مواد پرانرژی
سال:1390 | دوره:6 | شماره:3 (پیاپی 13) |تعداد مقالات:7

ترکیب CL-20، به عنوان قوی ترین ماده منفجره غیر اتمی معرفی شده است. همواره محققین در حوزه مواد پرانرژی به دنبال راهکار مناسب برای افزایش بازده و کاهش هزینه سنتز این ماده بوده اند. در کلیه روش های سنتز CL-20 از واکنش تراکمی بین گلی اکسال و بنزیل آمین جهت سنتز ترکیب حد واسط HBIW4 استفاده می شود. در حضور کاتالیست اسید فرمیک در حلال اتانول، راندمان برای این واکنش تراکمی 58% گزارش شده است. در این مقاله، سنتز HBIW در حضور کاتالیزگرهای اسید لوئیس مانند BF3 و منیزیم پرکلرات و ...، مورد بررسی قرار گرفته شده است و نتایج نشان می دهد که راندمان واکنش تا حدود 20% نسبت به کاتالیست اسید فرمیک افزایش می یابد.

در این مقاله، برخورد مایل پرتابه های استوانه ای سرتخت، سر مخروطی و سر نیم کروی، با نسبت های منظری 3 متفاوت و جرم یکسان، در اهداف یک لایه فلزی با ضخامت های مختلف مورد بررسی قرار گرفته و زاویه بحرانی نفوذ استخراج گردیده است. اهداف به صورت ورق های دایره ای از جنس AL1100-H12 با قطر240 mm  و ضخامت های مختلف1 mm ، 2 mm و3 mm انتخاب شدند. پرتابه ها نیز به صورت استوانه هایی از فولاد نقره ای که تا 50 Rc سخت کاری شده اند، با سه نسبت منظری متفاوت و با سه شکل دماغه تخت، نیم کروی و مخروطی ساخته شدند. برای انجام آزمایش ها از یک تفنگ گازی یک مرحله ای حاوی گاز هلیوم فشرده استفاده شد. از این آزمایش ها مشخص گردید که با تغییر شکل دماغه پرتابه، مکانیزم شکست هدف تغییر کرده و در نتیجه مقاومت به نفوذ آن و زاویه برخورد بحرانی تغییر می یابد. همچنین نسبت منظری پرتابه بر عملکرد بالستیکی هدف موثر بوده و با افزایش این نسبت زاویه برخورد بحرانی هدف، به صورت غیر خطی افزایش می یابد. از طرفی، پرتابه سرتخت عملکرد بالستیکی بهتری نسبت به دو پرتابه دیگر داشته و زاویه بحرانی نفوذ آن بیشتر از دو پرتابه دیگر است. همچنین، زاویه بحرانی نفوذ پرتابه سر مخروطی کمی بیشتر از پرتابه سرنیم کروی است.

ارتقای مقاومت ساختمان های موجود در مقابل بارهای انفجار با هدف استمرار خدمت رسانی و حفظ سلامت نیروهای انسانی با روش های بهینه سازی پدافندی غیرعاملی مختلفی قابل حصول است. روش های بهینه سازی، گزینه ای است که علاوه بر تامین ملاحظات فنی و اقتصادی به شیوه ای مناسب، میزان خسارت به تاسیسات، تجهیزات و ساختمان موجود و تلفات احتمالی نیروی انسانی را کاهش دهد. در این مقاله روالی برای تعیین روش پدافندی بهینه در برابر انفجاری توسط تکنیک های تصمیم گیری چندمعیاره تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و شباهت به گزینه ایده آل (TOPSIS) ارائه می شود. با کاربرد موردی تکنیک های توسعه داده شده، گزینه «افزودن دیوار» به عنوان مناسب ترین روش ها بهینه سازی پدافندی از میان روش های مورد مطالعه برای گونه ای از ساختمان های کلیدی بتنی در مقابل بارهای انفجاری تعیین شد.

در این مقاله، تهیه سوخت ژل دی متیل هیدرازین نامتقارن حاوی ذرات آلومینیوم 50 و 130 نانومتری مورد بررسی قرار گرفته است. توزیع یکنواخت نانو ذرات آلومینیوم در سوخت ژل از مهم ترین اهداف این پژوهش می باشد. توزیع یکنواخت ذرات فلزی در کیفیت احتراق سوخت تاثیر می گذارد.نتایج نشان داد که روش اختلاط التراسونیک- مکانیکی- مغناطیسی مناسب ترین روش ساخت می باشد. ژل ساخته شده با این روش از پایداری و همگنی خوبی برخوردار بود. اندازه گیری های رئومتری نشان داد که ژل ساخته شده دارای خواص تیکسوتروپیکی و نازک شوندگی برشی است. داده های رئومتری به دست آمده حاصل از ژل های ساخته شده مطابقت خوبی با مدل توانی 5 نشان داد. در تطبیق داده ها با مدل توانی شاخص شبه پلاستیک (n) برابر 0.56 و 0.63 به ترتیب برای ژل حاوی ذرات 50 و 130 نانومتری در دماهای مختلف به دست آمد.

