مجله دانشکده دندان پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:16 | شماره:1 |تعداد مقالات:16

مقدمه: از آنجا که حفره ی دهان به عنوان منبع اصلی پاتوژن های ریوی شناخته شده است و بیماری مزمن انسدادی ریه COPD (Chronic obstructive pulmonary disease)، از شایع ترین بیماری های موجود و از مهم ترین عوامل مرگ و میر می باشد، هدف از این مطالعه، تعیین رابطه ی بین وضعیت پریودنتال و COPD بوده است. مواد و روش ها: این مطالعه ی مقطعی از اردیبهشت تا شهریور ماه 1397، بر روی 30 بیمار COPD به عنوان گروه مورد و 30 فرد سالم به لحاظ تنفسی به عنوان گروه شاهد انجام شد. در هر دو گروه، شاخص های پریودنتال شامل تحلیل لثه، عمق پروبینگ، شاخص پلاک، شاخص لثه ای، از دست رفتن چسبندگی و خون ریزی در حین پروبینگ ارزیابی شد. شمار دندان های از دست رفته نیز ثبت گردید. داده ها با آزمون های آماری تی، مجذور کای و من ویتنی توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 20 تجزیه و تحلیل شدند (0/05= α ). یافته ها: شاخص های پریودنتال و همچنین تعداد دندان از دست رفته در گروه COPD، به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (p value < 0/001). میانگین سیگار مصرفی گروه COPD نسبت به گروه شاهد، بالاتر بود اما پس از خنثی سازی اثر سیگار، همچنان میانگین شاخص های پریودنتال در گروه COPD بیشتر از گروه شاهد بود، میانگین شاخص های پریودنتال در افراد غیر سیگاری گروه COPD نسبت به افراد غیر سیگاری گروه شاهد نیز بیشتر بود و وضعیت پریودنتال بیماران با افزایش درجه ی بیماری COPD ارتباط معنی دار داشت (p value < 0/001). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بین بیماری پریودنتال و COPD ارتباط قابل توجهی وجود دارد و افراد COPD نسبت به افراد سالم از لحاظ تنفسی، حتی با کنترل عوامل مداخله گر سیگار و بهداشت دهان، از نظر پریودنتال دارای وضعیت بدتری بودند.

مقدمه: این مطالعه با هدف طراحی و بررسی اثربخشی برنامه ی آموزش سلامت دهان و دندان بر آگاهی، نگرش، عملکرد و شاخص DMFT (دندان های دائمی) زنان باردار انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. تعداد 120 نفر از زنان باردار شهرستان فریدونشهر (استان اصفهان) به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. نمونه ی انتخاب شده، به روش تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شده و سپس مداخله ی آموزشی از طریق برگزاری جلسات آموزشی (4 جلسه ی 2 ساعته) در زمینه ی بهداشت دهان و دندان در 4 گروه 11 نفره و 2 گروه 8 نفره در گروه مداخله انجام شد. داده های هر دو گروه قبل از مداخله ی آموزشی، چهار هفته و سه ماه پس از مداخله، جمع آوری شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری، از نرم افزار SPSS نسخه ی 21 و آزمون های تی، کای اسکوئر و اندازه گیری مکرر استفاده شد. سطح معنی داری کلیه ی آزمون ها، 0/05 منظور گردید. یافته ها: از مجموع 120 نفر از مادران باردار شرکت کننده در این مطالعه، 60 نفر در گروه مداخله و 60 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند که پس از ورود به مطالعه و انجام مداخله ی آموزشی پس از 3ماه، میانگین نمره ی آگاهی در گروه شاهد 1/70 ± 8/02 و در گروه مداخله 1/01 ± 14/15، میانگین نمره ی نگرش در گروه شاهد، 3/76 ± 30/45 و در گروه مداخله، 2/33 ± 36/00، میانگین نمره عملکرد در گروه شاهد، 3/53 ± 35/17 و در گروه مداخله، 40/2 ± 41/43 بود. همچنین متوسط پلاک دندانی مادران باردار در گروه شاهد، 0/81 ± 3/28 و در مادران باردار گروه مداخله، 0/75 ± 2/92 به دست آمد. آزمون طرح اندازه گیری مکرر جهت بررسی اثر زمان، گروه و اثر متقابل گروه و زمان بر متغیرهای آگاهی، نگرش، عملکرد و شاخص DMFT دندانی استفاده شد. نتایج، افزایش معنی دار آگاهی، نگرش و عملکرد مادران را در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد نشان داد. بررسی شاخص DMFT نشان داد که تعامل زمان و گروه در خصوص دندان های پوسیده و دندان های پر شده معنی دار است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که برنامه ی آموزشی، تأثیر بسزایی در افزایش سطح دانش، نگرش و شاخص های سلامت دهان و دندان مادران باردار داشته است.

