در دوران صفویه، سلطان محمد تبریزی - ضمن حفظ اصول و قواعد هنر اسلامی و بکارگیری فضای ماورایی- به نمایش ارزش هایی در آثارش می پردازد که درگذشته نگارگری این مرزوبوم مطرح نبوده است. او به رویدادهای اجتماعی زمانه خود، به ظلم و بی عدالتی-در حیطه فضایی خیال پردازانه (واقع گریز) – از طریق تصرف نمودن در شکل و رنگ، دوری جستن از خلأ و بهره گیری از ریزه کاری های تزیینی، به خصوص با انتخاب گزینه استحاله توجهی خاص می ورزد. هدف از نگارش این مقاله بررسی جنبه های «درون گرا» یا اکسپرسیو (بیانگر) دردل فضایی ظاهرا «واقع گریز» می باشد و به توصیف و تحلیل تصاویری می پردازد که سلطان محمد نگارگر درگوشه و کنار اثرش بکار می گیرد و چهره مسخ گونه و متحجر شده انسان را به صورت «پنهانی» در زیر چتر فضایی ظاهرا (رویایی) به نمایش می گذارد. صورت هایی که درکنار شخصیت های ماورایی- به دور از عجایب نگاری وی- قرارمی گیرند و گویای جنبه های اجتمایی و اعتراضی است و از درآمیختن این دو جهان (زمینی وآسمانی) در یک فضای واحد و رسیدن به مضمونی ژرف تر از عنوان از پیش تعیین شده حاصل می شود. همچنین دراین تحقیق، به سوالاتی پاسخ داده می شود که همچنان بی جواب مانده اند، مانند اینکه آیا شرایط زمانه و استبداد حاکم بر مردم، باعث ترسیم چنین فضای هوشمندانه می شود یا این گونه نقوش، صرفا حرکتی تزیینی قلمداد می شوند؟در فضای تصویری سلطان محمد، اندام و چهره نگاری به سه قسمت (حالت) تقسیم می شود:1. ترسیم صورت های ماورایی و ملکوتی که از عالم مثال و یا به عبارتی دیگر، عالم صور معلقه وام می گیرد.2.درآمیختن پیکره ی حیوانی با سیمای انسانی و یا بالعکس، مانند ترسیم مرکب پیامبر اسلام (براق) و یا شیاطین و دیوها که به نمایش عجایب المخلوقات و یا اسطوره نگاری وی می انجامد.3.تجسم رخساری که بیانگر حالات درونی انسان ها و یا به عبارتی دیگر، حالات روحی– روانی مردم زمانه اش است.روش تحقیق در این مقاله توصیف -تحلیلی است وشیوه گردآوری منابع نیز کتابخانه ای به انجام رسیده است.