رستنیها
سال:1395 | دوره:17 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

جنس Ononis (باقلاییان)، دارای بیش از 85 گونه در سرتاسر دنیا می باشد. در مطالعه حاضر، مواد دو زیرگونه از نقاط متفاوت ایران به همراه تعدادی از گونه های بومی دیگر جنس مورد تحلیل فیلوژنتیکی قرار گرفتند. به علاوه، بیش از 50 توالی نیز از بانک ژن به دست آمد. به منظور تعیین تعداد دقیق زیرگونه های O. spinosa در ایران، مجموعه داده های حاصل از توالی یابی نواحی آی.تی.اس. از دی.ان.ای. ریبوزومی هسته ای و ناحیه پلاستیدی trnL-F (دی.ان.ای. کلروپلاستی) تحلیل شد. سه آرایه متعلق به کمپلکس گونه ای O. spinosa (O. spinosa subsp. leiosperma، O. spinosa subsp. antiquorum و O. arvensis = O. spinosa subsp. arvensis) قبلا از ایران گزارش شده بودند. بر اساس تحلیل های بیشینه صرفه جویی و استنباط بیزین مجموعه داده های مولکولی، نشان داده شد که برخلاف گزارش های پیشین، کمپلکس گونه ای O. spinosa تنها متعلق به دو زیرگونه است (زیرگونه های leiosperma و arvensis). علاوه بر این، مشخص شد که زیرگونه O. spinosa subsp. antiquorum در ایران نمی روید. همچنین، نشان داده شد که تزیینات سطح دانه نمی تواند صفات مناسبی را در تشخیص زیرگونه های مختلف O. spinosa تامین نماید.

جنس (Silene (Caryophyllaceae، با بیش از 100 گونه، یکی از جنس های بزرگ فلور ایران محسوب می شود. مطابق اطلاعات موجود، شمال غرب ایران، استان های اردبیل، آذربایجان شرقی و غربی، از مراکز مهم تنوع گونه های چندساله این جنس در ایران محسوب می شوند. طی بازنگری گونه های این جنس در این منطقه، نمونه های جالبی جمع آوری شدند که گزارش های جدیدی برای فلور ایران هستند.در این مقاله Silene dianthoides و S. chustupica به ترتیب از بخش های Caespitosae و Auriculatae به عنوان گزارش جایگزین S. marcowiczii و دومی به عنوان گزارش جدید برای فلور ایران معرفی می شود. این گونه ها گیاهانی چندساله و پشته ای بوده و در نواحی کوهسری می رویند. موقعیت گونه S. chustupica در طبقه بندی لیست سرخ IUCN که این گونه را به شدت در خطر انقراض معرفی کرده، مورد بحث قرار می گیرد. شرح گیاه شناسی، پراکنش جغرافیایی، اکولوژی و تصاویر هر یک از گونه ها نیز ارایه شده است.

در مطالعه قارچ های کوپروفیل (سرگین دوست)، نمونه های مختلف از پهن گاو، گوسفند، اسب و فضله های موش، از مناطق مختلف در استان های آذربایجان غربی و شرقی جمع آوری شدند. جدا سازی قارچ ها بر اساس روش کشت در محفظه مرطوب انجام گرفت. خالص سازی جدایه های قارچ ها بر اساس روش تک هاگ کردن انجام گرفت. چندین آرایه قارچی مختلف در این مطالعه به دست آمد. عمل شناسایی جدایه ها در سطح گونه بر اساس ویژگی های ریخت شناختی و اطلاعات به دست آمده از توالی یابی ناحیه آی.تی.اس. از دی.ان.ای ریبوزومی هسته ای انجام گرفت. در این مقاله، پنج آرایه شامل Arthrobotrys conoides ، Botryosporium longibrachiatum ، Cephaliophora irregularis ، Oedocephalum glomerulosum و Podospora pauciseta به عنوان آرایه های جدید برای بیوتای قارچی ایران گزارش و توصیف می شوند.

در مطالعه تنوع زیستی گونه های جنس پنیسیلیوم در خاک های پارک ملی دریاچه ارومیه، هشت جدایه پنیسیلیوم متعلق به بخش سیترینا جداسازی شدند. بر اساس ترکیبی از ویژگی های ریخت شناختی ماکروسکوپی و میکروسکوپی سه گونه Penicillium anatolicum، P. sanguifluum و P. sizovae از بخش سیترینا شناسایی شدند. هویت گونه های شناسایی شده با استفاده از توالی ژن بتا- توبولین تایید گردید. هر سه گونه به عنوان گونه های جدید برای مایکوبیوتای ایران گزارش و توصیف می شوند.