مقدمه: هدف از این مطالعه، ارزیابی و مقایسه ی تغییرات سطح بزاقی اینترلوکین 6 (IL6) در کودکان با پوسیدگی زودرس کودکی در پوسیدگی های خفیف و شدید قبل و سه ماه بعد از درمان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی هم گروهی آینده نگر، 32 کودک سه تا شش ساله که 12 نفر فاقد پوسیدگی، 10 نفر با پوسیدگی زودرس خفیف (4 > dmft > 1) و 10 نفر با پوسیدگی زودرس شدید (5 < dmft) بودند، وارد مطالعه شدند. از تمامی کودکان، با فاصله ی 1 ساعت از خوردن مواد غذایی، نمونه ی بزاقی گرفته شد. سپس گروه با پوسیدگی زودرس شدید، تحت درمان بی هوشی یک جلسه ای و گروه با پوسیدگی زودرس خفیف، تحت درمان سرپایی قرار گرفتند. گروه بدون پوسیدگی، بدون مداخله، پیگیری شد. سه ماه پس از درمان، نمونه ی بزاقی، مجدداً به شیوه ی قبلی تهیه گردید. سطح IL بزاقی در نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف-اسمیرنوف، ویلکاکسون و کروسکال والیس با سطح معنی داری 0/05 و در نرم افزار SPSS نسخه ی 22 انجام شد. یافته ها: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد، سطح بزاقی IL6 در گروه با پوسیدگی زودرس شدید، از دو گروه دیگر بالاتر بود (0/007 = p value و 0/001 = p value) ولی میان دو گروه اول، اختلاف معنی داری وجود نداشت (0/059 = p value). در رابطه با درمان انجام شده، مشخص شد تنها در گروه با پوسیدگی زودرس شدید، اختلاف سطح بزاقی IL6 قبل و سه ماه بعد از درمان، قابل توجه است (0/007 = p value). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، سطح IL6، می تواند یک پیشگویی کننده ی نسبی مرتبط با ضایعات دندانی باشد. ترمیم این ضایعات در گروه پوسیدگی زودرس شدید، باعث کاهش معنی داری در سطح IL6 گردید، ولی این کاهش در گروه پوسیدگی زودرس خفیف، معنی دار نبود.

