نشریه پرستاری ایران
سال:1396 | دوره:30 | شماره:108 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: تنش به یکی از مشکلات اساسی جوامع تبدیل شده است. مطالعات در استرس و اضطراب قبل عمل جراحی توجه بسیاری از پژوهشگران را برانگیخته است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر مشاوره فردی بر استرس درک شده بیماران قبل از عمل جراحی سنگ کسیه صفرا انجام گرفت. روش بررسی: در این پژوهش نیمه تجربی، 40 بیمار قبل از جراحی در بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه در سال 1395 با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفری آزمایش و کنترل اختصاص یافتند. مداخله شامل آموزش راهبردهای شناختی سازگاری بود. گروه کنترل، مراقبت های روتین را دریافت نمودند. داده ها با مقیاس استرس درک شده جمع آوری و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 در شاخص های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شد. یافته ها: پس از مداخله، میانگین نمره کل استرس درک شده گروه آزمایش (22/9 ± 07/33) کمتر از گروه کنترل (76/7 ± 33/39) بوده است و اختلاف بین میانگین و انحراف معیار داده های به دست آمده در مرحله پس آزمون در سطح (05/0P<) معنی دار بود. نتیجه گیری کلی: بر اساس یافته ها، مداخله مشاوره ای در کاهش استرس درک شده بیماران قبل از عمل جراحی موثر بود. بنابراین می توان از این رویکرد به منظور کاهش استرس درک شده بیماران قبل از عمل جراحی استفاده نمود.

زمینه و هدف: رفتارهای جنسی مخاطره آمیز، تهدید بزرگی برای سلامت جسمی و اجتماعی جوانان محسوب می شود. خانواده دارای نقش موثری در مشارکت دختران جوان به رفتار های جنسی مخاطره آمیز است. مطالعه حاضر با هدف تبیین نقش خانواده در رفتارهای مخاطره آمیز جنسی دختران جوان طراحی شد. روش بررسی: مطالعه حاضر، کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بود که با مشارکت 65 دختر جوان 35-18 سال در خوابگاه های وابسته و غیر وابسته به دانشگاه تربیت مدرس انجام گردید. داده ها از طریق جلسه های گروهی متمرکز (7 جلسه) و مصاحبه های فردی عمیق (10 مصاحبه) در سال 1391 به روش گلوله برفی جمع آوری شد. جلسه های متمرکز در خوابگاه دانشجویان و محل مصاحبه های فردی طبق خواسته مشارکت کنندگان تعیین می شد. رویکرد-Granheimجهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. برای افزایش اعتبار نتایج، روش های چندگانه جمع آوری داده ها، نمونه گیری با حداکثر تنوع و نظارت خارجی مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: یافته های مطالعه کنونی به سه طبقه اصلی "نظارت خانواده"، "حمایت عاطفی خانواده" و "تربیت خانوادگی" تقسیم شد. طبقه "تربیت خانوادگی" دارای دو زیرطبقه "تربیت باز" و "تربیت صرفا مذهبی" بود. از آنجا که خانواده، اولین بستری است که دختر جوان در آن رشد یافته و تربیت می شود، مشارکت کنندگان، نظارت و حمایت عاطفی خانواده را از عوامل محافظتی مشارکت در رفتار جنسی مخاطره آمیز برشمردند. همچنین، آنها دو سر طیف تربیت خانوادگی (تربیت خانوادگی باز و تربیت مذهبی افراط گونه) را از عوامل خطر جهت مشارکت در رفتار مخاطره آمیز برشمردند. نتیجه گیری کلی: طبق نتایج مطالعه، خانواده، دارای نقش پررنگی در مشارکت دختران جوان در رفتار جنسی است. یافته های مطالعه کنونی، می تواند در جهت ارائه راهکارهائی (شامل آموزش والدین در رسانه، مدارس و سازمان ها) جهت پیشگیری از ارتباطات جنسی در زمان تجرد و رفتارهای جنسی مخاطره آمیز به کار گرفته شود.

زمینه و هدف: تشخیص فیبروز کیستیک و بستری شدن یک کودک می تواند باعث ایجاد اضطراب و استرس شدید در والدین، به ویژه برای مادر شود. اضطراب و استرس در نهایت در دوره درمان کودک تاثیر می گذارد. هدف از این مطالعه با هدف تعیین اثر بخشی شیوه ی آموزشی یاران در یادگیری بر سطح اضطراب و استرس مادران کودکان مبتلا به فیبروز کیستیک در سال 1395 انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه ی نیمه تجربی، 86 نفر از مادران کودکان مبتلا به فیبروز کیستیک با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مادران به طور تصادفی به دو گروه آزمون (44 نفر) و کنترل (42 نفر) تقسیم شدند. گروه مداخله، سه جلسه در طول یک هفته، آموزش های لازم را دریافت نمودند. گروه کنترل، مراقبت های روزانه را دریافت نمود. داده ها با پرسشنامه ی اضطراب Spielberger و فرم کوتاه استرس والدینی جمع آوری و با نرم افزار SPSS نسخه ی 16 و آزمون های آماری تی زوجی، تی مستقل و کای دو تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که سطح اضطراب و استرس مادران در دو گروه آزمون و کنترل قبل از مداخله، تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند (05/0P). نتیجه گیری کلی: بر اساس یافته ها، شیوه ی آموزشی یاران در یادگیری، در کاهش سطح اضطراب و استرس مادران کودکان مبتلا به فیبروز کیستیک موثر بود. بنابراین می توان از این روش آموزشی به منظور کاهش سطح اضطراب و استرس مادران استفاده کرد.

