نشریه پرستاری ایران
سال:1398 | دوره:32 | شماره:118 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف یکی از مهمترین عوارض جراحی، عفونت محل عمل (SSI) است. رعایت تکنیک آسپتیک از اقدامات موثر جهت جلوگیری از SSI است که دانش و عملکرد کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل، نقش بسزایی در اجرای صحیح آن دارد. هدف مطالعه حاضر، مقایسه دانش و عملکرد کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل در خصوص رعایت تکنیک آسپتیک است. روش بررسی این مطالعه مقایسه ای-مقطعی درسال 97-1396 بر روی 235 نفر از کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل در هشت بیمارستان آموزشی-درمانی شهر اصفهان انجام شد. روش نمونه گیری، طبقه ای تصادفی بود. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته جهت سنجش دانش بود که توسط نمونه ها تکمیل شد و چک لیستی محقق ساخته نیز با مشاهده عملکرد نمونه ها طی سه پروسیجر جراحی توسط پژوهشگر کامل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزارSPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها نمره دانش کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل در سطح خوب و نمره عملکرد آن ها، متوسط بود. میانگین نمره دانش (047/0P=) و عملکرد (01/0P=) کارشناسان به طور معنی داری بیشتر از کاردان ها بود. هم در کاردان ها (027/0P=) و هم در کارشناسان (032/0P=)، بین نمرات دانش و عملکرد رابطه مستقیم وجود داشت. نتیجه گیری کلی یافته ها نشان داد افزایش دانش کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل در خصوص تکنیک آسپتیک می تواند بهبود عملکرد آن ها را به دنبال داشته باشد. لذا امید می رود یافته های این پژوهش، منجر به اعمال نظارت دقیق تر بر عملکرد مراقبین درمانی به منظور همگام کردن دانش و عملکرد آنها با یکدیگر شود. همچنین با توجه به بالاتر بودن نمره دانش و عملکرد کارشناسان اتاق عمل، بهتر است کاردان ها به ادامه تحصیل تشویق شوند. علاوه بر این اجرای برنامه های آموزشی کارآمد، به منظور بهبود عملکرد کارکنان اتاق عمل باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف ارزیابی و به کارگیری رویکردهای نوین آموزشی به منظور غنی سازی برنامه های آموزشی ضروری به نظر می رسد. یادگیری مبتنی بر حل مساله یکی از رویکردهای نوین آموزشی است که مبتنی بر اصول استفاده از مشکلات به عنوان نقطه ی شروع کسب و ترکیب دانش جدید می باشد. مطالعه حاضر با هدف مرور جامع تحقیقات انجام شده در زمینه یادگیری مبتنی بر حل مساله در آموزش پرستاری در ایران صورت گرفته است. روش بررسی این پژوهش یک مطالعه مروری جامع است که در آن تمامی مقالات منتشر شده به زبان فارسی در ارتباط با یادگیری مبتنی بر حل مساله در رشته پرستاری مورد بررسی قرار گرفتند. مطالعه حاضر با جستجو در پایگاه های اطلاعاتیIran Medex, Magiran, Google Scholar, Iranian Research Institute for Information Science, Scientific Information Database با کلید واژه های یادگیری، تدریس، آموزش، حل مسئله، PBL، مشکل مدار و پرستاری از فروردین 1380 تا دی ماه 1397 صورت گرفته است. یافته ها در مجموع 115 مورد مقاله با این کلیدواژه ها یافت شد که بعد از بررسی دقیق، 31 مقاله با توجه به هدف پژوهش که به زبان فارسی در مجلات علمی-پژوهشی داخلی چاپ و امکان دسترسی به متن کامل مقاله مهیا بود، انتخاب گردید. مقالات مورد بررسی متمرکز بر پنج محور اصلی بودند: 1-تاثیر آموزش حل مساله بر توانایی های دانشجویان پرستاری کشور، 2-دیدگاه دانشجویان پرستاری در رابطه با یادگیری مبتنی بر حل مسئله، 3-عوامل موثر بر یادگیری مبتنی بر حل مسئله، 4-مقایسه آموزش به شیوه حل مساله با سایر روش های آموزشی و 5-تبیین تجارب دانشجویان پرستاری از یادگیری مبتنی بر حل مسئله. نتیجه گیری کلی بر اساس بررسی های انجام شده در پژوهش حاضر، مطالعات متعددی حاکی از تاثیرگذار بودن روش یادگیری مبتنی بر حل مساله در آموزش پرستاری و توانمند سازی دانشجویان بوده و خواستار پذیرش گسترده و استفاده همه جانبه آن در آموزش دانشجویان پرستاری می باشند. مطالعات اندکی نیز در تناقض با تاثیر مثبت این رویکرد آموزشی قرار داشتند. بیشتر مطالعات، بیانگر رضایت دانشجویان از استفاده از این روش در کلاس های درسی بوده است.