مقدمه: یکی از جنبه های تندرستی، پرداختن به سلامت دهان و دندان می باشد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان مراجعه کنندگان به مراکز دندان پزشکی بود. مواد و روش ها: این مطالعه ی کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه شاهد و دوره ی پیگیری سه ماهه بود. از بیماران مبتلا به اضطراب دندان پزشکی در دسترس، 32 بیمار به طور تصادفی انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه، گمارش شدند. افراد گروه آزمایش، در 10 جلسه ی هفتگی به مدت 90 دقیقه، تحت درمان پذیرش و تعهد طبق مدل ارائه شده ی هیز قرار گرفتند، اما افراد گروه شاهد در طی این دوره مداخله ای را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از پرسش نامه ی اضطراب دندان پزشکی DAI (Dental Anxiety Inventor)، پرسش نامه ی کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان (OHIP-14)، پرسش نامه ی SCL-90-R و دستگاه پالس اکسی متر به دست آمد. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA با سطح معنی داری 0/05 و با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه ی 22 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج بین آزمودنی، حاکی از آن بود که در نمرات ناتوانی اجتماعی، معلولیت و کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان، بین دو گروه آزمایش و شاهد، تفاوت معنی داری وجود دارد (0/001 > p value). نتایج درون آزمودنی نشان داد، تفاوت بین نمرات ناتوانی اجتماعی، معلولیت و کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان، در سه مرحله ی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در دو گروه معنی دار است (0/001 > p value). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر ناتوانی اجتماعی، معلولیت و کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان در مبتلایان به اضطراب دندان پزشکی بود و اثرات این درمان در دوره ی پیگیری ثابت بوده است. یافته های مطالعه ی حاضر می تواند به روان شناسان و مشاوران کمک نماید تا گام های مؤثر و ماندگاری در راستای بهبود کیفیت زندگی وابسته به سلامت دهان بیماران مبتلا به اضطراب دندان پزشکی بردارند.

مقدمه: پمفیگویید سیکاتریکال، نوعی از بیماری های تاولی اتو ایمیون است. محدوده ای از تظاهرات چشمی می تواند در این بیماران اتفاق بیفتد. تشخیص زودهنگام آن می تواند در جلوگیری از عوارض چشمی، مؤثر باشد. این پژوهش به بررسی فراوانی بیماری پمفیگویید و تظاهرات مخاطی آن در بیماران مبتلا به ضایعات ایمونوبولوز مراجعه کننده به دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان و بیمارستان الزهرا طی 8 سال (1387-1395) پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، پرونده ی 73 بیمار ایمونوبولوز همراه با بیماری پمفیگویید موجود در آرشیو بخش آسیب شناسی دهان دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان و بیمارستان الزهرا مطالعه گردید. اطلاعاتی از جمله سن و جنس استخراج شد و در خصوص محل درگیری ضایعات دهانی، پوستی و چشمی، درمان ضایعات و زمان بهبود، از آن ها سؤال گردید. تمامی اطلاعات مربوطه به صورت یک چک لیست تهیه و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 22 و روش های آمار توصیفی و آزمون ANOVA مورد تحلیل قرار گرفت (0/05 > p value). یافته ها: میانگین سنی در بیماران مبتلا، 64 سالگی و درگیری زنان، 2 برابر مردان بود. علائم چشمی در سنین زیر 60 سال و تظاهرات چشمی در افرادی که تظاهرات دهانی داشتند، حدود 4 برابر بیشتر از افراد بدون تظاهرات دهانی بود. نتیجه گیری: فراوانی بیماری پمفیگویید، 18/814 درصد بود. فراوانی تظاهرات چشمی در این بیماران (12/3 درصد) احتساب شد که بیشتر موارد به صورت تاری دید (4/1 درصد) بود. ارتباط بین تظاهرات چشمی و دهانی، تظاهرات چشمی و پوستی و تظاهرات چشمی با سن و جنس، معنی دار نبود.