برای تغلیظ پراکسید هیدروژن تا گرید نظامی (حدود 98% وزنی)، ابتدا باید محلول پراکسید هیدروژن کاملا خالص سازی شود. در این کار تحقیقاتی، جداسازی ناخالصی های فلزی از محلول پراکسید هیدروژن مورد بررسی واقع شده است و کاتیون های Al، Fe، Pb، Zn و Cr از محلول تجاری پراکسید هیدروژن با استفاده رزین کاتیونی اسیدی قوی Amberlite IR-120 جداسازی شده اند، جداسازی این کاتیون ها در مخزن مجهز به همزن با دور ثابت انجام شد. اثر تغییرات pH، مقدار رزین، دما و زمان تماس بر مقدار جداسازی این کاتیون ها مورد بررسی قرار گرفته است. مقدار کاتیون های فلزی به روش نشر اتمی پلاسمای جفت شده القایی (ICP) اندازه گیری شده است. در تعیین میزان اثر مقادیر مختلف رزین بر میزان جداسازی، کاتیون های منیزیم دو ظرفیتی و کروم سه ظرفیتی با مقدار مشخص به محلول اضافه شده و نتایج آن دنبال شده است. سازگاری نتایج آزمایشگاهی حاصل از جداسازی کروم سه ظرفیتی با مدل های فرندلیچ و لانگمیر مقایسه شد و نشان داده شد که فقط در محدوده خاصی از غلظت کروم، این مدل ها جواب های نسبتا مناسبی می دهند.

در این مقاله طراحی و تولید فرمولاسیون های مختلف از نوعی سوخت دوپایه شبکه ای کم دود (XLDB) با هدف بهینه سازی عملکرد بالستیکی و مکانیکی مورد بررسی قرار گرفته است. سوخت XLDB تولید شده شامل نوعی بایندر پلی اورتانی تحت عنوان پلی کاپرولاکتون می باشد و از ترکیبات آمونیوم پرکلرات (AP) و RDX به عنوان اکسید کننده در آن استفاده شده است. ترکیبات مختلفی از این سوخت به منظور بررسی تاثیر میزان AP و RDX برایمپالس ویژه، سرعت سوزش، خواص مکانیکی نظیر مدول الاستیسیته و تنش تسلیم طراحی و تولید شده است. نتایج بدست آمده از انجام تست ها در این تحقیق بیانگر این مطلب است که با افزایش میزان AP از 10% تا 20% و کاهش RDX از 50% به 40%، میزان سرعت سوزش در فشارهای مختلف دستخوش تغییرات زیادی می شود. درتست های انجام شده، جایگزینی RDX با AP منجر به کاهش توان نمایی سرعت سوزش (n) از مقادیر بالای 0.9 به کمتر از آن و افزایش ایمپالس ویژه (تقریبا 4%) شده است. در ادامه با انجام تست های تکمیلی، نقش اندازه ذرات AP و RDX بر روی سرعت سوزش و خواص مکانیکی بررسی شده است. کاهش اندازه ذرات AP تا 5 میکرون به تنهایی موجب کاهش میزان توان نمایی از مقادیر n>0.9 به 0.65<n<0.75 می شود. علاوه بر این، استفاده از دوسایز ریز و درشت RDX با نسبت (30.70) افزایش چشم گیری در بهبود خواص مکانیکی سوخت داشته است. نتایج بدست آمده از این تحقیق بیانگر این مطلب می باشد که استفاده از اندازه ذرات ریز AP و RDX موجب بهبود عملکرد بالستیکی و انجام تست های ایمن و دور ازانفجار در موتورهای حاوی این سوخت می شود.

در این تحقیق، پلی ایزو بوتیلن بوسیله پلیمریزاسیون مستقیم ایزوبوتیلن در یک رآکتور 1 لیتری و در دماهای پایین به صورت ناپیوسته تولید گردید. برای بدست آوردن پلیمر با وزن مولکولی مورد نظر، سیستم های کاتالیستی مختلفی مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان داد که سیستم کاتالیستی TiCl4 /AlCl3 بهترین سیستم کاتالیستی برای تولید پلی ایزوبوتیلن با گرید نظامی است. علاوه بر سیستم کاتالیستی، اثر عوامل مختلف دیگر از جمله دما و مقدار کاتالیست بر وزن مولکولی پلیمر تولید شده نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که حلال نرمال هپتان حلال مناسبی برای تولید این پلیمر می باشد. همچنین مشخص گردید کاهش دما تا دمای 35- درجه سانتی گراد باعث تولید پلیمر با مشخصات مورد نظر می شود. بنابراین، شرایط عملیاتی بهینه بصورت دما: 35- درجه سانتیگراد، حلال: نرمال- هپتان و مقدار کاتالیست: AlCl3، 0.12 گرم و مقدار کاتالیست: TiCl4، 3 گرم تعیین گردید.