مجله دانشگاه علوم پزشکی قم
سال:1388 | دوره:3 | شماره:4 (پی در پی 12) |تعداد مقالات:13

زمینه و هـدف:LDH-C4  به عنوان یکی از ایزوآنزیم های لاکتات دهیدروژناز، در بیضه بالغ و اسپرماتوزوییدهای بسیاری از گونه ها مشاهده شده است. عملکرد فیزیولوژیک این ایزوآنزیم نشان دهنده نقش آن در ایجاد انرژی جهت تحرک و بقای اسپرم می باشد. در این مطالعه، اثر اگزامات به عنوان مهارکننده اختصاصی ایزوآنزیم LDH-C4 به صورت In Vivo در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. روش بـررسی: ابتدا 20 سر موش صحرایی بالغ به چهار گروه مساوی تقسیم گردید. یک گروه به عنوان گروه کنترل فقط سالین دریافت کردند؛ و به سه گروه دیگر مقادیر مختلف اگزامات (600، 300، 150 میلی گرم بر کیلوگرم) روزانه به مدت 45 روز به روش داخل صفاقی تزریق شد. در ادامه موش ها را با استفاده از کلروفرم کشته و دم اپی دیدیم آن ها جدا گردید. سپس در دم اپی دیدیم چند برش ایجاد نموده و جهت خروج اسپرم قطعات اپی دیدیم در محیط کشت T6 در دمای 37 درجه سانتی گراد و %5CO2 به مدت یک ساعت قرار داده شد، استخراج آنزیمLDH-C4  بر اساس روش اروین گلدبرگ انجام گرفت، و مقدار پروتئین با روش لوری اندازه گیری شد. عمل خالص سازی نسبی طی 2 مرحله شامل رسوب دادن آنزیم به کمک سولفات آمونیوم و کروماتوگرافی روی ستون حاوی  DEAE-SEPHADEX-A50 صورت گرفت. در تمام مراحل استخراج، مقدار پروتئین و فعالیت آنزیمLDH  توتال در گروه های دریافت کننده دارو مشخص شده، و سپس با گروه کنترل مقایسه گردید. یافـته ها: در این مطالعه فعالیت کل آنزیم LDH-C4 در گروه کنترل 11.8±0.3Unit و در گروه های دریافت کننده اگزامات به ترتیب با افزایش غلظت اگزامات (150، 300 و 600 میلی گرم بر کیلوگرم)، 8.3±0.3، 6.9±0.2 و 3.2±0.1 واحد(Unit)  مشاهده شد. هم چنین در غلظت 600 میلی گرم بر کیلوگرم اگزامات، فعالیت آنزیم در حدود %63 نسبت به گروه کنترل مهار گردید. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که اگزامات به طریقIn vivo  فعالیت آنزیم LDH-C4 را کاهش می دهد و این تاثیر با افزایش غلظت متناسب می باشد. لذا با توجه به اثر بازدارنده رقابتی اگزامات بر LDH-C4 این ماده می تواند به عنوان ماده ضد بارداری در مردان مورد استفاده قرار گیرد.

زمیـنه و هدف: تغییرات متابـولیک بعد از مصرف غذا (Postprandial) به ویژه غذاهای پرچرب، منجر به پیشرفت آترواسکلروز و افزایش خطر بیماری های قلبی- عروقی می شود. سرکه سیب یک عصاره اسیدیتیک است، و دارای اثـرات دارویـی زیادی می باشد. در این مطالعه، اثرات حاد سرکه سیب بر تعدادی از عوامل خطر بیوشیمیایی آترواسکلروز در خرگوش های هایپرکلسترولمیک بررسی شده است. روش بررسی: 32 خرگوش نیوزیلندی به طور تصادفی به چهار گروه؛ رژیم معمولی، رژیم پرکلسترول (1% کلسترول)، رژیم پرکلسترول (1% کلسترول) با 5 میلی لیتر سرکه سیب و رژیم پرکلسترول (1% کلسترول) با 10 میلی لیتر سرکه سیب تقسیم شدند. قبل از آزمایش و 3 ساعت پس از مصرف رژیم های مداخله ای، ترکیبات (C-Reactive Protein) CRP، کلسترول (LDL-C) LDL-، کلسترول (HDL-C) HDL-، کلسترول توتال، مالون دی آلدئید (MDA)،LDL  اکسید شده (OxLDL)، آنزیم های کبدی (SGOT SGPT)، نیتریت، نیترات، گلوکز، فیبرینوژن،تری گلیسرید و آپولیپوپروتئین های A و (apoA apoB) B، اندازه گیری شدند. برای بررسی نتایج بیوشیمیایی و مقایسه میانگین گروه های آزمایش از آزمون واریانس یک طرفه و آزمون LSD استفاده گردید. میانگین اختلاف بین قبل از تیمار و 3 ساعت پس از تیمار برای اختلاف بین گروه ها در نظر گرفته شد. در تمامی موارد P<0.05 سطح معنی داری تلقی گردید. یافته ها: در این مطالعه، در گروه رژیم پرکلسترول نسبت به گروه رژیم معمولی فیبرینوژن، نیتریت، گلوکز و CRP, MDA, OxLDL افزایش معنی داری داشت. بین هر دو گروه سرکه سیب با گروه رژیم پرکلسترول از نظر