مقدمه: زاویه دار بودن ایمپلنت ها نسبت به یکدیگر ممکن است باعث کاهش دقت قالب های تهیه شده گردد و روش قالب گیری، دقت کست نهایی را تحت تأثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه، تعیین دقت ابعادی کست اصلی در زوایای مختلف قرارگیری ایمپلنت های دندانی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی-آزمایشگاهی، یک مدل آکریلی بی دندانی پارسیل یک طرفه با 2 ایمپلنت در ناحیه ی پرمولر دوم و مولر دوم مندیبل، تهیه گردید. قالب گیری از آن در 9 حالت، همزمان با تغییر زوایای دو ایمپلنت (صفر، 15+ درجه، 15-درجه) با استفاده از دو روش قالب گیری تری بسته و تری باز و ماده ی قالب گیری پلی وینیل سایلوکسان انجام شد. کست های نهایی توسط دستگاه اسکنر لیزری اسکن شده و اطلاعات، جهت اندازه گیری زاویه ی ایمپلنت ها به نرم افزار Materialise Magics داده شد. میزان دقت ابعادی قالب ها در حالت های مختلف ایمپلنت ها محاسبه و بر حسب موقعیت های موازی، همگرا و واگرا به همراه زاویه ی قرارگیری آن ها تعیین گردید. داده ها توسط آزمون های تی تست، آنالیز واریانس دو طرفه و نرم افزار SPSS نسخه ی 22 تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α ). یافته ها: هنگامی که زاویه ی هر دو ایمپلنت صفر درجه بود، تفاوت معنی داری بین دو روش قالب گیری تری باز و تری بسته مشاهده نشد (0/102 = p value )، در حالی که وقتی زاویه ی ایمپلنت ها بیش از 15 درجه بود، قالب گیری با روش تری باز دقیق تر از تری بسته بود (0/05 > p value ). نتیجه گیری: زاویه ی بین ایمپلنت ها و روش های قالب گیری، دقت کست نهایی را تحت تأثیر قرار می دهد. در شرایطی که زاویه ی ایمپلنت ها از صفر تا 30 درجه افزایش پیدا می کند، تغییر شکل (دیستورشن) قالب ها نیز بیشتر می شود.

مقدمه: نمره ی عمق بی هوشی BIS (Bispectral index)، نشان دهنده ی میزان فعالیت مغز و بنابراین نشان دهنده ی عمق بی هوشی است. بیماران ناتوان ذهنی، دارای درجات مختلفی از نقص های مغزی و در نتیجه بهره ی هوشی متفاوتی هستند و انتظار می رود که در بی هوشی عمومی، نمره ی BIS این افراد نسبت به افراد سالم تفاوت داشته باشد. بنابراین این مطالعه جهت بررسی ارتباط بین نمره ی BIS و درجه ی ناتوانی ذهنی هنگام بی هوشی عمومی دندان پزشکی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، 44 بیمار با ناتوانی ذهنی انتخاب و وارد پژوهش شدند. پس از گرفتن آزمون بهره ی هوشی ریون رنگی از بیماران، آن ها از لحاظ شدت ناتوانی ذهنی به گروه های مختلف طبقه بندی شدند و پس از دریافت بی هوشی یکسان و نگهداری بی هوشی یکسان در بیماران، نمره ی BIS در دقایق 5، 15، 30 و 45 بعد از القای بی هوشی محاسبه شد. نمره ی BIS در درجات مختلف ناتوانی ذهنی مقایسه شد و همبستگی های ممکن مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تی و همبستگی اسپیرمن با نرم افزار SPSS نسخه ی 22 انجام شد. سطح معنی داری در این مطالعه 0/05 = α در نظر گرفته شد. یافته ها: اختلاف معنی داری در نمرات BIS در دقیقه ی 30 پس از القای بی هوشی در میان گروه های مورد مطالعه وجود داشت (0/025 = p value). در سایر زمان ها، هیچ تفاوت معنی داری بین نمرات BIS در درجات ناتوانی ذهنی یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه ی حاضر، به استثنای دقیقه ی 30، در سایر زمان ها، درجه ی ناتوانی ذهنی، تأثیری بر عمق بی هوشی نداشته است.