زمینه و هدف: افراد دارای سواد سلامت پایین، درباره وضعیت سلامت خود آگاهی کمتری دارند، خدمات پیشگیری کمتری را دریافت می کنند و بیماری های مزمن در آنها کمتر کنترل می شود، بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط سواد سلامت با وضعیت فعالیت جسمانی سالمندان شهر ایلام در سال 1394 انجام شد. روش بررسی: در پژوهش توصیفی حاضر، 250 نفر از سالمندان شهرستان ایلام به روش خوشه ای دو مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه سواد سلامت بزرگسالان، فعالیت روزانه زندگی (ADL) و سوالات مربوط به عملکرد فیزیکی پرسشنامه کیفیت زندگی 36SF-بود که در مطالعات قبلی روایی و پایایی آنها تایید شده است. تجزیه و تحلیل داده ها، توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 16 و با استفاده از آزمون های آماری t-test (برای متغیرهای دو گروهی) و ANOVA(برای متغیرهای بیشتر از دو گروه) و آزمون همبستگی انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که 4/50% درصد از سالمندان مورد مطالعه سواد ناکافی داشتند. بین سواد سلامت با سن، جنس، شغل، تحصیلات، محل زندگی، ابتلا به بیماری مزمن و سابقه بستری مجدد ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (05/0P<)، اما بین میزان درآمد و سواد سلامت ارتباط معنی داری وجود نداشت. سالمندانی که مستقل بودند و یا در انجام فعالیت فیزیکی محدودیت نداشتند از سواد سلامت بالاتری برخوردار بودند (001/0P=). نتیجه گیری کلی: با توجه به پایین بودن میزان سواد سلامت سالمندان شهر ایلام، بهتر است مداخلات لازم در جهت ارتقای سواد سلامت آنها انجام شود تا زمینه لازم برای بهبود وضعیت سلامت جسمانی و در پی آن بهبود کیفیت زندگی آنها فراهم شود.

زمینه و هدف: سرعت ارائه خدمات در مراکز درمانی به خصوص بخش های اورژانس، در جهت کاستن از مرگ و میر و معلولیت ها از اهمیت ویژه ای برخودار است. یکی از مهمترین شاخص هایی که در ارزیابی مراکز اورژانس به کار گرفته می شود مدت زمان انتظار بیماران برای دریافت خدمات تشخیصی درمانی می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر آموزش تریاژ به پرستاران مبتنی بر مدل تثبیت موقعیت بر زمان انتظار بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان منتخب در سال 1394 انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد، زمان انتظار 35 بیمار مراجعه کننده به بخش اورژانس قبل از مداخله با دستگاه زمان سنج خاص اندازه گیری و ثبت گردید. آموزش تریاژ مبتنی بر مدل تثبیت موقعیت در یک جلسه سخنرانی دو ساعته به صورت آموزش چهره به چهره در اتاق تریاژ بخش اورژانس به مدت یک هفته، به پرستاران آموزش داده شد. پس از یک هفته زمان انتظار بیماران در شیفت های مختلف با همان زمان سنج مجددأ اندازه گیری شد. داده ها بااستفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین میانگین زمان انتظار بیماران، قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری مشاهده شد، به طوری که میانگین زمان انتظار اول بیماران قبل از مداخله 34/15دقیقه بود که بعد از مداخله به 42/8 دقیقه تقلیل یافت (0001/0 ≥ P). همچنین زمان انتظار دوم بیماران قبل از مداخله 58/14 دقیقه بود که بعد از مداخله به 17/14 دقیقه تقلیل یافت هر چند اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (82/0=P). نتیجه گیری کلی: آموزش تریاژ مبتنی بر مدل تثبیت موقعیت به پرستاران بخش اورژانس، مدت زمان انتظار بیماران را کاهش می دهد و در نتیجه باعث تسریع روند ارائه خدمات به بیماران می شود. بنابراین آموزش تریاژ مبتنی بر مدل تثبیت موقعیت به پرستاران بخش اورژانس توصیه می گردد.