زمینه و هدف سازگاری شغلی برای ادامه اشتغال موفقیت آمیز پرستاران عامل مهمی به شمار می رود که می تواند تحت تاثیر سرمایه روانشناختی قرار گیرد. هدف مطالعه حاضر تعیین رابطه بین سرمایه روانشناختی با سازگاری شغلی پرستاران بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی کاشان بود. روش بررسی این پژوهش، توصیفی-همبستگی، به روش تصادفی طبقه ای روی 190 نفر از پرستاران بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی کاشان انجام شد. جهت گردآوری داده ها از دو پرسش نامه سرمایه روانشناختی و پرسشنامه سازگاری شغلی استفاده شد. تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت. یافته ها یافته ها نشان داد میانگین سرمایه روانشناختی (77/0 ± 41/5) بالاتر از حد متوسط چهار و میانگین سازگاری شغلی (42/0 ± 23/3) بالاتر از حد متوسط سه است. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین سرمایه روانشناختی و سازگاری شغلی (43/0=r) رابطه مستقیم و معنی دار وجود دارد. بیشترین رابطه بین سرمایه روان شناختی و ارزش دوستی (48/0=r) و کمترین رابطه بین سرمایه روان شناختی و خودمختاری (15/0=r) بود. نتیجه گیری کلی نتایج این پژوهش گویای این است که در جامعه پرستاران، به کارگیری برنامه هایی در جهت افزایش سرمایه روانشناختی پرستاران می تواند منجر به ارتقای سازگاری شغلی آن ها شود. همچنین نگاه حمایتی درون بیمارستان ها و در نتیجه ادراک پرستاران از مورد حمایت واقع شدن، سازگاری شغلی آن ها را افزایش می دهد.

زمینه و هدف انجام نادرست ساکشن لوله داخل تراشه می تواند منجر به خونریزی، ضایعات در مخاط تراشه، عفونت، آتلکتازی، هایپوکسی و در نتیجه پیامدهایی مانند افزایش مرگ و میر، طولانی شدن مدت اقامت و هزینه درمان نوزادان در بیمارستان گردد. از آنجا که پرستاران نقش مهمی در پیشگیری از این عوارض دارند، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی برعملکرد پرستاران در زمینه ساکشن لوله داخل تراشه نوزادان صورت گرفته است. روش بررسی این مطالعه از نوع نیمه تجربی با گروه کنترل است. بدین منظور در سال 1395 تعداد 80 پرستار به روش نمونه گیری مستمر از بیمارستان های منتخب دانشگاه های علوم پزشکی تهران و ایران (دو بیمارستان گروه کنترل و دو بیمارستان گروه مداخله) وارد مطالعه شدند. عملکرد پرستاران قبل از مداخله با استفاده از چک لیست پژوهشگر-ساخته نمره دهی شد. پرسشنامه شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی و چک لیست عملکرد با 30 گویه بر اساس گایدلاین ها و نظرات متخصصین تدوین گردید. محتوای چک لیست و مطالب محتوای آموزشی توسط تیم متخصصین بررسی و تایید شد. مشاهدات عملکرد همان پرستاران در طی سه مرحله توسط محقق در نوبت های مختلف کاری انجام گرفت و پس از گذشت یک ماه از مداخله، مجددا عملکرد همان پرستاران طی سه مرحله مورد ارزیابی همان پژوهشگران قرار گرفت. یافته ها نمره عملکرد پرستاران درگروه مداخله قبل از آموزش (70/8 ± 38/51) و بعد از آموزش (16/4 ± 19/72) اختلاف آماری معنی داری را (001/0P <) نشان داد. نتیجه گیری کلی با توجه به این که عملکرد پرستاران در زمینه ساکشن در حد مطلوب نبوده است، آموزش پرستاران و ارایه امکانات کافی بر مبنای گایدلاین ها و نظر متخصصین برای ارتقاء کیفیت مراقبت ضروری است. آموزش های ضمن خدمت در این زمینه می تواند در ارتقای کیفیت خدمات به نوزادان در زمینه ساکشن، نقش بسزایی داشته باشد.