مقدمه: دلیریوم، یک سندرم بالینی است که با تغییرات حاد در شناخت، تغییر هوشیاری و اختلال و نوسان توجه مشخص می شود. در این مطالعه، بررسی فراوانی دلیریوم بعد از بی هوشی در بیماران کاندید کار دندان پزشکی تحت بی هوشی عمومی و همچنین فاکتورهای خطر مرتبط با آن بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، به صورت تصادفی ساده، تعداد 103 بیمار کاندید کار دندان پزشکی در دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان انتخاب و وارد مطالعه شدند. روش بی هوشی در تمام بیماران شامل تیوپنتال سدیم-فنتانیل-آتروکوریوم بود و نگهداری بی هوشی با پروپوفل صورت گرفت. پرسش نامه ی بررسی میزان اضطراب برای بیماران با استفاده از سیستم DAS-R (Dental Anxiety score Revise) قبل از شروع کار دندان پزشکی، تکمیل گشت. همچنین پرسش نامه ی آزمون معاینه ی مختصر وضعیت روانی MMSE (Mini mental state examination) 48 ساعت بعد از شروع کار دندان پزشکی، تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از آزمون های تی و آنالیز رگرسیون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 25 انجام گرفت. مقادیر p کم تر از 0/05، معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در مجموع 103 بیمار مورد مطالعه، 22 بیمار (21/4 درصد)، دارای دلیریوم پس از بی هوشی عمومی بودند. نتایج آزمون های رگرسیون خطی حاکی از آن بود که سن، یک عامل مهم و تأثیرگذار در وضعیت روانی، آگاهی به مکان (0/002 = p value) و آگاهی به زمان (0/001 = p value) پس از بی هوشی عمومی می باشد. میزان اضطراب قبل از بی هوشی به طور معنی داری بر زمان بی هوشی (0/01 = p value) و آگاهی به مکان پس از بی هوشی (0/005 = p value) مؤثر بود و تحت تأثیر سن بیمار قرار داشت (0/01 = p value). نتیجه گیری: دلیریوم، دارای شیوع قابل توجهی در بیماران کاندید بی هوشی عمومی در دندان پزشکی می باشد که شناسایی عوامل خطر مرتبط با این اختلال به منظور کاهش ریسک بروز دلیریوم، از اهمیت بالایی برخوردار است.

مقدمه: با توجه به اهمیت تجویز آنتی بیوتیک برای از بین بردن میکروارگانیسم های پالپ و پری اپیکال، هدف از این مطالعه، بررسی میزان آگاهی دندان پزشکان از تجویز آنتی بیوتیک در درمان ریشه ی دندان در شهرستان گرگان بود. مواد و روشها: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، تعداد 115 پرسش نامه که روایی و پایایی سؤالات آن مشخص گردیده بود، شامل اطلاعات فردی و چگونگی تجویز آنتی بیوتیک در موارد مختلف درمان اندودنتیک، در میان دندان پزشکان گرگان توزیع گردید و در نهایت تعداد 103 پرسش نامه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 16 و با آزمون کای اسکوئر صورت پذیرفت و سطح معنی داری (p value < 0/05) در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان آگاهی از تجویز آنتی بیوتیک در بیماران با پالپیت حاد (81/6 درصد)، آبسه ی اپیکالی حاد (56/3 درصد) و پریودنتیت اپیکالی مزمن (64/4 درصد) بود و هیچ یک از دندان پزشکان به تجویز همیشگی پروفیلاکسی آنتی بیوتیک در درمان ریشه اعتقاد نداشتند و 80/4 درصد از آنان، میزان 2 گرم آموکسی سیلین را به عنوان آنتی بیوتیک انتخابی در صورت انجام پروفیلاکسی آنتی بیوتیک برگزیدند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، اگرچه آگاهی دندان پزشکان از تجویز آنتی بیوتیک، مطلوب ارزیابی شد ولی همچنان در مقایسه با اندیکاسیون های استاندارد برای تجویز آنتی بیوتیک، مقداری تمایل به استفاده ی بیش از اندازه وجود دارد که این امر افزایش سطح آگاهی و دانش دندان پزشکان در دوره های بازآموزی و برنامه های آموزشی را ضروری نشان می دهد.