افزایش نرخ آسیب ها به زیستگاه های طبیعی نیاز به تدوین اطلاعات پایه جهت حفاظت را تقویت نموده است. الویت، مهمترین فاکتور در برنامه های حفاظتی می باشد. تیره سیب زمینی به عنوان یکی از گروهای دولپه ای حقیقی دارای طیف گسترده ای از مصارف دارویی، وابستگان وحشی گیاهان زراعی و زینتی می باشد. این تیره شامل 55 گونه متعلق به نه جنس از شش طایفه در ایران است. مطالعه حاضر با هدف توصیف ویژگی های ژئوبوتانیکی، پراکنش فضایی، مناطق غنای گونه ای، مراکز تنوع و اندمیسم و همچنین گونه های نادر و در خطر انقراض با رویکرد ژئوبوتانیکی و حفاظت تبیین شده است. این پژوهش بر اساس ارزیابی 3123 نمونه ثبت شده از 2650 موقعیت جغرافیایی صورت پذیرفته است. این مناطق جغرافیایی در سلول های شبکه ای 1o×1o (UTM) با مقیاس 100 کیلومتر مربع به استثنای منطقه مرزی برای تعیین الگوی پراکنش و مناطق مهم به منظور مدیریت حفاظت جهت تهیه نقشه ها مورد ارزیابی قرار داده شده است. طبقات تهدید آرایه های تیره سیب زمینی در ایران عبارتند از: بحرانی (43.4 درصد) و آسیب پذیر (34 درصد) که عمده آن ها (58.9) درصد در منطقه ایرانو-تورانی استقرار یافته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که بالاترین غنای گونه ای این تیره در کوه های البرز، زاگرس، کپه داغ و مکران تمرکز دارد. علاوه بر این، دامنه ارزش حفاظتی رویشگاه ها بین 0.15 (نوار ساحلی فارسی خلیج فارس و دریای عمان) تا 11.19 (البرز شرقی) متغیر می باشد.

هدف مطالعه حاضر این است که با استفاده از یک سری مطالعات چند منظوره، تفاوت های موجود در ویژگی های مورفولوژیک و ژنوتیپیک دو سویه سیانوباکتریای جدا شده از شالیزارهای برخی مناطق در شمال ایران که متعلق به تیره (Nostocaceae (subsect. IV. I هستند، بررسی شود. بر اساس کلیدهای شناسایی معتبر، دو سویه سیانوباکتری به اسامی Nostoc ellipsosporum (Desm.) Rabenh. ex Born. et Flah و N. muscorum Ag. ex Born. et Flah شناسایی شدند. توالی یابی قطعه 16 S rRNA کلون شده نشان داد که ژن های این قطعه و ITS با نتایج حاصل از تاکسونومی سنتی در دو گونه مذکور تطابق نداشته و رده بندی مورفولوژیکی در آن ها نامعتبر است. علاوه بر این، مطالعات فیلوژنتیکی دو سویه آشکار کرد که روابط ژنتیکی با رده بندی مورفولوژیکی همخوانی ندارد. همچنین، در نتیجه انجام آزمایش های هیبریداسیون DNA-DNA، مشخص گردید که دو سویه نوستوک مورد بررسی، احتمالا متعلق به یک گونه هستند. در نهایت دو گونه نوستوک، با نام های Nostoc sp. Bahar_ E و Nostoc sp. Bahar_ M و کدهای دسترسی JF795278 و JF272482 در بانک ژن ثبت شدند.

