهت تصویر برداری می باشد.

طبقه بندی و شناسایی رنگ پوست افراد در بسیاری از کاربردهای تشخیصی و درمانی، هم چنین تعیین skin type لازم و ضروری است. در این تحقیق، روشی برای تعیین ویژگی های کمی مرتبط با رنگدانه های پوستی، ملاتین و هموگلوبین از روی طیف های اندازه گیری شده توسط دستگاه اسپکتروفتومتر ارایه شده است. در مرحله بعد ویژگی های استخراج شده با استفاده از سه طبقه بندی کننده مختلف، طبقه بندی کننده های نزدیکترین همسایگی، شبکه های عصبی و SVM، برای تفکیک رنگ پوست تیره از پوست روشن طبقه بندی شدند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که ویژگی های در نظر گرفته شده قادر به جداسازی و طبقه بندی این دو گروه از هم هستند.  

زمینه و هدف: یکی از کاربردهای بسیار متداول لیزرها در درماتولوژی، رفع موهای زاید می باشد که این روش سالهاست بکار می رود. در این مدت تحقیقات مختلفی برای ارزیابی و بهینه سازی نتایج حاصل از درمان انجام شده است. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بین پاسخ اولیه درمان موهای زاید و پاسخ بلند مدت ناشی از آن طراحی گردید.روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر زنان مبتلا به پر مویی طی سال های 88 – 1383 که به منظور رفع موهای زاید توسط لیزر مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. سیستم لیزری مورد استفاده عبارت بود از لیزر Nd: YAG با طول موج 1064 نانومتر، میزان پاسخ به درمان بر اساس مقایسه اولین عکس بیمار (قبل از درمان) و عکس های جلسات پیگیری با نظر پزشک متخصص غیر همکار در طرح، مطابق با معیارهای VAS (بین 0 تا 100)، «0» بدون پاسخ درمانی و «100» رفع کامل موهای زاید بررسی شد. یافته ها: میانگین سن زنان بررسی شده 30.6±8.5 بود. حداقل تعداد جلسات لیزر 4 و حداکثر 16 جلسه بود. متوسط جلسات درمانی، 8.5±2.8 و میانه 8 جلسه لیزر بود. میانگین بهبودی در پایان جلسات درمانی و پیگیری نهایی به ترتیب 72.3±18.8 و 72.2±22 درصد بدست آمد. بین پاسخ درمانی اولیه و پاسخ درمانی نهایی ارتباط آماری معنی دار دیده شد (p=0.001) و با افزایش طول مدت بررسی، در پایان زمان پیگیری این ارتباط از نظر آماری معنی دار گردید (p=0.002). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که نتایج ابتدایی بدست آمده با لیزر Nd: YAG می تواند شاخصی از پاسخ بلند مدت به درمان نیز باشد.

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس یکی از بیماری های شایع در جهان و ایران می باشد. زخم پای دیابتی نیز یکی از عوارض شایع و ناتوان کننده بیماران مبتلا به دیابت به شمار می رود که روند ترمیم آن با تاخیر همراه بوده و می تواند به قطع عضو بیانجامد. روش های مختلفی برای تسریع بهبودی زخم مزمن پای دیابتی از جمله استفاده از تحریک زیست نوری یا لیزرهای کم توان معرفی شده است. با این حال هنوز مشخص نیست که بار میکروبی زخم (به عنوان یک عامل پیش آگهی ترمیم زخم) تحت تاثیر لیزر کم توان، چه تغییراتی خواهد داشت. هدف از انجام این فاز مطالعه، بررسی پایایی روش بررسی بار میکروبی و تاثیر اولیه درمان بر روی آن می باشد. روش بررسی: بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی با شدت وگنر 1 الی 3 وارد مطالعه شدند. پس از ارایه رضایت نامه، بیماران تحت درمان دبریدمان جراحی استاندارد، درمان آنتی بیوتیکی و حذف فشار قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه لیزر و دارونما تقسیم شده و لیزر درمانی با طول موج 670 نانومتر با دوز 10 J/cm2 انجام شد. بار میکروبی به روش جمع آوری مایع زخم پس از دبریدمان انجام گرفت. به منظور تعیین پایایی این روش از هر زخم سه نمونه مجزا جمع آوری شد و (Intraclass Correlation Coefficient) ICC محاسبه گردید. یافته ها: درمجموع 10 بیمار در دو گروه لیزر (5 مورد) و دارونما (5 مورد) تحت بررسی قرار گرفتند. متوسط سنی بیماران 53.5±13.4 سال (دامنه 33 تا 73 سال) بود. ICC منفرد محاسبه شده برای 32 جلسه اندازه گیری از بیماران (هر جلسه 3 نمونه از هر زخم مشخص از 3 نقطه مجزا یا یک نقطه برای زخم های کوچک) برابر 0.7 و ICC متوسط برابر با 0.873 بود. بار میکروبی در بدو ورود به مطالعه و یک هفته پس از شروع مطالعه به لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشتند (p>0.05). نتیجه گیری: انجام فاز اولیه مطالعه نشان داد که استفاده از روش جمع آوری مایع زخم، روشی پایا و تکرارپذیر برای تعیین بار میکروبی به شمار می رود. تاثیر لیزر یا درمان بر روی بار میکروبی و یا سرعت ترمیم پذیری زخم نیاز به مطالعات تکمیلی دارد.

رتینوپاتی دیابتی با مکانیسم ایجاد ادم ماکولا و رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو، بیشترین عامل کوری در کشور های توسعه یافته است. این پدیده در بسیاری از کشور های در حال توسعه نیز جز شایعترین علل کوری به شمار می رود. نقش موثر درمان با لیزر در کارآزمایی های تصادفی شده بزرگ، در هر دو اختلال مذکور به اثبات رسیده است. استفاده از فتوکوآگولاسیون پراکنده در سراسر شبکیه در چشم های دچار رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو با شرایط پر خطر، احتمال کاهش شدید بینایی را به میزان بیش از 50% کاهش می دهد. همچنین استفاده از فتوکوآگولاسیون پراکنده پان رتینال ممکن است تحت شرایط خاصی در رتینوپاتی دیابتی غیر پرولیفراتیو سودمند باشد. در ادم ماکولایی که میزان آن از نظر بالینی قابل ملاحظه باشد، لیزر فتوکوآگولاسیون فوکال، ریسک کاهش بینایی متوسط راتا 50% کاهش می دهد. در این مقاله به شرح زمان و چگونگی انجام درمان با لیزر جهت درمان بسیاری از مشکلات مرتبط با رتینوپاتی دیابتی پرداخته می شود.