چکیده فارسی:پس از تشکیل اولین دولت شیعی، یعنی علویان طبرستان در ایران در قرن سوم هجری، دولت های بزرگ شیعی دیگری، همچون آل بویه، و فاطمیان و آل حمدان در قرن چهارم هجری شکل گرفت. این دولت ها، در گسترش تعالیم شیعه امامیه، اسماعیلیه و گسترش فرهنگ و تمدن اسلامی، به خصوص آشکار کردن مظاهر شیعه در ایران، عراق و شمال افریقا نقش غیرقابل انکاری ایفا کردند. در عین حال، این دولت ها با اینکه معاصر دولت عباسی بودند که در اوج ضعف خود بود، ولی هرگز نتوانستند امپراطوری بزرگ شیعی را به وجود آورند و همواره برای گسترش قلمرو خود با یکدیگر در رقابت و نزاع بودند. گرچه می توان در منابع تاریخی از تعامل اندک آنان سخن راند، این مقاله با رویکرد تحلیل اسنادی، به تفصیل به روابط دولت های شیعی قرن چهارم هجری پرداخته است.
چکیده عربی:بعد تأسیس أول حکومة شیعیة فی القرن الثالث الهجری فی إیران، أی حکومة العلویین فی طبرستان، فقد تأسست حکومات شیعیة کبیرة أخری فی القرن الرابع الهجری، مثل آل بویه والفاطمیین وآل حمدان. ولهذه الحکومات فضل کبیر لا یمکن إنکاره فی نشر تعالیم مذهب الشیعة الإمامیة والإسماعیلیة وترویج ثقافة المسلمین وحضارتهم، ولا سیما ترویج مظاهر التشیع فی إیران والعراق وشمال إفریقیا. وفی نفس الحین فإن هذه الحکومات ورغم معاصرتها للحکومات العباسیة الضعیفة، إلا أنها لم تتمکن أبدا من تأسیس إمبراطوریة شیعیة عظمی وکانت تتنازع دائما فیما بینها لتوسیع نطاق نفوذها، ولکن بعض المصادر التأریخیة تشیر إلی وجود تعامل محدود فیما بینها.ویتمحور البحث فی هذه المقالة حول تحلیل واقع الصلة بین الحکومات الشیعیة فی القرن الرابع الهجری بالتفصیل، وذلک بأسلوب تحلیلی وثائقی.