مقدار فیبرینوژن، اختلاف معنی داری مشاهده گردید. مصرف 10 میلی لیتر سرکه سیب همراه با رژیم پرکلسترول موجب کاهش معنی دار، در فاکتورهایMDA ،OxLDL  و گلوکز در مقایسه با رژیم پرکلسترول شد. هم چنین مصرف 5 میلی لیتر سرکه سیب همراه با رژیم پرکلسترول باعث کاهش معنی دار در LDL-C و کلسترول توتال نسبت به رژیم پرکلسترول گردید. اختلاف معنی داری بین گروه های مختلف سرکه سیب با گروه رژیم پرکلسترول در مقدار CRP, SGOT, SGPT, ApoB, ApoA, HDL-C, TG نیتریت و نیترات دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، مصرف سرکه سیب به عنوان یک آنتی اکسیدان باعث کاهش برخی از عوامل خطر آترواسکلروز می گردد.

زمینه و هدف: ناحیهBulge  فولیکول مو به دلیل دسترسی آسان به سلول های بنیادی چند استعدادی(Multipotent)  اهمیت ویژه ای دارد، و بیان کننده مارکر نستین (پروتئین مربوط به سلول های بنیادی عصبی) می باشد. سلول های بنیادی در این ناحیه با قدرت و توانایی بالا قادر به تمایز به انواعی از سلول های عصبی هستند.  Silibininنیز به عنوان ماده موثره گیاه خار مریم (Silybummarininum) دارای خصوصیات آنتی اکسیدانی، نوروتروفیکی و حفاظت کننده سلول های عصبی است. هدف از این مطالعه، بررسی افزایش تعداد سلول های نورونی تمایزیافته از سلول های بنیادی فولیکول مو در اثر مجاورت با Silibinin می باشد. روش بررسی: ابتدا ناحیهBulge  فولیکول موی سبیل (Vibrissa) موش صحرایی به وسیله پنس جراحی جدا گردید و سپس سلول های جدا شده به مدت یک هفته در مجاورت محیط DMEM/F12 و فاکتور رشد اپیدرمی (EGF) کشت داده شدند. در ادامه سلول ها را در پلیت های محتوی فاکتورهای نوروتروفین (Neurotrophin-3) و Silibinin با غلظت های (0.05، 0.1، 0.4، 0.5، 0.7 میکروگرم بر میلی لیتر) به مدت 2 هفته قرار داده، و مقایسه آن ها با یکدیگر صورت گرفت. سلول های پیش ساز عصبی در ناحیهBulge  و سلول های بنیادی تمایز یافته به نورون ها به ترتیب با استفاده از آنتی بادی نستین (Nestin) و آنتی بادی بتا تری توبولین (b III Tubulin) با تکنیک ایمونوسیتوشیمی بررسی شدند، مقایسه یافته ها با استفاده از آزمون تی انجام گردید، و P<0.05 سطح معنی دار اختلاف ها تلقی شد. یافته ها: در این پژوهش مارکر نستین در ناحیهBulge  طی هفته اول به وضوح بیان شد، و پس از مدت 2 هفته هم زمان با روند تمایز سلول های بنیادی به سلول های عصبی نورون، بیان آنتی بادی بتا تری توبولین در سلول های عصبی مشاهده گردید. Silibinin در غلظت 1 میکروگرم بر میلی لیتر بر روی سلول های بنیادی کاملا اثر سمی داشت و رشد سلول ها را در همان هفته اول متوقف نمود. حداکثر تمایز در غلظت 0.5 میکروگرم بر میلی لیتر به طور معنی دار مشاهده گردید (P<0.05). اثرات افزایش در روند تمایز با افزایش مقدار Silibinin کاهش یافت. در غلظت های مختلف Silibinin همراه نوروتروفین (NT3) 3، افزایش روند تمایز در سلول های بنیادی دیده شد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق، Silibinin در غلظت های 1 میکروگرم بر میلی لیتر و بالاتر از آن اثری کاملا سمی بر روند رشد و تمایز سلول های بنیادی فولیکول دارد، و در غلظت های کمتر از 0.1 میکروگرم بر میلی لیتر، اثر معنی داری در تکثیر و تمایز سلول های بنیادی ایجاد نمی کند، در صورتی که Silibinin در غلظت 0.5 میکروگرم بر میلی لیتر می تواند اثر معنی داری بر روند تمایز سلول های بنیادی فولیکول مو به نورون ها داشته باشد، که نشان دهنده نقش نوروتروفیک این دارو است.