زمینه و هدف سالمندی با عوامل متعدد تهدید کننده سلامت از جمله سقوط همراه است که پدیده "ترس از سقوط" از عوارض آن محسوب می شود، به ویژه بعد از جراحی های ارتوپدی که محدودیت انجام فعالیت های روزمره زندگی، انزوا طلبی و عدم مشارکت اجتماعی را در پی دارد. این مطالعه با هدف تعیین ترس از سقوط و عوامل مرتبط با آن در سالمندان با سابقه جراحی ارتوپدی ناشی از سقوط مراجعه کننده به درمانگاه های ارتوپدی بیمارستان های منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. روش بررسی پژوهش حاضر، مطالعه ای مقطعی از نوع همبستگی-توصیفی بود که 280 نفر از سالمندان مراجعه کننده به درمانگاه های بیمارستان های منتخب تهران در آن شرکت داشتند. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم کوتاه شده ی آزمون شناختی (AMT)، فرم مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه مقیاس کارآمدی در سقوط (FES-I) بود که به صورت مصاحبه حضوری با سالمند تکمیل شد. داده ها به روش آمار توصیفی، استنباطی و با آزمون های آماری تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی در نرم افزار SPSS نسخه 20 و در سطح معنی داری 05/0 P≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها میانگین سنی سالمندان شرکت کننده در این مطالعه 29/4 ± 50/69 بود و 65 درصد از شرکت کنندگان زن و 35 درصد مرد بودند ضریب همبستگی پیرسون نشان دهنده ارتباط مستقیم بین ترس از سقوط و سن بود (008/0=P، 159/0-r=)، ضمن این که نتایج حاصل بین متغیر ترس از سقوط با پرفشاری خون، تعداد داروهای مصرفی سالمند و شکستگی لگن نیز ارتباط آماری معنی دار و مستقیم را نشان داد (05/0>P). همچنین 9/97 درصد از شرکت کنندگان سابقه ی بیش از یک بار جراحی ارتوپدی داشتند که در ارتباط مستقیم با ترس و نگرانی بالا از سقوط می باشد. نتیجه گیری کلی فراوانی ترس از سقوط در سالمندانی که سابقه جراحی ارتوپدی داشتند، در سطح قابل توجهی بالاتر بوده است. با توجه به پیامدهای نامطلوب ترس از سقوط در سالمندان، توصیه می گردد برای سالمندان تحت جراحی ارتوپدی که در بیمارستان بستری می شوند، حین ترخیص برنامه های آموزشی مشاوره ای گذاشته شود تا بدین طریق، زمینه ای جهت ارتقاء سطح سلامت و دستیابی به سالمندی فعال و همچنین کاهش ترس بیماران سالمند از سقوط فراهم آید.

زمینه و هدف سندرم پیش از قاعدگی یکی از شایع ترین اختلالات سنین باروری است و موجب کاهش سطح کارایی شغلی در گروه های مختلف حرفه ای می شود. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوع سندرم پیش از قاعدگی و عوامل مرتبط با آن در تکنولوژیست های اتاق عمل انجام شد. روش بررسی این مطالعه مقطعی در سال 96-1395 برروی112 نفر از تکنولوژیست های اتاق عمل بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. نمونه گیری به روش سرشماری و ابزار مورد استفاده سه پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، غربالگری علائم قبل از قاعدگی و استرس شغلی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون های فیشر-مجذور کای) از طریق نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. یافته ها حدود 1/57 درصد از تکنولوژیست ها مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی متوسط یا شدید بودند. بین سن-شاخص توده بدنی-سطح تحصیلات-ورزش و ورزش منظم با سندرم پیش از قاعدگی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت اما بین سندرم پیش از قاعدگی و نوع ورزش (027/0 P=) و همچنین استرس شغلی (005/0P=) ارتباط آماری معنی دار بود. نتیجه گیری کلی در تکنولوژیست هایی که استرس شغلی کمتری دارند و فعالیت های ورزشی مخصوصا ورزش های استقامتی انجام می دهند، شیوع این سندرم کمتر می باشد. بنابراین برگزاری کلاس های آموزشی جهت کاهش استرس شغلی و تشویق آنها به ورزش توصیه می شود.

