در تاریخ تشیع، عالمان بسیاری در نقل و تدوین و نشر حدیث کوشیده اند و جهات مختلف از این مساله را مورد بررسی قرار داده اند. موضوع یکی از این بررسی ها، ملاک های شناسایی احادیث صحیح و راه های تشخیص احادیث فاسد و وجوه فساد خبر است. شیخ طوسی در این زمینه از برجستگی ویژه ای برخوردار است. اختلافات فکری و فرهنگی روزگار شیخ در آرای او به ویژه در زمینه حدیث تاثیر شایان توجهی داشته است. شیخ به عنوان یکی از پیشگامان علم مصطح الحدیث تنها به نقل احادیث صحیح اکتفا نکرده بلکه با رعایت قاعده الجمع مهما امکن اولی من الطرح والبته با ارائه ملاک های تشخیص احادیث ضعیف، این دو دسته از احادیث را در کنار هم نقل می کند و تنها در مواردی روایت ضعیف را رد می کند که مخالف با فتوای مشهور یا معارض با روایت صحیحه بوده و جمع بین دو روایت ممکن نباشد.دراین مقاله با بررسی دقیق مساله، حدیث مورد اعتماد شیخ و نظر وی درباره انواع ضعف حدیث از قبیل: وضع، اضمار، غرابت، ارسال، انقطاع، شذوذ، غلو، مخالفت با اجماع، اخبار راویان مذاهب دیگر و اخبار تقیه مشخص می گردد.