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین مسایل در افزایش و ارتقای سلامت مادران و نوزادان، کاهش عوارض پس از سزارین می باشد. این تحقیق با هدف تاثیر دو روش ترمیم لایه های پریتوئن احشایی و جداری و عدم ترمیم این لایه ها بر میزان عوارض پس از عمل در مادران سزارین شده، در زایشگاه شبیه خوانی کاشان انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه با روش کارآزمایی بالینی - تصادفی یک سوکور بر روی 100 زن که تحت سزارین اورژانس یا انتخابی قرار گرفته بودند، انجام شد. زنان با عمل سزارین قبلی و یا هرگونه سابقه جراحی شکمی، بیماری هایی مثل دیابت، فشار خون و پارگی طولانی مدت کیسه آب و خونریزی قبل از عمل، از مطالعه حذف گردیدند. سپس نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، در یک گروه ترمیم هر دو لایه پریتوئن صورت گرفت و در گروه دیگر ترمیم لایه ها انجام نشد. در ادامه، عوارض پس از عمل شامل تب، خونریزی، شدت درد پس از عمل و میزان مصرف مسکن ها و مدت زمان عمل جراحی بررسی گردید. داده ها با استفاده از آزمون های تی و کای دو تجزیه و تحلیل شدند و P<0.05 سطح معنی دار اختلاف ها تلقی شد. یافته ها: در این پژوهش بین دو گروه از نظر سن، علت سزارین، سن حاملگی و تعداد بارداری تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت، و از نظر میزان تب و خونریزی اختلافی مشاهده نگردید، اما از نظر شدت درد پس از جراحی (P=0.0003) و میزان مصرف مسکن ها (P=0.0003) و مدت زمان عمل (P=0.004) در دو گروه اختلاف معنی دار آماری دیده شد. در گروهی که ترمیم لایه ها صورت نگرفته بود، میزان مصرف مسکن و شدت درد و مدت زمان عمل جراحی کمتر مشاهده گردید. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که عدم ترمیم لایه های پریتوئن به عنوان یک تکنیک کوتاه و آسان، تاثیری در افزایش عوارض پس از سزارین ندارد. لذا جهت افزایش سریع سلامت مادران و شیردهی زودتر نوزادان، عدم ترمیم لایه های پریتوئن توصیه می گردد.

زمینه و هدف: آسیب های شغلی در پرسنل اورژانس، به دلیل فشارهای ناشی از شغل و عدم استاندارد تسهیلات و تجهیزات کاری بسیار بالا می باشد، و هرگونه بی توجهی نسبت به آن ها منجر به کاهش کیفیت خدمات بیمارستانی ارایه شده به بیماران می گردد. به منظور ارتقای کیفیت خدمات بهداشتی - درمانی اورژانس، بررسی وضعیت بدنی کارکنان این بخش شامل: سه گروه پزشکان، پرستاران و خدماتی - اداری در حین انجام کار ضروری به نظر می رسد. هدف از این پژوهش، تعیین وضعیت بدنی پرسنل اورژانس بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی قزوین و ارتباط آن با اختلالات اسکلتی - عضلانی می باشد. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی - تحلیلی از نوع مقطعی (Cross-Sectional) و به روش سرشماری بر روی کلیه پرسنل اورژانس 2 بیمارستان شهید رجایی و بوعلی قزوین به تعداد 45 نفر انجام شد. در این پژوهش، ابتدا جهت سنجش وضعیت های بدنی پرسنل، روش ارزیابی سریع کل بدن REBA (Rapid Entire Body Assessment) و جهت بررسی اختلالات اسکلتی - عضلانی، پرسشنامه استاندارد نوردیک به کار برده شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در این تحقیق بیشترین میزان شیوع درد به میزان %51 و حادثه به میزان %6.7 و حداکثر مدت زمان ناراحتی، در ناحیه کمر مشاهده گردید. بیشترین محدودیت در کار، غیبت از کار یا فعالیت و مراجعات به پزشک در طی یک سال گذشته ناشی از دردهای ناحیه گردن بود. نمره وضعیت بدنی اکثریت پرسنل بیمارستان های مورد بررسی بر اساس روش ارزیابی سریع کل بدن 4-7 (REBA) با سطح خطر متوسط و نیاز به اقدام اصلاحی ضروری، (%71) به دست آمد. در بررسی نتایج، رابطه معنی داری بین نمرهREBA  هر عضو از بدن و دردهای مربوط به همان عضو مشاهده نگردید. بین امتیازات نهاییREBA  و سطح تحصیلات همبستگی معنی دار و معکوس بود، و بین امتیاز نهایی REBA و شدت استرس همبستگی به صورت معنی دار و مستقیم وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که در ایستگاه های کاری بخش اورژانس بیمارستان های مورد بررسی، %71 اقدام اصلاحی ضروری، %9 فوری و %9 بسیار ضروری می باشد. لذا وضعیت موجود منجر به تشدید اختلالات اسکلتی - عضلانی، به خصوص در ناحیه گردن می شود.