مقدمه: یکی از درمان های رایج برای نگهداری دندان های شیری پوسیده تا زمان افتادن طبیعی آن ها، پالپوتومی می باشد. مواد مختلفی همچون فرموکرزول، زینک اکساید اوژنول، Mineral trioxide aggregate و بیودنتین در پالپوتومی دندان ها به کار می رود. هدف از این مطالعه، مقایسه ی میزان موفقیت کلینیکی و رادیوگرافی مولرهای شیری پالپوتومی شده با فرموکرزول و بیودنتین بود. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 66 دندان مولر دوم شیری فک پایین کودکان 4-7 ساله ی مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان اصفهان در سال تحصیلی 96-97، که دارای معیارهای لازم برای انجام پالپوتومی بودند، انتخاب شدند. در هر بیمار به طور تصادفی، یک دندان در گروه پالپوتومی با فرموکرزول و یک دندان در گروه پالپوتومی با بیودنتین قرار گرفت و درمان پالپوتومی دندان ها با استفاده از فرموکرزول و بیودنتین انجام شد. سپس با روکش استیل زنگ نزن، تاج دندان ها بازسازی شدند. در فراخوان های 6 و 12 ماهه، نتایج کلینیکی و رادیوگرافی این دندان ها ثبت شد. داده های به دست آمده با آزمون آماری فیشر و نرم افزار SPSS نسخه ی 22 تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α ). یافته ها: موفقیت کلینیکی 6 و 12 ماهه ی پالپوتومی هر دو گروه، 100 درصد بود. موفقیت رادیوگرافی 6 ماهه ی گروه فرموکرزول، 84/8 درصد و گروه بیودنتین، 93/9 درصد بود (0/21 = p value). موفقیت رادیوگرافی 12 ماهه ی گروه فرموکرزول و گروه بیودنتین به ترتیب 81/8 و 93/9 درصد بود (0/13 = p value). نتیجه گیری: بیودنتین در مقایسه با فرموکرزول، موفقیت کلینیکی و رادیوگرافی 6 و 12 ماهه ی بهتری داشت ولی اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد، بنابراین به نظر می رسد که بیودنتین، می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب جهت پالپوتومی مولر دوم شیری مندیبل مطرح باشد.

مقدمه: با وجود استفاده از فرموکرزول در پالپوتومی دندان های شیری طی صد سال گذشته به دلیل دارا بودن پتانسیل کارسینوژنیک، جایگزین های زیادی برای آن مطرح شده است. یکی از مواد طبیعی در رشته ی طب سنتی که جهت درمان پالپ زنده معرفی شده است، پروپولیس می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه ی میزان موفقیت کلینیکی و رادیوگرافی مولرهای دوم شیری پالپوتومی شده با فرموکرزول و پروپولیس بود. مواد و روش ها: جهت انجام این کارآزمایی بالینی تصادفی، تعداد 60 دندان مولر دوم شیری فک پایین کودکان 4-7 ساله ای که به بخش کودکان دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه آزاد واحد خوراسگان اصفهان در سال 97-98 مراجعه کردند و دارای معیارهای لازم برای انجام پالپوتومی بودند، به مطالعه وارد شدند. در هر بیمار به طور تصادفی، یک دندان در گروه پالپوتومی با فرموکرزول و یک دندان در گروه پالپوتومی با پروپولیس قرار گرفت و پس از انجام بی حسی و حذف پوسیدگی، درمان پالپوتومی دندان ها با استفاده از فرموکرزول و پروپولیس انجام شد. سپس با روکش استیل زنگ نزن، تاج دندان ها بازسازی شدند. نتایج کلینیکی و رادیوگرافی 6 و 12 ماهه ی این دندان ها ثبت شد. داده های به دست آمده با آزمون آماری فیشر در نرم افزار SPSS نسخه ی 22 تجزیه و تحلیل شدند (0/05 = α ). یافته ها: موفقیت کلینیکی 6 و 12 ماهه ی پالپوتومی در گروه فرموکرزول، 100 درصد بود و موفقیت کلینیکی 6 و 12 ماهه ی پروپولیس به ترتیب 96/7 و 100 درصد بود. موفقیت رادیوگرافی 6 ماهه ی گروه فرموکرزول، 83/3 درصد و گروه پروپولیس 90 درصد بود (0/35 =p value ). موفقیت رادیوگرافی 12 ماهه ی گروه فرموکرزول و گروه پروپولیس به ترتیب 80 و 76/7 درصد بود (0/75 = p value). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تفاوت معنی داری بین نتایج کلینیکی و رادیوگرافیک پالپوتومی مولرهای شیری با استفاده از پروپولیس با فرموکرزول وجود نداشت. بنابراین شاید بتوان گفت که پروپولیس، می تواند به عنوان یک جایگزین در درمان پالپوتومی دندان های شیری در نظر گرفته شود.