به منظور تعیین عوامل بیماری بلایت فوزاریومی، خوشه های گندم با علایم بیماری از 10 و شش منطقه مهم کشت گندم به ترتیب از استان های گلستان و مازندران در سال زراعی 95-1394 نمونه برداری شد. بر اساس خصوصیات ریخت شناسی، 431 جدایه منسوب به فوزاریوم تشخیص داده شد که به نه گونه مختلف تعلق داشتند. گونه مرکب Fusarium graminearum بیشترین فراوانی را در استان های گلستان (52%) و مازندران (55.8%) داشت. قارچ های F. culmorum، F. equiseti، F. acuminatum و F. compactum پس از F. graminearum به ترتیب با میانگین های 13.5، 9.7، 6 و 3.7% در دو استان مذکور بیشترین فراوانی را داشتند. میانگین فراوانی F. cerealis، F. avenaceum، F. proliferatum و جدایه های شناسایی نشده در مجموع 14% در شمال ایران برآورد شد. کمترین فراوانی (1%) مربوط به قارچ F. subglutinans بود که فقط از نمونه های استان گلستان جدا شد. برای تعیین خصوصیات ریخت شناسی و فیلوژنتیکی گونه مرکب F. graminearum، 53 جدایه از بین 229 جدایه به دست آمده از استان های مذکور بر اساس مناطق انتشار انتخاب شد. بخشی از ژن های translation elongation factor 1-alpha (TEF) و reductase (RED) با استفاده از آغازگرهای اختصاصی تکثیر و تعیین توالی شد. همه سویه های گونه مرکب F. graminearum متعلق به F. graminearum sensu stricto بودند. داده های فیلوژنتیکی نشان دهنده وجود همگنی ژنتیکی در بین جمعیت مربوط به گونه مرکب F. graminearum بود، اگرچه بین بعضی از سویه های این گونه اختلافات کوچک ریخت شناسی وجود داشت.

قارچ دارویی Ganodermalucidum، قرن ها به منظور پیشگیری و درمان انواع بیماری ها از جمله هپاتیت، اختلالات ایمونولوژیک و سرطان در شرق آسیا مورد استفاده قرار گرفته است. در واقع، این قارچ شامل منبع عظیمی از پلی ساکاریدها، پروتئین ها و متابولیت های ثانویه با خواص ضدتومور و تنظیم کنندگی سیستم ایمنی است. تا به حال، انواع متابولیت های دارویی از این قارچ استخراج و به مرحله تولید تجاری رسیده است. در سال های اخیر، این قارچ ارزشمند علاوه بر چین، کره و ژاپن، در نقاط مختلف جهان از جمله پاکستان، مالزی و ترکیه شناسایی شده است. در سال 2007، برای نخستین بار قارچ مذکور در جنگل های شمال ایران شناسایی گردید ولی با این حال، تا کنون هویت مولکولی آن گزارش نشده است. هدف از این مطالعه، تایید هویت مولکولی قارچ جمع آوری شده از شمال ایران به کمک تجزیه و تحلیل توالی ITS-5.8S، DNA ریبوزومی است.

Rhizopogon یک قارچ زیرزمینی است که به صورت قارچ-ریشه خارجی در همزیستی با اغلب اعضای تیره کاج (Pinaceae) بوده و پراکنش جهانی آن همسو با جنگل های کاج است. در ایران، مطالعات کمی در خصوص Rhizopogon صورت گرفته و اطلاعات اندکی در مورد این قارچ در دسترس است. در مطالعه حاضر، هفت نمونه Rhizopogon که همراه با ریشه گونه گیاهی Pinus eldarica بودند، بر اساس خصوصیات مورفولوژیکی و مولکولی مورد بررسی قرار گرفتند. بر این اساس، تمام نمونه های دنبل دروغین Rhizopogon همراه با ریشه این گونه گیاهی متعلق به جنس Rhizopogon بودند. توالی دی.ان.ای. نمونه های Rhizopogon 100 درصد همولوژی با نمونه های معتبر ثبت شده در بانک ژن داشتند. درخت فیلوژنتیکی ترسیم شده بر اساس توالی های جداکننده نسخه برداری شده داخلی (آی.تی.اس.)، نشان داد که تمام نمونه های تحت بررسی با نمونه های معتبر مربوط به گونه Rhizopogon roseolus در یک شاخه با ضریب اطمینان بالا قرار گرفتند. این نخستین گزارش از وجود این گونه و میزبان آن در ایران است.

با بررسی گزارش های معتبر از جلبک های نقاط مختلف کشور طی 87 سال اخیر، اطلاعات حدود 6000 رکورد دربرگیرنده تعداد 2567 گونه جلبک مورد ارزیابی قرار گرفت و نقشه پراکنش آن ها ترسیم گردید. هدف اصلی در این پژوهش، طراحی یک ابزار تحقیق برای پاسخگویی به پرسش های می باشد. ...