زمینه و هدف: یکی از پاسخ های متابولیک به استرس های جراحی، ایجاد تغییرات در سطح سرمی قند بیماران تحت جراحی است. برخی مطالعات نشان داده است که پس از بی حسی اسپاینال نشانه هایی از هیپوگلیسمی دیده می شود. هدف از انجام این تحقیق، تعیین اثر بی حسی اسپاینال با استفاده از لیدوکایین در حین عمل جراحی سزارین بر سطح قند خون مادران می باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی (قبل – بعد)، بر روی مادران خواستار عمل جراحی سزارین که طی سال 1387-1386 به اطاق عمل جراحی زنان و زایمان بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مراجعه کرده بودند، صورت گرفت. بی حسی اسپاینال با استفاده از لیدوکایین %5 در تمامی مادران انجام گردید. قند خون مادران قبل از بی حسی، نیم ساعت پس از بی حسی و در ریکاوری توسط دستگاه گلوکومتر در اتاق عمل اندازه گیری شد. برای مقایسه تغییرات از آزمون آماری Pair T-Test استفاده گردید و P<0.05 سطح معنی داری اختلاف ها تلقی شد. یافته ها: در این پژوهش 154 مادر مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط سطح سرمی قند خون مادران نیم ساعت پس از بی حسی در مقایسه با سطح اولیه، کاهش معنی داری داشت. که این میزان قند خون تا زمان ریکاوری افزایش یافت، ولی در مقایسه با سطح اولیه، سطح سرمی قند خون کمتر بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بی حسی اسپاینال حاصل از لیدوکایین %5 موجب کاهش معنی داری در سطح قند و میزان فشار خون مادران می شود.

زمینه و هدف: یائسگی می تواند با تغییرات روان تنی در مجموعه دهانی- صورتی نظیر خشکی دهان، سندرم دهان سوزان و ... همراه باشد که این مساله هنوز مورد بحث است. این مطالعه، با هدف مقایسه کمی بزاق تجمعی - غیرتحریکی زنان یائسه و پس از یائسگی با مردان هم سن انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه، 40 زن یائسه و 40 مرد هم سن فاقد بیماری سیستمیک و با عدم سابقه مصرف دارو انتخاب شدند. در این افراد علامت خشکی دهان با پرسشنامه وضعیت روحی - روانی با مقیاس HADS (Hospital Anexity and Depression Scale) مورد بررسی قرار گرفت، و حجم بزاق تجمعی - غیرتحریکی به روش تف کردن(Spitting)  اندازه گیری شد. نتایج با آزمون های کای اسکور، مان ویتنی و کراس کال والیس تجزیه و تحلیل شد. P<0.05 معنی دار تلقی گردید. یافته ها: در این پژوهش وضعیت روانی دو گروه مورد مطالعه تفاوت معنی داری نداشت. میانگین حجم بزاق تجمعی - غیرتحریکی در زنان به طور معنی داری کمتر از مردان بود (P<0.006). هم چنین زنان یائسه به طور معنی داری بیشتر از مردان از خشکی دهان شکایت داشتند (%45 در برابر %15، P<0.003).نتیجه گیری: بر اساس این تحقیق، می توان خشکی دهان و کاهش حجم بزاق غیرتحریکی را از عوارض دوران یائسگی دانست. لذا افزایش آگاهی در مورد روش های کنترل آن بر روی بیماران ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: وزن غیرطبیعی مادر می تواند در بهداشت باروری موثر باشد. برخی از شاخص های توده بدنی مادر نیز نقش مهمی در بروز عوارض بارداری و تولد نوزاد با وزن بالا و افزایش میزان سزارین دارند. بنابراین عوارضی از قبیل عفونت شدید، خونریزی، حملات