زمینه و هدف با توجه به دفع مواد از ایلئوستومی به صورت مایع و بی قوام، احتمال ایجاد عدم تعادل آب و الکترولیت و کاهش جذب مواد مغذی و به دنبال آن احتمال ایجاد سوء تغذیه وجود دارد. این مطالعه با هدف تاثیرآموزش تغذیه مبتنی بر گوشی هوشمند بر شاخص های بیوشیمیایی افراد دارای ایلئوستومی انجام شد. روش بررسی مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی نیمه تجربی با گروه کنترل در سال 1397 بود که با انتخاب 72 نفر از بیماران دارای ایلئوستومی به روش نمونه گیری به شکل مستمر با تخصیص غیر تصادفی نمونه ها در دو گروه کنترل و آزمون انجام شد. هر دو گروه بعد از تعبیه ایلئوستومی تحت آموزش رژیم غذایی مناسب توسط پرسنل بخش مربوطه قرار گرفتند و بیماران گروه آزمون علاوه بر آن، تحت آموزش تغذیه مبتنی بر گوشی هوشمند توسط پژوهشگر نیز قرار گرفتند. بررسی شاخص های بیوشیمیایی نیز در دو مرحله؛ یک روز قبل از تعبیه ایلئوستومی و سه هفته بعد از جراحی توسط پژوهشگر انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و فرم گزارش دهی شاخص های بیوشیمیایی استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 و با آمارهای توصیفی و استنباطی تحلیل شدند. یافته ها شاخص های بیوشیمیایی قبل از تعبیه ایلئوستومی در دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشته اند و سه هفته بعد از تعبیه ایلئوستومی تنها شاخص پروتئین واکنش دار سی (CRP)تفاوت معنی دار آماری داشته است و در گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر از گروه آزمون بوده است. تغییرات شاخص ها در دو گروه، قبل از تعبیه ایلئوستومی و سه هفته بعد از آن نشان دهنده آن بود که شاخص های آلبومین و پروتئین تام در گروه آزمون افزایش بیشتری نسبت به گروه کنترل داشته اند و CRP در گروه کنترل افزایش داشته است. نتیجه گیری کلی گرچه از نظر آماری تغییرات شاخص های بیوشیمیایی مورد ارزیابی، معنی دار بود ولی از نظر کلینیکی تغییرات شاخص ها ناچیز بود که قابل استناد نبود. می توان با افزایش بازه زمانی، در جامعه آماری بزرگتر و نتایج قابل تعمیم، نقش کاربردی این برنامه آموزشی را مشخص کرد تا برای بیماران دارای ایلئوستومی قابل استفاده گردد.

زمینه و هدف: امروزه همودیالیز یکی از رایج ترین روش های درمانی به دنبال نارسایی مزمن کلیه می باشد. بیماران تحت درمان با همودیالیز دچار محدودیت هایی در عملکرد جسمی، روانی و اجتماعی خود می گردند و فعالیت های خود مراقبتی در این بیماران می تواند نقش مؤثری در سازگاری آن ها با فرآیند بیماری داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین توان خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در بیماران همودیالیزی انجام شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای مقطعی است که بر روی بیماران مراجعه کننده به بخش همودیالیز مرکز آموزشی درمانی رازی شهرستان رشت در سال 1396 انجام گرفت که در آن 126 بیمار با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه ی دو بخشی شامل اطلاعات فردی– اجتماعی و شکل تعدیل یافته نسخه چینی مقیاس 28 گویه ای ارزیابی توان خودمراقبتی بود. اطلاعات پس از جمع آوری با آماره های توصیفی (میانگین، انحراف معیار، درصد، فراوانی) و آزمون های تحلیلی (تی تست مستقل، ضریب همبستگی، آنالیز ئاریانس و رگرسیون لجستیک) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: حدود 4/71 درصد از بیماران دارای توان خود مراقبتی مطلوب بودند. ارتباط آماری معنی داری بین سن با توان خود مراقبتی وجود داشت (013/0P=). همچنین سطح تحصیلات با توان خودمراقبتی ارتباط آماری معنی داری داشت (0001/0˂ P). در بررسی به عمل آمده بر اساس مدل رگرسیون لجستیک نتایج نشان داد که هرچه سن بیماران از میانگین سنی کل بیماران مورد مطالعه بالاتر بود توان خودمراقبتی این بیماران به میزان 5/1 برابر کاهش پیدا کرده بود. نتیجه گیری کلی: اگر چه در مطالعه ی حاضر بیشتر بیماران تحت درمان با همودیالیز دارای توان خودمراقبتی مطلوبی بودند اما نتایج این مطالعه نشان می دهد که این بیماران به علت افزایش سن، فرایند درمانی و مشکلاتی که ناشی از بیماری برای آن ها ایجاد می شود، دچار محدودیت هایی در مراقبت از خود می گردند. بنابراین توصیه می شود تا به منظور هرچه بهتر شدن توان خودمراقبتی این بیماران، تدابیری در برنامه های مراقبتی آنان گنجانده شود تا بیمار به عنوان عضوی از تیم مراقبتی در مراقبت از خود مشارکت کامل داشته باشد.