زمینه و هدف: کانول گذاری وریدی روشی دردناک و استرس زا در مراکز درمانی بوده که از روش های مختلف دارویی و غیر دارویی جهت کاهش درد آن استفاده می شود. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر مانور والسالوا بر شدت درد و پاسخ های همودینامیک در حین کانول گذاری وریدی انجام شد. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 80 بیمار کاندید اعمال جراحی انتخابی مراجعه کننده به بخش های جراحی بیمارستان حضرت رسول (ص) جوانرود در سال 1395 انجام گرفته است. نمونه گیری به صورت در دسترس و انتخاب در گروه های مطالعه به صورت تصادفی انجام شد. کانول گذاری در پشت دست غیر غالب بر روی 39 بیمار گروه والسالوا (دمیدن در لوله پلاستیکی متصل به فشارسنج جیوه ای و بالا بردن ستون جیوه ای به میزان 20 میلی متر جیوه به مدت حداقل 20 ثانیه) و 38 بیمار گروه کنترل (رویه معمول بخش) انجام شد و شدت درد با معیار عددی درد (NRS) اندازه گیری شد. پاسخ های همودینامیک به درد با کنترل فشارخون، ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن خون شریانی پنج دقیقه قبل و بلافاصله بعد از کانول گذاری انجام شد. داده های حاصله با آزمون های آماری کای اسکوئر، آنالیز واریانس، تعقیبی توکی، کروسکال والیس و من ویتنی و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین NRS در گروه والسالوا برابر 95/1 ± 75/2 و در گروه کنترل 30/2 ± 86/4 بود که کاهش معنی دار در شدت درد دیده شد (05/0 P≤ ). کاهش تعداد ضربان قلب بعد از کانول گذاری (36/13 ± 77) نسبت به قبل از آن (71/14 ± 53/80) در گروه کنترل دیده شد (05/0P≤ ). در حالی که سایر متغیرهای همودینامیک تفاوت معنی داری را نشان ندادند. نتیجه گیری کلی: مانور والسالوا روش غیر دارویی است که به آسانی قابل انجام بوده و بدون ایجاد تغییرات همودینامیک سبب کاهش درد کانول گذاری می گردد.

زمینه و هدف: بیماری کلیوی مرحله نهایی و وابستگی به همودیالیز بر همه جوانب زندگی بیماران تاثیر می گذارد و این بیماران را با ادراکات و تجارب متفاوتی روبرو می کند. هدف مطالعه حاضر تبیین ادراک بیماران تحت همودیالیز از بیماری خود و عوارض آن است. روش بررسی: این مطالعه با رویکرد تحقیق کیفی و روش تحلیل محتوای کیفی قراردادی (Conventional) و استقرایی انجام شد. داده ها با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختارمند و عمیق با 21 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش همودیالیز بیمارستان ولیعصر (عج) شهر اراک که به روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند، گردآوری شد. تمامی مصاحبه ها توسط یک پژوهشگر و در مدت دو ماه انجام شد. میانگین مدت زمان هر مصاحبه 40 دقیقه بود. تجزیه و تحلیل داده ها به طور مداوم، همزمان با جمع آوری داده ها انجام گردید. یافته ها: طی فرایند تحلیل محتوا پنج طبقه شامل عوارض ناتوان کننده بیماری، ناامیدی، رضایت نداشتن از زندگی، احساس سرباری و افکار آشفته به دست آمد. "درماندگی ناشی از بیماری" به عنوان درون مایه این پژوهش استخراج گردید. نتیجه گیری کلی: نتایج این پژوهش نشان داد که بیماران همودیالیز اغلب با تجارب ناخوشایندی در زندگی خود مواجه هستند که این عوامل باعث درماندگی این بیماران و کاهش کیفیت زندگی و امید به زندگی آنها می شود. بنابراین، پزشکان و پرستاران بخش دیالیز باید توجه بیشتری به مشکلات این بیماران داشته باشند.

زمینه و هدف: آسم شایع ترین بیماری دستگاه تنفسی است. یکی از روش های تجویز داروهای مورد استفاده در بیماران مبتلا به آسم، استفاده از اسپری استنشاقی است که به دو صورت با آسم یار و بدون آسم یار مورد استفاده قرار می گیرند. تاثیر استفاده از آسم یار بر بهبود بیماران مبتلا به آسم همیشه مورد بحث بوده است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر استفاده از اسپری های استنشاقی بر میزان اشباع اکسیژن خون شریانی با و بدون استفاده از آسم یار در بیماران مبتلا به آسم انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مداخله ای– تجربی بود که در بیماران مبتلا به آسم بستری در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال 1395 انجام شد. . تعداد 60 بیمار که دارای معیار ورود به پژوهش بودند با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در گروه با آسم یار و بدون آسم یار قرار گرفتند. با کمک پرسشنامه و برگه ثبت اطلاعات، داده ها در سه روز متوالی در ساعت نه صبح جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و آزمون تی مستقل انجام شد. یافته ها: میانگین اشباع اکسیژن خون در گروه بدون آسم یار از 6. 03257± 87. 7667 در روز اول به 5. 86251± 88. 9 در روز سوم و در گروه با آسم یار از 5. 01366 ± 89. 9667 در روز اول به 3. 38760 ± 94. 8 در روز سوم افزایش یافت و بین سطوح زمان– گروه در دو گروه با آسم یار و بدون آسم یار اختلاف معنا داری مشاهده شد (0. 001P<). نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر به نظر می رسد استفاده از آسم یار در هنگام مصرف اسپری می تواند تا حد زیادی بر بهبود عملکرد ریوی و بالا بردن میزان اشباع اکسیژن خون تاثیر مثبتی داشته باشد.