ترومبوآمبولی و پنومونی استنشاقی در زنان حامله ای که سزارین می شوند، بیشتر است. هدف از مراقبت های قبل از زایمان، تولد نوزاد سالم می باشد، هم چنین وزن طبیعی مادر از شرایط بهداشت دوران بارداری محسوب می گردد. لذا این بررسی به منظور تعیین شیوع سزارین بر حسب شاخص توده بدنی مادر در زنان باردار مراجعه کننده به زایشگاه مهدیه شهر بم، در سال 1384 انجام گرفت. روش بررسی: این مطالعه، به صورت توصیفی- مقطعی بر روی 294 زن حامله در سه گروه؛ کم وزن (n=111)، وزن طبیعی (n=145) و سنگین وزن (n=38) انجام گردید. تمامی زنان خواستار زایمان طبیعی بودند و هیچ کدام بدون اندیکاسیون تحت عمل سزارین قرار نگرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای که در سه بخش تنظیم شده بود، استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها آمار توصیفی و تفاوت معنی دار تلقیآزمون مجذور کای و آنالیز واریانس به کار برده شد، و P<0.05 گردید. یافته ها: در این بررسی میزان سزارین در زنان چاق %28.9، زنان با وزن طبیعی %15.2 و کم وزن %4.5 بوده است که تفاوت معنی داری را بین این سه گروه نشان می داد. گروه سنگین وزن بیشترین میانگین سن مادر را در مقایسه با گروه کم وزن و طبیعی داشتند. میانگین وزن نوزادان در گروه سنگین وزن به طور معنی داری بیش از گروه زنان با وزن طبیعی و کم وزن بود، ولی میانگین نمرات آپگار دقایق اول و پنجم در این گروه کمتر گزارش گردید. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق، توصیه می گردد زنان چاق قبل از حاملگی، برای رسیدن به وزن مناسب مورد مشاوره قرار گیرند، و در دوران بارداری نیز در زمینه یک رژیم غذایی مناسب و سطح فعالیتی لازم مشاوره شوند؛ تا بتوان با یک برنامه ریزی صحیح و آموزش کافی دوران بارداری به زنان، نتایج حاملگی موفقی را حاصل نمود.

زمینه و هدف: گاستروانتریت ائوزینوفیلیک یک اختلال هتروژنی است که در کودکان و هم چنین در بزرگسالان ممکن است دیده شود. مشخصه آن ترشح مقدار زیاد ائوزینوفیل است، و در آسیب شناسی نیز یک یا چند سگمان از مری تا رکتوم می تواند درگیر آن باشد. در گاستروانتریت ائوزینوفیلیک امکان درگیر شدن بیش از یک لایه از جدار لوله گوارش وجود دارد. شکل بروز علایم بالینی آن نیز وابسته به محل درگیری و عمق آن در لایه های جدار لوله گوارش است. درگیری کل ضخامت جدار لوله گوارش به همراه لایه سروز، تنها در %10 بیماران مبتلا به گاستروانتریت ائوزینوفیلیک دیده می شود که این حالت از علایم معمول بیماری آسیت است. نکته قابل توجه در بیمار مورد بررسی، درگیری تمام ضخامت جدار روده و بروز آسیت بدون درگیری واضح مری و معده بوده، که با دریافت درمان استروئید به بهبودکامل رسیده است. معرفی مورد: بیمار پسر نوجوان 16 ساله ای است که با درد شکم متناوب و آسیت به پزشک مراجعه نمود. با مشاهده ائوزینوفیلی در خون و مایع آسیت و با شک به گاستروانتریت ائوزینوفیلیک بررسی های اولیه انجام گرفت و بعد از انجام نمونه برداری از تمام جدار (Full Thickness Biopsy) به کمک لاپاراسکوپی، تشخیص گاستروانتریت ائوزینوفیلیک قطعی شد. بیمار تحت درمان با پردنیزولون قرار گرفت و درد شکم و آسیت وی به سرعت بعد از شروع درمان بهبود یافت.