مقدمه: پایوژنیک گرانولومای حفره ی دهان، یک ضایعه ی خوش خیم است که می تواند در اثر تحریکات مزمن خفیف، جراحی تروماتیک، تغییرات هورمونی، بعضی داروهای مشخص، به دنبال پیوند مغز استخوان و پاسخ به بافت پیوندی و غیره به وجود آید. این ضایعه از نظر میکروسکوپی، دارای دو نوع لوبولار و غیرلوبولار است. در این مطالعه به بررسی و مقایسه ی ویژگی های کلینیکی، میکروسکوپی و فاکتورهای اتیولوژیک در هر یک از انواع لوبولار و غیرلوبولار آن پرداخته شده است. مواد و روشها: در این مطالعه ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی، با بررسی آرشیو بخش آسیب شناسی دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان، 214 نمونه ی پایوژنیک گرانولوما انتخاب شدند. اطلاعات دموگرافیک، کلینیکی و میکروسکوپی با مطالعه ی پرونده ها و لام ها جمع آوری شد. داده ها وارد نرم افزار SPSS نسخه ی 24 شده و با روش های آماری توصیفی و کای اسکوئر، من ویتنی و فیشر ارزیابی شدند (0/05 > p value). یافته ها: تعداد نمونه های لوبولار، 47 و غیرلوبولار، 167 بود. اندازه ی ضایعات (0/035 = p value)، مکان ضایعات (0/001 > p value)، میانگین تراکم عروقی (001/0 > p value)، تجمع سلول های اندوتلیالی بزرگ (0/001 > p value)، ادم (0/007 = p value)، شدت ارتشاح التهابی (0/001 > p value) و کانالیزاسیون عروقی (0/005 = p value) در دو گروه، دارای اختلاف معنی دار بودند. نتیجه گیری: مطالعه ی حاضر نشان داد، در مواردی اختلاف معنی دار بین دو نوع میکروسکوپی پایوژنیک گرانولوما مشاهده شده که تفاوت های احتمالی کلینیکوپاتولوژیک بین این دو گروه را مشخص می کند و این خود می تواند زمینه ای برای مطالعات بیشتر باشد.

مقدمه: درمان دندان نابالغ با پالپ نکروزه و پریودنتیت اپیکال یک چالش عمده برای دندان پزشک است. درمان های اندودنتیک برای این دندان ها شامل اپکیسفیکاسیون، ایجاد سد اپیکالی یا اخیراً ریوسکولاریزاسیون می باشد. مطالعه ی حاضر، یک دندان نابالغ دوباره کاشته شده (Replanted) با داروی کلسیم هیدروکساید را گزارش می کند. یک دختر 13 ساله با تاریخچه ی تشکیل آبسه در اطراف دندان پرمولر دوم سمت راست مندیبل (45#) به بخش اندودنتیکس دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز ارجاع داده شد. در معاینات کلینیکی و رادیوگرافی پالپ نکروز، ریشه با آپکس باز و رادیولوسنسی پری اپیکال مشاهده گردید. معرفی مورد: درمان تحت ایزولاسیون بارابردم و بی حسی موضعی انجام شد. کانال ریشه با هیپوکلریت سدیم 5/2 درصد شسته و داروی کلسیم هیدروکساید، داخل کانال قرار داده شد. بیمار در جلسه ی بعد، جهت اتمام درمان مراجعه نکرد. بعد از 12ماه، زمانی که بیمار به بخش اندونتیکس مراجعه نمود، علامت نداشت و تکامل ریشه مشهود بود. کانال با کن کاغذی خشک و با روش ترموپلاستیک پر شد.